Een dag vol tegenstrijdige gevoelens, ik heb Tom weer gezien en mijn gevoel erover is heel dubbel. Van de ene kant ben ik heel blij dat hij zijn draai gevonden heeft in van alles en nog wat, aan de andere kant verdrietig omdat hij duidelijk weer losser van me is. De bedoeling natuurlijk en ook goed en normaal, maar pijnlijk. In de praktijk weet ik goed wat me te doen staat en zal hij volgens mij weinig van mijn verdriet merken en datgene wat hij merkt en ook mag merken toeschrijven aan mijn aanstaande vertrek naar Lanza. Dat vertrek is niet wat me het meeste pijn doet, dat is volgens mij nu zelfs beter voor ons, ik heb er veel meer moeite mee om hem gevoelsmatig te laten gaan. Als ik hem dan net als vanavond weer thuis heb afgezet, heb ik echt wat tijd voor mezelf nodig om even uit te huilen en te relativeren. We zijn de hele dag vooral op pad geweest, het aanvankelijk plan was om in Antwerpen naar de bioscoop te gaan, maar hij moest vanmiddag invallen bij de radio zodat we de plannen bijgesteld hebben. Voordat we naar de studio zijn gegaan, hebben we een soort afscheidsrondje gemaakt door de omgeving. We zijn langs oude voor ons belangrijke plekken gereden en hij heeft ook nog een eind achter het stuur gezeten. Na de uitzending zijn we naar Breda gegaan, de meubelboulevard was open en hij wilde me de nieuwe Media Markt laten zien. Superdruk was het er, niet onze omgeving, maar ik heb er nog wel een en ander gekocht. Voor Tom een verzamel CD en voor mezelf een nieuw scheerapparaat en een MP3 speler (was in de reklame).

We hebben als afsluiting samen een frietje gegeten bij onze favoriete friettent in Roosendaal (Fons Dekkers) en op Tom's verzoek een rondje gemaakt door mijn lege appartement. Daarna heb ik hem naar huis gebracht, hij was bij het afscheid uiterlijk vol energie en levenslust, ik innerlijk uitgeblust en verdrietig. Ik zie hem voor mijn vertrek nog twee keer, zondag als ik naar de carnavalsuitzending ga kijken bij de radio en woensdag de dag voor mijn vertrek komt hij hierheen. Het is ook hier duidelijk dat ik het beste zo snel mogelijk weg kan zijn, dat is voor iedereen het beste, dan kan er door de letterlijke afstand weer rust komen. Als we elkaar niet zien werkt het op dit moment tussen ons allemaal veel beter, dat hebben de afgelopen drie maanden wel duidelijk gemaakt. Elkaar zien roept nog te veel emoties op, bij Tom merk ik dat aan zijn stoere houding, hij beschermt zichzelf en bij mezelf is het overduidelijk zichtbaar, mijn zakdoeken zijn weer allemaal in de was.

De rust is duidelijk weer terug, ik heb me gisteren vooral bezig gehouden met niks doen en wat rondhangen en rondneuzen in de stad. Heb een paar boeken gekocht waaronder een uitgebreide handleiding voor Quark express en Illustrator en "De da Vinci Code" van Dan Brown. Ik had dat laatste al wel gelezen in het Engels maar dit is zo'n typisch boek wat ik perse zelf wil hebben. Dit moet je volgens mij een paar keer lezen omdat er telkens weer nieuwe dingen tevoorschijn komen, ik kijk er in ieder geval naar uit om er straks op Lanza op mijn gemak weer aan te beginnen.

Het " probleem" met Antonio, wat een aantal dagen geleden de kop opstak, hebben we ondertussen ook samen kunnen tackelen, weliswaar met behulp van allerlei hulpmiddelen zoals woordenboeken, vertaalprogramma's etc. Maar we zijn er met hangen en wurgen uitgekomen. Het had vooral te maken met persoonlijke en cultuurverschillen, het eerste is natuurlijk logisch bij het begin van een relatie, je staat tenslotte toch niet hetzelfde in het leven waardoor ieder op zijn eigen manier met zaken omgaat. Het tweede is een extra gegeven wat ik uiteraard nog wel meer zal gaan tegenkomen in de toekomst. De oplossing was dus water bij de wijn doen van twee kanten en je grenzen verleggen, dat hoort er nou eenmaal bij als je voor iemand gaat. In dit geval heb ik het er graag voor over zo lang die grenzen me niet te ver gaan. Dat ik nu al water bij de wijn doe is verrassend omdat ik me voorgenomen had dat "nooit" meer te doen. Onzinnig voornemen natuurlijk en alleen een logische reactie. Compromissen zijn nou eenmaal onvermijdelijk als je wat voor relatie dan ook wil. Ik zie het maar als een heel gunstig teken, ik ben in ieder geval weer zo ver om de uitdaging van een relatie en alles wat erbij hoort aan te gaan en das een goed gevoel omdat het weer een mijlpaal is. Al met al heeft deze erg onrustige week op rij me nog veel meer duidelijk gemaakt. Naast alle praktische en emotionele onrust als gevolg van mijn keuze, kan ik er toch blijkbaar nog wel het een en ander bij hebben en daarna ook weer rust vinden. Kortom een erg vruchtbare week met als eindsom vooral tevredenheid over mezelf.

He he, gelukkig is gisteren alles op de valreep weer op zijn plek gevallen. Het is allemaal geregeld, wel niet volgens het aanvankelijke plan en het gaat me geld kosten, maar mijn problemen zijn in ieder geval opgelost, alles is al overgemaakt. Ik heb alsnog een overbrugging kunnen regelen met mijn bank tot de datum van het passeren van de definitieve akte, eind februari. Ik heb nog overwogen om de diverse extra kosten die ik nu moet gaan maken op Ton te verhalen door haar in gebreke te stellen, maar vind dat eigenlijk zonde van mijn tijd en energie. Het zou betekenen dat ik langer in dat verhaal blijf hangen dan ik wil, ik kan mijn tijd wel anders gebruiken. Laat haar maar lekker gelukkig zijn met het idee dat ze de touwtjes in handen heeft gehad, ik vind het prima en ben toch degene die het laatst lacht, einde soap. Aan de Jean soap kan ik natuurlijk niet erg veel toevoegen want ik ben niet live aanwezig, ik heb haar vandaag wel aan de telefoon gehad toen ik Lanza belde, maar heb haar geen ruimte gegeven om met me in gesprek te gaan. De situatie was in ieder geval op het moment dat ik belde wel zoals ik min of meer schertsend al eerder voorspeld had. Jean zat boven en Ailsa beneden. Vandaag kwam de buv uit Engeland aan, Hyacinth Bouquet, en de boel moest dus helemaal kraakhelder zijn, ik ben blij dat ik in deze afleveringen geen rol heb. Van lieverlee komt er nu hier ook meer rust in de tent, alles is geregeld en ik kom nu toe aan het nog wat kleine dingen aanschaffen en her en der goeiedag gaan zeggen. Er lopen al wat van die afspraken en ik heb er zin in en ga genieten van de twee laatste weken hier.

Gisteren de laatste fase van de "ontmanteling" van mijn huis, het enige huiselijke en bruikbare wat er nog is gebleven is de parketvloer, voor de rest is er niks meer te vinden. De soap "Ton" is gewoon doorgegaan. Blijkbaar heb ik op dit moment bepaalde vrouwen op leeftijd nodig in mijn leven waarbij ik halsstarrigheid in de meest positieve of negatieve zin wakker maak. Een ander verklaring kan ik niet vinden voor het gedrag van haar, Jean en nog wat andere lopende soaps, ik heb blijkbaar iets van hen te leren. Het is me inmiddele meer dan duidelijk dat ik, voordat deze dames met me aan de haal gaan, meteen strakke grenzen aan moet geven. Mijn makelaar is gisteren ook met Ton in gesprek gegaan en kwam er op dezelfde manier uit als ik, op de kast en flink gefrustreerd. We hebben ook bij verschillende banken geprobeerd om een overbrugging voor elkaar te krijgen maar daar beginnen ze geen van allen aan omdat ik uit Nederland verdwijn en hier geen onderpand of inkomen meer heb. Dat schoot dus ook niet op. Daarna hebben we weer contact gezocht met de notaris die de boel gaat regelen en die deze keer, na een een eerder mislukte poging waaruit alleen maar bleek dat hij hetzelfde denkt als Ton, wel begrip heeft voor mijn nijpende situatie en vandaag met haar in gesprek gaat, een klein lichtpuntje en afwachten dus. Over de gevolgen als hier ook weer niks uitkomt wil ik nog even helemaal niet te veel nadenken, eind januari komt steeds dichterbij en mijn probleem wordt dus steeds acuter en nijpender. Het vertrouwen dat het wel goed gaat komen is er nog wel, maar de grond wordt al wel behoorlijk heet onder mijn voeten. Je zult wel begrijpen dat ik hier dus ook weer behoorlijk veel lopend onderweg ben.

Gisteravond is er weer een reden bijgekomen om blij te zijn dat ik hier binnen een paar weken weg ben, er is weer een nieuwe soap geboren. Wat is namelijk het geval: de "dame" die mijn huis heeft gekocht wilde op het moment van verkoop dat ik er 1 februari uit zou zijn. Omdat de verkoop toen erg snel ging en me dat overviel, kon ik uiteraard nog niet helemaal overzien hoe snel ik alles geregeld kon krijgen. Om die reden heb ik toen een ruimere tijd bedongen met de toezegging dat ik er voor zou zorgen dat alles wel zo snel mogelijk zou gebeuren nadat ik terug was in Nederland. Toen bleek dat ik dan alles eigenlijk vanuit Lanza voor elkaar had, heb ik de makelaar laten weten dat wat mij betreft de akte alsnog zou kunnen passeren op 28 februari. Daar was iedereen duidelijk blij mee, ikzelf uiteraard ook. Nu mijn huis leeg is en het allemaal zou kunnen gebeuren, blijkt dat de "dame" andere plannen heeft, dat komt haar blijkbaar beter uit. Zij wil nu de akte pas eind februari laten passeren en dat vertelde ze me vrolijk toen ik haar fatsoenshalve gisteravond ging vertellen dat het huis leeg was: "Ik heb toch nog een dak boven mijn hoofd!" Nu zorgt zij er dus voor dat ik een stevig probleem heb. Ik heb namelijk op Lanza financiele verplichtingen waaraan ik eind van deze maand moet voldoen. Ik was er vanuit gegaan dat alles weer mooi op zijn plek was gevallen en ik niks anders hoefde te regelen. Stom natuurlijk van mezelf, ik had kunnen weten dat in Nederland voor mij dat soort dingen zelden op hun juiste plek vallen. Je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen dat ik des duivels was en haar gevoelsmatig wel van het balkon had willen kukelen. Geen goeie optie natuurlijk want dan zou ik pas echt een groot probleem hebben. Nou ja, ook hier zal uiteindelijk weer wel een oplossing voor komen, ik heb onder andere de makelaar er al achter gezet, maar het zorgt toch even voor stevige onrust en weer een onrustige nacht. Vandaag gaan in ieder geval alle dingen die ik had laten hangen alsnog uit mijn huis, dan nog liever op de vuilstort. Ik had ook in eerste instantie fantasien om muren paars of zo te gaan schilderen of nog gekker: graffiti, en daarna te doen alsof dat altijd al zo was. Ook geen optie natuurlijk maar wel even een lekkere uitlaatklep voor mijn frustratie. Wat een pokkewijf!! Sorry, pokkedame.

Tijdens het uitzoeken en inpakken van mijn spullen in de afgelopen dagen overviel me een paar keer de gedachte: "Wat nu als het lot me de afgelopen drie maanden voor de gek heeft gehouden en dat, als ik straks terugben op Lanza, het hele positieve kaartenhuis in elkaar dondert?". Een manier van denken die ik natuurlijk zo snel mogelijk uit mijn hoofd moet zien te zetten en die voortkomt uit toch dat stukje ongeloof en doemdenken wat er blijkbaar nog steeds zit. Erg vervelend en op zo'n moment zelfs beangstigend en dat heeft natuurlijk weer te maken met deze heftige drie weken, de lichamelijke vermoeidheid en mijn huidige omgeving. Ik voel me hier niet meer op mijn plaats en dus ook minder zeker van mezelf, weer een extra bewijs dat ik op Lanza thuishoor. Daarnaast werden die gedachtenspinsels twee dagen geleden nog gevoed door een sms-je van Antonio. Ik ga niet in op wat hij me schreef maar het heeft me wel heel erg aan het denken gezet over hem en een eventuele toekomst van hem en mij samen. Ik weet nu even niet wat ik er van moet denken en daarnaast is het ook nog eens erg vervelend en moeilijk natuurlijk op deze afstand en met het taalprobleem om het snel en adequaat helder te krijgen. Maar dat kan natuurlijk aan de andere kant weer goed zijn, nu kan mijn boosheid en teleurstelling in ieder geval eerst zakken voordat we elkaar zien. Het is weer typisch iets voor mij zo'n extraatje op een moment dat ik daar echt niet op zit te wachten. Maar ja, achteraf bezien zal het ongetwijfeld wel weer kloppen, zoals alles. Alleen zie ik dat nu nog effe niet en das errug vervelend. Gisteren ben ik ook weer erg trots geweest op Tom, hij had al gezegd dat hij een ingezonden brief naar BN/DeStem had gestuurd naar aanleiding van de tasjesdief affaire. Ze hebben hem gisteren ook geplaatst, wat heb ik een kanjer van een zoon: "De nabestaanden wilden aanvankelijk een stille tocht voor een misdadiger. Niet voor iemand die onschuldig is gestorven of ritueel vermoord was, nee, voor iemand die iemand anders iets afneemt. Hoe diep kun je dan zakken? We moeten de reactie van de vrouw in de juiste verhoudingen zien. Na zo'n voorval ben je natuurlijk onder de indruk en woedend op de dader. Dat die daarbij overlijdt is een meer dan tragisch gevolg, maar kan de vrouw niet worden aangerekend. Zij kwam op voor haar recht en maakte daarbij een fout. Ali B. stond diezelfde ochtend nog voor de rechtbank in Amsterdam. Moeten we onevenredig veel aandacht schenken aan iemand die zo weinig berouw had dat hij op dezelfde dag dat hij voor de rechter verscheen alweer een nieuwe misdaad pleegde?"

He he daar ben ik weer, maandag 24 januari, heel mijn hebben en houen is ondertussen uitgezocht, afgevoerd en/of ingepakt, zodat het laatste morgen allemaal in de container kan, Het zijn sinds vrijdag erg drukke en volle dagen geweest. Erg heftige dagen ook in alle opzichten. Het is inderdaad waar wat Rian al voorspelde, met name met Tom is het puur quality time. Het is heel intens van elkaar genieten, met elkaar praten, lachen en huilen, heerlijk. Ik heb hem tot nu toe al iedere dag gezien en we hebben samen het meeste uitzoekwerk gedaan. Heel confronterend en emotioneel was dat soms, want we kwamen erg veel dingen tegen met herinneringen natuurlijk. We hebben toch ontzettend veel weg gedaan omdat we er vooral niet te veel bij nagedacht hebben, het betekent dat ik nu in plaats van met een 40 voet container, met een 20-voeter uit de voeten kan en dat schelt ook weer mooi in mijn portemonnee. Wat de soap op Lanza betreft: op de ochtend van mijn vertrek stond Jean, toen ik 's ochtends mijn deur opendeed, al verdekt opgesteld, in hinderlaag als het ware onder de balustrade, op Ailsa te wachten om haar bij het eerste levensteken te kunnen bespringen en aan de slag te gaan. Ailsa en John waren toen ze me 's middags naar het vliegveld brachten dan ook weer behoorlijk aan hun taks en kregelig tegen elkaar. Ondertussen hebben ze me al een paar keer gebeld en gaat het dus nog gewoon zo door, ik wil dat wel eens zien als ik over twee en een halve week terug ben. Lachu! Vandaag heb ik, terwijl de verhuizers aan het inpakken waren, al een heleboel dingen geregeld bij gemeente, bank, nutsbedrijven en dat soort instanties. Het loopt allemaal soepel. Het is me ook duidelijk dat deze drie weken lang genoeg zijn voor iedereen, dit moet niet te lang gaan duren. Als ik eenmaal weg ben hebben we allemaal de kans om tot rust te komen. Ik tel dus naast het met volle teugen genieten ook de dagen. Het is een vreemde tijd, heel dubbel en verscheurd, naast het intense genieten zijn er ook momenten van intens verdriet, maar dat hoort hier nou eenmaal bij.

De soap begint steeds amusanter te worden, althans voor mij, zeker niet voor John en Ailsa maar dat is hun eigen verantwoording. Waar je John ziet, scharrelt Walter achter hem aan en waar je Ailsa ziet, Jean uiteraard. Het lijkt wel of ze honing aan hun kont hebben. John is het volgens mij nu al spuugzat, hij ziet er doodmoe uit en is erg snel aangebrand en dan is Ailsa natuurlijk het slachtoffer. Ik vrees dat het in de tijd dat ik weg ben misschien nog wel eens zou kunnen gaan spetteren. Ik zelf kreeg meteen bij het opstaan al de schrik van mijn leven, ik liep met mijn nog slaperige kop naar de ruimte waar de wasmachine staat en werd daar welkom geheten door de eeuwige zoete glimlach, mijn maag begon meteen op te spelen, braakneigingen. Maar afin ik heb er gelukkig nu verder geen dol meer mee, ze heeft duidelijk haar aandacht verlegd. Ze nodigde me nog wel uit voor een afscheidsetentje in Playa Quemada, maar dat heb ik afgeketst, ik wil eerlijk tegen mezelf blijven. Ik ga daar alleen naar toe met speciale mensen en moet er daarnaast echt niet aan denken dat nog een hele avond aan te zien, ik weet zeker dat ik dan mijn mond niet meer zal kunnen houden en haar waarschijnlijk vreselijk zal gaan beledigen. Bovendien vind ik het geen afscheid en heb ik liever een welkom-thuis etentje als ik terugkom. Dat wordt hoogstwaarschijnlijk 10 februari, de dag dat Jean en Walter weer vertrekken. Ik loop ze dus net mis, puur toeval maar niet echt jammer!

Voor de rest is alles nu klaar voor vertrek, ik kom met een zo goed als lege koffer terug. Ik heb er vreselijke zin in en dat heb ik dan mede te danken aan Jean, zo zie je maar dat alles zijn positieve kanten heeft, zelfs een energieslorper als zij. Tot vrijdag in Nederland!!

De rust is in ieder geval wat het weer betreft teruggekeerd, gistermiddag brak de zon weer voorzichtig door en de wind was ook gaan liggen. Jean stond gisterochtend al vroeg te trappelen van ongeduld om aan het opruimen van de gevolgen van de calima te beginnen, ik vind haar steeds raadselachtiger en vreemder worden. Ze bruist van energie en het lijkt zelfs of haar glimlach alleen nog maar breder is geworden. Onbegrijpelijk gezien de omstandigheden, maar alla ik zal geen oordelen meer vellen, ieder gaat tenslotte met dat soort dingen op zijn eigen manier om, hoe vreemd ze in mijn ogen soms ook mogen lijken. Volgens mij is heel haar houding een grote vlucht voor de werkelijkheid, ze blijft waarschijnlijk liever zoals ze is, naief. Maar ik kan het natuurlijk mis hebben. Soit! Ik heb �s ochtends John en Walter geholpen om het zwembad en omgeving weer zandvrij te krijgen. �s Middags heb ik mijn strandwandeling gemaakt en ben ik vast afscheid gaan nemen bij Royal. Ook daar zijn er weer nieuwe ontwikkelingen, Chris, de zoon van Didi, is weer terug aan de slag en doet alsof zijn neus bloedt als ik vragen richting zijn ontslag op staande voet van een tijd geleden stel?? Angelo gaat samen met zijn vriendin Jessica, een Finse, eind maart terug naar zijn vaderland Zuid-Afrika. Ze hebben het hier allebei na vijf jaar bar en serveerwerk wel gezien en willen kijken wat Port Elizabeth, de geboorteplaats van Angelo, hen te bieden heeft. Het zal natuurlijk wel aan mij liggen omdat ik zelf in de positie ben dat ik dat niet hoef, maar wat zijn er een hoop mensen die rollen spelen en op een of ander manier de schijn ophouden. Af en toe vind ik het erg vervelend van en voor mezelf dat ik telkens door die rollen heen prik, vervelend omdat het natuurlijk je kringetje beperkt maar aan de andere kant is dat vooral erg positief omdat degenen die dan uiteindelijk in mijn kringetje terecht komen ook zoveel mogelijk puur zichzelf zijn. Deze conclusie moet ik helaas trekken omdat me na het gesprek met Ailsa eergisteren en vooral de daaropvolgende reactie in haar houding gisteren, duidelijk is geworden dat de waarheid in the continuing Ikea story toch ergens in het midden heeft gelegen.

Nou ja het zij zo, het maakt ook weer een hoop duidelijk. Vooral dat de afgelopen drie maanden hier in Casa Kernow lang genoeg zijn geweest. We zijn natuurlijk ook erg intensief met elkaar omgegaan omdat ik de meeste tijd de enige gast was. Nu er weer meer gasten komen wordt het blijkbaar toch een ander verhaal. Begrijpelijk van de ene kant maar aan de andere kant ???????????? Ik kijk nu dan ook vooral uit naar donderdag als ik terug ga en de daaropvolgende dagen, als ik mijn familie, vrienden en vooral Tom weer zal zien. Als ik daarna terug naar Lanza ga duurt het niet lang meer of ik heb weer mijn eigen stekkie en spullen zodat ik toch wat meer afstand van het hele verhaal hier kan nemen. In mijn ogen erg goed voor de verstandhouding en ook weer op het juiste moment.

Het wilde weer van zondag is al wel iets gekalmeerd maar het is vooral aan de kust nog aardig heftig. Bovendien is er nu een calima bijgekomen, de storm brengt vooral erg veel zand mee wat is opgewaaid door een zandstorm in de Sahara. Het lijkt op het ogenblik mistig hier, maar dat is geen mist van vocht maar dus vooral stof. Alles is bedekt met een terrakleurige laag en op het vliegveld zag ik zelfs mensen lopen met een mondkap voor. Je merkt het zelf vooral aan voortdurend vuile neuzen en veel meer niezen

Gisteren zijn ook mijn voorbereidingen begonnen voor mijn terugreis. Omdat ik gisteren toch al naar het vliegveld moest om Ailsa en John op te halen, ben ik gelijk langs de Iberia-balie gelopen om mijn terugvlucht te bevestigen. Ook heb ik mijn koffers al tevoorschijn gehaald zodat ik de boel kan gaan sorteren. Een koffer voor wat hier blijft, de meeste van mijn kleren want aan zomerkleding zal ik nu wel niet veel hebben in Nederland en de tweede voor wat wel voorlopig mee terug gaat. De soap Jean gaat ondertussen gewoon vrolijk verder, ze kwam me 's ochtends vroeg, natuurlijk weer met de bekende glimlach, al melden dat ze haar instucties wat betreft de begrafenis in Engeland ging doorfaxen en had duidelijk haar man Walter ook al opdracht gegeven de gevolgen van de calima weg te poetsen. Niet dat dat wat helpt natuurlijk als het nog volop bezig is maar je moet het voetvolk in haar diva-positie natuurlijk toch bezig houden. Mij werd netjes gevraagd of ik, als ik naar het vliegveld ging, even bij de bakker langs kon gaan. No problem! Voor de rest heb ik gisteren vooral op een grote wolk doorgebracht waar geen storm, calima of zelfs Jean me vanaf kon krijgen.

Sinds gisteren is het weer volkomen omgeslagen, het is zwaarbewolkt en het waait vooral erg hard met als gevolg een prachtige maar wilde oceaan met hoge golven. Ideaal voor windsurfers en die waren er dan ook volop op de stranden. Buiten het machtige uitzicht was het er niet echt aangenaam toeven, je werd letterlijk gezandstraald. Ondanks de minder ideale omstandigheden ben ik er natuurlijk wel heen gegaan, ik had immers mijn laatste afspraak voordat ik vertrek met Antonio. Het was heerlijk om elkaar na vier weken weer terug te zien, de moeite van het wachten beslist waard. Wij hebben eerst de zandstormen getrotseerd en onze vaste wandeling gemaakt om bij te kletsen. We hebben een vast punt waar we naar toe lopen: �la sculptura naranja�, een oranje kunstwerk halverwege de boulevard wat we allebei wel een mooi symbool vinden vanwege de vormgeving (een gestileerde hand) en natuurlijk de kleur. Na afloop zat letterlijk alles wat je maar kunt bedenken vol met zand, kleren, rugzak, ogen, oren, neus enz enz. Toen we daarna in het appartement van Antonio waren hebben na een broodnodige douche, erg genoten van de rust na al dat natuurgeweld, goeie muziek en vooral van elkaars gezelschap. We hebben volgens mij allebei onze tank helemaal volgegooid met de wetenschap dat we hier tenslotte weer vier weken op moeten teren en omdat we allebei een bewogen tijd in het vooruitzicht hebben. Ik vond het in ieder geval subliem. Bij thuiskomst wachtte me nog een verrassing. Alle lichten in het huis van John en Ailsa waren aan en bij navraag bleek Jean daar in haar eentje te zitten. Ze had die middag gehoord dat haar moeder was overleden en zat daar, volgens haar woorden en met nog steeds die glimlach, al die tijd ( het was inmiddels een huur of negen) te wachten op mijn thuiskomst. Haar man had ze naar hun appartement gestuurd, ze wilde alleen zijn. Ik vond het wel iets theatraals hebben, eerstal met die glimlach en met de hele entourage waarin ze zich had geinstalleerd, het had wel iets Elizabeth Taylor-achtigs. Zeker nadat ze me vertelde dat ze niet naar Engeland gaat voor de begrafenis, ze had volgens eigen zeggen haar plicht al meer dan gedaan.

Kortom een volle, gevarieerde en bijzonder dag in heel veel opzichten. Ik heb vooral erg genoten en geniet nu, na een roezige lange nacht, eigenlijk nog voornamelijk na!

Voortbordurend op gisteren, wat aanvankelijk helemaal niet mijn bedoeling was, het vervolg van wat blijkbaar een cliffhanger was: wat was het geval: John en Ailsa zijn op het ogenblik in Engeland en doen naast de familiebezoeken ook nog inkopen voor het complex. Prima! Gisterochtend had Jean Ailsa aan de telefoon gehad over de laatste ontwikkelingen in de UK. De woorden van Jean: �John en Ailsa zijn bij Ikea langs geweest en hebben een lijstje gemaakt met spullen die ze willen. Dan kun jij ze in Nederland gaan kopen en samen met jouw inboedel in de container naar hier laten verschepen.� Ik was even helemaal sprakeloos en overdonderd en terecht natuurlijk. Niks geen overleg geweest van te voren, nooit zelfs over gepraat, niks, nada, noppes. Nou ben ik niet te beroerd om wat dan ook voor iemand anders te doen maar wel als dat op een normale manier gevraagd wordt en volgens de normale route, rechtstreeks aan mij. Omdat ik weet dat ik op zo�n moment beter niet gelijk kan reageren heb ik me dus omgedraaid en ben naar het strand gegaan om te proberen de boel wat objectiever te bekijken. Dat lukte me dus niet echt, ik zat me alleen maar nog meer op te ruien en ik had in gedachten al een mail klaargestoomd om meteen naar Engeland te sturen. Toen ik thuiskwam zaten Jean en Walter op het terras en die zagen wel aan me dat er onweer dreigde. Ik de boel uitgelegd en aangegeven wat ik er mee wilde gaan doen. Jean had meteen een heel ander verhaal en nam Ailsa in bescherming, ik had het verkeerd begrepen zo was het niet gezegd, dat zal wel met het Engels te maken hebben, bovendien was mijn reactie over the top en ik kon beter voor de lieve vrede maar niet reageren. Het taalsexcuus is natuurlijk gelul, ik weet verdomd goed wat er gezegd is en hoe, en ben heel erg goed thuis in het Engels, ik droom er ondertussen soms zelfs al in. Daarnaast heeft dit soort praktijken niks met overgevoeligheid te maken, zo ga je gewoon niet met mensen om. En als ik tegen een argument absoluut niet meer tegen kan is het wel : voor de lieve vrede. De vreselijkste stoplap die er bestaat.

Ik heet dan wel Henk maar ben beslist gekke Henkie niet, zo wil ik niet dat er met mij omgegaan wordt. Bovendien is het allemaal al weer lang en breed voor me geregeld want de hele regeling zou zowiezo al absoluut onmogelijk zijn, ik heb mijn tijd als ik in Nederland ben hard nodig om mijn eigen spullen uit te zoeken, de 25ste en de 26ste januari wordt volgens de huidige plannen namelijk mijn container geladen. Het gaat dus toch zoals het moet gaan, wel aanstaande week dus even in gesprek met Ailsa om te horen hoe de vork nou echt in de steel zat, ik kan me namelijk niet voorstellen dat dit van hen afkomt.

Volgens mij ben ik mijn inschattingsvermogen wat mensen betreft even kwijt of ik ontmoet mensen die hun rol zo goed spelen dat ik het pas na een tijdje door krijg hoe ze in elkaar zitten. Ik ga maar van het laatste uit. De eerste waarbij ik me vergiste waren Angie en Alan uit Schotland. Die bleken na verloop van een aantal dagen veel echter, warmer en opener te zijn dan de eerste indruk me ingaf. Ze gaven dat, toen ze weer zichzelf waren, ook toe, ze waren zo moe van de aanloop naar de vakantie en de lange reis (anderhalve dag vanuit waar zij wonen, het noordoostelijkste puntje van Schotland), dat ze eerst een paar dagen nodig hadden om weer tot zichzelf te komen. Een verkeerde inschatting die dus positief uitpakte. Vandaag mijn eerste negatieve afknapper hier, de basis was al eerder gelegd maar vandaag was voor mij het punt bereikt om er iets mee te doen en aan te geven dat men over mijn grenzen gaat. Het zal er ongetwijfeld ook mee te maken hebben dat ik overgevoelig ben voor mensen die mijn leven willen regelen, maar ondanks dat valt manipulatief gedrag in mijn ogen met niets ooit goed te praten. Deze keer betreft het met name Jean die heel anders blijkt te zijn dan ze zich voordoet. Zo ver ik het nu kan bekijken is Jean zo'n mens met twee gezichten die zich met een vriendelijk gezicht ergens tussenwringt en tweedracht zaait, dat is tenminste mijn conclusie nadat ze me over een telefoongesprek met Ailsa op het verkeerde been heeft gezet en me zodoende danig op de kast heeft gekregen door woorden van Ailsa te verdraaien.

Nou ja niet leuk natuurlijk omdat ik er nog een paar dagen alleen mee opgescheept zit, maar het zij zo. Ik had het gelukkig mooi op tijd door en er is dus niks onoverkomelijks gebeurd.

De laatste van de dagen waarvan ik dacht dat ze het moeilijkst zouden zijn hebben we nu dus ook gehad, gelukkig. Vooral omdat deze me nog alles meegevallen is ook, in feite is het zelfs een heel erg leuke dag geworden. Zo zie je maar weer dat dingen vaak anders uitpakken dan eerst gedacht en dat met heel veel, zo niet met alles te leven valt. We zijn vaak flexibeler dan we van onszelf dachten. Mooie, wonderlijke, rare en ingenieus gebouwde schepsels zijn we toch eigenlijk. De dag van gisteren heeft me ook weer meer duidelijkheden gebracht en weer twijfels, van de weinige die er nog waren, weggenomen. Een van die duidelijkheden kreeg ik gisteren doordat ik voorgesteld werd aan Roger, een broer van Jean. Hij woont in Playa Blanca op een bungalowcomplex waarvan de meeste eigenaren zes maanden hier en zes maanden in Engeland of waar dan ook wonen. Zij zijn op zoek naar een �administrator� die voor hen de telkens terugkerende besognes opknapt zoals contacten met officiele instanties, regelen van gezamenlijke verzekeringen en onderhoud, betaling van binnenkomende rekeningen etc etc. Hij had het idee dat ik erg �useful� voor hen zou kunnen zijn en dat er een riante vergoeding tegenover staat. Dit zou naast mijn plannen voor een eigen toko een mooie start zijn en in ieder geval al een verzekering kunnen zijn van een vast inkomen. De dingen komen dus nog steeds als vanzelf naar me toe, van alles valt nog steeds op zijn plek en klopt. Volgens plan zou ik vandaag ook de offerte moeten krijgen van een van de verhuizers en kunnen we dus concrete dingen gaan afspreken. Het gaat er steeds meer op lijken dat de drie maanden die ik hiervoor had uitgetrokken, precies lang genoeg zijn geweest om alle antwoorden te krijgen die ik zocht en de zaken te regelen die ik hier en nu al kon regelen.

Het is nog een paar dagen en dan ben ik even terug in Nederland, waarschijnlijk (zeker!) zoals Henk (USA) het zo mooi omschreef met een gevoel van heimwee naar: �De mensen, het overzichtelijke eiland, de kneuterige politiek, de zee, het strand, m'n palmen, het perfecte klimaat, de bijna altijd blauwe luchten, de cultuur... gewoon, tja, hoe moet ik het zeggen...Lanzarote.�

Vandaag mag iedereen wat lekkers uitzoeken!

Iedereen, Alias, Rian, Jeanne, Ad, Ma, Jeanne, Peter, Peer, Henk (USA), Stephanie, Chris, Mia, Mieke, Casa, Anneke, Conny, Nico, Nathalie, Anja, John, Ailsa, Jean, Walter, Angie, Alan, Daisy, Sberg, Cees, Dimphie, Johan, Marco, Raymond, Jo, Johan, Jupp, Diny, Angelique, Wilfried en last but not least Tom, allemaal hartstikke bedankt voor jullie mailtjes, telefoontjes, reakties, e-kaarten enz. Jullie hebben er voor gezorgd dat het weer een heel speciale dag is geworden, de zoveelste op rij. I'm a lucky basterd!!

Momenteel maakt een muziekstokje omzwervingen door weblogland. Ik kreeg dit stokje aangereikt van Henk (USA) en Rian. En hoewel ik niet zo voor dat soort acties ben wil ik ook geen spelbreker zijn. Hier gaat ie dan.... Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer? Op de computer die ik hier gebruik (laptop) staat totaal geen muziek omdat ik dat zonde van de ruimte vi(o)nd, op mijn desktop in Roosendaal staat wel muziek maar ik heb geen idee hoeveel GB. Wat is je laatste gekochte CD? Mixed Up van The Cure. Een CD waar ik al heel lang naar op zoek was vanwege erg goeie herinneringen, maar waarvan ik de titel niet meer wist. Net voor ik hierheen vertrok vond ik hem en heb hem sindsdien dan ook grijs gedraaid Wat is letterlijk het laatst geluisterde nummer voordat je dit bericht las? The Cure - A Forest Geef 3 nummers door die je heel vaak luistert, of die veel voor je betekenen en waarom? Eigenlijk was het bij mij altijd zo dat het eerste wat ik 's morgens deed als ik wakker werd was de radio aanzetten. Dat is sinds ongeveer een jaar veranderd, ik vind de stilte nu vaak lekkerder en zodoende kies je ook bewuster voor muziek. Er zijn veel nummers die ik vaak beluister, maar er zijn er wel een paar die boven de massa uitstijgen: 1. Vooral veel van Sting en met name het nummer" A thousand years" vanwege de tekst. 2. "Je sais pas" van Celine Dion vanwege de sfeer en de sterke muziek 3. "Lovesong" van The Cure vanwege hele goeie en mooie herinneringen

Aan welke 3 personen geef jij het muziekstokje door en waarom? 1. Aan Rian, omdat ze gewoon een kei van een blogger is en we iets gemeenschappelijks hebben wat de nodige emoties met zich meebrengt: een kind ver weg. 2. Aan Wereldpeer, omdat ik ook hem een kei van een blogger vind die me vooral intrigeert maar soms ook irriteert. 3. Aan Sberg, omdat ze zo'n ontzettende mooie blog heeft, heel goed dingen kan verwoorden en ontzettend mooie en gevoelige foto's maakt.

Bij gebrek aan verder nieuws, deze keer eens een mijmering over tobben. De bezigheid waar ik zondermeer erg goed in ben, maar dat zal iedereen die regelmatig mijn weblog leest ondertussen wel overduidelijk zijn. Ik betrapte mezelf er zelfs op dat ik neigde te gaan tobben over het feit dat ik op het ogenblik niks spectaculairs te melden heb terwijl dat toch juist de bedoeling is van dit hele plan, eindelijk meer rust vinden. Ondertussen zie ik dat tobben van mezelf gelukkig als een zegening en niet meer als een vloek. Ik heb het geaccepteerd als een belangrijk onderdeel van mezelf en ervaar het nu als een middel om op een goeie manier bij mezelf te rade te gaan, dingen helder te krijgen en zodoende de voor dat moment beste keuzes te maken of zaken achter me te laten en dat gaat me steeds beter af moet ik zeggen. Bovendien weet ik ondertussen dat mijn tobben toch meestal voortkomt uit ongeduld en umsonst is, de dingen regelen zich toch wel op het juiste moment en/of hebben met de mensen om me heen te maken en daar kan ik natuurlijk weinig meer mee dan in ieder geval mijn best te doen goeie dingen aan te geven en het verder aan hun zelf over te laten. Zonder dat tobben echter zou mijn leven waarschijnlijk gewoon erg saai zijn en zou ik me. zoals heel veel mensen in mijn ogen, als vanzelf van het ene in het andere laten rollen en niet betrokken zijn bij het welzijn van de mensen om me heen, iets wat totaal indruist tegen mijn karakter. Ik wil, zo ver dat tenminste kan, mijn eigen pad bepalen of in ieder geval zo veel mogelijk beinvloeden zodat eventuele missers in ieder geval niet aan mezelf liggen en zie graag dat het met mijn kringetje goed gaat. Mijn tobbereien van dit moment: Op nummer een mijn twijfel of Tom de emoties van wat er nu gebeurd niet opkropt zoals zijn moeder. Ik zou namelijk niet willen dat hij ook zo verbitterd en verhard raakt, maar zie ook dat hij recht heeft op zijn eigen weg en zijn eigen hindernissen. Op nummer twee met stip de vraag of ik mijn verhuizing wel op tijd geregeld krijg omdat ik nog steeds geen definitieve offertes van de verhuizers heb ontvangen. Daarmee samenhangend natuurlijk de vraag of de door mij geplande datum (eind januari) voor het passeren van de akte van de verkoop van mijn huis daarmee niet in gevaar komt wat natuurlijk weer verdere gevolgen heeft. Gezakt naar plaats nummer drie (of eigenlijk zelfs nog verder) de tobbereien over mijn voor het grootste gedeelte nog steeds onzekere toekomst wat betreft relatie, werk enz. Verder dan nummer drie omdat ik die onzekerheid in feite steeds meer ga waarderen, het heeft ook wel iets om weinig of geen zicht te hebben op wat er komen gaat. Waarschijnlijk zal die waardering er wel mee te maken hebben dat ik er heel erg veel vertrouwen in heb en omdat ik het steeds leuker ga vinden om me te laten verrassen, iets waar ik vantevoren veel meer moeite mee had. Ik wilde het liefst alles zelf onder controle hebben, een onhaalbare fata morgana dat je aardig op kan breken.

Eindconclusie: Ik tob gewoon lekker verder maar wel op een steeds plezierigere manier. Soit!

Nou de figuurlijke buien zijn weer overgewaaid gelukkig, de beren op mijn weg van de nacht van zondag op maandag waren bij het wakker worden verdwenen en mijn oog heeft zich in de loop van maandag ook weer hersteld. `s Morgens hing het nog als een zonnescherm voor mijn oog op mijn wang, maar van lieverlee is het geslonken. Het enige zichtbare overschot is dat mijn oogwit nu nog wat rood is. Gisteren ben ik weer met Wilfried in Arrecife op stap geweest om de laatste officiele dingen bij het INEM te regelen voordat ik terug ga, dat was eigenlijk een fluitje van een cent. Een officieel formulier is opgesteld met een heleboel indrukwekkende stempels erop, daar zijn ze hier heel erg dol op. En met dat formulier moet ik me binnen 7 dagen melden in Nederland.

Officieel houd dan die hele kermis gelukkig eindelijk helemaal op, ook in Nederland, wat zal dat een opluchting zijn. Het betekent natuurlijk ook dat ik vanaf dan volledig op mezelf aangewezen ben en geen vast inkomen meer heb. Een extra stimulans dus om snel mijn zaakjes in Nederland te regelen en te maken dat ik hier aan de slag kan. Ik heb er zin in.

Het is nu twee uur in de nacht van zondag op maandag, weer een keer slapeloos dus. De tweede Reikibehandeling van zondag heeft blijkbaar een heleboel los gemaakt, twijfels over mijn keuzes en mezelf, onzekerheden, angsten en noem het maar op. Kortom vliegangst. Maar dat is ook goed, dat is ook wat ik wilde dat los zou komen. Ik wil dat al die dingen zo ver mogelijk uit mijn systeem zijn voordat ik terug ga. Bovendien zit ik sinds gisteren met een flink ontstoken oog. Bij het ruimen van een paar grote cactussen voor de zonnepanelen van het zwembad, is er wat van de cactusmelk in mijn linkeroog terecht gekomen. Het effect is hoogst onaangenaam en te vergelijken met de uitwerking als je na het schoonmaken van een Spaanse peper met je ongewassen handen door je oog wrijft, Mijn oog voelt alsof het in brand staat en het ziet er niet uit. Mijn oog en neus tranen en druppelen voortdurend. Wat het schrijven betreft is het me ook even onduidelijk, ik voel me overspoeld door allerlei tegenstrijdige gevoelens en wil me daar eerst doorheen worstelen. Ongerust hoeft niemand te zijn want ik weet dat dit erbij hoort, dat ik hier even doorheen moet en ook doorheen zal komen, ik wil me alleen daar even op kunnen concentreren en zo min mogelijk afgeleid worden door andere �verplichtingen�. Het kan dus best zijn dat het even stil gaat worden hier, maar voor hetzelfde geld vind ik morgen wel de inspiratie om te beschrijven wat er hier en nu met me gebeurd. Het schrijven is tenslotte ook een uitgelezen manier om dit weer helder en rustig te krijgen. We zullen zien!

Gisteren was weer zo'n perfecte dag, alles klopte, het weer was formidabel, het gezelschap aangenaam, de wandeling was precies goed, het eten (wat ik zelf had gemaakt) smaakte als nooit tevoren enz enz. Als afsluiter van de dag heeft Jean, een van de nieuwe gasten, Ailsa en mij nog een Reiki behandeling gegeven en een hoofd en lichaamsmassage, dat was dus genieten met een hele vette G. Reiki is een alternatieve geneeswijze. Het wordt beoefend door ingewijden die met een vorm van energieoverdracht proberen iemand te helen. De inwijding wordt gedaan door een Reiki-master. Reiki wordt door beoefenaren beschreven als een bijzondere vorm van energie (de Universele levensenergie) die door het lichaam stroomt, die de harmonie in het lichaam herstelt en die het natuurlijk genezingsproces versnelt. Deze energie zou niet alleen bij mensen effectief zijn, maar ook bij dieren en planten. Reiki zou een positieve invloed hebben bij de meest uiteenlopende aandoeningen. Er bestaat vooralsnog geen wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van de beweerde verschijnselen en voor de geneeskundige werkzaamheid van Reiki. Reiki is een Japans woord, dat de energie (Ki) aanduidt die alle leven in stand houdt. Of het ooit wetenschappelijk bewezen zal worden doet er in mijn ogen ook erg weinig toe. Het gaat er om wat degene die het ondergaat er aan heeft, kwaad kan het nooit en ikzelf ervaar het telkens als een heerlijke verfrissende waterval en voel me kilo's lichter zowel in mijn hoofd als aan mijn lijf.

Jean is in mijn ogen dus weer op het juiste tijdstip op de juiste plaats, zoals alles hier dat tot nu toe blijkt te zijn. Een lekker en steeds meer vertrouwd wordend gevoel moet ik zeggen.

Gisteren zijn er weer nieuwe gasten gekomen, Jean en Walter, vrienden van John en Ailsa, en Terry en Joan. De laatsten zijn vorig jaar al eerder hier geweest, hij is een crooner, een zanger a la Frank Sinatra en schnabbelt (gigs) hier bij met optredens in de Engelse pubs rond de oude haven in PdC. Zij zo'n type dat maar doorratelt over van alles en nog wat en eigenlijk niks zegt. Ze doet me denken aan "The Royale Family". Aanstaande maandag vertrekken John en Ailsa voor het eerst sinds ze hier wonen met dezelfde gemengde gevoelens als ik, voor een week naar de familie in Engeland. Het is de bedoeling dat Jean en ik in die tijd de honeurs in het complex gaan waarnemen.

Erg veel houdt dat niet in, de terrassen schoonhouden, zorgen dat er op tijd nieuw linnengoed wordt uitgedeeld, het zwembad bijhouden en dat soort zaken. Het zorgt in ieder geval weer voor wat afwisseling en ik heb gelijk iets om handen. Het dak gaat voorlopig even in de ijskast, daar gaan we verder mee als ik weer terug ben. Verder valt er nog steeds niet erg veel meer te melden dan dat ik erg veel wandel, het is nog altijd erg rustig en alles gaat zijn gangetje, wel goed weer met nog steeds een strakke blauwe hemel en volop zon. Je merkt al wel dat het weer warmer aan het worden is. Het enige wat de echte warmte nog tegenhoudt is de stevige en frisse wind, maar daar zeuren we dus niet over, met tweeentwintig graden zijn we ook dik tevreden.

Wat mijn gevoel betreft overheerst nog steeds het dubbele, het verscheurde. Aan de ene kant mijn blijdschap dat ik eindelijk mijn stek en mijn geluk gevonden heb, en aan de andere kant de pijn van het loslaten van met name Tom. Heel verwarrend, vermoeiend en onrustgevend dit heen en weer geslingerd worden tussen gevoelens, maar dat hoort er nou eenmaal bij en vandaar ook het vele wandelen. Dat heeft gewoon zijn tijd nodig, het zal wel zijn plek gaan krijgen als ik eenmaal hier terug ben op mijn eigen stekkie en echt aan de slag kan, daar ga ik in ieder geval wel van uit.

Just a quick note to let you know we got back to Thurso safe and sound yesterday. We decided to take a bus north from Inverness instead of the train, so we got home 3 hours earlier than planned. We had a wonderful holiday in Lanzarote. Thanks for being there for us, and going out of your way to make our stay as enjoyable as possible. I am sure we will be back some day soon. In the mean time, here's some of our holiday snaps that you might enjoy. All the best. Alan and Angie

Playa Quemada

El Buey Bueno

Gisteren was het hier 6 januari, niks bijzonders zul je zeggen en dat is ook zo want dat was het tenslotte overal, maar in Spanje is dat wel een bijzondere dag: "Epiphania" of "Los Reyes Magos" of "Los tres Reyes". Een groot feest hier, alle officiele instanties waren weer gesloten, veel heel lekker gebak in de bakkerijen en vooral veel en grote kado's voor de kinderen. Wat in Nederland Sinterklaas is, feest voor de kinderen, is hier Driekoningen. Spanjaarden zijn erg gek met hun (klein)kinderen, zowiezo zijn ze veel ongeremder als wij noorderlingen in het tonen van hun gevoelens (een van de redenen waarom ik me hier zo thuis voel) en dat wordt op deze dag nog eens extra benadrukt. Epiphania is een van de oudste liturgische feesten, nog ouder zelfs dan Kerstmis en het wordt zowel door protestanten als katholieken gevierd. Het werd in het Oosten, Egypte en Arabie, voor het eerst in de derde eeuw gevierd, in het Westen kwam dat in de loop van de vierde eeuw. Voor de katholieken is Epiphania de dag van de Drie Koningen. In sommige landen, zoals Spanje, is deze dag traditioneel de dag om kinderen met kados in de watten te leggen, gesymboliseerd en geinspireerd door de drie koningen die, volgens het evangelie van Matheus, kados aan Jezus gaven, goud, wierook en mirre. Vanaf vandaag zijn de feestdagen ook hier officieel voorbij.

Wat betreft het aantal pageviews op mijn weblog was het gisteren ook een topdag, 160. Een aantal mensen zijn volgens mij door het archief aan het bladeren geweest, dat zal wel komen omdat ik een begin gemaakt heb met het versturen van adreswijzigingen. Bron: Wikipedia NL en ES

Bij het lezen van jouw �dagboek�moest ik aan dit gedicht denken. Ik wilde het op je site plaatsen, maar dat lukte niet. Teveel karakters??? Groetjes, Mieke

Breken met het verleden?! Ik ben bijna gebroken, maar wanneer zal ik breken� ik had bijna gesproken, maar wanneer zal ik speken? ik zou zo graag landen, maar waar ligt het land�. het lot ligt in mijn handen, maar wat is er aan de hand? Mijn gevoelens, liggen in de knoop met mijn verstand� ik zit op een rots, maar bevind mij op de rand. Van de rand�van deze rots, staar ik naar het water�. ik denk na over vroeger en ik droom over later. Ik denk heel diep na, en twijfel zit naast mij� het helpt mij niet, want de keuze ligt bij mij. Blijf ik deze rots bewandelen met twijfels langs mijn zij� of spring ik in het onbekende�zet ik een stap opzij? Het vertrouwde pad, of de branding van de zee � maar als ik spring, springt dan ook twijfel met me mee? zal twijfel mij verlaten, als ik mijn keuze maak, of zal hij bij me blijven, zodat ik nooit �echt� verder geraak. Nog steeds�zit ik hier, te staren naar het diepblauwe water, nog steeds�denk ik aan vroeger en droom ik over later.

Hoe dichter de datum 20 januari dichterbij komt, hoe meer ik me realiseer dat ik eigenlijk helemaal niet terug naar Nederland wil, dat het me in feite gewoon tegenstaat om terug te gaan. Natuurlijk kijk ik uit om mijn kringetje weer te zien en dan natuurlijk met name Tom, maar voor de rest zie ik er eigenlijk alleen maar tegenop. Het betekent natuurlijk dat ik eindelijk mijn bestemming heb gevonden, misschien nog niet helemaal op de juiste stek, maar toch. Daarnaast zal het er ongetwijfeld ook mee te maken hebben dat er zoveel definitief geregeld en afgesloten gaat worden en dat er hoe dan ook een dag komt dat ik weer deze kant op ga. Aan die dag moet ik eerlijk gezegd helemaal nog niet denken, dat zal waarschijnlijk een nog grotere drama worden dan in oktober. Toen was het "maar" voor drie maanden, nu is het helemaal open en wordt het een one-way ticket. Ik probeer daar ook zo min mogelijk aan te denken, maar dat lukt me de laatste dagen niet zo goed. Ik heb hier op het ogenblik gewoon te weinig omhanden en dus weer eens te veel tijd om na te denken. Daarom heb ik voorgesteld om hier het dak schoon te gaan maken. Daken zijn hier anders als in Nederland, ze kennen hier geen dakpannen of wat dan ook, ze zijn van beton en geschilderd met een veredeld soort witte latex. Die latex moet, om de boel waterdicht te houden, regelmatig vernieuwd worden en dat is nu hoognodig want hij is gaan bladderen. Als het waait, en dat doet het hier eigenlijk altijd, ligt het op de begane grond vol met van die losgelaten snippers latex en dat is gewoon een rotzooi.

Vanaf morgen dus aan de slag en weer iets om handen, dan schiet de tijd tenminste weer wat harder op zodat ik snel die quality time met Tom, waarvan Rian zo vol is, zelf kan ervaren. Dat wordt vast heel bijzonder en intens, wat dat betreft kan ik dus weer niet wachten tot het zo ver is. Dubbel allemaal he? Maar ja, zo zit dit verhaal nou eenmaal in elkaar.

De derde mijmering in deze serie gaat over wat er achter die blauwe deur van twee dagen geleden zou kunnen zitten of wat ik zou willen dat er achter zit. Je moet tenslotte wat he om je tijd vol te maken. Dat is dus voornamelijk koffiedik kijken, want daar valt natuurlijk weinig concreets over te zeggen, we weten tenslotte geen van allen zeker waar we morgen zullen zijn. We hebben onze hoop en dromen maar dat is eigenlijk het enige zekere wat er te bedenken is. De rest is maar gewoon afwachten hoe het balletje gaat rollen. Het enige wat je wel kunt is vertrouwen hebben, geloven in jezelf en de toekomst en reageren naar beste kunnen op de dingen die je tegenkomt. En zou dat in Nederland allemaal zoveel anders zijn? Integendeel denk ik en weet ik uit ondervinding eigenlijk wel zeker! Het kan dus best zijn dat er achter mijn blauwe deur weer een doolhof zit, of meer waarschijnlijker lijkt me dat het deze keer geen doolhof meer is maar een lange gang met veel deuren met daarachter allerlei uitdagingen en verleidingen. Wat in ieder geval een stuk overzichtelijker is bij het maken van keuzes, want die deuren komen van lieverlee. Ik weet het gelukkig dus ook niet, ik laat me liever verrassen. Het is wel zo, ik heb het een aantal dagen geleden al geschreven, dat ik er zelf van overtuigd ben dat ik op meerdere gebieden volgens mij een goeie basis heb gelegd.

Ik zelf geloof er in iedere geval in en ik ga er voor. Of het goed uit zal pakken weet je natuurlijk nooit, over een jaar of wat weet ik daar meer over te melden, maar ik ga er in ieder geval alles aan doen om het te laten slagen zodat het, als het onverhoopt niet helemaal volgens verwachting zou werken, in ieder geval niet aan mezelf zal liggen.

Vandaag een mijmering over de andere kant van de medaille van de mijmering van gisteren. Je weet ondertussen hoe ik een beetje in elkaar steek, dus dat zal misschien niet echt verbazen. Ik weeg nou eenmaal graag goed af en wil altijd het hele plaatje compleet hebben. Het is gebleken dat ik me in het verleden te vaak en te veel verantwoordelijk gevoeld heb voor het welzijn van anderen, ik ben daarin erg ver gegaan, te ver want het heeft me op het randje gebracht. Het kost me dan ook nu soms nog moeite om in de eerste plaats aan mezelf te denken. In mijn eigen ogen en voor mijn gevoel ervaar ik af en toe nog steeds dat ik met alle stappen die ik nu zet egoistisch bezig ben, terwijl het in feite helemaal geen egoisme is maar zelfbescherming. Het kost veel tijd, moeite en hoofdbrekens om zo�n omslag te maken en vast te houden, oud diepzittend destructief gedrag is erg hardnekkig. Dat verantwoordelijkheidsgevoel laat zich ook nu natuurlijk weer gelden, ik weet dat mijn beslissing ook ingrijpende gevolgen heeft voor met name Tom. De enige persoon, buiten mezelf, waar ik me uiteindelijk verantwoordelijk voor hoef te voelen want ik heb er destijds tenslotte mede voor gekozen om hem op de wereld te zetten en niet hijzelf. Je leeft er natuurlijk al langer naar toe om hem los te laten, zo gaat dat nou eenmaal op die leeftijd als je gezond met je kinderen omgaat, maar het is ondanks dat het normaal is nog steeds pijnlijk. Vooral als het zoals in ons geval toch al ingewikkeld in elkaar steekt, zo snel gebeurt en dat er bovendien buiten het figuurlijke loslaten nu ook letterlijke afstand is gekomen.

Ik heb het daar met momenten nog steeds moeilijk mee en dat is natuurlijk ook normaal en goed, het houdt je in ieder geval met twee benen op de grond wat er weer voor zorgt dat je ieder stap goed afweegt. Het went wel steeds meer, zoals alles, vooral als telkens weer blijkt dat Tom iedere stap goed oppakt en begrijpt, maar het is en blijft toch het enige deel wat vooralsnog twijfel zaait en een schaduw werpt op deze hele onderneming. Vooral als je, zoals ik, in alle opzichten de beste zoon hebt van de hele wereld. I�ve got the best of both worlds.

Bij gebrek aan schokkend nieuws of ontwikkelingen hier ter plekke en omdat ik van hieruit en op dit moment ook in Nederland eigenlijk niet veel meer kan opstarten dan ik al gedaan heb, is het nu voornamelijk een kwestie van reageren op zaken die vanuit Nederland komen en verder mijn tijd uitzitten en genieten. Geen verkeerde positie dacht ik maar het betekent ook dat ik hier eigenlijk even niet veel praktisch te melden heb. In mijn ogen dus een goed moment om weer eens een poging te wagen om uit te drukken hoe ik me op dit ogenblik voel. Voordat er echter verkeerde conclusies getrokken gaan worden bij het zien van de foto en het lezen van de tekst even dit: Ik sta stevig in mijn schoenen, weet wat ik wil en vooral wat ik niet meer wil, voel me heel erg sterk en draai echt niet door, ben ook niet onder invloed van wat dan ook en loop echt niet blind met mijn hoofd in of met mijn voeten op een of ander a la Didi gekleurd wolkenpak. Ik ben er gewoon van overtuigd, eigenlijk weet ik het gewoon, dat er hier iets erg fraais op me ligt te wachten. Waarschijnlijk wist ik dat onbewust eigenlijk al vanaf de eerste keer, zes jaar geleden, dat ik hier was en de laatste paar maanden hebben die overtuiging alleen nog maar gevoed. Voor een deel zal dat natuurlijk ook wel wishful thinking zijn en daar is ook niks mis mee. Als je iets heel erg graag wil, eigenlijk niet anders kunt, vooral als je het zo diep van binnen voelt, dan zet je naar mijn idee onbewust en bewust van allerlei dingen in gang in die richting.

Hoe ik me nu voel wordt eigenlijk het beste uitgebeeld door bovenstaande foto die ik hier in Teguise een tijdje geleden gemaakt heb en die ik �Stairway to heaven� genoemd heb naar de ballad van Led Zeppelin. Voor mijn gevoel sta ik stevig op die witte trap, klaar om de blauwe deur, die al voor me is opengezet, binnen te gaan en daar achter een leven te vinden wat me past als een jas. Geen hemel natuurlijk, want die vindt je nergens, maar wel een aardig eind in die richting.

Zondagmorgen alweer, na een superavond gisteren in Playa Quemada, sommigen van ons werden zelfs zonder alcohol sentimenteel van de perfecte entourage, komen we van lieverlee weer terug in de dagelijkse realiteit en das ook nodig en goed. Vanmorgen maakte mijn onderbewustzijn me waarschijnlijk al om vijf uur wakker om me dat duidelijk te maken. Het is weer even goed geweest met de romantiek en het zorgeloze leven, er is werk aan de winkel. Er moeten plannen en to-do-lijsten gemaakt worden, een opzeglijst, een verhuisberichtlijst, een wat-wel-en-wat-niet-meenemen-in-de-koffer lijst, een wat-wel-en-wat-niet-meenemen-in-de-container lijst, een wat-doe-ik-met-de-rest-lijst, enz. enz. Vooral de container lijst is op deze afstand even graven, ik moet in gedachten rondlopen door mijn huis en keuzes maken wat wel en wat niet. Afgelopen week hebben namelijk twee verhuisbedrijven mijn inboedel opgenomen om te bekijken welke maat container er nodig is om al mijn spullen hier te krijgen. Van de eerste heb ik ondertussen een reactie en ik blijk dus zoveel zooi te hebben dat het allemaal niet in een 20 voet container past, er zal dus een 40 voet container nodig zijn als ik alles mee wil nemen. Het zou, zoals bij iedere verhuizing, een mooie gelegenheid kunnen zijn om weer eens schoon schip te maken, maar vind dat deze keer niet zo makkelijk. Ten eerste omdat ik dat de afgelopen dertien jaar al vier keer heb gedaan en ook omdat er volgens mij weinig is wat ik zou kunnen en willen missen.

Ondertussen heb ik in gedachten al wel het een en ander bij elkaar kunnen sprokkelen, maar dat is maar marginaal. Daarnaast zijn er nog wat dingen die ik wil kopen voordat ik vertrek, zoals een nieuw logeerbed en een goeie en ruime werkplek, wat dan de ruimte die de spullen die niet meegaan innemen weer zal compenseren. Dat schiet dus niet echt op. Ik wil me straks op mijn nieuwe stek hoe dan ook gelijk thuis voelen en daarvoor heb ik toch echt in eerste instantie al die zooi nodig? Of niet? Het zal dus waarschijnlijk wel een 40-voeter gaan worden, nou ja het zij zo!

Wat het weer betreft hadden het einde van 2004 en het begin van 2005 al niet beter kunnen zijn, gisteren was een perfecte dag, een lentedag, en voor vandaag ziet het er naar uit dat hij hetzelfde gaat worden. Een strakke blauwe hemel met zon en een lekker koel briesje, kortom de perfecte setting voor een goed begin. Om het allemaal nog completer te maken, ook het gezelschap was zeer aangenaam. We zijn rond de middag om het zwembad al begonnen met het uitzwaaien van het oude jaar. Heerlijk decadent met een paar flessen Sangria, hapjes, goeie conversatie, heerlijk flauwe en smerige Engelse humor en af en toe een verfrissende duik in het zwembad hebben we ons tot een uur of zes zeer goed vermaakt. Daarna ging ieder zijn eigen weg, in eerste instantie de meesten richting een kleine siesta en opfrisbeurt. Rond elven, toen het in Nederland al 2005 was, hebben we de middag nog dunnetjes overgedaan en zijn zodoende rustig en goed het nieuwe jaar ingerold. Vuurwerk was er ook hier volop, Casa Kernow ligt op een heuvel en heel centraal, zodoende kun je vanaf de veranda drie plaatsen overzien en dat zorgde zeker gisteravond voor een heel speciaal uitzicht. Spanjaarden weten wel hoe je moet feesten en zijn over het algemeen levensgenieters, ze vieren al hun feesten uitbundig en dat was te zien. Er was vooral veel siervuurwerk en weinig lawaaivuurwerk. Het was heel bijzonder zo'n eerste keer die bontverlichte hemel over de hele breedte en in deze omgeving.

Om maar geen gelegenheid onbenut te laten en het jaar helemaal goed in te zetten, gaan we tenslotte vanavond op mijn initiatief met z'n allen paella eten in een puur Spaans restaurant in een klein ongerept vissersplaatsje: Playa Quemada (verbrand strand). Het lijkt zo weggekaapt te zijn uit een Hemingway roman, heel oorspronkelijk en puur. Kan een nieuw begin nog mooier? Ja dat kan natuurlijk altijd, maar voorlopig is dit niet verkeerd en heel goed te verhapstukken.