Bij gebrek aan schokkend nieuws of ontwikkelingen hier ter plekke en omdat ik van hieruit en op dit moment ook in Nederland eigenlijk niet veel meer kan opstarten dan ik al gedaan heb, is het nu voornamelijk een kwestie van reageren op zaken die vanuit Nederland komen en verder mijn tijd uitzitten en genieten. Geen verkeerde positie dacht ik maar het betekent ook dat ik hier eigenlijk even niet veel praktisch te melden heb. In mijn ogen dus een goed moment om weer eens een poging te wagen om uit te drukken hoe ik me op dit ogenblik voel. Voordat er echter verkeerde conclusies getrokken gaan worden bij het zien van de foto en het lezen van de tekst even dit: Ik sta stevig in mijn schoenen, weet wat ik wil en vooral wat ik niet meer wil, voel me heel erg sterk en draai echt niet door, ben ook niet onder invloed van wat dan ook en loop echt niet blind met mijn hoofd in of met mijn voeten op een of ander a la Didi gekleurd wolkenpak. Ik ben er gewoon van overtuigd, eigenlijk weet ik het gewoon, dat er hier iets erg fraais op me ligt te wachten. Waarschijnlijk wist ik dat onbewust eigenlijk al vanaf de eerste keer, zes jaar geleden, dat ik hier was en de laatste paar maanden hebben die overtuiging alleen nog maar gevoed. Voor een deel zal dat natuurlijk ook wel wishful thinking zijn en daar is ook niks mis mee. Als je iets heel erg graag wil, eigenlijk niet anders kunt, vooral als je het zo diep van binnen voelt, dan zet je naar mijn idee onbewust en bewust van allerlei dingen in gang in die richting.

Hoe ik me nu voel wordt eigenlijk het beste uitgebeeld door bovenstaande foto die ik hier in Teguise een tijdje geleden gemaakt heb en die ik �Stairway to heaven� genoemd heb naar de ballad van Led Zeppelin. Voor mijn gevoel sta ik stevig op die witte trap, klaar om de blauwe deur, die al voor me is opengezet, binnen te gaan en daar achter een leven te vinden wat me past als een jas. Geen hemel natuurlijk, want die vindt je nergens, maar wel een aardig eind in die richting.