Langzaamaan begint het steeds meer te kriebelen en het verlangen nog meer te groeien. Ik begin ongeduldig te worden en tel haast de minuten tot woensdagnacht als mijn beste maat, Johan, me naar Schiphol gaat brengen. Het "oude" gevoel dat ik me "hard" opstel steekt nu af en toe de kop weer eens op. "Hard" tussen haakjes omdat ik dat van mezelf soms nog vind vanuit mijn nog steeds af en toe in me opborrelende te grote verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van de mensen om me heen. Ik weet heel goed dat dit totaal onterecht is, ik heb mijn best gedaan, ben daarin voor mezelf tot het uiterste gegaan en heb nu geen andere keus meer dan voor mezelf te kiezen en afstand te nemen, maar toch. In de eerste plaats natuurlijk ten opzichte van Tom, dat verhaal en hoe ik daar in sta lijken me wel duidelijk, maar ondertussen is er een nieuw verhaal bijgekomen, wat is namelijk het geval: mijn moeder gaat ook verhuizen en haar verhuisplannen, die al wel langer sudderden, zijn de laatste weken ook in een stroomversnelling gekomen. Zij krijgt op 15 februari de sleutel van haar nieuwe appartement en ik dus de zeventiende.

Het zal er dus op neer komen dat we ongeveer tegelijkertijd een nieuwe stek zullen hebben en dat ik haar niet zal kunnen helpen. Gelukkig is dat ondertussen allemaal wel geregeld met behulp van de vele vrienden en familieleden die ze heeft, dus dat komt ook allemaal wel op zijn pootjes terecht zoals alles, maar toch knaagt het enigzins aan me terwijl ik aan de ander kant ook weet dat dat onzin is. Het gaat nou eenmaal zoals het moet gaan. Na vandaag nog vier volle dagen en dan............Lanza, heerlijk.