Hoe dichter de datum 20 januari dichterbij komt, hoe meer ik me realiseer dat ik eigenlijk helemaal niet terug naar Nederland wil, dat het me in feite gewoon tegenstaat om terug te gaan. Natuurlijk kijk ik uit om mijn kringetje weer te zien en dan natuurlijk met name Tom, maar voor de rest zie ik er eigenlijk alleen maar tegenop. Het betekent natuurlijk dat ik eindelijk mijn bestemming heb gevonden, misschien nog niet helemaal op de juiste stek, maar toch. Daarnaast zal het er ongetwijfeld ook mee te maken hebben dat er zoveel definitief geregeld en afgesloten gaat worden en dat er hoe dan ook een dag komt dat ik weer deze kant op ga. Aan die dag moet ik eerlijk gezegd helemaal nog niet denken, dat zal waarschijnlijk een nog grotere drama worden dan in oktober. Toen was het "maar" voor drie maanden, nu is het helemaal open en wordt het een one-way ticket. Ik probeer daar ook zo min mogelijk aan te denken, maar dat lukt me de laatste dagen niet zo goed. Ik heb hier op het ogenblik gewoon te weinig omhanden en dus weer eens te veel tijd om na te denken. Daarom heb ik voorgesteld om hier het dak schoon te gaan maken. Daken zijn hier anders als in Nederland, ze kennen hier geen dakpannen of wat dan ook, ze zijn van beton en geschilderd met een veredeld soort witte latex. Die latex moet, om de boel waterdicht te houden, regelmatig vernieuwd worden en dat is nu hoognodig want hij is gaan bladderen. Als het waait, en dat doet het hier eigenlijk altijd, ligt het op de begane grond vol met van die losgelaten snippers latex en dat is gewoon een rotzooi.

Vanaf morgen dus aan de slag en weer iets om handen, dan schiet de tijd tenminste weer wat harder op zodat ik snel die quality time met Tom, waarvan Rian zo vol is, zelf kan ervaren. Dat wordt vast heel bijzonder en intens, wat dat betreft kan ik dus weer niet wachten tot het zo ver is. Dubbel allemaal he? Maar ja, zo zit dit verhaal nou eenmaal in elkaar.