De rust is in ieder geval wat het weer betreft teruggekeerd, gistermiddag brak de zon weer voorzichtig door en de wind was ook gaan liggen. Jean stond gisterochtend al vroeg te trappelen van ongeduld om aan het opruimen van de gevolgen van de calima te beginnen, ik vind haar steeds raadselachtiger en vreemder worden. Ze bruist van energie en het lijkt zelfs of haar glimlach alleen nog maar breder is geworden. Onbegrijpelijk gezien de omstandigheden, maar alla ik zal geen oordelen meer vellen, ieder gaat tenslotte met dat soort dingen op zijn eigen manier om, hoe vreemd ze in mijn ogen soms ook mogen lijken. Volgens mij is heel haar houding een grote vlucht voor de werkelijkheid, ze blijft waarschijnlijk liever zoals ze is, naief. Maar ik kan het natuurlijk mis hebben. Soit! Ik heb �s ochtends John en Walter geholpen om het zwembad en omgeving weer zandvrij te krijgen. �s Middags heb ik mijn strandwandeling gemaakt en ben ik vast afscheid gaan nemen bij Royal. Ook daar zijn er weer nieuwe ontwikkelingen, Chris, de zoon van Didi, is weer terug aan de slag en doet alsof zijn neus bloedt als ik vragen richting zijn ontslag op staande voet van een tijd geleden stel?? Angelo gaat samen met zijn vriendin Jessica, een Finse, eind maart terug naar zijn vaderland Zuid-Afrika. Ze hebben het hier allebei na vijf jaar bar en serveerwerk wel gezien en willen kijken wat Port Elizabeth, de geboorteplaats van Angelo, hen te bieden heeft. Het zal natuurlijk wel aan mij liggen omdat ik zelf in de positie ben dat ik dat niet hoef, maar wat zijn er een hoop mensen die rollen spelen en op een of ander manier de schijn ophouden. Af en toe vind ik het erg vervelend van en voor mezelf dat ik telkens door die rollen heen prik, vervelend omdat het natuurlijk je kringetje beperkt maar aan de andere kant is dat vooral erg positief omdat degenen die dan uiteindelijk in mijn kringetje terecht komen ook zoveel mogelijk puur zichzelf zijn. Deze conclusie moet ik helaas trekken omdat me na het gesprek met Ailsa eergisteren en vooral de daaropvolgende reactie in haar houding gisteren, duidelijk is geworden dat de waarheid in the continuing Ikea story toch ergens in het midden heeft gelegen.

Nou ja het zij zo, het maakt ook weer een hoop duidelijk. Vooral dat de afgelopen drie maanden hier in Casa Kernow lang genoeg zijn geweest. We zijn natuurlijk ook erg intensief met elkaar omgegaan omdat ik de meeste tijd de enige gast was. Nu er weer meer gasten komen wordt het blijkbaar toch een ander verhaal. Begrijpelijk van de ene kant maar aan de andere kant ???????????? Ik kijk nu dan ook vooral uit naar donderdag als ik terug ga en de daaropvolgende dagen, als ik mijn familie, vrienden en vooral Tom weer zal zien. Als ik daarna terug naar Lanza ga duurt het niet lang meer of ik heb weer mijn eigen stekkie en spullen zodat ik toch wat meer afstand van het hele verhaal hier kan nemen. In mijn ogen erg goed voor de verstandhouding en ook weer op het juiste moment.