Gisteren de laatste fase van de "ontmanteling" van mijn huis, het enige huiselijke en bruikbare wat er nog is gebleven is de parketvloer, voor de rest is er niks meer te vinden. De soap "Ton" is gewoon doorgegaan. Blijkbaar heb ik op dit moment bepaalde vrouwen op leeftijd nodig in mijn leven waarbij ik halsstarrigheid in de meest positieve of negatieve zin wakker maak. Een ander verklaring kan ik niet vinden voor het gedrag van haar, Jean en nog wat andere lopende soaps, ik heb blijkbaar iets van hen te leren. Het is me inmiddele meer dan duidelijk dat ik, voordat deze dames met me aan de haal gaan, meteen strakke grenzen aan moet geven. Mijn makelaar is gisteren ook met Ton in gesprek gegaan en kwam er op dezelfde manier uit als ik, op de kast en flink gefrustreerd. We hebben ook bij verschillende banken geprobeerd om een overbrugging voor elkaar te krijgen maar daar beginnen ze geen van allen aan omdat ik uit Nederland verdwijn en hier geen onderpand of inkomen meer heb. Dat schoot dus ook niet op. Daarna hebben we weer contact gezocht met de notaris die de boel gaat regelen en die deze keer, na een een eerder mislukte poging waaruit alleen maar bleek dat hij hetzelfde denkt als Ton, wel begrip heeft voor mijn nijpende situatie en vandaag met haar in gesprek gaat, een klein lichtpuntje en afwachten dus. Over de gevolgen als hier ook weer niks uitkomt wil ik nog even helemaal niet te veel nadenken, eind januari komt steeds dichterbij en mijn probleem wordt dus steeds acuter en nijpender. Het vertrouwen dat het wel goed gaat komen is er nog wel, maar de grond wordt al wel behoorlijk heet onder mijn voeten. Je zult wel begrijpen dat ik hier dus ook weer behoorlijk veel lopend onderweg ben.