Afgelopen zaterdagnacht en zondagmorgen zijn mijn emoties duidelijk met me op de loop gegaan, waardoor ik de dingen totaal uit hun perspectief ben gaan zien. Wat er in feite aan de hand was, is dat de emoties van mijn "afscheid" zaterdagmiddag, doordat er rust was, echt goed naar de oppervlakte kwamen. Eerder was er die ruimte niet omdat ik vantevoren nog met van alles en nog wat bezig was. Zoals ik al eerder schreef zat/zit het gemis van Tom me heel erg dwars. Door het afscheid met het gouden randje is dat in feite alleen nog maar groter geworden en uitgesteld, en dat viel zaterdag dus als een blok beton op me. Omdat ik die emoties en frustratie op een of andere manier kwijt moest maar nergens kwijt kon, ben ik beren op de weg gaan zien (zoeken) en daarbij kwam nog een voor mij welkom lullig misverstand, waardoor Antonio mijn ideale pispaal werd. Helemaal onterecht want er was aan die kant in feite niks aan de hand, ik heb gewoon iets gezocht waardoor ik me af kon reageren en als je dat zoekt vindt je dat natuurlijk ook. Dat het deze keer Antonio was zegt in mijn ogen eigenlijk ook wel een heleboel.

Gelukkig heeft hij begrepen dat er op het ogenblik nogal veel bij me aan de hand is, nieuw land, taal, huis, werk, vrienden en relatie en natuurlijk van erg belangrijke mensen afstand genomen. Toen de boel ook bij mij in de loop van zondag eenmaal weer was afgekoeld, het regende ook nogal stevig, hebben we het misverstand eigenlijk heel makkelijk weer recht kunnen breien. Hij is precies de handrem die ik af en toe nodig heb, is een kanjer in relativeren, begripvol en de rust zelve, een verademing.