Gisteren was het weer zo'n k***edag, je voelt dat al als je 's morgens uit je bed stapt, het dubbele gevoel was er weer. Aan de ene kant de wetenschap dat je een goeie beslissing hebt genomen en dat je hier thuis hoort, maar aan de andere kant de pijn en het verdriet van het gemis en het loslaten. Volgens mensen die het kunnen weten duurt dat, afhankelijk van de persoon natuurlijk, gemiddeld zo'n jaar of twee, een peuleschil dus en van die twee jaar heb ik vandaag al een week achter de rug. Dat schiet tenminste op. Op allerlei manieren heb ik me proberen af te leiden, ik had gelukkig van alles gepland en om handen, maar echt uit mijn systeem kreeg ik het gisteren toch niet. Dan maar een paar stevige wandelingen er boven op, vroeg onder de klamme lappen en uitzien naar de volgende dag. Gelukkig heb ik ook nog kunnen lachen, ik ben Arrecife in geweest om de stempels en legezegels op mijn huurcontract. Die kun je maar op een plaats krijgen op het hele eiland en dat is in een tabakszaak in de grootste winkelstraat van Arrecife. De twee dames in de winkel wisten er echter geen raad mee en vroegen uitgerekend mij hoeveel de bedoeling was, geen idee natuurlijk. Dus ben ik het maar gaan navragen bij de douane en morgen dus nog een keer terug om het alsnog rond te krijgen.

Bij terugkomst zaten John, Ailsa, Joan en Terry al aan de wijn en ben ik uiteraard ook aangeschoven. Sterke verhalen van Joan, die haar stand up comedian act heel plastisch en humoristisch kan brengen, en dus toch een goeie afsluiting van een over het algemeen sombere dag, lekker!