Zoals Daisy al in een reactie schreef, denk ik soms nog te veel na over met name Antonio en alles daaromheen. Dat gebeurt me vooral, zoals afgelopen dinsdag, als ik met andere emoties zit en die dan rationeel en via een omweg op hem afreageer. Volkomen onterecht natuurlijk en in ieder geval al weer een stap vooruit voor mezelf dat ik het alleen op papier hier heb gedaan. In werkelijkheid zitten de twee stapjes vooruit en een terug meer bij mij tussen de oren dan dat ze werkelijkheid zijn. Als ik het namelijk vanaf wat afstand bekijk heeft Antonio, sinds de afgelopen maand met rust tussen ons, in feite zelfs grote stappen gezet. Mijn puzzel mag dan wel compleet zijn, maar ik vergeet wel eens dat die van hem dat nog niet was en hij die nu in sneltreinvaart aan het compleet maken is. Bovendien heb ik natuurlijk alle tijd om die van mij compleet te houen en doet hij dat er "even" bij naast zijn drukke baan en dagelijkse beslommeringen. Mijn ongeduld komt dan ook meer voort uit mijn overtuiging dat hij het is, uit verlangen, dan uit de door mij gezochte en dan ook gevonden maar niet reele signalen dat ik dat voor hem niet zou zijn. Er zijn ook al veranderingen bij hem zichtbaar, het overserieuze gaat er af, hij gaat relativeren, lacht meer en staat open voor humor. Sterker nog zijn reacties worden steeds gevatter en hij komt nu zelf ook. Het wordt dus oppassen.

Alles bij elkaar ziet het er gewoon zonnig uit tussen ons, het zit goed. We hebben het dan ook al over kinderen gehad. We willen er dertien, hij neemt er zeven voor zijn rekening en ik hoef er, omdat ik wat ouder ben, maar zes. Hij is volgens mij vergeten dat ik al een grote voorsprong heb, Tom, en er dus in feite maar vijf hoef. Dat vertel ik hem wel als we bij nummer dertien zijn.