Zaterdag is weer een bijzondere dag geworden in allerlei opzichten, wat ik er van denken moet is me nu nog niet duidelijk, dat komt wel, maar het heeft me alles bij elkaar op een of andere kromme manier toch weer meer rust gegeven, ik voel er me weer beter bij. Ten eerste had ik 's morgens, doordat Tom niet thuis was, de moeder van Tom aan de telefoon. Nadat ik haar gefeliciteerd had met het slagen van Tom heb ik haar het voorstel gedaan om elkaar, als ik in Nederland ben, een keer te ontmoeten. Mijn achterliggende gedachte is dat we een gebaar naar Tom maken dat alle strubbelingen nu achter de rug zijn en we elkaar weer recht in de ogen kunnen kijken. Voor Tom volgens mij een grote geruststelling nu hij zijn eigen weg steeds meer gaat en daarnaast goed voor alles en iedereen. Ze heeft het in beraad genomen, we horen het wel, of niet. De avond hebben Antonio en ik samen doorgebracht, we hebben naar een schitterende Spaanse film gekeken: Una historia de entonces. Schitterend in alle opzichten, verhaal, regie, personages, sfeer etc. etc. Bovendien een verhaal met heel veel symboliek die past in onze huidige situatie. Het bijzondere was dat de stemming tussen Antonio en mij heel vreemd was, heel dubbel. Het onderliggende gevoel was heel goed maar er was afstand en van mijn kant zelfs onverschilligheid. Het is me in ieder geval nu wel overduidelijk dat mijn eerste prioriteit op het ogenblik niet onze relatie is, maar het helemaal terugvinden van mijn rust en mezelf.

Over wat er daarna komt heb ik nu nog helemaal geen idee. Tussen Antonio en mij in ieder geval een sterke, lange en bijzondere vriendschap, maar of het meer zal zijn? Ik heb nu in ieder geval ook de overtuiging dat de komende maanden niet meer echt moeilijk voor me zullen zijn, integendeel, waarschijnlijk alleen maar nuttig vanwege de rust. We puzzelen dus gewoon verder en laten de dingen toe die komen.