De vakantie loopt duidelijk op een eind, Antonio is er nog niet of het gedonder begint al weer, ik maak van zijn in mijn ogen grootste probleem, introversie, weer mijn probleem. Waarschijnlijk wordt namelijk deze week bekend gemaakt hoe het zit met zijn werk voor het volgende schooljaar. Hij maakt zich daar zorgen over en heeft zijn twijfels, begrijpelijk, normaal en zeker de laatste dagen spannend. Mijn probleem is alleen dat Antonio zich op zulke momenten helemaal in zichzelf terugtrekt en je hem zodoende heel moeilijk bereiken kunt. Ik probeer met hem mee te leven en hem te steunen, dat hoort er volgens mij ook bij als je om iemand geeft, maar loop met mijn kop tegen een betonnen muur. Zelf heeft hij het er, buiten de spanning, niet moeilijk mee, hij wil op zulke momenten helemaal met rust gelaten worden en zijn eigen boontjes doppen. Het is tenslotte zijn probleem vind hij. In feite een bewonderenswaardige houding en uiteindelijk maakt hij het me natuurlijk alleen maar makkelijk. Bovendien is het ook een gevoel wat ik wel begrijp en ook deels in mezelf herken. Ik wil namelijk ook op momenten dat ik ergens mee zit zelf mijn ei uitbroeien maar heb dan altijd wel behoefte aan een klankbord. Antonio dus duidelijk niet. En daar zit nou net mijn probleem, ik voel me namelijk buitengesloten en genegeerd, een feit wat ik zal moeten accepteren en respecteren als ik met hem verder wil. Ik maak het mezelf dus alleen weer maar weer eens moeilijk want het zijn tenslotte mijn kloek- en regelgevoelens die hun kop weer opsteken. Ik knok dus weer effe met mezelf.