Dilemma. Wat doet er op: Antonio is rond de feestdagen in december drie weken naar zijn familie geweest in Cordoba op het vasteland. Met Pasen gaat hij ook tien dagen die kant op. Hoewel niet echt leuk natuurlijk met zulke dagen maar alla, niks mis mee, moet kunnen. Zoiets zal bij mij ook nog wel gaan gebeuren, in september, dus daar mag ik geen punt van maken en er valt mee te leven. Zo veel waarde hecht ik nou ook weer niet aan die dagen. Afgelopen weekend vertelde hij me dat hij gewend is om ieder jaar de maanden juli en augustus ook die kant op te gaan, twee volle maanden dus, en dat hij dat ook dit jaar weer van plan is. *Zucht* das effe slikken en in mijn ogen weer een heel ander verhaal. Houden van is loslaten, ik weet het, maar twee maanden vink nogal errug lang en toch zeker in deze onzekere beginperiode. Natuurlijk heeft het niet blij mee zijn ook te maken met het feit dat ik nu niet echt lekker in mijn vel zit. Het missen van Tom, het geintje waar Antonio kort nadat ik terug in Nederland was mee aankwam, de teleurstelling met Ailsa en John (kwestie van te hoge inschatting en verwachtingen van mijn kant) en alle oponthoud, nieuws en veranderingen bij elkaar zijn toch al een hele kluif om het plaatje helder en rustig te houen. Maar wie weet, misschien denk ik er dan heel anders over en/of is er dan weer van alles gebeurt of verandert. Ik heb het gisteren toch maar vast bij hem aangekaart en hem mijn gevoel van nu daarbij uitgelegd. Das alleen maar duidelijk en het begin van een gesprek, zondag (vandaag dus) praten we verder. Ik heb hem ook aangegeven dat ik het best wil proberen en aanzien, maar niet weet of ik er nu al wel mee om kan gaan. Time will tell. Hij is die poging in ieder geval wel dubbel en dwars waard, het is een parel maar toch ook met her en der een dof plekje en ik besef ook dat ik zelf niet veel anders ben. Waarom kom ik nou niet een gewone simpele ziel tegen, het zijn bij mij altijd van die aparte met moeilijke dingen. Neuh toch maar beter zo, simpele zielen zijn het ook niet voor me, die heb ik gehad maar dat werkt ook niet of in ieder geval maar even.

Blijkbaar kan er bij mij gewoon niks simpel gaan, misschien is dat wel, buiten zijn innerlijk en uiterlijk, waarom ik me zo tot hem aangetrokken voel, het aparte en de uitdaging. Maar wel weer iets wat een hoop energie kost en waarvan ik vantevoren weet dat het me weer aan het tobben zet. Wat zeg ik, dat doet het nu al, pfffffffffffffffffffffffff. Ik ga maar gauw bijtanken op het strand.