Tijdens het uitzoeken en inpakken van mijn spullen in de afgelopen dagen overviel me een paar keer de gedachte: "Wat nu als het lot me de afgelopen drie maanden voor de gek heeft gehouden en dat, als ik straks terugben op Lanza, het hele positieve kaartenhuis in elkaar dondert?". Een manier van denken die ik natuurlijk zo snel mogelijk uit mijn hoofd moet zien te zetten en die voortkomt uit toch dat stukje ongeloof en doemdenken wat er blijkbaar nog steeds zit. Erg vervelend en op zo'n moment zelfs beangstigend en dat heeft natuurlijk weer te maken met deze heftige drie weken, de lichamelijke vermoeidheid en mijn huidige omgeving. Ik voel me hier niet meer op mijn plaats en dus ook minder zeker van mezelf, weer een extra bewijs dat ik op Lanza thuishoor. Daarnaast werden die gedachtenspinsels twee dagen geleden nog gevoed door een sms-je van Antonio. Ik ga niet in op wat hij me schreef maar het heeft me wel heel erg aan het denken gezet over hem en een eventuele toekomst van hem en mij samen. Ik weet nu even niet wat ik er van moet denken en daarnaast is het ook nog eens erg vervelend en moeilijk natuurlijk op deze afstand en met het taalprobleem om het snel en adequaat helder te krijgen. Maar dat kan natuurlijk aan de andere kant weer goed zijn, nu kan mijn boosheid en teleurstelling in ieder geval eerst zakken voordat we elkaar zien. Het is weer typisch iets voor mij zo'n extraatje op een moment dat ik daar echt niet op zit te wachten. Maar ja, achteraf bezien zal het ongetwijfeld wel weer kloppen, zoals alles. Alleen zie ik dat nu nog effe niet en das errug vervelend. Gisteren ben ik ook weer erg trots geweest op Tom, hij had al gezegd dat hij een ingezonden brief naar BN/DeStem had gestuurd naar aanleiding van de tasjesdief affaire. Ze hebben hem gisteren ook geplaatst, wat heb ik een kanjer van een zoon: "De nabestaanden wilden aanvankelijk een stille tocht voor een misdadiger. Niet voor iemand die onschuldig is gestorven of ritueel vermoord was, nee, voor iemand die iemand anders iets afneemt. Hoe diep kun je dan zakken? We moeten de reactie van de vrouw in de juiste verhoudingen zien. Na zo'n voorval ben je natuurlijk onder de indruk en woedend op de dader. Dat die daarbij overlijdt is een meer dan tragisch gevolg, maar kan de vrouw niet worden aangerekend. Zij kwam op voor haar recht en maakte daarbij een fout. Ali B. stond diezelfde ochtend nog voor de rechtbank in Amsterdam. Moeten we onevenredig veel aandacht schenken aan iemand die zo weinig berouw had dat hij op dezelfde dag dat hij voor de rechter verscheen alweer een nieuwe misdaad pleegde?"