De soap begint steeds amusanter te worden, althans voor mij, zeker niet voor John en Ailsa maar dat is hun eigen verantwoording. Waar je John ziet, scharrelt Walter achter hem aan en waar je Ailsa ziet, Jean uiteraard. Het lijkt wel of ze honing aan hun kont hebben. John is het volgens mij nu al spuugzat, hij ziet er doodmoe uit en is erg snel aangebrand en dan is Ailsa natuurlijk het slachtoffer. Ik vrees dat het in de tijd dat ik weg ben misschien nog wel eens zou kunnen gaan spetteren. Ik zelf kreeg meteen bij het opstaan al de schrik van mijn leven, ik liep met mijn nog slaperige kop naar de ruimte waar de wasmachine staat en werd daar welkom geheten door de eeuwige zoete glimlach, mijn maag begon meteen op te spelen, braakneigingen. Maar afin ik heb er gelukkig nu verder geen dol meer mee, ze heeft duidelijk haar aandacht verlegd. Ze nodigde me nog wel uit voor een afscheidsetentje in Playa Quemada, maar dat heb ik afgeketst, ik wil eerlijk tegen mezelf blijven. Ik ga daar alleen naar toe met speciale mensen en moet er daarnaast echt niet aan denken dat nog een hele avond aan te zien, ik weet zeker dat ik dan mijn mond niet meer zal kunnen houden en haar waarschijnlijk vreselijk zal gaan beledigen. Bovendien vind ik het geen afscheid en heb ik liever een welkom-thuis etentje als ik terugkom. Dat wordt hoogstwaarschijnlijk 10 februari, de dag dat Jean en Walter weer vertrekken. Ik loop ze dus net mis, puur toeval maar niet echt jammer!

Voor de rest is alles nu klaar voor vertrek, ik kom met een zo goed als lege koffer terug. Ik heb er vreselijke zin in en dat heb ik dan mede te danken aan Jean, zo zie je maar dat alles zijn positieve kanten heeft, zelfs een energieslorper als zij. Tot vrijdag in Nederland!!