Woensdag was een dag van hevige golven. Het ene uur gelukkig en tevreden met mijn beslissing. Het andere uur wanhopig en triest en Antonio voelde zich precies hetzelfde, het ene moment lachen, het andere huilen. Rustig was ik er gelukkig wel onder, het hoort er nou eenmaal bij en ertegen vechten heeft geen enkele zin. Wat ik vooral klote vond, is dat het voor mijn gevoel even alles ondermijnde wat ik met hard knokken heb opgebouwd en ik sta niemand toe om dat naar de filistijnen te helpen, hoe pijnlijk het voor mezelf misschien ook is. We praten nog steeds en ondertussen is de gemoedsrust weer terug aan twee kanten. De tijd zonder elkaar te zien komt op het goeie moment, we krijgen in ieder geval tijd om het allemaal op afstand goed op een rij te zetten, misschien niet de makkelijkste maar wel de beste manier volgens mij. Op het ogenblik voelt het zelfs niet als moeilijk, misschien dat dit nog komt, geen idee. De onderhandelingen slepen zich dus nog steeds voort, maar in ieder geval nu op gelijk niveau. Mocht er ooit een gezamenlijk standpunt komen, dan zijn in ieder geval alle agendapunten uit en te na behandelt. De tijd zal leren of en wat voor vervolg er zal komen, daar komen we hoe dan ook aan uit.

Casa merkte al in een reactie op dat ik regelmatig schrijf alles aan the flow over te laten maar dat in dit geval niet doe. Hij heeft daarmee de spijker precies op zijn kop geslagen, inderdaad heb/had ik daar veel moeite mee. Ik kon dat niet omdat er bij mij terecht wantrouwen naar hem was terwijl dat andersom niet het geval was. Een deel van dat wantrouwen heeft hij ondertussen weggenomen en ik een deel van zijn vertrouwen in mij. Zo kunnen we tenminste goed de zomer in, er is weer evenwicht. Het kan dus nu weer: lo que sea, sera.