The day after: Ik zit weer op de wolk, of het nou een roze is of wat dan ook, ik durf het niet te zeggen. Antonio en ik hebben gisteren in ieder geval, om maar in dezelfde sfeer te blijven, een hemelse dag gehad. Wel een wilde dag, wat het weer betreft dan, we zijn weer gezandstraald en alle lichaamsopeningen zaten weer vol na afloop van onze wandeling. We hebben het over van alles en nog wat gehad en ook over zijn vakantieplannen, tenminste ik heb hem duidelijk kunnen maken wat mijn gevoel daarover nu is. En hij heeft me ook zijn gevoelens van nu duidelijk gemaakt. Hij is een beetje bang van me, eigenlijk hetzelfde wat ik naar hem heb en wat natuurlijk bij deze tijd van elkaar leren kennen hoort en natuurlijk ook helaas een gevolg is van onze ervaringen uit het verleden. Die rugzak gooi je, wij althans, niet zomaar even van je af. Hij wil dus hetzelfde als ik, maar is bang van me om de volgende reden: " Straks zit jij op je eigen plekje, heb je weer rust gevonden, je kringetje opgebouwd en heb je me niet meer nodig". Bij die gedachte kan ik me wel iets voorstellen en het is dus aan mij om hem duidelijk te maken en het vertrouwen te geven dat ik niet zo in elkaar zit. En andersom, van hem naar mij natuurlijk ook.

Er is dus nog een hoop te doen voordat het juli is, we doen het stapje voor stapje om een stevige basis te krijgen en wie weet hoe we dan over die maanden denken. We weten nu tenminste waar we allebei staan en wat er speelt, laat het werken daaraan voorlopig maar onze prioriteit hebben. Vooralsnog was het gisteren dus weer vvooral genieten en daar kan ik weer een tijd op teren. Laat maar komen.

Dilemma. Wat doet er op: Antonio is rond de feestdagen in december drie weken naar zijn familie geweest in Cordoba op het vasteland. Met Pasen gaat hij ook tien dagen die kant op. Hoewel niet echt leuk natuurlijk met zulke dagen maar alla, niks mis mee, moet kunnen. Zoiets zal bij mij ook nog wel gaan gebeuren, in september, dus daar mag ik geen punt van maken en er valt mee te leven. Zo veel waarde hecht ik nou ook weer niet aan die dagen. Afgelopen weekend vertelde hij me dat hij gewend is om ieder jaar de maanden juli en augustus ook die kant op te gaan, twee volle maanden dus, en dat hij dat ook dit jaar weer van plan is. *Zucht* das effe slikken en in mijn ogen weer een heel ander verhaal. Houden van is loslaten, ik weet het, maar twee maanden vink nogal errug lang en toch zeker in deze onzekere beginperiode. Natuurlijk heeft het niet blij mee zijn ook te maken met het feit dat ik nu niet echt lekker in mijn vel zit. Het missen van Tom, het geintje waar Antonio kort nadat ik terug in Nederland was mee aankwam, de teleurstelling met Ailsa en John (kwestie van te hoge inschatting en verwachtingen van mijn kant) en alle oponthoud, nieuws en veranderingen bij elkaar zijn toch al een hele kluif om het plaatje helder en rustig te houen. Maar wie weet, misschien denk ik er dan heel anders over en/of is er dan weer van alles gebeurt of verandert. Ik heb het gisteren toch maar vast bij hem aangekaart en hem mijn gevoel van nu daarbij uitgelegd. Das alleen maar duidelijk en het begin van een gesprek, zondag (vandaag dus) praten we verder. Ik heb hem ook aangegeven dat ik het best wil proberen en aanzien, maar niet weet of ik er nu al wel mee om kan gaan. Time will tell. Hij is die poging in ieder geval wel dubbel en dwars waard, het is een parel maar toch ook met her en der een dof plekje en ik besef ook dat ik zelf niet veel anders ben. Waarom kom ik nou niet een gewone simpele ziel tegen, het zijn bij mij altijd van die aparte met moeilijke dingen. Neuh toch maar beter zo, simpele zielen zijn het ook niet voor me, die heb ik gehad maar dat werkt ook niet of in ieder geval maar even.

Blijkbaar kan er bij mij gewoon niks simpel gaan, misschien is dat wel, buiten zijn innerlijk en uiterlijk, waarom ik me zo tot hem aangetrokken voel, het aparte en de uitdaging. Maar wel weer iets wat een hoop energie kost en waarvan ik vantevoren weet dat het me weer aan het tobben zet. Wat zeg ik, dat doet het nu al, pfffffffffffffffffffffffff. Ik ga maar gauw bijtanken op het strand.

Een paar dagen geleden werd me het volgende gemaild: "Ben wel een beetje jaloers op jou dat je je gevoel zo goed kunt laten opborrelen. Ook al is het dan niet altijd leuk. Kun je mij dat niet proberen te leren?" Een mooier compliment had men me in mijn ogen niet kunnen maken. Het antwoord is echter niet zo simpel, volgens mij is het voornamelijk een kwestie van ervaring. Als je maar genoeg te verstouwen krijgt leer je vanzelf hoe je er het beste mee om kunt gaan, bovendien ligt dat voor iedereen natuurlijk weer anders. Gevoelens zijn bij mij, of ze nu positief of negatief zijn, altijd vrij heftig. In mijn ogen een gevolg van mijn bewogen verleden en natuurlijk ook een deel van mijn karakter. Door vallen en opstaan heb ik geleerd wat bij mij het beste werkt. Als er weer eens wat gebeurd is, "vraag" ik altijd bewust om maar te laten komen wat er komen moet. Meestal komt het dan ook en laat ik dat gevoel helemaal toe, ik ga er dus eigenlijk gewoon voor zitten, neem er de tijd voor. Er van weglopen door afleiding, compenseren met wat anders, het verdoven met drank, eten of wat dan ook werkt op termijn toch niet, de bal komt hoe dan ook terug tot ik er wat mee gedaan hebt. Zelf weet ik dat ik dan het beste helemaal en meteen door dat gevoel heen kan gaan, het beste gelijk tot op de bodem kan gaan. Dat is niet altijd even fijn natuurlijk (understatement), maar het is in ieder geval achteraf, als het weer weg is, wel een heerlijk leeg en opgelucht gevoel. Dan is er weer ruimte en lucht voor het volgende.

Gevoel is voelen of iets goed is. Je gevoelens in bedwang houden. Het gevoel er is wat, Op je gevoel afgaan. Je gevoelens uiten, Je gevoel dat je hebt naar je kind. Een gevoel wat je bindt. Niet je gevoelens tegenhouden. Het gevoel voor je naaste, Het gevoel dat het anders kan. Je gevoel voor de natuur, Met je gevoelens laten spelen. Het gevoel het is mis. En je gevoel of dit de bedoeling is. Het gevoel voor een ander, Is dat dan gevoel. Het gevoel dat het punt is bereikt. Het gevoel diep in je hart, Of dit het gevoel is wat je had verwacht. Op wat voor gevoel wacht je dan, Het gevoel is dit het. Ja dat is gevoel. Voel je wel....

De naween van de papieren rompslomp in Nederland en die van hier zijn nog niet helemaal geleden. Woensdag ben ik hier weer naar het gemeentehuis gemoeten om ook alsnog voor alle zekerheid mijn certificado de empadronimiento te halen. Dan heb ik in ieder geval alle mogelijke papieren compleet en lijkt het me dat het eindelijk moet lukken om mijn container vrij te krijgen. Ik, naief, te simpel denkend en/of (te) positief als ik ben op dat gebied, dacht dat een fluitje van een cent zou zijn, een simpele uitdraai, maar nee hoor dat duurt een werkdag of drie. Maandag of dinsdag kan het geregeld zijn. Bij mijn moeder was ondertussen een brief aangekomen van mijn Nederlandse ziektekostenverzekeraar, dat ik volgens hen al vanaf 21 oktober 2004, de dag dat ik voor drie maanden naar Lanza vetrok, niet meer verzekerd ben. Een en ander verbaasde me uiteraard, omdat ik al die tijd gewoon mijn premie heb doorbetaald en voordat ik 21 oktober naar Spanje vertrok op hun kantoor in Roosendaal ben geweest om alles te regelen. Ik ben toen met een E301 (ik kan het nummer mis hebben het kan ook E303 zijn) formulier op hun kantoor geweest en mij werd toen verzekerd dat alles daardoor gewoon door zou lopen in de drie maanden dat ik in Spanje zou zijn.

Op 20 januari ben ik weer terug gekomen in Nederland en ben toen regelingen gaan treffen omdat ik in de tussentijd, zoals bekend, besloten had me definitief in Spanje te gaan vestigen. Ik ben toen weer op hun kantoor in Roosendaal geweest en heb daar mijn verzekering per 1 maart 2005 opgezegd en gelijk mijn nieuwe adres per 17 februari achtergelaten. Het lijkt me duidelijk dat er tot hun administratie verschillende dingen niet zijn doorgedrongen en nou willen ze dat op mijn bordje schuiven. Helaas pindakaas, de bal is ondertussen terug waar hij in mijn ogen hoort, bij het VGZ (wij zijn er als het nodig is).

Naar aanleiding van mijn log van een paar dagen geleden over de Engelse incrowd, bij deze wat meer toelichting. Op het eiland wonen nogal wat buitenlanders, vooral Engelsen en Duitsers en de laatste tijd komen er veel Ieren. Ierland is een van de weinige Europese landen waar het economisch goed gaat en dat merk je hier ook. Ze smijten met geld en investeren veel op het eiland. Door mijn contacten via John en Ailsa is het me duidelijk geworden dat veel van de Engelsen samenhokken in een paar plaatsen op het eiland, met name in Tias en Guime. Ze hebben daar een soort ghettos gevormd, erg afgesloten van de rest van de bevolking met huizen binnen hoge muren, veel waakhonden, eigen clubs, eigen tijdschriften, eigen winkels, eigen toeleveringsbedrijven en noem maar op. Ik moest daarbij aan Zuid-Afrika denken. John en Ailsa hebben zich daar tot nu toe nooit bij aangesloten of thuis gevoeld, Spaanse bedrijven hebben alle aanpassingen aan hun huis gedaan. Misschien is dat samenklitten iets Engels, hoort het bij hun eilandcultuur, historie en/of komt het voort uit angst? Het is in ieder geval wel dat sommigen van hen zich erg arrogant opstellen ten opzichte van de plaatselijke bevolking wat natuurlijk weer de nodige (felle) reacties uitlokt (click):

Soms heb ik het idee dat degene die onze blauwdrukken gemaakt heeft, per ongeluk of bewust allerlei (on)logische schakelingen, kronkels, stoorzenders, vertragers en zo bij ons ingebouwd heeft. Dat hij of zij zich achter zijn tekentafel rot zit te lachen als we weer eens tegen zo�n geintje aangelopen zijn en ziet hoe we daarmee worstelen. Neem nou mezelf, dat is tenslotte degene die ik het best ken en waarvan ik ook het achterste van zijn tong mag zien. Het gaat me volgens mij aardig voor de wind. Met Tom gaat het goed, met Antonio, met de rest van mijn familie en vrienden, alles in Nederland is zo ver ik het kan bekijken goed geregeld en hier staat het ook al aardig op de rails. Je zou toch zeggen, die kerel moet zich prima voelen in zo�n situatie en met die vooruitzichten. Niks daarvan hoor, die voelde zich met name maandag verdrietig, ongelukkig, eenzaam en noem alle varianten van zelfmedelijden maar op. Pissig ben ik, als het dan weer gezakt is, en vind mezelf ondankbaar en een grote zeur.

De bui is gelukkig weer overgewaaid, het zal er allemaal wel bij horen en een vertraagde reactie zijn op alle veranderingen. De stoorzenders werken dus perfect. Mijn pet staat sinds maandag in ieder geval weer goed, ik ben weer een stap verder en er is letterlijk en figuurlijk weer van alles uit mijn systeem, de diaree is na drie dagen ook eindelijk in rust. Laat de volgende stap maar komen! Die stap kwam dan ook erg snel, de papierwinkel is nog niet compleet, nu wil de douane het huurcontract met zegels en stempels weer op speciaal papier. Die mannen hebben volgens mij tijd over, pure willekeur en machtsvertoon. Maar ja, het is niet anders, weer maar op pad dus.

Na de drie maanden en de afgelopen tien dagen is het me wel duidelijk dat ik het hier gehad heb. Het wordt tijd voor mijn eigen stekkie en prive soap. Ik merkte dat ook al aan het eind van de drie maanden en dat gevoel is nu weer terug, ik ben voortdurend mensen en dan ook nog dezelfde mensen om me heen niet meer gewend. Ik loop daar ook nu weer tegenaan, ik prik door de acts en ga me na verloop van tijd helaas ergeren aan mensen die niet zichzelf zijn of misschien juist wel zichzelf zijn maar een ander levensinstelling hebben als ik. Het zal er vast ook wel mee te maken hebben dat ik op het ogenblik gevoeliger ben door alle nog in mijn lijf borrelende emoties als gevolg van alle veranderingen. Vervelend natuurlijk en vooral als die ergernis je reacties dreigt te gaan beinvloeden, ik kan nu eenmaal mijn mond slecht houen en ben een open boek over hoe ik over dingen denk, mijn gezicht en vooral mijn ogen spreken boekdelen. Soms is het toch beter te zwijgen en een pokerface op te zetten, maar die techniek heb ik nog steeds niet onder alle omstandigheden goed onder de knie. Zo ook nu, de eigenaresse is een schat van een mens maar een echte pleaser met regelmatig een verborgen agenda. Dat pleasen hoort natuurlijk deels ook bij haar taak, maar ze gaat daar soms erg ver in en trapt daarbij regelmatig, waarschijnlijk onbewust, op iemands ziel. Ze hangt bijvoorbeeld nu de popi jopi uit bij vrienden van andere gasten omdat ze denkt via hen een ingang te hebben gevonden naar de (Engelse) incrowd op het eiland en zet daar dan heel veel voor opzij. Naar die ingang was ze al langer op zoek, ik merkte dat ook al tijdens onze eerste Spaanse les, omdat ze denkt via die weg meer boekingen te krijgen. Volkomen waar waarschijnlijk en misschien terecht, maar ik erger me aan de bochten waarin ze zich wringt ten koste van zichzelf, anderen en haar geloofwaardigheid. Lopen dus maar weer.

Waarschijnlijk maak ik met al mijn verhalen niet echt reklame voor hun complex, maar dat is niet terecht en zeker niet mijn bedoeling. Voor enkele weken, een vakantie dus, is het hier prima toeven, dat heb ik zelf tenslotte ook ervaren. Langer is waarschijnlijk ook op andere plaatsen waar je zo dicht op elkaar leeft, weer een heel ander verhaal. Het is me inmiddels ook wel overduidelijk dat een appartementencomplex niks voor mij zou zijn. Ik kan niet lachen en aardig zijn op bestelling.

Ben gisteravond weer eens tegen mijn ongeduld, te hoge en snelle verwachtingen en achterdocht aangelopen. Wat doet er op: Antonio en ik hebben gisteren weer een heerlijke dag gehad, veel gelopen, gekletst, gezond, gelezen, noem maar op, kortom een perfecte dag. 's Morgens zet ik mijn auto altijd halverwege de boulevard en loop hem dan tegemoet, daarna draaien we om en lopen tot la sculptura naranja. Vervolgens hebben we op het strand van de zon en elkaars gezelschap genoten. Niks aan het handje dus. Na afloop gingen we naar mijn auto en van daaruit wilde Antonio alleen terug naar huis lopen. Niks mis mee natuurlijk maar ik neig dan om weer meteen beren op de weg te zien, hij weet het niet meer, vindt hij het nog wel leuk enz enz. Variaties zat mogelijk natuurlijk. Ik weet dat ik dan niks met mijn gevoel moet doen naar Antonio en heb dat ook niet gedaan, het is tenslotte mijn probleem, maar dat zit me dan toch wel effe dwars ook al weet ik dat er in feite niks aan de hand is. Hij heeft, net als ik, gewoon tijd en ruimte voor zichzelf nodig en die momenten vallen nou eenmaal niet altijd samen.

Het was weer effe tobben dus, maar het heeft me gelukkig niet van een goeie nachtrust afgehouen. Pffffff, soms word ik toch wel erg moe van mezelf.

Het eerste deel van de afgelopen nacht heb ik voornamelijk op de toilet doorgebracht, diaree. De hele zaterdag was mijn buik al onrustig. Voortdurend borrelen en rommelen dus het was wel duidelijk dat er iets niet lekker zat. Ik heb een paar keer hard moeten rennen om te voorkomen dat ik te laat was. Zo rond drieen was ik volgens mij helemaal leeg, toen hield het op en heb daarna nog een paar uren goed geslapen. Het is nu nog steeds rustig dus ga ik er maar van uit dat de boel weer afgevoerd en gekalmeerd is. Het weer lijkt zich na een maand eindelijk te gaan stabiliseren, sinds gisteren weer volop zon. Later in de middag en 's avonds koelt het nog wel stevig af, maar op de stranden was gisteren sinds lange tijd weer leven.

Mij doet het in ieder geval erg goed om die warmte weer in mijn lijf te voelen en voortdurend de zon te zien. Dat geeft me weer energie en was tenslotte ook een van de redenen om hierheen te verkassen. Vandaag ga ik dan ook mijn best doen om er zoveel mogelijk van op te slorpen. Niet verkeerd zou ik zo denken!

Zaterdag, weekend, even een paar dagen niet achter van alles aan rennen. Voor zo ver ik het nu kan bekijken zijn de papieren om mijn container het land binnen te krijgen nu in orde. Gisteren heb ik alles bij de verhuizer afgegeven en die regelt het dan weer verder met de douane. Ook de andere papieren rompslomp, sociale verzekeringen etc, is gisteren in werking gezet nadat ik alle benodigde formulieren heb getekend. Maandag nog naar de gemeente voor mijn bewijs van inschrijving en dan heb ik volgens mij voor nu het belangrijkste gehad, lekker. Wat mijn gevoel betreft, het dubbele is er uiteraard nog steeds maar het is zich van lieverlee aan het stabiliseren, het is zijn plekje aan het zoeken. De feiten zijn duidelijk, het is gewoon niet anders, de overige opties kunnen me alleen maar sores brengen en daar heeft niemand iets aan. Er komt dus wat dat betreft van lieverlee innerlijke rust en ik merk dat ook, ik slaap als een blok.

Voor het weekend heb ik geen echt spetterende plannen, vanavond uit eten met John, Ailsa, Joan en Terry, bij O'Orreo, een driegangenmenu voor zeven euro, zondag heb ik afgesproken met Antonio en voor de rest ben ik van plan me vooral bezig te houden met strandwandelingen en het herlezen van "De Da Vinci Code". Vooral lekker genieten dus.

Gisteren was het weer zo'n k***edag, je voelt dat al als je 's morgens uit je bed stapt, het dubbele gevoel was er weer. Aan de ene kant de wetenschap dat je een goeie beslissing hebt genomen en dat je hier thuis hoort, maar aan de andere kant de pijn en het verdriet van het gemis en het loslaten. Volgens mensen die het kunnen weten duurt dat, afhankelijk van de persoon natuurlijk, gemiddeld zo'n jaar of twee, een peuleschil dus en van die twee jaar heb ik vandaag al een week achter de rug. Dat schiet tenminste op. Op allerlei manieren heb ik me proberen af te leiden, ik had gelukkig van alles gepland en om handen, maar echt uit mijn systeem kreeg ik het gisteren toch niet. Dan maar een paar stevige wandelingen er boven op, vroeg onder de klamme lappen en uitzien naar de volgende dag. Gelukkig heb ik ook nog kunnen lachen, ik ben Arrecife in geweest om de stempels en legezegels op mijn huurcontract. Die kun je maar op een plaats krijgen op het hele eiland en dat is in een tabakszaak in de grootste winkelstraat van Arrecife. De twee dames in de winkel wisten er echter geen raad mee en vroegen uitgerekend mij hoeveel de bedoeling was, geen idee natuurlijk. Dus ben ik het maar gaan navragen bij de douane en morgen dus nog een keer terug om het alsnog rond te krijgen.

Bij terugkomst zaten John, Ailsa, Joan en Terry al aan de wijn en ben ik uiteraard ook aangeschoven. Sterke verhalen van Joan, die haar stand up comedian act heel plastisch en humoristisch kan brengen, en dus toch een goeie afsluiting van een over het algemeen sombere dag, lekker!

De dingen volgen elkaar, zoals gewoonlijk bij mij, weer in stevig tempo maar in de goeie volgorde op, het klopt dus weer. Van echte rust zal het dus nog wel even niet komen, dat komt wel als ik straks weer een eigen stekkie heb. Gisterochtend, net voordat Ailsa en ik naar onze eerste Spaanse les gingen, werd ik gebeld door de verhuizer die hier de boel verder afhandelt. De container met mijn spullen is afgelopen maandag al aangekomen in de haven van Arrecife, drie dagen eerder dan gepland. Mooi, maar dat betekent natuurlijk ook dat nu alle officiele papieren eerder geregeld moeten zijn. Staat de container namelijk langer dan tien dagen in de haven, dan ga je extra opslagkosten betalen en dat wil ik als rasechte Nederlander natuurlijk liever niet. Geen cent te veel. Gistermiddag dus vooral bezig geweest met regelen via e-mail en telefoon en dat zat natuurlijk niet altijd even mee. De juiste contactpersoon die Engels spreekt was �s middags vrij, op het huurcontract moeten nog officiele stempels komen om invoerrechten te voorkomen en dat soort hindernissen. Maar via via ben ik toch weer een heel eind opgeschoten in de goeie richting, vandaag en morgen de volgende etappes. De notaris en mijn makelaar in Roosendaal belden me bovendien gistermorgen dat de akte van de verkoop van mijn appartement aanstaande maandag om tien uur passeert. Lekker, dan hebben we dat ook maar achter de rug en kan er weer een boek gesloten worden.

Voorlopig gaat het dus allemaal voorspoedig, de chronologie in het hele verhaal klopt nog steeds. Ik hou het er maar gewoon op dat het zo door blijft gaan. Best lekker!

Ondertussen is het me wel duidelijk dat ik vanuit Nederland toch een hoop stress en negativiteit heb meegenomen en het is me ook wel duidelijk hoe dat komt. Van lieverlee begint dat nu van me af te vallen, de onenigheid met Antonio was eigenlijk het keerpunt. Het goeie gevoel en de rust beginnen terug te komen en dat is eigenlijk waar ik me nu vooral mee bezig hou, alles van de afgelopen weken in Nederland een plek geven en mijn rust terug krijgen. Het contact met Tom is nu ook weer als in de drie voorgaande maanden dus dat scheelt ook een hoop, zo niet alles. Daarnaast ben ik "druk" met het afgaan van officiele instanties. Maandag heb ik bij 't INEM hier mijn WW afgesloten, gisteren heb ik me ingeschreven bij el ayuntamiento (de gemeente) waar ik ga wonen en heb gelijk mijn "Certificado de Empadronimiento" (inderdaad een mondvol) aangevraagd, zodat ik mijn spullen invoerrechtenvrij het land in kan krijgen. Heb je dat namelijk niet of woon je al langer dan een jaar hier, dan moet je over de waarde van je inboedel invoerrechten betalen. Liever niet dus! Vandaag ga ik samen met Ailsa naar de eerste Spaanse les en donderdag heb ik een afspraak met de boekhoudster om alles voor mijn eigen toko op te starten en de benodigde dingen te regelen voor ziektekosten, sociale verzekeringen en mijn residentia (ingezetenschap). Ik wil al die officiele poespas maar zo snel mogelijk achter me hebben, dan is het maar geregeld. Ik hou daar niet zo van, heb eigenlijk een soort allergie voor al dat soort instanties maar het hoort er nou eenmaal bij.

Eigenlijk ben ik dus in alle opzichten druk bezig met acclimatiseren en integreren en heb er nog plezier in ook.

Afgelopen zaterdagnacht en zondagmorgen zijn mijn emoties duidelijk met me op de loop gegaan, waardoor ik de dingen totaal uit hun perspectief ben gaan zien. Wat er in feite aan de hand was, is dat de emoties van mijn "afscheid" zaterdagmiddag, doordat er rust was, echt goed naar de oppervlakte kwamen. Eerder was er die ruimte niet omdat ik vantevoren nog met van alles en nog wat bezig was. Zoals ik al eerder schreef zat/zit het gemis van Tom me heel erg dwars. Door het afscheid met het gouden randje is dat in feite alleen nog maar groter geworden en uitgesteld, en dat viel zaterdag dus als een blok beton op me. Omdat ik die emoties en frustratie op een of andere manier kwijt moest maar nergens kwijt kon, ben ik beren op de weg gaan zien (zoeken) en daarbij kwam nog een voor mij welkom lullig misverstand, waardoor Antonio mijn ideale pispaal werd. Helemaal onterecht want er was aan die kant in feite niks aan de hand, ik heb gewoon iets gezocht waardoor ik me af kon reageren en als je dat zoekt vindt je dat natuurlijk ook. Dat het deze keer Antonio was zegt in mijn ogen eigenlijk ook wel een heleboel.

Gelukkig heeft hij begrepen dat er op het ogenblik nogal veel bij me aan de hand is, nieuw land, taal, huis, werk, vrienden en relatie en natuurlijk van erg belangrijke mensen afstand genomen. Toen de boel ook bij mij in de loop van zondag eenmaal weer was afgekoeld, het regende ook nogal stevig, hebben we het misverstand eigenlijk heel makkelijk weer recht kunnen breien. Hij is precies de handrem die ik af en toe nodig heb, is een kanjer in relativeren, begripvol en de rust zelve, een verademing.

THESE ARE ENTRIES TO A WASHINGTON POST COMPETITION ASKING FOR A RHYME WITH THE MOST ROMANTIC FIRST LINE BUT ...... THE LEAST ROMANTIC SECOND LINE:

Love may be beautiful, love may be bliss But I only slept with you, because I was p ! ssed. ************************* I thought that I could love no other Until, that is, I met your brother. ************************** Roses are red, violets are blue, sugar is sweet, and so are you. But the roses are wilting, the violets are dead, the sugar bowl's empty and so is your head. ************************** Of loving beauty you float with grace If only you could hide your face. **************************** Kind, intelligent, loving and hot; This describes everything you are not. ****************************** I want to feel your sweet embrace But don't take that paper bag off of your face. ******************************* I love your smile, your face, and your eyes - Damn, I'm good at telling lies! ************************************ My darling, my lover, my beautiful wife: Marrying you screwed up my life. ************************************ I see your face when I am dreaming. That's why I always wake up screaming. *************************************** My love, you take my breath away. What have you stepped in to smell this way? **************************************** My feelings for you no words can tell, Except for maybe "go to hell". ***************************************** What inspired this amorous rhyme? Two parts vodka, one part lime

Volgens de Chinese dierenriem ben ik een draak en daar hoort de volgende omschrijving bij: Draak:

"Zelfverzekerd, dynamisch en luidruchtig; een geboren ceremoniemeester. Vuurwerk, feesten, festivals, vakanties, rally's, je zet dingen op en houdt ze aan de gang. Je bent exuberant en begiftigd met macht en geluk. Mensen kijken tegen je op. Soms ben je een bluffer en vertrouw je niemand. Als je weet dat je gelijk hebt ben je onbuigzaam. In zaken kom je hard over. Maar zelfs jij, onvervaarde draak, bent niet onoverwinnelijk. Al die vlammen zijn louter camouflage. Daaronder schuilt een klein hartje, iemand aan wie je een makkie hebt. Je valt flauw bij het zien van een treurwilg. Sentimentaliteit ligt overal op de loer; je kunt er geen weerstand aan bieden. Trouw aan je vrienden en familie, maar niet in hartsaangelegenheden. Je hebt een vernietigende aantrekkingskracht en je bent zeer romantisch. Je kruipt van de ene in de andere grot met een reeks hartstochtelijke minnaars die je kietelen en pijn doen en betoveren tegelijkertijd. Je droomt van een vervoering waar geen eind aan komt. Je stoeit met een rat die je afbeult of met een slimme aap. Maar als je een dergelijke partner zoekt, kies dan een solide Haan of een Tijger ('n medeplichtige). Laat je niet in met zwijgzame Ossen of openhartige Honden. Niet jouw stijl. Een geregeld en gedisciplineerd bestaan in je jeugd, van school naar huis en van huis naar school, zit je behoefte aan applaus en aandacht in de weg; maar het brengt je misschien op een beter pad dan je uit jezelf gekozen zou hebben. Je mid-life crisis zal iets heel speciaals zijn ! Maar als je op je vijftigste nog leeft, zul je de vruchten kunnen gaan plukken van je inspanningen. Je leert van je fouten. Laat je ego niet met je verstand aan de haal gaan. Lach jezelf eens uit in de spiegel. Wees minder zelfingenomen." Volgens diezelfde dierenriem is Antonio een Os: Os:

"Rots van Gibraltar, onbedwingbaar fort. Beheerste mensen. Bijzonder gesteld op accuratesse, arbeid, karakter en resultaten. Kunnen ergens langer en harder aan werken dan wie ook. Haat nederlagen en geeft nooit op. Gelooft in eenvoud, lichtzinnigheid is irritant. In staat tot diepe eeuwige liefde, maar romantiek laat ze koud. Verkiest actie boven rozen en parfums. Neemt het leven zeer serieus. Zegt gewoonlijk niet veel. In volwassenheid leidt een misverstand tot een diepe, duurzame breuk. Os & Draak: Kibbelpartijen tot diep in de nacht. Draak legt zijn wil op aan eigenwijze os en os koeioneert terug. Os heeft weinig op met ijdelheid en de onverschilligheid jegens de vurige verschijning van draak bezorgt het ego van de laatste deuk op deuk. De betoverende, extravagante draak vindt het heerlijk om geld uit te geven maar voelt zich bij de op elke cent kijkende os geremd en niet op z'n gemak. En de trouwe os stoort zich aan de dwalende blik van draak. Beiden genieten van seks, al vervelen de routinetechnieken van os de draak. Het is een voortreffelijke zakelijke relatie maar in een huwelijk of de romantiek wordt het pas wat wanneer de draak de vrijheid heeft om elders te dolen en op opwinding te jagen." Bron: Rian

Sinds zaterdagmiddag zit ik ietwat met mezelf in de knoop, de werkelijkheid dringt nu volgens mij pas helemaal door. Ik mis Tom heel erg en weet mede daardoor even niet meer wat ik wil. De twijfel heeft dus weer toegeslagen, ook wat betreft Antonio. Ik weet zelf wat ik zou willen maar heb na onze ontmoeting van gisteren wat bedenkingen doordat hij wat terughoudender is als ik en door een volgende, vandaag opgedoken, complicatie waar ik dus eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Maar ja, zo werkt het in ieder geval bij mij blijkbaar nou eenmaal, the continuing soap.

Het eerste is wel iets wat ik herken van eerdere ervaringen. Als het bij mij goed voelt dan ga ik er helemaal voor, ik neig dan hard van stapel te lopen en dat kan aan de andere kant natuurlijk en terecht overrompelend en bedreigend zijn. Ik heb ondertussen al wel op de rem getrapt maar ga dan natuurlijk tegen mijn eigen gevoel in en dat zal het deels wel zijn wat me dwars zit. De hobbels zijn dus eigenlijk wel duidelijk maar vervelend, het houdt me bezig en roept op een of andere manier kwaadheid ( en ongeduld?) naar hem in me op. Ik weet nog even niet wat ik ermee moet. Wat zijn mensen (ik zei de gek) toch rare wezens. Update 13.44: Antonio in het vriesvak, ik heb meer dan zat andere dingen aan mijn hoofd.

Carnaval in Puerto del Carmen

Zaterdag, ik heb het idee dat ik de Nederlandse hectiek al voor een deel van me af heb kunnen laten vallen, het manana denken begint weer te komen en ook het acclimatiseren is ingezet, de zon staat sinds vanmorgen vroeg weer aan een strakblauwe hemel. Gisteren bem ik de hele dag op pad geweest met Antonio, hij heeft me voor mij nieuwe dingen laten zien in Arrecife en het een en ander gewezen wat me in de nabije toekomst van pas zal komen, taleninstituten, beste comoputershop, bibliotheek etc. Ik heb hem op mijn beurt mijn appartement in Costa Teguise laten zien en we hebben daarnaast vooral erg veel gelopen en open en eerlijk gepraat en van elkaars gezelschap genoten.

Het was een heerlijke dag en de beste manier om even je verstand op nul te zetten en vooral te genieten. Even bijtanken en vanaf maandag hier ertegenaan want hier valt ook nog maar zat te regelen. Hasta pronto.

Vandaag kon ik mijn bankrekeningen checken en er blijkt dus niks gebeurd te zijn, gelukkig. Misschien dan dus toch gewoon verloren en te negatief gedacht. Nu maar hopen dat de vinder eerlijk is.

Ola, ik ben op mijn stekkie, weer thuis. Zelfs het vliegtuig had haast, we waren drie kwartier eerder op Lanza dan gepland en het welkom door John en Ailsa was weer hartverwarmend. Ik was zelfs zo vroeg dat ik Jean en Walter nog uit kon zwaaien en dat was een lekker gevoel. Iedereen hier is overduidelijk opgelucht en blij dat ze weg zijn, ze hebben hun sporen achtergelaten. Ik zat aardig goed met mijn inschatting. Het weer is blijkbaar in de weken dat ik weg was ook erg belabberd geweest, maar vandaag brak (natuurlijk) de zon door. Mijn auto heb ik ondertussen al opgehaald en ook bij de bank is al een en ander geregeld zoals verzekeringen etc. Met Nederland heb ik ondertussen al druk telefoonverkeer gehad want toen ik om boodschappen wilde gaan kwam ik er achter dat mijn portemonee kwijt is. Of ik hem verloren heb of dat ik gerold ben kan ik niet echt zeggen, ik vermoed helaas het laatste. Ik hou het maar op een passend afscheid van Nederland, dat wel. De laatste plaats waar ik hem gebruikt heb is de boekhandel op Schiphol, daarna niets meer. Het is gewoon erg vervelend want er zaten twee credit cards in en mijn bankpas.

Ondertussen is al wel alles geblokkeerd dus veel kan er nu niet meer misgaan, het enige kwalijke is alleen dat ik het niet kan controleren omdat ik nu dus ook niet op internet kan kijken hoe het er mee staat. Das even afwachten en erg klote natuurlijk. Het geeft een heel vervelende bijsmaak aan mijn nieuwe start, maar dit zal ook weer wel op zijn pootjes terecht komen zoals alles.

Wauw, wat heb ik een paar geweldig fijne en warme dagen achter de rug en vooral vandaag was helemaal een topdag. De (voorlopig) laatste dag met Tom is er een geworden met een gouden randje. Eentje die je in zou willen lijsten, heel intens en positief. Heel wat anders dan afgelopen oktober. Dit is goed, ik vertrek met een gerust hart en vol vertrouwen. Hij trok de enig juiste conclusie: "Ik voel dit niet als een afscheid". Wat heb ik fijne mensen om me heen en wat heb ik een kanjer van een zoon. Ik ben trots op hem, I'm a lucky basterd.

Zonnig, strakblauwe hemel, een koud waterachtig zonnetje, aangevroren autoruiten, auto�s die niet willen starten, dik ingepakte mensen�����enz enz. Allemaal dingen die ik (voorlopig) niet meer zal zien. Zal ik het gaan missen? Ik denk het niet! Vanmorgen in alle vroegte moest ik naar Breda, na misschien voor de laatste keer mijn autoruiten schoongekrabt te hebben, om bloed te laten prikken voor een wetenschappelijk onderzoek naar de invloed van medicijnen op je cholestorolgehalte. Vijf jaar heb ik daarin meegedraait en alsof de duvel ermee speelt, het onderzoek wordt nu gestopt, ze hebben voldoende gegevens voor een deugdelijke conclusie. Het zal best aan mij liggen maar wat lopen er toch een hoop negatieve en voortdurend kankerende mensen hier rond. Lange gezichten, zeuren over van alles en nog wat, veel meer anders heb ik niet gezien en gehoord terwijl ik in de rij stond bij de bloedafname.

Natuurlijk is een ziekenhuis ook niet de positiefste plaats en dat zal ongetwijfeld vandaag ook wel meegespeeld hebben, maar ik zie en zag het op veel meer plaatsen de afgelopen weken. Dat en zich niet aan afspraken houden, moeilijk doen om niks en veel papierwerk ben ik de afgelopen weken vooral tegengekomen. Het zal niet anders zijn dan toen ik er zelf nog in meedraaide en ook ik zal er misschien best aan meegedaan hebben, maar het betekent natuurlijk vooral dat ik duidelijk al afstand heb genomen. Het is hier mijn plek niet meer en zo voelt het ook. Voorgoed? Wie zal het zeggen, daar komen we vanzelf achter.

Gisteren was het weer een dag met een grijs randje, te weinig om handen en dus te veel tijd om over alles na te denken, waarover dat lijkt me wel duidelijk, dus vandaar geen details. Het wk schaatsen kon me niet genoeg afleiden en boeien, waardoor ik weer maar eens een eind ben gaan lopen. Het plan was om met z'n tweeen te gaan maar degene die mee zou gaan had de hele nacht voor de tweede keer van ons etentje van gisteravond "genoten", maar dan in zijn achteruit, pistache-allergie.

Het weer was perfect voor een lange wandeling, strakblauwe hemel, zon en lekker fris. Ik ben van Bath over de dijk richting Antwerpse haven gelopen, daar is altijd wat te zien. Passerende grote schepen en van daaruit heb je uitkijk op de kerncentrale in Doel met z'n koeltorens, wat soms mooie plaatjes op kan leveren. Ik ben blij dat de zondag weer om is, de rest van mijn dagen hier zitten vol dus dan schiet het tenminste wat harder op. Volgende keer wat korter komen misschien? Maar ja, dan is er natuurlijk een stuk minder te regelen en zal het ook allemaal hopelijk al wel minder beladen zijn. Nog drie dagen en daarbij een hele zware!

Zoals sommigen weten heb ik naast deze blog nog een andere, �allo �allo, die ik in het verleden gebruikte als fotoblog en voor grappige of andere zaken die ik op het internet tegenkwam. Sinds een maand of vier is �allo �allo eigenlijk van lieverlee in de diepvries terecht gekomen en dat vind ik jammer maar vind zelf nu en waarschijnlijk ook in de nabije toekomst niet de tijd om hem echt te ontdooien. Daarom wil ik bij deze een balletje opgooien waar ik al een aantal maanden mee rondloop en wat afgelopen week weer actueel is geworden door onder andere onze kennismaking met bicat.net en wat persoonlijke dingen van mezelf die ik niet vond kunnen in mijn eigen weblog. Vinden jullie het misschien een idee om van �allo een gezamenlijk blog te maken, een soort kranten / probeersel / vuilnisbakidee waar je dingen op kwijt kunt die je niet vind passen op je eigen blog maar wel gezegd zou willen hebben eventueel onder eigen naam of anoniem.

Bovendien kunnen diegenen die nu geen eigen blog hebben, maar wel regelmatig reageren, hier ook hun ei kwijt en gelijk kennismaken met het fenomeen weblog. Dus mijn vraag bij deze: denk er eens over en gooi jouw positieve dan wel negatieve visie hierover in de groep, laten we er een brainstorm sessie van maken, kijken wat voor pros en cons er tevoorschijn komen en of we op termijn tot een gezamenlijk compromis kunnen komen. Ik ben benieuwd. Als je de link "mijn bijdrage" onder de kopfoto van 'allo 'allo aanklikt komt er een mailformulier tevoorschijn waarop je jouw verhaal of mening kwijt kunt. Zend je het in dan wordt het meteen geplaats als log. Hou je niet in!

Langzaamaan begint het steeds meer te kriebelen en het verlangen nog meer te groeien. Ik begin ongeduldig te worden en tel haast de minuten tot woensdagnacht als mijn beste maat, Johan, me naar Schiphol gaat brengen. Het "oude" gevoel dat ik me "hard" opstel steekt nu af en toe de kop weer eens op. "Hard" tussen haakjes omdat ik dat van mezelf soms nog vind vanuit mijn nog steeds af en toe in me opborrelende te grote verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van de mensen om me heen. Ik weet heel goed dat dit totaal onterecht is, ik heb mijn best gedaan, ben daarin voor mezelf tot het uiterste gegaan en heb nu geen andere keus meer dan voor mezelf te kiezen en afstand te nemen, maar toch. In de eerste plaats natuurlijk ten opzichte van Tom, dat verhaal en hoe ik daar in sta lijken me wel duidelijk, maar ondertussen is er een nieuw verhaal bijgekomen, wat is namelijk het geval: mijn moeder gaat ook verhuizen en haar verhuisplannen, die al wel langer sudderden, zijn de laatste weken ook in een stroomversnelling gekomen. Zij krijgt op 15 februari de sleutel van haar nieuwe appartement en ik dus de zeventiende.

Het zal er dus op neer komen dat we ongeveer tegelijkertijd een nieuwe stek zullen hebben en dat ik haar niet zal kunnen helpen. Gelukkig is dat ondertussen allemaal wel geregeld met behulp van de vele vrienden en familieleden die ze heeft, dus dat komt ook allemaal wel op zijn pootjes terecht zoals alles, maar toch knaagt het enigzins aan me terwijl ik aan de ander kant ook weet dat dat onzin is. Het gaat nou eenmaal zoals het moet gaan. Na vandaag nog vier volle dagen en dan............Lanza, heerlijk.

Ondertussen is de laatste week in Nederland ingegaan, alles is geregeld, mijn drukwerk is klaar, flyers, visitekaartjes enzo. Een deel van mijn portfolio is afgedrukt bij mijn ouwe werkgever in Steenbergen. Nog wat nieuwe zaken aangeschaft voor mijn fotouitrusting. Kortom alles wat ik hier wou aanschaffen en via via voordeliger kon ritselen voor mijn nieuwe start is binnen. Ondertussen zal ik weer wel wat overgewicht bij elkaar gesprokkeld hebben, maar alla het is voor een goed doel. Ik ben er dus klaar voor en heb er ontzettende zin in. La mar kome. Verder ben ik nu vooral bezig met "afscheid" nemen en genieten van de dingen die daaraan vastzitten, etentjes, borrelen en dat soort zaken. Bovendien kan ik, als ik zou willen, optimaal van carnaval genieten. Hier gaat het vanavond van start en als dat afgelopen is vertrek ik naar Lanza waar carnaval het volgend weekend pas losbarst. Ik denk dat ik er hier erg weinig van zal meemaken, dat station heb ik hier gehad, het kan me niet meer bekoren hoewel ik in het verleden erg fanatiek daar in geweest ben.

Op Lanza heb ik het tot nu toe een keer meegemaakt en dat spreekt me veel meer aan. Waarschijnlijk omdat het totaal anders is dan het Nederlandse carnaval. Veel kleurrijker, andere muziek, ander temperatuurtje en omgeving enz enz. Dus ik denk dat ik het daar maar op hou, een goei nieuw begin volgens mij.

Gisteravond heb ik een hele bijzondere ontmoeting gehad. Een ontmoeting met een paar mensen, Rian en Alias, die ik eigenlijk al vrij aardig dacht te kennen via hun weblog. Door het regelmatig lezen van hun weblog had ik voor mezelf natuurlijk een bepaald beeld gevormd en dat bleek dus in het geval van Alias helemaal te kloppen. Bij Rian klopte het uiterlijk natuurlijk wel, haar foto staat tenslotte op haar weblog, maar de rest klopte niet. Ik had een drukke, hectische vrouw verwacht en het tegendeel bleek waar te zijn..

Zodra ik bij haar binnenstapte voelde ik me thuis, haar uitstraling, rust en warmte, de sfeer in huis, de muziek die opstond, de inrichting, Piet, de huisdieren, eigenlijk gewoon dus alles bij elkaar, voelde voor mij als een warm bad. Ik had het idee dat we al jaren vrienden zijn en dat was andersom volgens mij ook het geval. Errug bijzonder dus, een verrijking en weer zoiets wat helemaal klopt, heerlijk.

Het was even stil hier, dat komt omdat ik op het ogenblik gewoon niet zo erg veel te melden heb. De stilte na de storm waarschijnlijk en ik geniet daar ook van. De rest van mijn tijd hier is volgepland met afspraken, vooral leuke, etentjes, borrels etc. Mijn dagen zitten bomvol en daardoor zal ik er helaas niet aan toe komen om iedereen nog te zien die ik op mijn lijstje had staan, ik ga er maar van uit dat men daar begrip voor heeft. De enig minder leuke afspraak is dat ik vrijdagmorgen nog een afspraak bij de tandarts heb, maar daar zal mijn Surinaamse zoals altijd ook wel iets leuks van weten te maken. Vandaag ben ik nog een keer door de papiermolen van het CWI gegaan, de laatste keer hoopte ik maar dat was ijdele hoop. Mijn melding van vorige week maandag, dat ik terug in het land was, is op een of andere manier niet goed verwerkt dus moet ik nog een keer terug om me voor de paar dagen dat ik hier ben nog her in te schrijven. Een verkorte procedure zegt men, dus daar ga ik maar van uit. Die herinschrijving moet officieel naar aanleiding van de afgelopen drie maanden anders kunnen ze me niet uitschrijven. Over burocratie en verloren tijd gesproken. Nou ja, het is verkort dus ik laat het maar over me komen. Daarna ben ik van heel die mallemolen af, heerlijk! Op Lanza moet ik natuurlijk ook nog door een papierberg(je), maar dat is daar gelukkig veel overzichtelijker en voor een deel heb ik dat ook al gehad. Maandag de veertiende heb ik een afspraak met iemand die dat wat nog moet voor me gaat regelen. Er zullen weer wel een hoop stempels aan te pas gaan komen, maar alla ik kan wel lachen om die Madurodam aanpak en de Spanjaarden zelf gelukkig ook.

Ennuh, voor diegenen die zich opwinden, ergeren, kwaad maken of wat dan ook over wat er hier te lezen valt, een advies: Voortaan gewoon niet meer doen, al die opwinding is beslist niet goed voor je bloeddruk en weet ik niet wat nog meer, je zou er iets aan over kunnen houden en dat wil ik natuurlijk niet op mijn geweten hebben. Op jullie muis zal beslist ook wel een knop zitten om door te klikken of je kunt je browser ook zo instellen dat deze pagina niet meer geopend kan worden, dat zit bij Norton bijvoorbeeld onder �Parental control�. Je ziet maar wat je het beste lijkt, in ieder geval wel bedankt voor het aantal pageviews, dat schoot ineens lekker op.