Maandagmorgen kreeg ik al vroeg een sms van Tom dat het bij de ontgroening niet superleuk maar ok was en dat ze hun mobiele telefoon in moesten leveren. Je kon proeven dat het hem tegenviel en het heel anders was dan dat wat hij er vantevoren over in gedachten had gehad. Omdat ik hetzelfde heel veel jaren geleden, ruim dertig, ook heb meegemaakt, heb ik voordat hij ging nog in twijfel gestaan of ik hem moest vertellen dat er in zo'n week ook dingen kunnen gebeuren die minder leuk zijn. Omdat die week van mij ruim dertig jaar gelden is en er ondertussen veel is veranderd, had ik besloten dat niet te doen ook om hem onbevooroordeeld op pad te sturen. Maar hoe dan ook maakte zijn sms de kloek in me wakker en heb hem daarom gelijk gebeld toen dat nog kon. Het was me meteen duidelijk dat hij het er flink moeilijk mee had, je kon een snik in zijn stem horen. Mijn eerste gedachte was dan ook hem te zeggen: "Pak je spullen in en ga naar huis", maar heb dat dus voor me gehouen, dat leek me opvoedkundig niet verantwoord. Het hoort er nou eenmaal bij, dit zijn de eerste echt zelfstandige stappen, de eerste keer dat hij alleen op zichzelf terug kan vallen, wat voor Tom extra moeilijk zal zijn doordat hij tot nu toe te beschermd is opgegroeid. Dit is de eerste onvermijdelijke en tegenvallende rekening daarvan. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat hij na de wat overdonderende en moeilijk start zijn mannetje zal staan en door al het gespeelde machtsvertoon heen zal prikken. Voor mezelf was het ook weer een openbaring en stevige bevestiging. Na de aanvankelijke kloekaanval kwam al weer gauw de rust in me terug, Tom is wel voortdurend in mijn gedachten maar tobben is er niet meer bij. Het gaat zoals het moet gaan, dit is belangrijk voor hem en ik weet zeker dat hij er achteraf om kan glimlachen en weer een grote stap verder is op de weg naar zelfstandigheid.