Zonnig, strakblauwe hemel, een koud waterachtig zonnetje, aangevroren autoruiten, auto�s die niet willen starten, dik ingepakte mensen�����enz enz. Allemaal dingen die ik (voorlopig) niet meer zal zien. Zal ik het gaan missen? Ik denk het niet! Vanmorgen in alle vroegte moest ik naar Breda, na misschien voor de laatste keer mijn autoruiten schoongekrabt te hebben, om bloed te laten prikken voor een wetenschappelijk onderzoek naar de invloed van medicijnen op je cholestorolgehalte. Vijf jaar heb ik daarin meegedraait en alsof de duvel ermee speelt, het onderzoek wordt nu gestopt, ze hebben voldoende gegevens voor een deugdelijke conclusie. Het zal best aan mij liggen maar wat lopen er toch een hoop negatieve en voortdurend kankerende mensen hier rond. Lange gezichten, zeuren over van alles en nog wat, veel meer anders heb ik niet gezien en gehoord terwijl ik in de rij stond bij de bloedafname.

Natuurlijk is een ziekenhuis ook niet de positiefste plaats en dat zal ongetwijfeld vandaag ook wel meegespeeld hebben, maar ik zie en zag het op veel meer plaatsen de afgelopen weken. Dat en zich niet aan afspraken houden, moeilijk doen om niks en veel papierwerk ben ik de afgelopen weken vooral tegengekomen. Het zal niet anders zijn dan toen ik er zelf nog in meedraaide en ook ik zal er misschien best aan meegedaan hebben, maar het betekent natuurlijk vooral dat ik duidelijk al afstand heb genomen. Het is hier mijn plek niet meer en zo voelt het ook. Voorgoed? Wie zal het zeggen, daar komen we vanzelf achter.