Ben gisteravond weer eens tegen mijn ongeduld, te hoge en snelle verwachtingen en achterdocht aangelopen. Wat doet er op: Antonio en ik hebben gisteren weer een heerlijke dag gehad, veel gelopen, gekletst, gezond, gelezen, noem maar op, kortom een perfecte dag. 's Morgens zet ik mijn auto altijd halverwege de boulevard en loop hem dan tegemoet, daarna draaien we om en lopen tot la sculptura naranja. Vervolgens hebben we op het strand van de zon en elkaars gezelschap genoten. Niks aan het handje dus. Na afloop gingen we naar mijn auto en van daaruit wilde Antonio alleen terug naar huis lopen. Niks mis mee natuurlijk maar ik neig dan om weer meteen beren op de weg te zien, hij weet het niet meer, vindt hij het nog wel leuk enz enz. Variaties zat mogelijk natuurlijk. Ik weet dat ik dan niks met mijn gevoel moet doen naar Antonio en heb dat ook niet gedaan, het is tenslotte mijn probleem, maar dat zit me dan toch wel effe dwars ook al weet ik dat er in feite niks aan de hand is. Hij heeft, net als ik, gewoon tijd en ruimte voor zichzelf nodig en die momenten vallen nou eenmaal niet altijd samen.

Het was weer effe tobben dus, maar het heeft me gelukkig niet van een goeie nachtrust afgehouen. Pffffff, soms word ik toch wel erg moe van mezelf.