Voorzichtig durf ik sinds een aantal dagen te beweren dat een bruiloft tot de mogelijkheden hoort. De getuigen en gasten kunnen dan ook, nu het misschien nog uitverkoop is, al wat gaan rondneuzen voor hun feest-outfit. Roze is zeker niet de verplichte kleur, integendeel zelfs maar mag wel. Het geval is namelijk dat Antonio en ik door de letterlijke afstand, figuurlijk een grote sprong dichter naar elkaar toe hebben gemaakt. De ruim twee maanden elkaar niet zien hebben dus nu na zo'n week of zeven al hun vruchten afgeworpen. Ze waren bij ons allebei duidelijk nodig om te ruimen, de boel wat objectiever te bekijken en opnieuw op een rij te zetten. We zitten misschien nog niet helemaal op een lijn wat onze snelheid, wensen en ideeen betreft, daar zijn we nog steeds doende mee, maar we zien in ieder geval nu allebei meer perspectief. Uiteraard ben ik daar voorzichtig blij mee maar weet het ook allemaal nog niet zo zeker, ik ben dan wel overtuigd van ons erg goeie gevoel voor elkaar, maar ben op dit moment gewoon met iets anders bezig. Tom vertrekt namelijk zondag naar de introductieweek (vroeger heette dat ontgroening) van zijn nieuwe opleiding en dat betekent natuurlijk weer een stap verder op de weg naar zijn onafhankelijkheid. Een goei en trots gevoel uiteraard maar gelijk ook pijnlijk, weer het loslaten en dus dat dubbele. Ik weet dat het erbij hoort en ook weer overgaat. Dat een plek geven heeft nu mijn prioriteit. Ik moest wat Antonio en mij betreft trouwens meteen denken aan een reactie van Mieke van een tijd geleden. Bij haar dochter was het in het begin van haar nieuwe relatie ook net een achtbaan, dan weer wel en dan weer niet. Zo rond de acht maanden kwam bij hen het omslagpunt. De geschiedenis herhaalt zich dus hier min of meer, Antonio en ik kennen elkaar sinds vorige week vrijdag precies acht maanden. Onze eerste kinderen hebben zich bovendien in de tussentijd gemeld, een tweeling. Bij een van Antonio's planten die bij mij staan hebben vorige week namelijk twee nakomelingen hun kop boven het zand uitgestoken. Ik zit naast alle andere "drukte" dus ook nog midden in de kraamtijd. Gelukkig dus een bevalling zonder hechtingen en een postnatale depressie zit er ook niet in.