Wat Antonio betreft is er vooral een ding wat me dwars zit en waar ik telkens opnieuw weer tegenaan loop, ook nu. Een probleem wat volgens mij aan de ene kant bij hem zit, maar waar ik aan de andere kant het mijne van maak door mijn behoefte aan bevestiging en duidelijkheid, de waarheid ligt dus nu ook weer ergens in het midden. Wat is namelijk het geval: hij neemt zo goed als geen initiatieven, die gaan ook nu voornamelijk, in feite alleen van mij uit. Hij is dermate op zichzelf gericht en de dingen waar hij mee bezig is, dat de rest van de wereld voor hem weg schijnen te vallen. Zodra je uit beeld bent lijk je niet meer voor hem te bestaan. Mijn dilemma: ga ik hem daar nog een keer op wijzen, laat ik het op zijn beloop of een combinatie van die twee? Ik ben er nog niet helemaal aan uit maar het op zijn beloop laten heeft mijn voorkeur. Ik wil bij hem niet de schoolmeester, opvoeder of wat dan ook spelen, hij zou zelf kunnen weten dat in wat voor relatie dan ook, tweerichtingsverkeer onvermijdelijk is om de boel draaiende te houden. Tegelijk helpt het me dan ook om me nog vrijer en onafhankelijker te voelen door niet toe te geven aan die vervelende behoefte aan bevestiging, wat vertaald ook weer een teken is van onzekerheid. Af en toe heb ik ook het idee dat ik met twee verschillende personen te maken heb, er zijn de prachtige momenten dat hij menselijk is en gevoel toont, maar er zijn eigenlijk meer momenten dat ik in mijn ogen met een emotieloze en chaotische robot te doen heb. Het is niet simpel om te doorgronden wat hem bezig houdt en wat me nog het meest dwars zit is dat hij zelfs op afstand, zoals nu, voor onrust zorgt. Onrust ten dele dus door mezelf veroorzaakt maar ten dele ook door zijn houding. Dat wordt dus weer knokken met mezelf, aan zijn kant van het verhaal wil en kan ik tenslotte niks doen. Misschien is het gewoon wel het signaal dat dit uitzichtloos is maar wil ik er nog niet aan vanwege mijn nog steeds overeindstaande overtuiging dat hij mijn (nood)lot is. Update: Het blijkt dus het zoveelste misverstand tussen ons te zijn, hij heeft mijn uitspraak blij met de twee maanden te zijn en vooral rust te willen, heel letterlijk te hebben genomen. Past ook weer wel bij hem, niet vragen of wat dan ook, gewoon zwart wit ervan uitgaan.