Het is nu ruim een maand geleden dat Antonio en ik elkaar hebben gezien en dus tijd voor weer een korte evaluatie. We hebben wel contact maar we houen het beperkt en dat werkt prima op een paar uitglijders na. Gisteren was er zo een, ik had behoefte aan bevestiging terwijl ik dacht dat ik daar al aardig vanaf was. Nog niet helemaal dus! Ik heb er verder niks mee gedaan en hem met rust gelaten. Het was effe knokken tegen mezelf maar uiteindelijk volgens mij beter. Door de afstand en de rust in en om me heen, is me een heleboel duidelijk geworden over hoe het nou zit tussen hem en mij wat mezelf betreft. Hij is in feite precies wat ik zoek en nodig heb, ik heb al een hoop van hem geleerd. Antonio weet me precies op het juiste moment een halt toe te roepen en me op mijn nummer te zetten als dat nodig is. Precies de man die ik tegen moest komen, iemand die ik niet om mijn vinger kan winden, die niet in mijn temperamentvolle valkuilen trapt maar bij zichzelf en zijn standpunten blijft. Andersom werkt het precies hetzelfde alleen omgekeerd, ik hoef hem geen halt toe te roepen, integendeel, ik moet hem af en toe een duwtje in zijn rug geven en hem met zijn vaak te idealistische ideeen terug op aarde brengen. De ruimte en vrijheid die we elkaar kunnen geven maken het nog aantrekkelijker en beter. Ik kan doen en laten wat ik wil en hij ook. Die vrijheid samen met een volledig vertrouwen in elkaar en het sterke basisgevoel tussen ons, maken het nog specialer dan het al was. Hij is nu in ieder geval perfect voor me en precies de persoon die ik nodig heb. Of dat ook op de lange termijn zo is durf ik helemaal nog niet te zeggen, dat zal er ook vanaf hangen hoe hij zal zijn als we elkaar weer zien en�� net zo voornaam, of hij tot dezelfde conclusies gekomen is als ik. Op dit moment kan ik hier in ieder geval heel goed mee leven, ik voel me vrij en heb geen behoefte om misbruik van de vrijheid of zijn vertrouwen te maken. Misschien is het dit dus voorlopig of blijvend wel, wie weet. Ik kan er me nu goed in vinden op een enkele moeilijk moment na en voel me er doorgaans vooral lekker bij en dat is tenslotte waar het om gaat. Wat er verder komt? Lo que sea, sera!

Het zomervakantieseizoen is duidelijk op zijn hoogtepunt. Er hangt een andere sfeer, een kuddesfeer met veel desinteresse en plakplaatjes. Vooral veel mannen met gezichten die duidelijk maken dat ze van alles zouden willen behalve hier zijn. Op de stranden vlak bij de grote hotels is het bomvol, veel verplichte zandkastelen met slotgrachten die eindeloos en meestal vergeefs wachten tot de vloed ze vult. Het zijn nu vooral gezinnen op vakantie en de weinig eigen initiatief en interesse tonenden. Men moet en wil bezig gehouden worden. De standaard excursies, sportsbars en strandstoelenverhuurders beleven gouden tijden. Vanuit de tuinen van de hotels hoor je de entertainment crew enthousiast de gasten oproepen voor aquarobics, bingo, darts, boogschieten en noem nog maar wat meer van dat soort zaken op. Je komt de entertainers ook op het strand tegen met een horde jonkies van de kudde bij zich, die moeten tenslotte ook bezig gehouden worden. Pa en ma hebben vakantie en even geen tijd voor hun kroost, die willen het beste uit hun vakantie halen wat vooral neerkomt op zich vol kappen en genieten van allerlei tot de verbeelding sprekende shows. Mijn soort vakantie zou het niet zijn maar dat doet er verder ook helemaal niet toe, dat kan ook van mijn manier tenslotte gevonden worden. Wat onder lekker vakantie vieren verstaan wordt is tenslotte ieder zijn eigen pakkie an. Mij zal het verder ook een worst zijn, als ze op hun manier maar plezier hebben en mij daarbij vooral met rust laten. Buiten de drukke toeristenplaatsen, waar ze me sowieso al zelden zien en zeker nu niet met heel veel en vroeg op de dag al lallende, zogenaamd lollige vakantievierders, hangt er eigenlijk zelfs een lekkerdere sfeer, minder druk en relaxter. Op de wat verder gelegen stranden is nu bijna geen kip te zien. Gistermiddag lagen we met z'n vijven op het zo'n twee kilometer lange strand bij het vliegveld, da's pas luxe en hier geen lieverthuisblijfgezichten. Precies wat ik wil, dus het plaatje klopt weer helemaal.

Het lijkt me dat iedereen nu schijtziek is van mijn psychologische overpeinzingen en blikken over mijn schouder, ik in ieder geval zelf wel. Ik heb me voorgenomen het hier nu bij te laten, ik hoef mijn verleden niet meer op te rakelen en hoef ook eigenlijk vanaf nu niet meer het waarom van een heleboel dingen te weten. Ik heb het idee dat de strekking me toch wel meteen duidelijk zal zijn door mijn intuitie en meer afwachtende houding. Ik wil vanaf nu gewoon alles maar laten komen zoals het komt, zonder er meer dan nodig over na te denken of achteraf te gaan beredeneren. Of het zo in de parktijk ook werkt, geen idee, dat wordt vanzelf duidelijk. Mijn opzet is dus een echt nieuw boek te beginnen en daardoor zal mijn log er misschien ook wel anders uit gaan zien. Ik heb eerlijk gezegd nog geen idee of dat zo zal zijn. Het is vanaf het begin mijn bedoeling geweest dat mijn log mijn dagboek zou zijn en dat zal in ieder geval niet veranderen. Ik zou het zelf vanaf nu wat luchtiger, wat gevarieerder en nog alleen over nu willen hebben. Dat is tenslotte het enige wat echt belangrijk is. Het verleden is tenslotte onomkeerbaar voltooid verleden en morgen komt toch nooit. Om het helemaal compleet te maken, zit ik toch te broeien op een ander uiterlijk voor mijn log, wat vrolijker, levendiger. Ik ben een beetje uitgekeken op dat bruine en had daarom aan deze gedacht maar vind hem zelf nogal heftig en sappig. Ik br(kn)oei dus nog even verder tot het allemaal weer op zijn plaats valt zoals destijds met het huidige uiterlijk. Er komt van lieverlee al iets bovendrijven.

Op heel veel fronten is te merken dat ik steeds meer mijn achterdocht en wantrouwen van me af kan zetten en dat er een breed vertrouwen voor in de plaats komt. Wantrouwen dat terecht ontstaan is en helaas op heel veel facetten van mijn leven een negatieve invloed heeft gehad. In theorie is het simpel om dingen los van elkaar te zien en gescheiden te houden. In de praktijk is dat, in ieder geval bij mij, een heel ander verhaal gebleken. Als je niet goed in je vel zit heeft dat gewoon invloed op alles wat je in je leven doet en tegenkomt. Ten onrechte stelde ik me daardoor te voorzichtig en zelfs wantrouwig op ten opzichte van met name nieuwe en bestaande contacten. Met gezond voorzichtig zijn is natuurlijk niks mis, maar het moet niet zo zijn dat je die vervelende ervaringen uit je verleden op het nieuwe wat je tegenkomt projecteert. Dat was bij mij dus duidelijk wel het geval en het heeft me nogal wat tijd gekost voordat ik dat door had en daar anders over kon gaan denken, een ommezwaai kon maken in mijn reacties en me weer open en zonder balast op kon stellen. Het vertrouwen dat ik de goeie weg ingeslagen was, is er al veel langer en is in feite al aardig groot. Ik krijg het nu op alle mogelijke manieren bevestigd en kan eindelijk gaan oogsten.

Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn Gordiaanse knoop na vaak vastlopen en toch weer verder puzzelen, ontward heb. Ik kan nu aan een nieuw boek beginnen met een paar uit oude boeken overgebleven goeie karakters.

Sinds gisteren ben ik weer student, met studentenpas en al. Gisteren ook las ik in het boek �Out of Africa� van Karen Blixen een opmerkelijke en toepasselijke alinea, het heeft me aan het denken gezet omdat het me een beetje aan mezelf en hoe ik nu leef deed denken. Het gaat als volgt: �Negers houden niet van snelheid, in het beste geval vinden zij snelheid nog maar net uit te houden. Ze staan op goede voet met de tijd en het idee de tijd te verdrijven of dood te slaan komt niet in hun hoofd op. Ja, hoe meer tijd je ze kunt geven, hoe gelukkiger ze zijn. Als je hem bijvoorbeeld vraagt je paard vast te houden terwijl je een bezoek brengt, kun je aan zijn gezicht zien dat hij hoopt dat het heel, heel lang zal duren. Hij probeert dan niet de tijd om te krijgen, nee, hij gaat zitten leven.� Ongeveer hetzelfde ervaar ik de situatie waarin ik nu verkeer. Voor een toekijker zal ik praktisch gezien niet echt veel produktiefs bijdragen en een traag leven leven. Zelf ben ik er echter van overtuigd dat ik veel bewuster, positiever, nuttiger en dus veel meer leef dan ooit tevoren en in een veel natuurlijker ritme. Ik probeer ook niet en hoef ook niet te proberen om mijn tijd om te krijgen of dood te slaan. Integendeel, die vliegt voorbij, de dagen zijn om voordat ik het in de gaten heb en ik verveel me geen seconde. Dat is het waar het, in ieder geval volgens mij, in het leven om gaat: de juiste prioriteiten bepalen en je laten meevoeren door de stroom. Daardoor wordt je vanzelf gelukkiger, een toestand die volgens mij voor iedereen haalbaar is. Daarom denk ik dat ik op het ogenblik meer mijn steentje bijdraag aan een betere wereld dan ooit tevoren.

Ik besef overigens heel goed dat ik makkelijk praten heb omdat me de mogelijkheden en kansen min of meer op een presenteerblaadje zijn aangeboden. Maar dan nog is het een kwestie van die geboden kansen grijpen, keuzes durven te maken en jezelf over durven te geven. Tegen de stroom inzwemmen heeft immers toch geen zin, op een gegeven moment ben je uitgeput en wordt je alsnog meegevoerd. Plus ben je dan uiteraard verder van het doel af waar je toch naar toe moet. Zonde dus van de tijd en energie.

Gisteren hoorden we op de valreep van Celina, onze Spaanse lerares, dat het gisteren de laatste dag was om je inschrijving bij de Escuela oficial de idiomas definitief te maken. Er was mij ergens in mei verteld door de administratie van de school, dat we vantevoren een telefoontje of brief zouden ontvangen, maar dat was er blijkbaar bij ingeschoten. Nou ja, het maakt ook eigenlijk niet uit, we waren dankzij haar nog op tijd. Er moeten weer wel een stapel paperassen ingevuld en vandaag ingeleverd worden met daarbij drie pasfoto's, kopie van de sociale verzekeringskaart, kopie van je bewijs van inwonerschap en ga zo maar door. Trish (Lady Purcell) had zich net als wij, Ailsa en ik, ook ingeschreven omdat ze alles wil hebben en doen wat wij ook doen, maar die konden we "helaas" gisteren niet bereiken omdat de troonopvolger (zoon) van Frank (Lord Purcell) bij hen op audientie is en ze ongetwijfeld een dagje onder de plebs zijn geweest. Ailsa heeft er echt haar best voor gedaan om haar te bereiken, voicemail ingesproken, e-mail gestuurd, maar helaas valt de Lady dus deze keer blijkbaar buiten de boot. Het gaat zoals het moet gaan?

De cursus op de escuela is trouwens een koopje omdat hij gesubsidieerd wordt door de Cabildo, de plaatselijk hoogste autoriteit. Achtenveertig euri en nog wat voor een trimester, met daarin begrepen boeken en ander werk- en studiemateriaal. Kun je niet voor sukkelen dacht ik en de opleidingen staan bovendien nog heel hoog aangeschreven ook.

Reageren is weer mogelijk, de problemen zijn opgelost. De aanleiding tot de sabotage zat bij het Israelische leger en dat heb ik altijd eigenlijk al van die onverwachte indringers gevonden. Backblog is namelijk een Israelische service en de beheerder was opgeroepen om zijn reservedienstplicht weer eens te vervullen. Zijn webhost zou in die tijd de boel waarnemen maar had dat dus duidelijk achterwege gelaten. Infiltratie van de Mosad? Daarnaast is een kleine update wat betreft de Antonio soap weer op zijn plaats. Ik weet op het ogenblik namelijk helemaal niet goed wat ik met hem aan moet en hoef er tenslotte gelukkig ook nog niks mee omdat hij voorlopig nog een tijdje van het eiland is. Wat doet er dan op? Toch weer tobberijen? Nee dat niet, het enige wat me op is gevallen is dat ik me op dit moment duidelijk gelukkiger voel zonder hem dan met hem. Er zijn momenten dat ik hem mis, maar er zijn veel meer momenten dat ik het heerlijk vind dat hij er niet is. Misschien veelzeggend of misschien alleen een tijdelijk iets? Ik durf daar nu geen definitieve uitspraak over te doen.

Misschien ligt het alleen aan het feit dat ik duidelijk nog wat achterstallig onderhoud had in te halen en dus tijd en rust voor mezelf nodig had. Het wordt vanzelf in september, als we elkaar weer zien, duidelijk en misschien ook al wel eerder als de huidige euforie van de laatste ontwikkelingen weer wat bezonken is. Alles op zijn tijd.

Waar het allemaal aan ligt en mee te maken heeft doet er niet zo veel toe, het zullen de afstand, de tijd, het juiste moment, het relaxte leven, de andere kijk en ik weet niet wat al niet meer wel zijn. Feit is in ieder geval dat er, sinds ik hier ben, een ware metamorfose heeft plaatsgevonden in mij en daardoor om me heen. Er zijn ontzettend veel dingen van me afgevallen, ik kan steeds meer de dingen op zijn beloop laten. Wat vooral essentieel is, is dat ik de achterdocht naar de moeder van Tom kan laten gaan omdat Tom nu steeds meer zijn eigen beslissingen neemt en zijn eigen leven leeft. Ik hoef niet meer te controleren, te oordelen of te veroordelen en dat werkt positief door in alle aspecten van mijn leven zoals het vantevoren ook deed in negatieve zin. Ik word niet meer onrustig, boos, opgewonden en kruip niet meer in mijn schulp als mensen/mannen met een negatieve/dominante uitstraling, die vroeger een bedreiging voor me vormden, in mijn buurt komen. Ik heb het ongemakkelijke gevoel, de onrust, de opwinding, de aandacht, de bevestiging niet meer nodig en voel die ook niet meer.

Ik hoef me niet meer te bewijzen, verantwoorden of te verdedigen. Ik kan me weer open opstellen, de dingen laten komen zoals ze komen en toelaten binnen mijn grenzen. Ik kan het nu laten voor wat het is en waar het hoort, ik kan er om glimlachen en het zo nodig meteen loslaten. Kortom ik voel me bevrijd en opgelucht. Vrijer, relaxter en gelukkiger dan ooit.

Van Alias kreeg ik donderdag te horen dat er niet meer gereageerd kon worden op mijn logs, gisteren kreeg ik nog een paar reakties meer in die richting van trouwe meedenkers. Bedankt voor de hints. Er is ondertussen een melding naar BackBlog, ik hoop dat ie het nou weer doet. Verder is het hier nog steeds groot feest, vrijdag had ik het hele strand tot een uur of twee voor mezelf. Hemels voelt dat, net of de hele wereld van mij is, het ultieme vrijheidsgevoel. Het oceaanwater is trouwens ook verslavend, azuurblauw en bijna lauwwarm. Ik ben er dan ook bijna niet uit te slaan. Rian vroeg me of ik last had van de hoge temperaturen, integendeel en ook gelijk verbazingwekkend. Als het in Nederland zo warm is loop ik te puffen en voel ik de energie uit mijn lijf wegebben. Hier dus helemaal niet, deze warmte geeft juist energie en zweten is er niet bij.

Nou ligt dat laatste er natuurlijk ook aan dat ik niet echt veel lichamelijke inspanningen hoef te verrichten maar desalniettemin is de warmte gewoon veel anders, droog en niet met de benauwdheid van Nederland. Hij dringt tot diep in je lichaam door en je voelt dat dit heilzaam is voor alles.

Mijn log, dat ik op mijn gesloten boeken ben gaan zitten, was nauwelijks online of de eerste vermeende aanleiding een van die boeken weer te openen, het dikste, leek zich al aan te dienen. Achteraf bleek het gelukkig allemaal erg mee te vallen en alleen maar veroorzaakt door een samenloop van omstandigheden en mijn nog steeds aanwezige achterdocht. Terecht en onterecht zaten allebei in het klein binnenbrandje. Gelukkig heb ik er niks mee gedaan maar de emoties eerst een nachtje de tijd gegeven om te bezinken. Gisterochtend zag het er daardoor allemaal al weer minder zwaar uit, kon ik het relativeren en op de goeie, relaxte en meer objectieve manier benaderen. Het bleek dus niet meer dan een piepkleine storm in een glas water. Maar het positieve ervan is me ook meteen duidelijk geworden en eigenlijk is dat best een heleboel. Ten eerste heeft het me niet van slag gebracht, ben ik niet gaan tobben en heb ik er niet van wakker gelegen. Het heeft me wel bezig gehouden tot er meer duidelijkheid was, maar de rest, het genieten en mijn rust, gingen ook gewoon door. Daarnaast maakt het me duidelijk dat ik steeds meer vertrouwen krijg in het positieve van the flow en heeft het me weer eens duidelijk gemaakt wat een kanjer Tom is. De scherpe kantjes van het belangrijkste boek zijn langzaam aan het verdwijnen. Ik ben per saldo dus weer dik tevreden.

Het weer is de laatste week heel warm, echt zomer, gisterochtend was het om een uur of acht al achtentwintig graden C in de schaduw. In de loop van de middag liep dat op tot ruim vijfendertig, veertig in de zon. Heerlijk, vooral omdat de warmte droog is en er altijd een windje is. Je voelt dat dit goed is voor je lijf en alles wat er in zit. PS: Heeft iemand problemen met reageren?

Om nog even terug te komen op de door mij zo genoemde "verkeerde" mensen in mijn log van gisteren, eigenlijk zijn die dus zo verkeerd nog niet, niet dat het ooit mijn favorieten zullen worden, maar een deel van dat "verkeerd" zijn zat natuurlijk ook bij mezelf. Het komt er in feite op neer dat ik nooit geleerd had of door had hoe ik met die verkeerde mensen om moest gaan. Het gezegde is niet voor niks dat je dit soort mensen tegen blijft komen tot je het spelletje door hebt. Ik merkte dat gisteren bijvoorbeeld toen we het etentje voor Terry's verjaardag hadden. Lady Purcell (Trish) is namelijk ook zo'n type, ze is een kei in manipuleren, dingen verdraaien, slachtoffer spelen enz enz. Bij mij gaat die vlieger in ieder geval niet meer op en dat laat ik haar ook subtiel en soms minder subtiel merken. Ze weet zich duidelijk geen houding aan te meten ten opzichte van mij en wringt zich in allerlei bochten om me naar haar hand te zetten en aan haar kant te krijgen. Leuk om dat gekronkel en gekonkel aan te zien, ik glimlach erom.

Verder was het etentje trouwens een groot succes, we waren met z'n negenen, Dot en Caroline, vrienden van Joan en Terry waren ook aangeschoven. Vooral Caroline, een Schotse, wist stemming te brengen en Lord Purcell af te remmen met zijn gebakken lucht verhalen deze keer onder andere over zijn contacten met de Kennedy's en Dukakis. Ik heb de naam Casa Spider een paar keer laten vallen, maar helaas, tot die kringen is hij blijkbaar nog niet doorgedrongen.

Zoals ongetwijfeld al meer te proeven is geweest en ik ook heb geschreven, is het heerlijk om te ontdekken dat je klaar bent met je bewogen verleden. Dat het in feite niet belangrijk meer is. Het enige wat er nog toe doet, is dat het me natuurlijk wel gebracht heeft waar en wat ik nu ben en heb. Het enige nog belangrijke is vandaag, waarin het vooral zaak is de vele lessen uit mijn verleden op een goeie manier in de praktijk te brengen, er op te letten dat ik goed bij de les blijf om te voorkomen dat ik niet weer in dezelfde valkuilen trap. Dat is het gevoel wat nu bij me overheerst, ik voel me heel erg tevreden, rustig en gelukkig. Ik heb vrede met alles en iedereen die in mijn verleden een goeie of minder goeie rol hebben gespeeld, want dat laatste is natuurlijk ook maar betrekkelijk. Het is in ieder geval mijn ervaring dat je nog het meeste leert van de mensen die op een andere golflengte zitten. De mensen die weerstanden en irritaties oproepen waardoor je jezelf af kunt vragen of dat alleen iets van die ander is of misschien ook wel van jezelf. Als ik er nu op terug kijk is het namelijk zo dat mijn idee dat ik in het verleden altijd de "verkeerden" tegen ben gekomen, een absolute misvatting is. Het waren juist de mensen die ik moest tegen komen, die ik hard nodig had om dingen in me naar boven te halen of wakker te schudden die anders waarschijnlijk waren blijven sluimeren.

Voor mijn gevoel zijn nu alle boeken op een goeie manier dicht, maar je weet natuurlijk nooit wat er vanuit een of andere onverwachte hoek nog tevoorschijn komt. Daarom heb ik de boeken netjes opgestapeld en ben er bovenop gaan zitten, wat mij betreft is alles nu op een voor mij goeie manier afgerond en herlezen is er niet meer bij. Alles was goed en is goed.

Zondag was het duidelijk weer mijn feestje, er kwam weer veel fraais in mijn omgeving liggen. Daarnaast kwam er nog van alles voorbij zwemmen, wandelen, stoppen, kijken en polsen. Het was weer verwennerij, een lust voor het oog en ik heb er dan ook in alle rust van genoten. Ik heb me voorgenomen om alles wat er de komende weken, zonder initiatieven van mijn kant, op mijn pad komt toe te laten. Ik laat het leven helemaal zijn gang gaan en over me komen zo lang het binnen mijn grenzen past. Deze zomer mag lang, lui en bijzonder worden, ik wil even de dingen inhalen die ik me de laatste jaren ontzegt heb omdat er toen andere terechte en onterechte prioriteiten en beperkingen waren. Het kan en het mag nu van mezelf omdat er in de afgelopen maanden heel veel van me af is gevallen in heel veel opzichten: angsten, onterechte verantwoordelijkheden en spijtgevoelens, zelfvernietigend gedrag en noem nog maar wat van zulke beperkende zaken op. Ik voel me beter, zelfverzekerder, vrijer, onafhankelijker en ongebondener dan ooit tevoren.

Mijn opmerking in een log van een paar dagen geleden dat mijn derde puberteit was afgerond is dus (nog) niet helemaal waar. Ik ben hem nu aan het afronden en dat duurt wat mij betreft tot eind september. Daarna, dan ben ik inmiddels ongeveer een jaar hier, ga ik weer serieus aan de slag en wordt het tijd voor keuzes, beslissingen en daarnaar handelen. Nu eerst nog even genieten van dit onmetelijk goeie gevoel.

Zaterdag heb ik de eerste min of meer criminele en dus negatieve ervaring hier beleefd. Het negatieve is natuurlijk relatief omdat alles twee kanten heeft en dus ook een positieve. Het zadel van mijn fiets is namelijk aan het strand gestolen, het is een rare gewaarwording als je bij je fiets komt en hij lijkt ineens een stuk kleiner. Nou is het zadel op zich niet zo�n ramp, het was toch al niet te best, heel ongemakkelijk, te smal, het eigenlijke vervelende is dat ze ook de zadelpen hebben meegenomen. Maar ja het is altijd nog beter het zadel dan heel de fiets. Ik hoop dat de dief gelukkig is met zijn buit maar veel plezier zal hij er volgens mij niet van hebben, hij zal het voelen dat hij het onrechtmatig heeft verkregen en dat mag ik nog hopen ook.

Ondanks, of beter gezegd, waarschijnlijk dankzij de rust hier op 't ogenblik, is me weer een heleboel duidelijk geworden wat mijn verleden en mezelf betreft. Ik heb onder andere door de geconstateerde onschuldige en wat nu is gebleken oude en genezen infectie weer een oud boek voor mezelf positief kunnen sluiten, het laatste. Daarnaast lijkt het er sterk op dat nu ook mijn derde puberteit is afgerond, dat mijn hormonen ook rust hebben gevonden en ik echt verstandig word. Want al het fraaie wat me op een dienblad aangeboden wordt, maakt me niet meer onrustig, opgewonden of wat dan ook. Ik geniet er op afstand van, prik door al het fraaie heen en ontdek dan veelal heel veel leegte. Misschien ben ik dan nu definitief volwassen zoals me al een paar keer eerder is gezegd en dat bevalt prima. Het weer is beter als ooit, perfect eigenlijk en precies wat ik nodig heb. Het is heel warm maar met een lekker briesje. Ik voel de warmte in mijn lijf doordringen waardoor mijn batterijen tot hun maximum geladen worden. Daarbij komt nog dat ik het strand bij het vliegveld waar ik meestal heenga, tot een uur of drie zo goed als helemaal voor mezelf heb, heerlijk. Het is nu blijkbaar de tijd van de luie toeristen die alleen in en om het complex waar ze zitten hun tijd doorbrengen, want later in de middag zie je alleen maar Spanjaarden. Door die rust op het strand is het alsof je helemaal opgaat in je omgeving. Het zand, de zon, de warmte en het geluid van de oceaan lijken op die momenten speciaal voor mij daar afgeleverd, het ultieme "Blue Lagoon" gevoel.

Voor wie mocht denken dat de zon me nu definitief te pakken heeft, wees gerust ik besef ook best dat dit tijdelijk is maar dat ik het nodig heb om me voor te bereiden op wat er komen gaat. Dit pakt niemand me meer af en het zorgt voor een stevige basis voor alle verrassingen die wat mij betreft over een paar maanden kunnen komen. Ik heb gisteren trouwens mijn ticket gekocht voor vijftien september, ook weer iets om naar uit te kijken.

De dagen verlopen weer perfect zoals altijd, het weer, de sfeer, de omstandigheden en mijn algehele toestand kloppen weer helemaal. Mijn geluk gaat gewoon verder en wordt nog steeds per dag alleen maar beter. Het plafond wordt blijkbaar telkens hoger gelegd. De afgelopen dagen zijn er weer bijzonder dingen gebeurd en zijn er weer leuke beren en bijen op de honing afgekomen (ze bijten of steken overigens niet). Jose-Luis, een ober bij O'Orreo waarmee ik ondertussen een goeie vriendschap heb opgebouwd, heeft me uitgenodigd voor een feest bij hem thuis met zijn familie en vrienden in oktober. Verder heb ik op het strand kennis gemaakt met David (de beer) uit Tenerife en Andrea (de bij) uit Milaan. Allebei errug leuke mannen om te zien. Bij Andrea is dat ook het enige wat leuk is en er komt dus geen vervolg. David daarentegen is ook gezellig om mee te ouwehoeren over onbenulligheden en daarna houdt het ook op. John en Ailsa hebben vandaag overigens mountainbikes gekocht, ze willen ook meer aan hun conditie gaan doen. Voor met name John is dat belangrijk want hij sukkelt op het ogenblik nogal met een te hoge bloedruk en te lage polsslag en dat heeft volgens de deskundigen alhier veel met zijn gewicht te maken. Het plan is om zondag per fiets samen koffie te gaan drinken bij het Gran Hotel in Arrecife. Maandagavond hebben we een etentje omdat Terry jarig is, hij en Joan zijn weer voor een week hier. We zijn dan met zijn zevenen, John en Ailsa maar ook Lord and Lady Purcell (Frank en Trish) zijn er helaas bij. Nou ja, de laatsten nemen we maar op de koop toe.

Het meningsverschil met Antonio is ondertussen ook uit de wereld en hij geniet, samen met een deel van zijn familie, van zijn vakantie aan de zuidkust van Andalusie in de buurt van Portugal. Het gaat dus eigenlijk gewoon weer van een leien dakje want ook uit Nederland alleen maar goeie berichten. Wat kan het leven toch simpel en mooi zijn als je de gebruiksaanwijzing ontdekt hebt.

Wie mocht denken dat het op het Antonio-front nu helemaal stil is, zit er falikant naast. De afgelopen twee dagen hebben we namelijk weer een stevig kussengevecht gehad per sms. We zijn het weer eens ergens niet over eens, hebben een verschillende kijk op hoe je dingen benadert en aanpakt. Ik heb hem uiteindelijk weer voor het blok gezet, de enige manier die bij hem schijnt te werken. Of het deze keer ook zal werken daar heb ik op het ogenblik nog een zwaar hoofd in. Het zou voor hetzelfde geld wel eens het breekpunt kunnen worden, maar daar heb ik dan ook weer vrede mee, het zij zo. Deze keer gaat het namelijk om een principe waar ik onmogelijk van af kan en wil wijken. Het gaat om twijfels met betrekking tot mijn en onze gezondheid die hij op een heel simpele en snelle manier weg kan nemen, maar wat hij tot op nu nog te veel gevraagd vindt. Hij wacht liever af en steekt in mijn ogen zodoende zijn kop in het zand. Dat moet en mag hij natuurlijk helemaal zelf weten, ik ga er alleen absoluut niet in mee, mijn gezondheid is me te belangrijk en ik wil geen twijfels binnen een relatie. We zien dus weer maar hoe het deze keer uitpakt. Het is overigens vooralsnog heerlijk dat hij niet op het eiland is. Een verademing en een opluchting, er is rust en ik kan weer volop genieten en gelukkig zijn, misschien is het alles bij elkaar wel heel veelzeggend en blijvend. Bovendien is het in feite natuurlijk de juiste instelling, het maakt immers duidelijk dat we emotioneel niet afhankelijk zijn van elkaar. Of het ook de juiste basis is voor meer zal vanzelf duidelijk worden, ik kan er me echt niet meer druk om maken. Het gaat toch zoals het moet gaan en ik geniet ondertussen van alle aandacht die de honing me bezorgt. Ik word verwend, geniet ervan maar doe er nog niks mee. Misschien op het juiste moment als het totaalpakket klopt.

Wat het complex betreft hebben we gisteren weer een grote stap vooruit gezet. Voor het eerst is de post namelijk thuis bezorgt en die hoef ik voortaan dus niet meer op het postkantoor af te gaan halen. Nu alleen nog de telefoonaansluiting.

Na een goeie nacht te hebben geslapen ben ik niet alleen weer thuis maar voel ik me ook weer thuis. Het is heerlijk warm, net wat ik nodig had na een kouwe laatste week in Nederland. Het is duidelijk dat de warmte ondertussen in mijn lijf zit en ik al gewend ben aan de Lanza temperaturen, ze zelfs voor mijn gevoel nodig heb. Vorige week in Nederland vond ik het namelijk 's nachts zo kou dat ik met een paar sokken, een T-shirt en een dekbed in mijn bed lag om warm te blijven. Ongelofelijk als je weet dat ik vantevoren vanaf ongeveer april tot oktober alleen onder de dekbedhoes sliep in mijn niksie. Het is hier nu echt zomer, drukker op de stranden en de boulevard. Vandaag heb ik weer de fiets gepakt en kwam zelfs met een stevige tegenwind in een keer de heuvel van John en Ailsa op. De conditie is waarschijnlijk gelijk gebleven doordat ik in Nederland veel met mijn gehuurde fiets onderweg ben geweest.

Het dubbele gevoel is ook weer weg. Het is duidelijk dat Tom en ik allebei van de twee weken hebben genoten en er dus met een heel goei gevoel op terugkijken. Het is goed zo en daardoor kan ik hier weer verder gaan met genieten en aan mezelf werken. De honing deed vandaag trouwens zijn werk buitengewoon.

Zaterdag en zondag zijn twee lange aaneengesloten dagen geworden zonder slaap. Zaterdagavond om twaalf uur met de trein vanuit Roosendaal vertrokken en de ander ochtend om kwart voor negen stond me een warm welkom thuis te wachten. Zondag voelde ik me vooral moe en wat wazig, ik heb in het vliegtuig wel wat geslapen maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Het was verder een dag van vooral nagenieten, afkicken en weer terugschakelen. Af en toe wat emotioneel maar vooral erg gelukkig en tevreden over de afgelopen twee geweldige weken. Hier staan, nu Antonio twee maanden van het eiland is, de twee mezelf opgelegd belangrijke opdrachten te wachten. Ten eerste zo ver mogelijk tot rust en mezelf komen en daarnaast stoppen met roken. Ik heb vandaag de laatste slof van tien pakjes gekocht en daarna moet het klaar zijn. Het tot rust en mezelf komen houd voornamelijk in dat ik me verre houd van alles wat me ook maar enigszins onrustig kan maken, een soort mezelf opgelegde cocoonperiode. Ik kon het zondagmiddag al gelijk op het strand in de praktijk brengen. De honing blijkt namelijk in Nederland niet verdwenen te zijn, hij werkte daar trouwens ook. Ik heb er vooral van genoten en het als complimenten genoteerd en verder niks.

Het eiland is in de twee weken dat ik weg was veel drukker geworden, je kunt merken dat de vakanties zijn begonnen. Het weer is ook als vanouds, heerlijk warm met een koel windje en het zeewater is haast warm, net of je in een lauwwarm bad stapt, heerlijk.

Vandaag weer "afscheidneemdag", niet mijn favoriete bezigheid maar het hoort er nu eenmaal bij, het is niet anders. Ik heb twee heerlijke weken gehad, vooral samen met Tom, en vandaar dat het afscheid vanmiddag op het station ook behoorlijk moeilijk en daardoor vochtig was. Het is dus effe flink slikken en mijn stemming heeft daardoor een grijs randje. Weer dat dubbele, gelukkig maar dat de zon vandaag schijnt, dat scheelt alweer. Mijn stemming was sinds gistermiddag toch al enigzins in mineur doordat ik gisteren nog een nakomende minder positieve maar niet ernstige uitslag kreeg van het bloedonderzoek. Er zijn sporen in mijn bloed gevonden van een infectie, het is alleen niet duidelijk of die infectie er nu nog is of dat het een al genezen infectie uit het verleden is. Deze infectie blijft namelijk tot in lengte van dagen zichtbaar in je bloed, ook als hij al jaren verdwenen is. Voor de zekerheid heeft de arts me toch een antobioticakuur voorgeschreven. De infectie is in feite ook niet de boosdoener van mijn mineur, hij is tenslotte heel onschuldig en goed en snel te behandelen. Nee, het zijn vooral de mogelijke oorzaken en de gedachten erachter die weer een heleboel aan het wankelen hebben gebracht. Het klinkt waarschijnlijk allemaal wat erg vaag en zo wil ik het voorlopig ook houen tot er wat meer duidelijkheid is.

Morgenochtend om kwart over acht sta ik hoe dan ook weer op Lanzabodem en in de Lanzazon. John en Ailsa halen me af en we gaan daarna gelijk samen ontbijten om bij te kletsen en onze verhalen te doen. Ik zit dus met gemengde gevoelens maar heb er ook zin in om naar huis te gaan en alle indrukken van de afgelopen twee weken weer effe te laten bezinken. Tot Lanza.

De eerste week weer in Nederland is heerlijk en tegelijk een openbaring en confrontatie geworden. Weer dat dubbele gevoel. Aan de ene kant heerlijk omdat Tom en ik zalige, intense en warme dagen hebben gehad, een heerlijke verwennerij. Aan de andere kant sloeg de kou maandag zowel letterlijk als figuurlijk toe. Het weer is omgeslagen van zomers naar regen, kou en onweer. Vandaag, dinsdag, was het zelfs zo koud dat het wel najaar leek. De figuurlijke kou bestond eruit dat het onrustige, opgejaagde gevoel van vorig jaar van lieverlee weer terug komt en dat Tom in de laatste vier maanden een volwassen vent is geworden. Bovendien voel ik me hier niet meer thuis, niet op mijn plaats, een vreemde. Heel confronterend, verhelderend en ook pijnlijk. Maar gelijk natuurlijk en gelukkig ook een heel positieve gewaarwording. Het is een extra dikke bevestiging dat ik een heel goeie beslissing heb genomen toen ik besloot te verhuizen naar Lanza.

Het was dinsdag bovendien mijn eerste "vrije" dag sinds ik hier ben, geen afspraken en ook even geen zin daarin, bovendien moest Tom vandaag weer beginnen met zijn vakantiewerk op Bosbad Hoeven. Ik had dus even de tijd om alles te laten bezinken en eens even lekker te janken. Het is pijnlijk, maar goed zoals het is.

Het afgelopen weekend met Tom was weer heerlijk en intensief. Zaterdagmorgen zijn we eerst naar de groenten en fruitmarkt in Roosendaal geweest om een stuk graskaas, voor mij de lekkerste kaas van het jaar, en om natuurlijk haring te happen want dat kennen ze uiteraard op Lanza niet. 's Middags zijn we met de trein naar Oudenbosch gegaan omdat Tom zijn programma Tomnium moest draaien bij de lokale omroep om daarna richting Antwerpen te gaan, naar de bioscoop. We hebben "The interpreter" gezien met Nicole Kidman en Sean Penn, beslist een aanrader. Na afloop naar "De Chalet", een frietkot in Essen, waar ze de beste friet van Europa hebben. Zondag zijn we in alle vroegte met de trein vanuit Essen richting Luxemburg vertrokken. Een dag met heel veel treinen in goed gezelschap en door prachtige natuur. Foto's kan ik helaas niet laten zien want ik kwam er in het vliegtuig hierheen achter dat ik totaal vergeten ben om een camera mee te nemen. Geeft niks, weer een extra reden om snel terug te komen.

Kortom het is al een week genieten met een hoofdletter G, van mijn andere plannen komt daardoor weinig terecht, maar dat is ook goed want dit is op het ogenblik veel belangrijker dan wat dan ook. Misschien is het de laatste keer op deze manier, volgend jaar studeert hij immers in Nijmegen en wie weet hoe het dan zal gaan. Plus natuurlijk ook weer een extra reden om uit te kijken naar mijn vakantie in september, dan zit Tom op school en heb ik meer tijd om wat er nu bij inschiet in te halen.

Vrijdag is weer zo'n heerlijke dag geworden, ten eerste natuurlijk omdat Tom en ik samen wat aangemodderd hebben en de diplomauitreiking, die overigens heel leuk in elkaar was gezet en waarbij bleek dat Tom de beste cijferlijst van zijn jaar had, hebben nabesproken en het eens geworden zijn. Daarnaast ook omdat de uitslagen van alle onderzoeken bij mijn huisarts van afgelopen week perfect zijn. Alle waardes zitten op het ideale nivo, het kan niet beter. Waarom ik daar zo blij mee ben heeft natuurlijk ook een reden. Ik ben namelijk ongeveer drie maanden geleden gestopt met alle medicijnen die ik moest slikken na mijn hartinfarct en hartstilstand. Voordat ik het aan Tom en mijn moeder zou gaan vertellen, wilde ik eerst zwart op wit zien (o.a. ook op advies van Antonio en een goeie vriendin) dat mijn gevoel ook klopte met de realiteit. De beslissing om te stoppen heb ik, na een eerdere proefperiode een aantal jaren geleden, deze keer heel bewust en goed afgewogen in overleg met mijn cardioloog en huisarts genomen. Ten eerste omdat ik me zonder medicijnen veel meer mezelf voel op veel gebieden. Daarnaast is het tenslotte allemaal chemische onnatuurlijke troep die je in je lijf krijgt. Je kunt dezelfde resultaten ook op een natuurlijke manier bereiken. Voor mijn gevoel blokkeerden die pillen me in ieder geval, ze zorgden voor een onnatuurlijke rem in me en beperkten mijn energie en grenzen. Zo kon ik bijvoorbeeld op sportgebied niet uit mezelf halen wat er inzit en datzelfde geldt ook voor andere, zeker zo belangrijke, aspecten van mijn leven. Welke mag je zelf invullen.

Volgens beide artsen scheelt het feit dat ik in Spanje woon al twee soorten pillen vanwege het relaxtere en gezondere leven. Daarnaast zou het, als ik stop met roken, ook nog eens twee schelen. Het feit dat ik rust in mijn lijf heb versterkt het natuurlijk allemaal nog eens een keer. Nu is het zeker zaak om, zodra ik terug ben, het roken drastisch aan te gaan pakken. Ik ben nu extra gemotiveerd en de ruggesteun zit al in mijn koffer.

The day after. De diplomauitreiking is eigenlijk geworden wat ik er van had kunnen verwachten, ondanks de stille hoop dat het nu anders zou zijn, werden we volkomen genegeerd door moeder en aanhang. Tom deed wel zijn best, maar is duidelijk bang en was ook zichtbaar nerveus. Triest, heel erg triest voor Tom dat ze nog steeds haar eigen frustraties, boosheid, of wat dan ook niet even opzij kan zetten op wat voor Tom een speciale avond had moeten zijn. Het zoveelste wat ze voor hem verpest met haar egoisme. Voor mezelf heeft het in ieder geval duidelijk gemaakt dat ik klaar ben met haar, de avond en de middag ervoor maakt het me wel onrustig (kronkel in mijn maag), maar haar houding brengt me niet meer van slag, integendeel. Het heeft me ook definitief duidelijk gemaakt dat deze situatie waarschijnlijk nooit meer zal veranderen. De enige die hier nog wat aan kan doen is Tom zelf en het is duidelijk dat hij nog niet zo ver is om in die richting stappen te ondernemen. Ik hoop dat hij straks in Nijmegen goeie maten tegenkomt en snel op kamers gaat. Ik gun hem nog veel meer dan mezelf dat hij zich snel ook zo mag voelen als ik.

Hij wil namelijk iedere dag op en neer gaan reizen, bij elkaar betekent dit dat hij zo'n vier uur per dag onderweg is. Hij mist daardoor in mijn ogen ook veel van de leuke dingen van het studentenleven. Het lot is Tom en mij de laatste tijd gunstig gestemd, ik hoop van harte dat dit hier doorzet.