Zaterdag en zondag zijn twee lange aaneengesloten dagen geworden zonder slaap. Zaterdagavond om twaalf uur met de trein vanuit Roosendaal vertrokken en de ander ochtend om kwart voor negen stond me een warm welkom thuis te wachten. Zondag voelde ik me vooral moe en wat wazig, ik heb in het vliegtuig wel wat geslapen maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Het was verder een dag van vooral nagenieten, afkicken en weer terugschakelen. Af en toe wat emotioneel maar vooral erg gelukkig en tevreden over de afgelopen twee geweldige weken. Hier staan, nu Antonio twee maanden van het eiland is, de twee mezelf opgelegd belangrijke opdrachten te wachten. Ten eerste zo ver mogelijk tot rust en mezelf komen en daarnaast stoppen met roken. Ik heb vandaag de laatste slof van tien pakjes gekocht en daarna moet het klaar zijn. Het tot rust en mezelf komen houd voornamelijk in dat ik me verre houd van alles wat me ook maar enigszins onrustig kan maken, een soort mezelf opgelegde cocoonperiode. Ik kon het zondagmiddag al gelijk op het strand in de praktijk brengen. De honing blijkt namelijk in Nederland niet verdwenen te zijn, hij werkte daar trouwens ook. Ik heb er vooral van genoten en het als complimenten genoteerd en verder niks.

Het eiland is in de twee weken dat ik weg was veel drukker geworden, je kunt merken dat de vakanties zijn begonnen. Het weer is ook als vanouds, heerlijk warm met een koel windje en het zeewater is haast warm, net of je in een lauwwarm bad stapt, heerlijk.