De afleveringen van de Antonio-soap lopen op een eindje, die serie gaat voorlopig met zomerreces en dus zal ik op pad moeten om nieuwe drama�s of komedies te vinden. Ach, ongetwijfeld komen die ook weer vanzelf op mijn pad. Als er nog een extra niet geplande zomeraflevering komt hou ik jullie natuurlijk op de hoogte, maar ik denk zelf, en raak daar ook steeds meer van overtuigd, dat de serie hier een voortijdige dood sterft vanwege de te lage kijkdichtheid. Een echte cliffhanger zit er in ieder geval nu nog niet in. Meestal krijg je in het zomerseizoen veel herhalingen voorgeschoteld, maar die kant wilde ik niet op. Nee, het geeft me mooi de tijd om meer aan mijn conditie te doen en zodoende tegelijk het hele Antonio verhaal op een stevige plek in mijn systeem te krijgen. Gisteren tijdens de tweede tennisles bleek namelijk opnieuw dat aan mijn conditie nog best iets mankeert. Na ongeveer drie kwartier waren mijn onderbenen weer totaal verzuurd en leek ik als aan de grond genageld. Naast het lopen wil ik ook gaan fietsen. Ik heb het er al met Ailsa en John over gehad om een van mijn fietsen bij hen weg te zetten, zodat ik dichter bij de boulevard ben die zo�n twintig kilometer lang is en dus ideaal om te fietsen. Als Ailsa en John willen, kunnen ze er dan ook gebruik van maken. Vanuit Costa Teguise is het eerst nog een kilometer of twintig over erg heuvelachtig terrein, dus vandaar.

Van mezelf en vooral mijn gevoel sta ik te kijken, de scheiding houd me wel bezig maar maakt me, na de bewogen woensdag, niet meer boos, verdrietig of wat dan ook. Ik noem het eerder gelatenheid, zoiets van: het is nou eenmaal niet anders dus laten we er maar het beste van maken. Mijn goeie basisgevoel is er gelukkig nog steeds. Prima.