Soms heb ik het idee dat degene die onze blauwdrukken gemaakt heeft, per ongeluk of bewust allerlei (on)logische schakelingen, kronkels, stoorzenders, vertragers en zo bij ons ingebouwd heeft. Dat hij of zij zich achter zijn tekentafel rot zit te lachen als we weer eens tegen zo�n geintje aangelopen zijn en ziet hoe we daarmee worstelen. Neem nou mezelf, dat is tenslotte degene die ik het best ken en waarvan ik ook het achterste van zijn tong mag zien. Het gaat me volgens mij aardig voor de wind. Met Tom gaat het goed, met Antonio, met de rest van mijn familie en vrienden, alles in Nederland is zo ver ik het kan bekijken goed geregeld en hier staat het ook al aardig op de rails. Je zou toch zeggen, die kerel moet zich prima voelen in zo�n situatie en met die vooruitzichten. Niks daarvan hoor, die voelde zich met name maandag verdrietig, ongelukkig, eenzaam en noem alle varianten van zelfmedelijden maar op. Pissig ben ik, als het dan weer gezakt is, en vind mezelf ondankbaar en een grote zeur.

De bui is gelukkig weer overgewaaid, het zal er allemaal wel bij horen en een vertraagde reactie zijn op alle veranderingen. De stoorzenders werken dus perfect. Mijn pet staat sinds maandag in ieder geval weer goed, ik ben weer een stap verder en er is letterlijk en figuurlijk weer van alles uit mijn systeem, de diaree is na drie dagen ook eindelijk in rust. Laat de volgende stap maar komen! Die stap kwam dan ook erg snel, de papierwinkel is nog niet compleet, nu wil de douane het huurcontract met zegels en stempels weer op speciaal papier. Die mannen hebben volgens mij tijd over, pure willekeur en machtsvertoon. Maar ja, het is niet anders, weer maar op pad dus.