Sinds afgelopen donderdag is Mark, de zoon van Ailsa en John, met zijn vrouw Amanda en dochter Hannah over uit Engeland voor hun vakantie in Casa Kernow. Omdat ik ze ten volle van elkaar wil laten genieten ga ik er sindsdien niet meer dagelijks langs voor mijn internetverbinding maar hou ik het voorlopig op het cybercafe van Estupendo. Omdat dat in het weekend gesloten is, kan ik voorlopig dus minder loggen in de weekenden en ook geen e-mails ophalen. Door het bezoek van Mark is er ook iets anders bij me komen bovendrijven, jaloezie, positieve jaloezie gelukkig, maar toch. Ik wil dat namelijk ook, ik wil ook die qualitytime met mijn kind hier. Uiteraard gun ik het hen van harte maar het was/is dus wel effe confronterend en extra pijnlijk vooral op dit moment, nu ik Tom weer een stuk meer moet loslaten. Maar ja het hoort er allemaal bij en er komt tussen Tom en mij iets anders voor in de plaats plus komt onze tijd ongetwijfeld ook. Verder merk ik ook dat ik Antonio steeds meer ga missen en andersom is dat ook het geval. Of dat bij mij nu een reactie is op het loslaten van Tom of dat het op zich staat omdat er nu ruimte voor is, is me nog effe niet duidelijk, dat heeft wat meer tijd nodig. Vooral omdat ik aan de ander kant nog steeds niet weet wat ik ermee wil, dat zal volgens mij pas duidelijker worden als we elkaar weer zien. Het elkaar missen is in ieder geval al een heel positief teken. Het weerzien komt nu sowieso in zicht, wanneer precies weet ik niet en hoef ik ook niet te weten, dat hoor of zie ik vanzelf wel. Afgelopen vrijdagavond zijn Barbara, de Duitse uit Frankfurt, en ik samen op stap geweest. We hadden afgesproken om vanaf haar huis iets te gaan eten. Ze woont tegen een heuvel in Puerto del Carmen met uitzicht op de oude haven en de oceaan. Een schitterende locatie, heel centraal gelegen en toch rustig omdat de straat, Calle del Paraiso (Paradijsstraat), doodlopend is. Haar huis is prachtig, niet groot maar wel ruim, licht en speels door de verschillende woonniveau's en allerlei onverwachte hoeken en gaten. Vooral het erg ruime terras voor haar huis, met een schitterend uitzicht, is een oase van rust. Het deed me denken aan een porch in Amerikaanse films: op een zwoele zomeravond heerlijk lamlendig zijn en zomaar wat voor je uit staren in een schommelstoel met links je drankje en rechts je peuken. Na een apetizer, een glas Spaanse champagne, zijn we gaan eten in een klein restaurantje, El Pueblo, dat gerund wordt door Jurgen, een Ossie, en Irene zijn Argentijnse vriendin. Het eten, verse vis met Canarische aardappelen, was heerlijk. De sfeer, huiselijk en relaxed, voortreffelijk. Na afloop hebben we nog een afzakkertje genomen in de bar van Hotel San Antonio, er was lifemuziek en er werd volop en goed gedanst. Kortom een zeer geslaagde avond in aangenaam gezelschap.