Casa schreef in een reactie op een van mijn logs dat de relatie met Antonio voor een buitenstaander veel op een ritje in de Cake-Walk lijkt op een kermis. Daar heeft hij waarschijnlijk helemaal gelijk in, zo zal dat vast wel overkomen, maar het is niet de realiteit. Omdat ik deze weblog als mijn dagboek beschouw, schrijf ik alles wat er in me omgaat hier van me af om voor mezelf meer helderheid te krijgen. De cake-walk zat dus voornamelijk in mijn hoofd, de praktijk was toch anders. Een tijdje is het wel even een achtbaan geweest, maar als we bij elkaar waren was het, op die paar keer na, een verademing, een oase. Zo was het ook gisteren weer, de laatste keer. In feite hebben we gisteren namelijk al afscheid van elkaar genomen. Zondag zien we elkaar nog even, dan ga ik zijn planten, die inmiddels operatief verwijderd zijn, ophalen en dat was het dan voorlopig.

Beloftes of afspraken zijn er niet gedaan en hebben we niet gemaakt, we zien wel wat er in september nog leeft tussen ons en of we dan in dezelfde versnelling leven. Want dat is namelijk het essentiele verschil tussen ons. Onze belangrijkste handicap is dat ik ertoe neig sneller te willen leven als het leven en hij langzamer, voor de rest komen we al aardig op een lijn. We hebben er daarom geen enkel idee van wat er de komende maanden met hem, mij en alles om ons heen in die richting zal gebeuren. Hoe dan ook zullen er antwoorden zijn bij de volgende ontmoeting. Dus zoals Virginia Woolf schreef in haar dagboek: "A la gente le gusta sentir. Sea lo que sea".