Zoals ik min of meer verwachtte maar misschien tegen beter weten in toch gehoopt had dat het deze keer anders uit zou pakken door de afstand, is de moeder van Tom ook deze keer weer niet ingegaan op mijn voorstel. Erg jammer vooral voor Tom, maar ook voor alle andere betrokkenen. Ook deze keer loopt ze dus weer weg van de confrontatie en de verantwoording want die heeft ze ook deze keer weer bij een ander gelegd. Ze heeft namelijk Tom, zoals helaas al zo vaak en vroeg in zijn verleden, de beslissing laten nemen en zadelt hem dus weer op met de verantwoording. Nou is dat ondertussen misschien niet zo'n punt omdat hij tenslotte al heel erg volwassen is door al dat soort voorvallen. En begrijpen doe ik hem ook wel, hij woont daar tenslotte en ik kan niet inschatten hoe het aan hem gevraagd is, maar het is hoe dan ook niet mijn manier om beslissingen te nemen. Ik zou eerst mijn standpunt bepalen en dat dan aan Tom voorleggen. Maar ja, niet iedereen is hetzelfde en het zorgt er in ieder geval voor dat ik mijn kijk op het verleden en zelfbeeld weer wat kan bijstellen. Ook hier heb ik er nu alles aan gedaan om de boel weer recht te breien. Het was in ieder geval, zoals ik me vantevoren al had voorgenomen, mijn laatste poging en kan nu ook dit boek op een positieve manier voor mezelf afsluiten.

Misschien is het ook niet zo vreemd deze reactie, ik zit dan praktisch misschien erg ver weg, maar ben gevoelsmatig dichterbij dan ooit. Misschien voelt ze dat onbewust. Bovendien bespaart het me waarschijnlijk een ongemakkelijke ontmoeting in mijn vakantie en verandert het niks aan de band tussen Tom en mij. Het zij dus zo, het is goed zo.