Donderdag alweer, drie heerlijke dagen met Tom onderweg geweest, vandaag zijn we ieder onze eigen gang gegaan. Tom had een en ander te doen voor de radio en moest zelf weg, ik moest nog wat regelen bij notaris, bank, dokter etc. Mijn plan is namelijk om te stoppen met roken als ik weer terug ben op Lanza, maar heb daar een steuntje in de rug bij nodig. Daarom heb ik nicotinepleisters gehaald en gelijk bij de dokter een volledige check-up laten doen, bloedruk, ECG, cholestorol, suikerspiegel, nierfunctie en noem maar op. Dat laatste vooral om te kijken of de afgelopen acht maanden ook lichamelijk net zo goed voor me zijn geweest als geestelijk. Vanavond de diploma-uitreiking van Tom, ik ben benieuwd hoe zijn moeder zich nu zal opstellen. Zelf ga ik er met volledig open vizier naartoe en laat het maar over me komen. Het is vooral Tom's avond, ik hoop dat zij het op dezelfde manier ziet en zichzelf nu eens op het tweede plan kan zetten. We zullen zien.

Verder al verschillende vrienden ontmoet, het was heerlijk om ze weer eens live te zien en wat uitgebreider bij te kletsen. Mijn veranderingen zijn overigens blijkbaar duidelijk aan de buitenkant zichtbaar. Iedereen zegt het, inclusief Tom, ik oog veel relaxter en nog tevredener. Volop bevestigingen dus dat het een goeie zet was en ik op dezelfde voet verder kan.

Al twee heerlijke dagen met Tom onderweg op de fiets (ik heb er een gehuurd) en met de trein, gisteren van alles gedaan in Roosendaal, vandaag naar Nijmegen om de stad, omgeving en zijn toekomstige school te verkennen en morgen naar Den Haag om me aan te melden bij de gemeente Den Haag zodat ik ook in het buitenland bij verkiezingen mijn stem uit kan brengen. De logica dat dit bij de gemeente Den Haag moet gebeuren ontgaat me een beetje maar dat maakt niks uit.

Het is genieten met overvolle teugen, we hebben het heerlijk samen en hebben nog veel meer in de planning. Mijn andere plannen lopen hier en daar zodoende in het honderd maar we vinden dit op het ogenblik allebei veel en veel belangrijker. De berichtgeving hier is daardoor ook nogal wat beperkter, even niet, even gewoon puur genieten. De soaps komen weer vanzelf.

Vandaag vanwege mijn vakantie een korte terugblik op de afgelopen vier maanden Lanza. Er is weer best een en ander (heel veel) in positieve zin verandert. Ten eerste heeft Tom natuurlijk een fase afgesloten en een heleboel goeie nieuwe stappen gezet om zijn eigen weg te ontdekken. Zelf heb ik twee erg belangrijke, gecompliceerde en dikke niet uitgelezen boeken op een voor mezelf positieve manier eindelijk kunnen sluiten. Het is me duidelijk geworden dat ze me alleen maar onrustig zouden blijven maken doordat er voortdurend van verhaallijn en karakter werd gewisseld, me voortdurend een vals beeld voorspiegelden. Ik heb die boeken niet meer nodig, ze boeien me niet meer en ik ben niet meer benieuwd naar de afloop. Er is een nieuw boek geopend waarvan de proloog misschien wat rommelig en onoverzichtelijk was, maar dat is bij de proloog van een boek tenslotte altijd, je moet eerst de omgeving en de hoofdrolspelers leren kennen voordat het verhaal echt aanspreekt of niet. Bovendien is het voor mij een heel nieuw soort boek met een andere karakter, opbouwend, standvastig en positief. Dat was voor mij effe wennen en in het begin vooral ongeloofwaardig dat zoiets ook bestaat. Ik wil dus verder lezen in dit boek en de afloop weten. Mede daardoor ben ik weer een heel stuk verder in het terugvinden van mezelf en mijn rust en ik heb er goeie hoop op dat er de komende maanden weer een grote sprong voorwaarts inzit. Mijn intuitie dat Lanzarote voorlopig mijn bestemming was, is op heel veel manieren bevestigd. Het was een goeie beslissing want het heeft al heel veel goeds gebracht op heel veel fronten, dus wat wil ik nog meer? Eigenlijk niks, alleen snel weer mijn maatjes zien en voelen en met name Tom natuurlijk.

De komende twee weken zitten dan ook aardig vol, ik heb er ontzettende zin in, het wordt een groot feest, mijn bedoeling is het in ieder geval om er dat van te gaan maken en met de goeie, warme en betrouwbare mensen die ik nu om heen heb kan dat niet missen. Quality time ten top, ik ben een gelukkig en bevoorrecht mens. Tot in Nederland.

Zoals ik min of meer verwachtte maar misschien tegen beter weten in toch gehoopt had dat het deze keer anders uit zou pakken door de afstand, is de moeder van Tom ook deze keer weer niet ingegaan op mijn voorstel. Erg jammer vooral voor Tom, maar ook voor alle andere betrokkenen. Ook deze keer loopt ze dus weer weg van de confrontatie en de verantwoording want die heeft ze ook deze keer weer bij een ander gelegd. Ze heeft namelijk Tom, zoals helaas al zo vaak en vroeg in zijn verleden, de beslissing laten nemen en zadelt hem dus weer op met de verantwoording. Nou is dat ondertussen misschien niet zo'n punt omdat hij tenslotte al heel erg volwassen is door al dat soort voorvallen. En begrijpen doe ik hem ook wel, hij woont daar tenslotte en ik kan niet inschatten hoe het aan hem gevraagd is, maar het is hoe dan ook niet mijn manier om beslissingen te nemen. Ik zou eerst mijn standpunt bepalen en dat dan aan Tom voorleggen. Maar ja, niet iedereen is hetzelfde en het zorgt er in ieder geval voor dat ik mijn kijk op het verleden en zelfbeeld weer wat kan bijstellen. Ook hier heb ik er nu alles aan gedaan om de boel weer recht te breien. Het was in ieder geval, zoals ik me vantevoren al had voorgenomen, mijn laatste poging en kan nu ook dit boek op een positieve manier voor mezelf afsluiten.

Misschien is het ook niet zo vreemd deze reactie, ik zit dan praktisch misschien erg ver weg, maar ben gevoelsmatig dichterbij dan ooit. Misschien voelt ze dat onbewust. Bovendien bespaart het me waarschijnlijk een ongemakkelijke ontmoeting in mijn vakantie en verandert het niks aan de band tussen Tom en mij. Het zij dus zo, het is goed zo.

Gisteren was het zo'n dag dat ik beter niet op had kunnen staan, het zat me niet mee. je kent die dagen waarschijnlijk wel. De "twee stappen vooruit en een terug" dag, want ik heb me weer heerlijk mee laten slepen door de negatieve kant van mijn gevoel (mijn ongeduld en twijfels). Hopelijk de laatste stuiptrekkingen. Pijnlijk natuurlijk maar dat hoort er nou eenmaal ook bij om mijn gevoel weer op zijn goeie plaats te krijgen. Relativeren noemen ze dat geloof ik, de boel in evenwicht brengen. In de eerste plaats natuurlijk ongeduld en twijfels over het Antonio verhaal, terwijl we in feite, omdat we allebei nog wat te doen hebben, het voor nu ideale compromis hebben bereikt. Daarnaast betekent de positievere blik op mijn verleden natuurlijk een minder positief maar realistischer zelfbeeld. Niet dat het me in een depressie sleept, mijn bedoelingen waren tenslotte goed, maar ik moest dat eerst even van alle kanten bekijken om het te kunnen laten bezinken. Nu is het goed en kan het in het archief. Daardoor voelde ik me triest en vooral boos op mezelf dat ik toch weer in mijn eigenlijk overbenkende valkuil gelopen ben, me laten meeslepen door mijn gevoel. En net wat Casa schrijft in zijn reactie en wat ik eigenlijk ook bedoelde met mijn time will tell, ik ben benieuwd naar de volgende keer want wat is definitief. Zeg tenslotte nooit, nooit. De verleidingen om weer in die valkuil te trappen zullen inderdaad waarschijnlijk ook in dit hogere "level" weer op mijn pad komen maar in een andere vorm. Aan mij dus om mijn doppen wijdopen en radar goed scherp te houden. Naast mijn zelfmedelijden gebeurden er nog wat van die andere kleine rotdingen die er natuurlijk voor zorgden dat ik me nog zieliger ging voelen.

Zo werd mijn handdoek door het plotseling opkomende tij de oceaan ingesleurd, had ik pal een stevige noordenwind op kop toen ik mijn heuvel weer op wilde, weer afstappen dus en nog wat meer van die dingen die niet helemaal soepel liepen. Nee het was niet de beste dag van de afgelopen maanden maar dat geeft niet, alles wat er nu uit is zit me volgende week in ieder geval niet meer dwars. Vandaag weer nieuwe kansen en nog drie dagen! Kom maar op!

Casa schreef in een reactie op een van mijn logs dat de relatie met Antonio voor een buitenstaander veel op een ritje in de Cake-Walk lijkt op een kermis. Daar heeft hij waarschijnlijk helemaal gelijk in, zo zal dat vast wel overkomen, maar het is niet de realiteit. Omdat ik deze weblog als mijn dagboek beschouw, schrijf ik alles wat er in me omgaat hier van me af om voor mezelf meer helderheid te krijgen. De cake-walk zat dus voornamelijk in mijn hoofd, de praktijk was toch anders. Een tijdje is het wel even een achtbaan geweest, maar als we bij elkaar waren was het, op die paar keer na, een verademing, een oase. Zo was het ook gisteren weer, de laatste keer. In feite hebben we gisteren namelijk al afscheid van elkaar genomen. Zondag zien we elkaar nog even, dan ga ik zijn planten, die inmiddels operatief verwijderd zijn, ophalen en dat was het dan voorlopig.

Beloftes of afspraken zijn er niet gedaan en hebben we niet gemaakt, we zien wel wat er in september nog leeft tussen ons en of we dan in dezelfde versnelling leven. Want dat is namelijk het essentiele verschil tussen ons. Onze belangrijkste handicap is dat ik ertoe neig sneller te willen leven als het leven en hij langzamer, voor de rest komen we al aardig op een lijn. We hebben er daarom geen enkel idee van wat er de komende maanden met hem, mij en alles om ons heen in die richting zal gebeuren. Hoe dan ook zullen er antwoorden zijn bij de volgende ontmoeting. Dus zoals Virginia Woolf schreef in haar dagboek: "A la gente le gusta sentir. Sea lo que sea".

In mijn vorige logs heb ik het er al over gehad dat ik tot bepaalde inzichten gekomen ben en daardoor een andere kijk op belangrijke gebeurtenissen uit mijn verleden heb gekregen. Deze keer wil ik dus uitleggen welke lampen er nou precies bij me zijn gaan branden en welke uitgedoofd. Van nature, en door de eerder genoemde ervaringen is dat alleen maar gestimuleerd, ben ik nogal een ongeduldig type en regel graag dingen. Ik heb/had graag de controle over wat er met mij en mijn leven gebeurt en das ook goed. Want met regelen is natuurlijk niks mis zolang het praktische zaken betreft en ongeduld heeft ook zijn positieve kanten, maarrrrrrrrrr mijn ongeduld en controlezucht gingen duidelijk te ver. Ik kan een heleboel op zijn beloop laten maar had erg veel moeite om andermans grenzen te respecteren zodra het met gevoelskwesties van doen had, dan neigde ik ernaar te willen forceren. Het is prima dat ik mijn gezondheid, geluk en rust probeer te controleren, maar het gaat natuurlijk te ver als ik ook andermans leven, hoe goed de achterliggende gedachten en bedoelingen ook zijn, probeer te regelen om het aan mijn gevoel, kijk op dingen of mijn wensen aan te passen.

Dat kan nou eenmaal niet, het leven is wat dat betreft niet te controleren. Wij moeten ons aanpassen aan het leven en niet proberen het leven aan te passen aan onze gevoelens en wensen. Nou, ik heb het idee dat die frank, na een flink aantal keren stuiteren, nu definitief bij me is gevallen en dat ik weer een van mijn valkuilen gedempt heb. Time will tell!

Mieke heeft het in haar reaktie op mijn log van gisteren aardig bij het rechte eind als ze zegt dat we er niet echt "voor willen gaan". Direct een relatie met alles erop en eraan bleek allemaal wat te snel te gaan voor ons allebei. De huidige afspraken zie ik meer als een relatie in de vorm van een heel hechte vriendschap en heb op het ogenblik geen enkel idee of het van lieverlee nog wel meer zal gaan worden. Het heeft gewoon zijn tijd nodig en dat vind ik zelf, nu er knoppen om zijn, ook prima. Mijn verleden, waar ik voor mijn gevoel al mee klaar was, is er nu plotseling heel anders uit gaan zien, veel positiever en dat maakt natuurlijk een groot verschil. Die nieuwe inzichten moeten eerst het hele plaatje van mijn verleden kleuren, en dat is me nogal een kleurplaat, en weer een nieuwe, betere en definitieve plek geven. Deze constructie geeft me heel veel vrijheid en ruimte en ik heb toch iemand waar ik op kan rekenen, wat weer rust geeft op heel veel fronten en zorgt dat er hoe dan ook geen benauwdheid of doodloop komt. Ik hoef niet meer op zoek of op jacht en kan mijn tijd en aandacht nu op andere dingen concentreren.

Zoals al gezegd het klinkt op papier misschien wat povertjes en de gedachte erachter wat erg psychologisch, maar we zijn hier allebei dik tevreden mee. In de praktijk heeft het gewoon alles van een relatie maar minder frequent. We gaan voor quality en niet voor quantity en daardoor gaat het gevoel zelfs veel dieper weet ik uit ervaring.

Yessssssssss, gisteren zonder van mijn fiets te hoeven stappen de heuvel op en zelfs niet buiten adem en helemaal afgepeigerd. Er komt dus schot in, als het een beetje meezit kan ik misschien nog net de voorronden van Wimbledon halen. Moet lukken. Om nog even op de zaterdag terug te komen, mijn onverschilligheid had alles te maken met wat er die dag allemaal gebeurd is en niks met Antonio. Er zijn namelijk knoppen bij me omgegaan die dag en dat was te merken ook, barstende koppijn en daardoor 's avonds wat afwezig. Antonio heeft de verandering al gemerkt. Wat is namelijk het geval. Ik kwam mezelf weer eens tegen en deze keer errug goed. Hij heeft me namelijk door zijn houding doen inzien dat een paar erg belangrijke, in mijn ogen zeer negatieve ervaringen, helemaal niet zo negatief waren, maar zo gekleurd door mijn ireele verwachtingen en vechten tegen mezelf en de waarheid. Mijn voorstel aan Tom's moeder heeft daar dan ook indirect mee te maken. Het is namelijk zo dat het me nu duidelijk is dat ik, hoe moeilijk ze het Tom en mij ook gemaakt heeft, nog steeds van haar hou en waarschijnlijk andersom ook. Logisch en juist daarom al die toestanden. Een bevrijding en een hele positieve ommezwaai. Wat Antonio en mezelf betreft, ben ik blij en tevreden met wat we nu hebben, op papier en rationeel stelt het misschien allemaal niet zoveel voor, is het misschien erg povertjes en mager, maar gevoelsmatig is het vertrouwen compleet en het houen van ook. Mochten hij of ik "vreemd" gaan, wat ik overigens niet denk dat zal gebeuren, dan maakt dat niet meer uit, ik en hij weten dat ons gevoel hoe dan ook bij elkaar zit. En daar gaat het uiteindelijk toch om, het vreemdgaan is dan gewoon een onpersoonlijke lichamelijke behoefte, een kwestie van hormonen. Bovendien zal er niks aan zijn want het belangrijkste ontbreekt natuurlijk.

Zodoende vertrek ik volgende week zondag met een heel andere kijk op veel dingen en met heel veel rust in mijn lijf naar "huis". Dat was ook de bedoeling, ik wil er optimaal van kunnen genieten en dat kan nu niet anders dan gaan lukken.

Zaterdag is weer een bijzondere dag geworden in allerlei opzichten, wat ik er van denken moet is me nu nog niet duidelijk, dat komt wel, maar het heeft me alles bij elkaar op een of andere kromme manier toch weer meer rust gegeven, ik voel er me weer beter bij. Ten eerste had ik 's morgens, doordat Tom niet thuis was, de moeder van Tom aan de telefoon. Nadat ik haar gefeliciteerd had met het slagen van Tom heb ik haar het voorstel gedaan om elkaar, als ik in Nederland ben, een keer te ontmoeten. Mijn achterliggende gedachte is dat we een gebaar naar Tom maken dat alle strubbelingen nu achter de rug zijn en we elkaar weer recht in de ogen kunnen kijken. Voor Tom volgens mij een grote geruststelling nu hij zijn eigen weg steeds meer gaat en daarnaast goed voor alles en iedereen. Ze heeft het in beraad genomen, we horen het wel, of niet. De avond hebben Antonio en ik samen doorgebracht, we hebben naar een schitterende Spaanse film gekeken: Una historia de entonces. Schitterend in alle opzichten, verhaal, regie, personages, sfeer etc. etc. Bovendien een verhaal met heel veel symboliek die past in onze huidige situatie. Het bijzondere was dat de stemming tussen Antonio en mij heel vreemd was, heel dubbel. Het onderliggende gevoel was heel goed maar er was afstand en van mijn kant zelfs onverschilligheid. Het is me in ieder geval nu wel overduidelijk dat mijn eerste prioriteit op het ogenblik niet onze relatie is, maar het helemaal terugvinden van mijn rust en mezelf.

Over wat er daarna komt heb ik nu nog helemaal geen idee. Tussen Antonio en mij in ieder geval een sterke, lange en bijzondere vriendschap, maar of het meer zal zijn? Ik heb nu in ieder geval ook de overtuiging dat de komende maanden niet meer echt moeilijk voor me zullen zijn, integendeel, waarschijnlijk alleen maar nuttig vanwege de rust. We puzzelen dus gewoon verder en laten de dingen toe die komen.

Nou vooruit, omdat ik het Mieke niet aan kan en wil doen, zal ik een tipje of zelfs de hele sluier oplichten. Antonio en ik zijn, na een grote omweg en een hoop inzichten aan twee kanten, tot een vergelijk gekomen. We gaan voorlopig voor vriendschap plus omdat het, nu we weer allebei met beide poten op de grond staan, duidelijk is dat we nog druk bezig zijn om ons bewogen verleden achter ons te laten, en zodoende nog niet aan meer toe zijn. Hij is voornamelijk druk met het afsluiten en ik met het lichamelijk en geestelijk tot rust en weer helemaal tot mezelf komen. We werken er, ieder op onze eigen manier, allebei hard aan. Ons gezamenlijk doel is nog steeds hetzelfde alleen onze aanvliegroutes verschillen, we zien wel of we op termijn op hetzelfde vliegveld landen. Het afsluiten heb ik al achter de rug en het tot rust en tot zichzelf komen heeft hij al voor elkaar. Ik geloof dat we nu kunnen gaan genieten van hetgeen we hebben, een bijzondere vriendschap. Het beginnen aan kinderen wordt nog even uitgesteld, we gaan terug aan de pil. Misschien dat er een buitenechtelijke tussendoor glipt, maar dat zien we dan weer wel.

Wat het tennissen betreft heeft het fietsen heel goed geholpen, mijn beenspieren hebben zich deze keer goed gehouden, ze waren niet verzuurd. Het gaat met de techniek ook in alle opzichten steeds beter. Het is nu alleen nog een kwestie van zuurstoftekort, ik denk er nu dus ernstig over om het roken serieus aan te gaan pakken.(smile please!)

Goed nieuws vandaag, Tom is geslaagd en met een formidabele eindlijst. Hij was er zelf heel cool onder, zijn vader was opgewondener dan hij zelf volgens mij, maar ja dat hoort bij de leeftijd. Weer een fase achter de rug, nu kan hij op eigen benen de wereld in. De volgende etappe gaat naar Nijmegen waar hij Food and Business gaat studeren, dat komt helemaal goed met hem. Hier is een paar dagen geleden de aandrijfriem van mijn wasdroger gebroken, ik heb al wel een technicus gevonden maar de riem moet ingevlogen worden. Ik breng hem wel mee uit Nederland als ik daar volgende week ben.

Ik hoop dat het fietsen bij het tennis zijn vruchten af zal werpen, ik heb, om er voor de volle honderd procent tegenaan te kunnen, ook nog een nieuw racket aangeschaft, het oude was tenslotte al een jaar of vijftien oud. Deze is veel lichter en sneller, volgens mij sla ik de ballen door mijn tegenstander heen.

Over dinsdag valt eigenlijk best een heleboel te melden, misschien dat er toch nog een heuse cliffhanger in de maak is, maar ik hou me voorlopig maar even op de vlakte. Ik wil deze keer niet weer voor mijn beurt praten en te optimistisch zijn, daarom spreek ik zelfs met drie woorden in plaats van twee. Mocht hij er komen en geloofwaardig zijn dan hoor je het wel. Verder is Ailsa dan eindelijk, na talloze beloftes, een keer met me naar het strand geweest. Ze wilde het al heel lang dolgraag maar voelde zich schuldig ten opzichte van John, wilde hem niet alleen laten enz. Zij en ik hebben er van genoten, lekker geouwehoerd en het passerend publiek be- en veroordeeld. 's Avonds zouden we met z'n drieen gaan eten en dat werden er vijf want Frank en Trish (Lord and Lady Purcell), kennissen van Ailsa en John, kwamen gelijk met ons aan. Ailsa, en ik trouwens ook, is niet zo weg van ze. Hij gooit graag met bekende namen en wil graag belangrijk gevonden worden.

Zo zegt hij Tony Blaire persoonlijk te kennen en al een paar keer op Buckingham Palace te zijn uitgenodigd (ik ken Tony toevallig ook en Liz is me ook niet vreemd), en praat graag over geld en dergelijke dingen. Zij wil graag "posh" zijn maar dat lukt niet altegoed. Zondag zijn we uitgenodigd voor een middagje Engelse bowls in hun tuin. Ik kan (wil) gelukkig niet.

De maandag was weer een mindere dag en inderdaad, net wat Rian al schreef, was ik ook wat te optimistisch en ongeduldig wat het fietsen betreft. Ik moest er dus weer af, maarrrrrrrr alleen de laatste honderd meter nog, er zit dus vooruitgang in. Het mindere van de dag betrof natuurlijk de pijn rond de situatie met Antonio, ik schrijf er soms misschien wat luchtigjes (luchtichjes?) over, maar het doet me heel erg veel pijn. Pijn waarvoor ik voor een (groot) deel ook bij mezelf moet zijn omdat ik weer te hard van stapel wilde lopen en niet goed geluisterd heb. Alleen dat heb gehoord wat ik wilde horen. Ik verzet me dus weer eens tegen het natuurlijke verloop, mijn valkuil in aangelegenheden die mijn gevoel raken. Ik vecht, zinloos als het is, net als Don Quijote met zijn maatje tegen windmolens, tegen de pijn. Wat dat betreft ben ik gelukkig precies in het goeie land en ben ik ook precies de goeie tegengekomen.

Omdat ik altijd het positieve zoek in situaties, ga ik er maar vanuit dat ze me dat met hun kennis van zaken hier af kunnen leren. Ik heb die pijn gewoon nodig, ik moet daar doorheen om een verdieping hoger te komen in gelukkig, onafhankelijk en vrij te zijn. Pijn is immers loslaten en loslaten houen van. Antonio doet in ieder geval in de positieve zin zijn best, om het me af te leren. De lift is net gestopt op de volgende verdieping.

Zondag is een heerlijke dag geworden, ten eerste was ik goed uitgerust omdat ik al een paar nachten op rij aan een ruk heb doorgeslapen, ten tweede omdat het op de fiets heerlijk was en als laatste omdat ik weer rust in mijn lijf en hoofd heb. Het weer was perfect, de omgeving heerlijk en ik heb weer een paar leuke Spaanse mensen ontmoet. Alleen het laatste stuk terug naar het huis van Alisa en John viel effe tegen, ik heb zo'n honderdvijftig meter moeten lopen omdat het daar erg stevig klimt. Morgen de volgende fietstocht met als eindddoel dat ik ook het laatste stuk niet van mijn fiets af hoef. Tegelijk begint het ook steeds meer te knagen om mijn volgende doel, stoppen met roken, nu aan te gaan pakken, een extra positieve push voor mijn conditie en gezondheid. Mensen die me kennen, zullen nu wel glimlachen. De geest is gezond en dan moet onvermijdelijk ook een gezond lichaam volgen, twee onafscheidelijke vereisten om ultiem van alles te kunnen genieten volgens mij. Nou is mijn lichaam al vrij gezond, maar wat extra aandacht kan geen kwaad. Mijn eetgewoonten zijn ook veranderd, meestal maar twee maal op een dag een maaltijd en daarbij en daarnaast heel veel fruit. Voor het fruit wat ik hier in een week verzet, had ik Nederland makkelijk een maand nodig, als het er geen twee zijn.

Dat wordt nog extra gestimuleerd omdat er onder mijn appartement een fruteria zit met heel veel dagelijks vers en erg goed fruit. Veel afwisseling, veel nieuwe en bijzonder soorten, plus is de zon er natuurlijk bij inverpakt en dat proef je.

Om voor wat meer afleiding te zorgen, heb ik er over gedacht om mijn weblog een nieuw uiterlijk te gaan geven. Zelf ben ik er eigenlijk nog niet helemaal aan uit omdat ik het huidige nog steeds passend vind en het me nog steeds niet verveelt. Daarom een kleine enquete: Wat vinden jullie? Tijd voor een verandering of houen zo? Verder is het me duidelijk dat een grote medeoorzaak van de status quo tussen Antonio en mij ook bij mezelf ligt. Naast zijn onbetrouwbaarheid speelden mijn hoge verwachtingen en ongeduld me parten. Al vaker ben ik daar tegenaan gelopen en dat gebeurd vooral als mijn gevoel met me aan de haal gaat, maar ik lijk dat nu onder de knie te hebben. Gelukkig heb ik er nu ook het koppie bij. Ik mag dan wel om hem geven maar ik weet nog niet eens zeker of ik hem wel wil. Ten eerste klopt uiteraard die onbetrouwbaarheid van geen kanten en daarnaast weet ik weinig van hem af in die korte tijd en met de erg beperkte informatie die ik van hem krijg. Bovendien geeft hij me weinig redenen om van hem te houen, integendeel zelfs. Misschien is/was het meer fascineren en intrigeren dan houen van? Hij zegt van zichzelf, ik heb daar trouwens grote twijfels over, dat hij chaotisch en verward is, nog volop bezig zijn wonden te likken, individualistisch en met weinig zelfvertrouwen. Zelf vind ik hem soms arrogant, bot, vaag, erg zwart wit denkend, irreeel en berekenend. Alles bij elkaar sta ik dus weer tevreden met beide poten op de grond en is zijn plaatje nou niet echt bemoedigend. Daarom hou ik het voorlopig maar op the flow en fietsen.

Mijn mountainbike is ondertussen als nieuw. Helemaal opgepoetst en in de olie gaan we vandaag hier samen voor het eerst op stap en gaat hij daarna naar Ailsa en John. Ik kijk er naar uit omdat het weer eens wat anders is als lopen en er gelijk twee vliegen in een klap mee vang, een betere conditie en mijn gedachten via een ander kanaal afreageren.

De afleveringen van de Antonio-soap lopen op een eindje, die serie gaat voorlopig met zomerreces en dus zal ik op pad moeten om nieuwe drama�s of komedies te vinden. Ach, ongetwijfeld komen die ook weer vanzelf op mijn pad. Als er nog een extra niet geplande zomeraflevering komt hou ik jullie natuurlijk op de hoogte, maar ik denk zelf, en raak daar ook steeds meer van overtuigd, dat de serie hier een voortijdige dood sterft vanwege de te lage kijkdichtheid. Een echte cliffhanger zit er in ieder geval nu nog niet in. Meestal krijg je in het zomerseizoen veel herhalingen voorgeschoteld, maar die kant wilde ik niet op. Nee, het geeft me mooi de tijd om meer aan mijn conditie te doen en zodoende tegelijk het hele Antonio verhaal op een stevige plek in mijn systeem te krijgen. Gisteren tijdens de tweede tennisles bleek namelijk opnieuw dat aan mijn conditie nog best iets mankeert. Na ongeveer drie kwartier waren mijn onderbenen weer totaal verzuurd en leek ik als aan de grond genageld. Naast het lopen wil ik ook gaan fietsen. Ik heb het er al met Ailsa en John over gehad om een van mijn fietsen bij hen weg te zetten, zodat ik dichter bij de boulevard ben die zo�n twintig kilometer lang is en dus ideaal om te fietsen. Als Ailsa en John willen, kunnen ze er dan ook gebruik van maken. Vanuit Costa Teguise is het eerst nog een kilometer of twintig over erg heuvelachtig terrein, dus vandaar.

Van mezelf en vooral mijn gevoel sta ik te kijken, de scheiding houd me wel bezig maar maakt me, na de bewogen woensdag, niet meer boos, verdrietig of wat dan ook. Ik noem het eerder gelatenheid, zoiets van: het is nou eenmaal niet anders dus laten we er maar het beste van maken. Mijn goeie basisgevoel is er gelukkig nog steeds. Prima.

Woensdag was een dag van hevige golven. Het ene uur gelukkig en tevreden met mijn beslissing. Het andere uur wanhopig en triest en Antonio voelde zich precies hetzelfde, het ene moment lachen, het andere huilen. Rustig was ik er gelukkig wel onder, het hoort er nou eenmaal bij en ertegen vechten heeft geen enkele zin. Wat ik vooral klote vond, is dat het voor mijn gevoel even alles ondermijnde wat ik met hard knokken heb opgebouwd en ik sta niemand toe om dat naar de filistijnen te helpen, hoe pijnlijk het voor mezelf misschien ook is. We praten nog steeds en ondertussen is de gemoedsrust weer terug aan twee kanten. De tijd zonder elkaar te zien komt op het goeie moment, we krijgen in ieder geval tijd om het allemaal op afstand goed op een rij te zetten, misschien niet de makkelijkste maar wel de beste manier volgens mij. Op het ogenblik voelt het zelfs niet als moeilijk, misschien dat dit nog komt, geen idee. De onderhandelingen slepen zich dus nog steeds voort, maar in ieder geval nu op gelijk niveau. Mocht er ooit een gezamenlijk standpunt komen, dan zijn in ieder geval alle agendapunten uit en te na behandelt. De tijd zal leren of en wat voor vervolg er zal komen, daar komen we hoe dan ook aan uit.

Casa merkte al in een reactie op dat ik regelmatig schrijf alles aan the flow over te laten maar dat in dit geval niet doe. Hij heeft daarmee de spijker precies op zijn kop geslagen, inderdaad heb/had ik daar veel moeite mee. Ik kon dat niet omdat er bij mij terecht wantrouwen naar hem was terwijl dat andersom niet het geval was. Een deel van dat wantrouwen heeft hij ondertussen weggenomen en ik een deel van zijn vertrouwen in mij. Zo kunnen we tenminste goed de zomer in, er is weer evenwicht. Het kan dus nu weer: lo que sea, sera.

Vandaag het verslag van de nabeschouwing, eigenlijk is het gewoon weer hetzelfde verhaal als van zondag en de passende slotakte van de komedie. We praten met elkaar maar volgens mij over heel verschillende dingen. Het zal wel zijn als het boek, hij op Mars en ik op Venus of net andersom, net wat je wilt. Voorlopig hou ik het maar op het positieve wat ik er nu uit kan halen: voor mijn Spaans was dit een ideale leerschool, hij lult me in ieder geval al niet meer onder tafel. En hij laat me de interessante plekken van Arrecife zien. Heb ik er dat en een per saldo leuke tijd in ieder geval aan overgehouen. Hij stuurde me vantevoren eerst, om de boel al op temperatuur te brengen volgens mij, weer twee hele lange en ingewikkelde emails, ik heb ze een keer doorgelezen en had zoiets van: ja hoor het zal best, maar ik heb geen zin meer om me daar in te gaan verdiepen of te reageren. Dat weet hij. Mijn gevoel is nog steeds goed, ik ben rustig, gelukkig en tevreden, behalve als ik hem zie. Vandaag ook weer, zeker op het moment toen hij op mijn eerste vraag ontzettend dom en precies verkeerd reageerde. Hij had me even, een seconde of twintig, helemaal boven op de kast en dat heeft hij geweten ook. Op zulke momenten en net als afgelopen zondag haat ik hem en dat weet hij ook. Meteen daarna begint hij er doodnuchter over wanneer we gaan trouwen......... nou ja, van zo iemand krijg je toch een rolberoerte en die kreeg ik dan ook spontaan, midden in de stad. Na die eerste bombardementen hebben we trouwens nog een heel leuke middag gehad in Arrecife, wat gewinkeld, een gallerie en een kerk bezocht en ik heb een CD gekocht van Los Sabandenos. Een mannenkoor met typische Canarische muziek, erg mooi.

Over wat er nu nog komt heb ik geen enkel idee en wil me daar ook helemaal niet in verdiepen, ik zie wel. Volgens hem is dit gekibbel typisch iets voor een "pasgetrouwd stel". Het zal best en het lijkt er inderdaad ook wel op, toen hij dat zei lag ik trouwens ook weer dubbel, maar ik heb toch een heel andere kijk op partners. Voor mij zit dit ergens tussen vrienden en vijanden in, y nada mas. Ik zal blij zijn als hij opgerot is naar zijn aanbeden Cordoba, heb ik tenminste rust. Misschien was dit zelfs wel zijn opzet. Ik heb hem ook gezegd dat hij zijn planten, waar ik in zijn vakantie voor zou zorgen, maar in zijn r**t moet stoppen. Mijn Spaans gaat echt met sprongen vooruit. PS: Ik zie jullie al glimlachen.

Maandag is een heerlijk rustige dag geworden, het is duidelijk dat ik voor mezelf de goeie beslissing heb genomen. Van de andere kant was er nog geen reaktie maar dat komt nog wel, morgenavond hadden we sowieso al een afspraak, dat zal nu de nabeschouwing gaan worden. Geen idee of en wat voor naweeen ik kan verwachten en denk daar ook maar niet over na, ik laat het maar over me komen. Het voornaamste is dat ik bij mezelf blijf en in feite is dit gewoon wat hij, vanuit mijn standpunt gezien, wou: Alle vrijheid zonder verplichtingen. Voor mij werkt dat in een vriendschap maar niet in een relatie. Dat ik nu helemaal overtuigd ben dat dit een gebed zonder end zou gaan worden, heeft vooral te maken met hetgeen afgelopen zondag tevoorschijn kwam, de emmer was vol. Buitenstaanders zullen vast al veel eerder tot die conclusie gekomen zijn, maar ik wilde eerst al het mogelijke geprobeerd hebben en volkomen overtuigd van mijn beslissing zijn, zodat ik later geen spijt hoef te hebben. Daarnaast wil ik me op deze manier niet gebonden voelen. Zolang ik die punt niet had gezet voelde ik me verplicht om trouw te zijn en dat heeft onder deze omstandigheden geen zin en waarom zou ik in de komende tijd kansen aan mijn neus voorbij laten gaan als ik geen toekomst zie tussen ons. Bovendien vind ik dat je eerst dat soort dingen helemaal af moet ronden, voordat je aan iets nieuws begint. In feite, zo is tenminste mijn ervaring en overtuiging, komen de goeie nieuwe dingen ook pas op je pad als je klaar bent met het ouwe. Logisch natuurlijk. Het volgende logische aan dit verhaal, wat trouwens op de kop af zes maanden heeft geduurd, is dat het ook eigenlijk gewoon klopt dat hij "het" niet is. Ik ben hem tegengekomen toen ik mezelf en mijn rust nog niet stevig te pakken had.

Jammer vind ik het hoe dan ook, hij is en blijft een parel. Hij moet alleen erg nodig opgepoetst worden en ik vind dat niet mijn taak. Bovendien vindt hij dat zelf niet zo nodig, hij denkt dat het allemaal vanzelf komt. Het zij zo!

Na het gesprek van gisteren met Antonio is het me helemaal duidelijk dat iets opbouwends er voorlopig of misschien wel helemaal nooit inzit, de puzzel is wat mij betreft nu kompleet. Ik ga er een punt achterzetten. Hij is gewoon te individualistisch voor een relatie, in ieder geval voor mij. Ik hou van hem maar zie geen perspectief meer. Dat en het feit dat ik niet wil dat het ten koste van mezelf gaat, waren mijn grenzen. Het is ook duidelijk de goeie beslissing, het heeft me inplaats van onrustig, rustiger gemaakt. Ik heb afgelopen nacht heerlijk geslapen, het beste bewijs dat het goed is. Ik hou het maar op vriendschap, nu kan dat nog.

Tom gaat aanstaande week voor het eerst een paar dagen alleen op stap. Hij gaat naar Groningen naar een van de Stayokay hostels. Toppie en dat vind ik eigenlijk al veel voornamer.

Zoals ik al eerder schreef komt mijn vakantie in Nederland, waar ik erg naar uitkijk, nu snel dichterbij. Dat betekent ook dat de twee maanden dat Antonio in Cordoba is en ik hier, er net zo snel aankomen en dat houdt me hoe dan ook bezig. Wat wil ik daarmee? Wil ik beloftes en afspraken? Wil ik me voor die tijd vastleggen en wil ik dat hij zich vastlegt? Aan de ene kant wil ik afspraken en aan de ander kant ook weer niet. Ik wil puur rationeel gezien geen verplichtingen en kan en wil dat dus van hem ook niet verlangen, maar wil hem gevoelsmatig ook niet kwijt. Rationeel wil ik de afloop aan the flow over laten, maar mijn gevoel heeft daar dus duidelijk meer moeite mee. Dat komt natuurlijk omdat het de eerste keer is voor langere tijd, omdat het allemaal nog vers is tussen ons en omdat we allebei een nogal beladen verleden hebben. Het vertrouwen in elkaar en de overtuiging van elkaar zijn nog niet solide, nog te pril om al stevig gefundeerd te zijn. Daarnaast zit Antonio, en ik dus indirect ook, met die rare Spaanse gedrochtregeling dat hij in september op een van de andere eilanden geplaatst kan worden of zelfs helemaal geen werk heeft en in Cordoba blijft, het is allemaal dus errug onzeker. Antonio is ondertussen zijn spullen al aan het inpakken om naar Cordoba te versturen en daar af te wachten. Ik heb hem gisteren mijn kant van het dilemma voorgelegd met het voorstel er samen eens goed voor te gaan zitten om dat alles door te praten. Met zijn dilemma's kan ik natuurlijk weinig, hij zal zelf zijn wiel moeten uitvinden, maar wil in in ieder geval proberen iets aan die van mij te doen. Ik ga dus voor de egoistische aanpak. Het kan misschien een moeilijke tijd worden met misschien een hoop tobberijen maar in dat geval voor hier in ieder geval volop inspiratie. Aan de andere kant kan dat ook best meevallen en is dit volgens mij de ultieme test hoe het nou eigenlijk zit tussen ons. Het gaat er dus op lijken dat die gedrochtregeling een erg positief onderdeel is van onze flow.........

Die regeling kan in ieder geval voor duidelijkheid gaan zorgen tussen ons, derop of deronder. In september zullen we hoe dan ook antwoorden hebben, maar het kan natuurlijk best al eerder, wellicht volgende week al tijdens ons gesprek. We kunnen tenslotte nog alle kanten op. Het kan misschien letterlijk en figuurlijk een lange hete zomer worden met zweten op alle fronten. Voor Antonio waarschijnlijk zelfs wat meer want het is tenslotte zijn bron van inkomsten en bovendien is Cordoba naast Sevilla de warmste stad van Europa. Ik hier in het zonnetje met een fris briesje en hij in de voor hem normale en door hem geliefde hitte? Lo que sea, sera. Dan nog even een dringende waarschuwing: TENNIS KAN DODELIJK ZIJN. Deze kreet zou, net als op een pakje sigaretten, verplicht moeten hangen bij iedere tennisbaan. Na mijn eerste les was ik halfdood. Ik had een masseur, een verpleger, een coach en een mentalcoach nodig om weer een beetje mens te worden.

Voor Tom was het gisteren de laatste examendag met wiskunde. Ondanks dat het niet "zijn" vak is vond hij de opgaven makkelijker dan gedacht en had er weer een goed gevoel over. De zestiende valt de beslissing, hoort hij niks dan is hij klaar, hoort hij wel wat dan is er nog een herkansing een week later. Afgelopen woensdag heeft hij ook weer een stapje bijgezet in de weg naar beroemdheid. Volgens mij heeft hij dat soort dingen gewoon bij zijn geboorte meegekregen. Toen was hij namelijk ook al voorpaginanieuws, hij was namelijk de 8000 ste inwoner van wat toen nog de gemeente Hoeven was. Woensdag was hij deze keer de hele dag te zien op tv bij het nieuws van Omroep Brabant. Het eerste vaatje nieuwe haring werd door de plaatselijke onlangs voor zijn slechte kibbeling afgekraakte visboer, geschonken aan Omroep Halderberge en Tom was er bij.

Het zal heerlijk zijn hem weer te zien, we zijn ook al bezig om dingen te plannen in de twee weken dat ik weer in Nederland ben. Dat wordt weer quality time van de bovenste plank. Ik kijk er deze keer erg naar uit om terug te gaan, het zal nu heel anders zijn. Er valt weinig of niks meer te regelen en het wordt dus voornamelijk genieten met de mensen die belangrijk voor me zijn. Nog een week of drie.

Zoals Daisy al in een reactie schreef, denk ik soms nog te veel na over met name Antonio en alles daaromheen. Dat gebeurt me vooral, zoals afgelopen dinsdag, als ik met andere emoties zit en die dan rationeel en via een omweg op hem afreageer. Volkomen onterecht natuurlijk en in ieder geval al weer een stap vooruit voor mezelf dat ik het alleen op papier hier heb gedaan. In werkelijkheid zitten de twee stapjes vooruit en een terug meer bij mij tussen de oren dan dat ze werkelijkheid zijn. Als ik het namelijk vanaf wat afstand bekijk heeft Antonio, sinds de afgelopen maand met rust tussen ons, in feite zelfs grote stappen gezet. Mijn puzzel mag dan wel compleet zijn, maar ik vergeet wel eens dat die van hem dat nog niet was en hij die nu in sneltreinvaart aan het compleet maken is. Bovendien heb ik natuurlijk alle tijd om die van mij compleet te houen en doet hij dat er "even" bij naast zijn drukke baan en dagelijkse beslommeringen. Mijn ongeduld komt dan ook meer voort uit mijn overtuiging dat hij het is, uit verlangen, dan uit de door mij gezochte en dan ook gevonden maar niet reele signalen dat ik dat voor hem niet zou zijn. Er zijn ook al veranderingen bij hem zichtbaar, het overserieuze gaat er af, hij gaat relativeren, lacht meer en staat open voor humor. Sterker nog zijn reacties worden steeds gevatter en hij komt nu zelf ook. Het wordt dus oppassen.

Alles bij elkaar ziet het er gewoon zonnig uit tussen ons, het zit goed. We hebben het dan ook al over kinderen gehad. We willen er dertien, hij neemt er zeven voor zijn rekening en ik hoef er, omdat ik wat ouder ben, maar zes. Hij is volgens mij vergeten dat ik al een grote voorsprong heb, Tom, en er dus in feite maar vijf hoef. Dat vertel ik hem wel als we bij nummer dertien zijn.

Het afscheid van Jupp gisteren was na zo�n lange intensieve tijd effe stevig slikken. We zijn allebei niet van die sterren in het afscheid nemen. Bovendien had hij een paar prachtige kadootjes voor me, een stier uit lavasteen die op me moet passen terwijl hij weg is en zoetjes voor in de koffie ter compensatie van de vele ongezonde maar lekkere postres in de afgelopen weken. Mijn woorden over Antonio werden gisteren ook weer meteen gelogenstraft, hij was er gisteren helemaal voor me toen hij wist dat ik in een kleine dip zat door het vertrek van Jupp. Ik heb dus weer eens voor mijn beurt gepraat en me onterecht, gelukkig alleen met woorden hier, op hem afgereageerd. Gisteren is het wat Antonio betreft dus weer zo�n �overtuigd ja� dag geworden. Misschien moet ik dat in het vervolg meer doen, het is namelijk al een paar keer gebleken dat, zodra ik hier iets negatiefs of twijfelachtigs over hem schrijf er meteen een positieve reactie komt. Mijn log lezen is wat moeilijk voor hem dus hou ik het maar op telepathie. Het werkt in ieder geval hoe dan ook en daarom in het vervolg dus meer afzeikverhalen over Antonio.

Wat Tom en zijn examen betreft gaat het nog steeds gesmeerd, maandag had hij Nederlands, en dinsdag Engels. Over allebei had hij een goed gevoel en was hij tevreden. Toppie! Beide keren was hij binnen vijftig minuten van de drie uur klaar en als een van de eersten de zaal uit. Heel herkenbaar en ook goed. Niet te veel herlezen en daardoor misschien dingen ten slechte veranderen. Donderdag het laatste examen, wiskunde, niet zijn favoriete vak maar daarna is het allemaal achter de rug en kan hij gaan genieten. Vanaf vandaag kan ik waarschijnlijk niet iedere dag loggen. Het appartement waar ik tot nu toe mijn internetaansluiting had is weer verhuurt voor enkele weken. Ik moet het dus doen met de aansluiting bij John en Ailsa in huis en wil ze niet iedere dag lastig vallen. Een internetcafe is natuurlijk een andere optie, maar ik vind het eigenlijk ook wel even lekker om ook dat over te laten aan zijn beloop.