The day after: Ik zit weer op de wolk, of het nou een roze is of wat dan ook, ik durf het niet te zeggen. Antonio en ik hebben gisteren in ieder geval, om maar in dezelfde sfeer te blijven, een hemelse dag gehad. Wel een wilde dag, wat het weer betreft dan, we zijn weer gezandstraald en alle lichaamsopeningen zaten weer vol na afloop van onze wandeling. We hebben het over van alles en nog wat gehad en ook over zijn vakantieplannen, tenminste ik heb hem duidelijk kunnen maken wat mijn gevoel daarover nu is. En hij heeft me ook zijn gevoelens van nu duidelijk gemaakt. Hij is een beetje bang van me, eigenlijk hetzelfde wat ik naar hem heb en wat natuurlijk bij deze tijd van elkaar leren kennen hoort en natuurlijk ook helaas een gevolg is van onze ervaringen uit het verleden. Die rugzak gooi je, wij althans, niet zomaar even van je af. Hij wil dus hetzelfde als ik, maar is bang van me om de volgende reden: " Straks zit jij op je eigen plekje, heb je weer rust gevonden, je kringetje opgebouwd en heb je me niet meer nodig". Bij die gedachte kan ik me wel iets voorstellen en het is dus aan mij om hem duidelijk te maken en het vertrouwen te geven dat ik niet zo in elkaar zit. En andersom, van hem naar mij natuurlijk ook.

Er is dus nog een hoop te doen voordat het juli is, we doen het stapje voor stapje om een stevige basis te krijgen en wie weet hoe we dan over die maanden denken. We weten nu tenminste waar we allebei staan en wat er speelt, laat het werken daaraan voorlopig maar onze prioriteit hebben. Vooralsnog was het gisteren dus weer vvooral genieten en daar kan ik weer een tijd op teren. Laat maar komen.