Sinds zaterdagmiddag zit ik ietwat met mezelf in de knoop, de werkelijkheid dringt nu volgens mij pas helemaal door. Ik mis Tom heel erg en weet mede daardoor even niet meer wat ik wil. De twijfel heeft dus weer toegeslagen, ook wat betreft Antonio. Ik weet zelf wat ik zou willen maar heb na onze ontmoeting van gisteren wat bedenkingen doordat hij wat terughoudender is als ik en door een volgende, vandaag opgedoken, complicatie waar ik dus eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Maar ja, zo werkt het in ieder geval bij mij blijkbaar nou eenmaal, the continuing soap.

Het eerste is wel iets wat ik herken van eerdere ervaringen. Als het bij mij goed voelt dan ga ik er helemaal voor, ik neig dan hard van stapel te lopen en dat kan aan de andere kant natuurlijk en terecht overrompelend en bedreigend zijn. Ik heb ondertussen al wel op de rem getrapt maar ga dan natuurlijk tegen mijn eigen gevoel in en dat zal het deels wel zijn wat me dwars zit. De hobbels zijn dus eigenlijk wel duidelijk maar vervelend, het houdt me bezig en roept op een of andere manier kwaadheid ( en ongeduld?) naar hem in me op. Ik weet nog even niet wat ik ermee moet. Wat zijn mensen (ik zei de gek) toch rare wezens. Update 13.44: Antonio in het vriesvak, ik heb meer dan zat andere dingen aan mijn hoofd.