Maandag is een heerlijk rustige dag geworden, het is duidelijk dat ik voor mezelf de goeie beslissing heb genomen. Van de andere kant was er nog geen reaktie maar dat komt nog wel, morgenavond hadden we sowieso al een afspraak, dat zal nu de nabeschouwing gaan worden. Geen idee of en wat voor naweeen ik kan verwachten en denk daar ook maar niet over na, ik laat het maar over me komen. Het voornaamste is dat ik bij mezelf blijf en in feite is dit gewoon wat hij, vanuit mijn standpunt gezien, wou: Alle vrijheid zonder verplichtingen. Voor mij werkt dat in een vriendschap maar niet in een relatie. Dat ik nu helemaal overtuigd ben dat dit een gebed zonder end zou gaan worden, heeft vooral te maken met hetgeen afgelopen zondag tevoorschijn kwam, de emmer was vol. Buitenstaanders zullen vast al veel eerder tot die conclusie gekomen zijn, maar ik wilde eerst al het mogelijke geprobeerd hebben en volkomen overtuigd van mijn beslissing zijn, zodat ik later geen spijt hoef te hebben. Daarnaast wil ik me op deze manier niet gebonden voelen. Zolang ik die punt niet had gezet voelde ik me verplicht om trouw te zijn en dat heeft onder deze omstandigheden geen zin en waarom zou ik in de komende tijd kansen aan mijn neus voorbij laten gaan als ik geen toekomst zie tussen ons. Bovendien vind ik dat je eerst dat soort dingen helemaal af moet ronden, voordat je aan iets nieuws begint. In feite, zo is tenminste mijn ervaring en overtuiging, komen de goeie nieuwe dingen ook pas op je pad als je klaar bent met het ouwe. Logisch natuurlijk. Het volgende logische aan dit verhaal, wat trouwens op de kop af zes maanden heeft geduurd, is dat het ook eigenlijk gewoon klopt dat hij "het" niet is. Ik ben hem tegengekomen toen ik mezelf en mijn rust nog niet stevig te pakken had.

Jammer vind ik het hoe dan ook, hij is en blijft een parel. Hij moet alleen erg nodig opgepoetst worden en ik vind dat niet mijn taak. Bovendien vindt hij dat zelf niet zo nodig, hij denkt dat het allemaal vanzelf komt. Het zij zo!