The day after. De diplomauitreiking is eigenlijk geworden wat ik er van had kunnen verwachten, ondanks de stille hoop dat het nu anders zou zijn, werden we volkomen genegeerd door moeder en aanhang. Tom deed wel zijn best, maar is duidelijk bang en was ook zichtbaar nerveus. Triest, heel erg triest voor Tom dat ze nog steeds haar eigen frustraties, boosheid, of wat dan ook niet even opzij kan zetten op wat voor Tom een speciale avond had moeten zijn. Het zoveelste wat ze voor hem verpest met haar egoisme. Voor mezelf heeft het in ieder geval duidelijk gemaakt dat ik klaar ben met haar, de avond en de middag ervoor maakt het me wel onrustig (kronkel in mijn maag), maar haar houding brengt me niet meer van slag, integendeel. Het heeft me ook definitief duidelijk gemaakt dat deze situatie waarschijnlijk nooit meer zal veranderen. De enige die hier nog wat aan kan doen is Tom zelf en het is duidelijk dat hij nog niet zo ver is om in die richting stappen te ondernemen. Ik hoop dat hij straks in Nijmegen goeie maten tegenkomt en snel op kamers gaat. Ik gun hem nog veel meer dan mezelf dat hij zich snel ook zo mag voelen als ik.

Hij wil namelijk iedere dag op en neer gaan reizen, bij elkaar betekent dit dat hij zo'n vier uur per dag onderweg is. Hij mist daardoor in mijn ogen ook veel van de leuke dingen van het studentenleven. Het lot is Tom en mij de laatste tijd gunstig gestemd, ik hoop van harte dat dit hier doorzet.