De wonderen stapelen zich nog steeds op, ik heb me al tig maal geknepen maar ik ben toch echt wakker, ik droom niet. Zaterdag zat ik nog volop in de euforie door het goeie nieuws van Tom, bezorgt Antonio me de volgende shock. Ik was er zelfs stil van, iets wat helemaal niet bij me past. Maar goed dat het weekend was zodat ik geen internetverbinding had, ik wist namelijk niks meer te zeggen of te schrijven. Het geval is namelijk dat Antonio een week eerder terugkomt dan gepland. Hij moet zo rond de zesde weer beginnen en zou aanvankelijk de vierde terug komen, geen dag eerder dus. Blijkbaar heeft hij iets opgelopen, een of ander onbekend extravert en sociaal virus of zo, hij klinkt namelijk ook heel anders, opener en vrolijker. Ik wilde hem eerst vragen of de aandoening tijdelijk is of chronisch, maar heb dat maar achterwege gelaten. Het wordt van lieverlee zichtbaar dat die ruim twee maanden ook voor hem heel belangrijk zijn geweest. Voor mezelf heb ik in ieder geval mijn gevoelens en nog het een en ander op een rij kunnen zetten. Ik weet nu weer dat ik ook gelukkig kan zijn zonder en niet vanzelfsprekend ben, dus niet op wat voor manier dan ook afhankelijk ben. Volgens mij nog steeds de beste basis voor iets degelijks en duurzaams. Of we nu beter bij elkaar aansluiten wordt me vanzelf duidelijk.