Een dag vol tegenstrijdige gevoelens, ik heb Tom weer gezien en mijn gevoel erover is heel dubbel. Van de ene kant ben ik heel blij dat hij zijn draai gevonden heeft in van alles en nog wat, aan de andere kant verdrietig omdat hij duidelijk weer losser van me is. De bedoeling natuurlijk en ook goed en normaal, maar pijnlijk. In de praktijk weet ik goed wat me te doen staat en zal hij volgens mij weinig van mijn verdriet merken en datgene wat hij merkt en ook mag merken toeschrijven aan mijn aanstaande vertrek naar Lanza. Dat vertrek is niet wat me het meeste pijn doet, dat is volgens mij nu zelfs beter voor ons, ik heb er veel meer moeite mee om hem gevoelsmatig te laten gaan. Als ik hem dan net als vanavond weer thuis heb afgezet, heb ik echt wat tijd voor mezelf nodig om even uit te huilen en te relativeren. We zijn de hele dag vooral op pad geweest, het aanvankelijk plan was om in Antwerpen naar de bioscoop te gaan, maar hij moest vanmiddag invallen bij de radio zodat we de plannen bijgesteld hebben. Voordat we naar de studio zijn gegaan, hebben we een soort afscheidsrondje gemaakt door de omgeving. We zijn langs oude voor ons belangrijke plekken gereden en hij heeft ook nog een eind achter het stuur gezeten. Na de uitzending zijn we naar Breda gegaan, de meubelboulevard was open en hij wilde me de nieuwe Media Markt laten zien. Superdruk was het er, niet onze omgeving, maar ik heb er nog wel een en ander gekocht. Voor Tom een verzamel CD en voor mezelf een nieuw scheerapparaat en een MP3 speler (was in de reklame).

We hebben als afsluiting samen een frietje gegeten bij onze favoriete friettent in Roosendaal (Fons Dekkers) en op Tom's verzoek een rondje gemaakt door mijn lege appartement. Daarna heb ik hem naar huis gebracht, hij was bij het afscheid uiterlijk vol energie en levenslust, ik innerlijk uitgeblust en verdrietig. Ik zie hem voor mijn vertrek nog twee keer, zondag als ik naar de carnavalsuitzending ga kijken bij de radio en woensdag de dag voor mijn vertrek komt hij hierheen. Het is ook hier duidelijk dat ik het beste zo snel mogelijk weg kan zijn, dat is voor iedereen het beste, dan kan er door de letterlijke afstand weer rust komen. Als we elkaar niet zien werkt het op dit moment tussen ons allemaal veel beter, dat hebben de afgelopen drie maanden wel duidelijk gemaakt. Elkaar zien roept nog te veel emoties op, bij Tom merk ik dat aan zijn stoere houding, hij beschermt zichzelf en bij mezelf is het overduidelijk zichtbaar, mijn zakdoeken zijn weer allemaal in de was.