Nou vooruit, omdat ik het Mieke niet aan kan en wil doen, zal ik een tipje of zelfs de hele sluier oplichten. Antonio en ik zijn, na een grote omweg en een hoop inzichten aan twee kanten, tot een vergelijk gekomen. We gaan voorlopig voor vriendschap plus omdat het, nu we weer allebei met beide poten op de grond staan, duidelijk is dat we nog druk bezig zijn om ons bewogen verleden achter ons te laten, en zodoende nog niet aan meer toe zijn. Hij is voornamelijk druk met het afsluiten en ik met het lichamelijk en geestelijk tot rust en weer helemaal tot mezelf komen. We werken er, ieder op onze eigen manier, allebei hard aan. Ons gezamenlijk doel is nog steeds hetzelfde alleen onze aanvliegroutes verschillen, we zien wel of we op termijn op hetzelfde vliegveld landen. Het afsluiten heb ik al achter de rug en het tot rust en tot zichzelf komen heeft hij al voor elkaar. Ik geloof dat we nu kunnen gaan genieten van hetgeen we hebben, een bijzondere vriendschap. Het beginnen aan kinderen wordt nog even uitgesteld, we gaan terug aan de pil. Misschien dat er een buitenechtelijke tussendoor glipt, maar dat zien we dan weer wel.

Wat het tennissen betreft heeft het fietsen heel goed geholpen, mijn beenspieren hebben zich deze keer goed gehouden, ze waren niet verzuurd. Het gaat met de techniek ook in alle opzichten steeds beter. Het is nu alleen nog een kwestie van zuurstoftekort, ik denk er nu dus ernstig over om het roken serieus aan te gaan pakken.(smile please!)