Zoals al eerder gemeld, ik moet blijkbaar eerst hier mijn hart wat Antonio betreft luchten want dan komt er prompt een reactie. Tot een andere conclusie dan dat het wel telepathie moet zijn kan ik haast niet meer komen, want lezen kan hij mijn schrijfsels uiteraard niet. Toen ik gisteren namelijk naar het cybercafe ging voor mijn dagelijkse rondje, lagen er twee e-mails van hem op me te wachten. Ze worden per keer meer openhartig en duidelijker, we komen ergens. We zijn er nu in ieder geval beide aan uit waar onze schoen het meeste wringt. We zijn er achter gekomen dat we blijkbaar allebei in een oude rol vast hebben gezeten en daarmee naar elkaar toe gewoon verder zijn gegaan. Het gevoel, waar ik al eerder over schreef, dat het verhaal met Tom hier gewoon verder leek te gaan met Antonio. Hij had hetzelfde maar dan andersom. We weten nu in ieder geval waar we aan kunnen werken. Eigenlijk heeft het taalverschil dus ook grote voordelen, ik kan namelijk hier schrijven wat ik wil en ook per telefoon zeggen wat ik wil als Antonio er bij is. En af en toe heb je dat toch gewoon nodig, er zijn gewoon dingen die je niet tegen een partner zegt maar wel tegen goeie vrienden, en andersom natuurlijk ook.