Heal the pain 2

Vandaag onverwachts naar de tandarts gemoeten, ik liep namelijk al een paar dagen met kiespijn en ondanks mijn stille hoop ging het niet vanzelf over, doet 't nooit natuurlijk. De zenuw blijkt dus stevig ontstoken te zijn, hij heeft er na hem open gelegd te hebben, wat dus echt niet fijn was, een of ander goedje in gedaan om de zenuw uit te schakelen en weer met een noodvulling gesloten. Maandag terug voor de volgende behandeling, de zenuw moet er dan uit en als dat niet helpt wordt hij getrokken. Hij stond namelijk los en ik wil niet dat ik straks op Lanza met problemen zit. Wordt dus vervolgd. Oh ja, er is me wel iets overkomen wat ik zelf eigenlijk onvoorstelbaar vind, ik ben op de tandartsenstoel even weggedommeld. Ik was dus wel behoorlijk relaxed lijkt me.

If they have no chocolate in heaven...

I ain't going!

Heal the pain

Door alle drukte van de laatste weken ben ik zo goed als niet toegekomen aan bewegen. Vaak op en neer naar de diverse ziekenhuizen, van alles regelen voor de patienten en mijn vertrek, werken aan mijn blogs enz enz en.... er natuurlijk ook niet zo veel zin in hebben. Voor mij is sporten een onnatuurlijk iets, ik weet dat ik het moet doen om gezond te blijven en doe dat ook wel, maar echt fanatiek ben ik er nooit in geweest en zal ik waarschijnlijk ook niet meer worden.

In het verleden heb ik wel van alles gedaan, gezwommen, zelfs in wedstrijdverband en ook nog medailles gewonnen, waterpolo, judo, hockey ('n blauwe maandag), tennis, hardlopen en dan de laatste jaren wandelen. Niet zo maar een blokje om, maar flinke afstanden en dan bedoel ik met flink vanaf ongeveer 20 kilometer.

Afgelopen weekend had ik me voorgenomen om de draad maandag weer op te pakken en zo is het ook geschied. Nou die luie tijd heeft dus echt zijn vruchten wel afgeworpen: na zo'n kilometer of tien was ik al totaal bezweet en verzuurd. De conditie is dus weer zo goed als terug bij nul en vandaag voel ik al mijn spieren, het zijn robuuste betonblokken. Geen beweging meer in te krijgen. Ik weet dus weer waar ik aan kan werken en iets minder chocola en sigaretten kan ook geen kwaad.

Homosexuals are gay!

What a wonderfull world

Het is dus de tijd van de afscheidsborrels en etentjes. Gisteravond de eerste afscheidsborrel bij mij thuis, met Johan en Marco. Zij zijn afgelopen zondag teruggekomen van een vakantie op Ibiza. Volop verhalen natuurlijk over het bruisende, veelzijdige en tolerante uitgaansleven daar en de extreme types die je er geheid tegenkomt.

Ben er zelf drie keer geweest en het is inderdaad een belevenis, je moet het een keer gezien en meegemaakt hebben. De laatste keer is voor mij ondertussen al weer ruim tien jaar geleden, ik had het er daarna wel gezien. Zo is dat bij mij ook met de homokroegen en de hele gay-scene gegaan. Ik heb een aantal jaren rondgehangen in kroegen van Amsterdam tot Keulen, heb er een heel leuke tijd gehad en spannende dingen meegemaakt maar had het daarna ook daar gehad. Ik loop er nog wel eens binnen, ook op Lanzarote, maar heb dan telkens weer zoiets van: "Wat doe ik hier?" Er hangt toch altijd een speciaal sfeertje, niet relaxed. Dat zal ook vast wel met mijn leeftijd en mijn karakter te maken hebben en de wetenschap dat ik daar niet vind wat ik zoek, een plezierige ontspannen avond. Als ik dan toch naar een kroeg wil ben ik veel meer op mijn gemak en heb ik het veel meer naar mijn zin in een kroeg waar alle soorten en maten komen.

Ik heb ook niks met gay-pride bijeenkomsten, roze maandagen en dat soort manifestaties. In mijn ogen is dat vaak juist een bevestiging van de uitzonderingspositie van holebi's en loopt het er meestal op uit dat het idee wat "gewone" mensen hebben van ons, extreem en nichterig, juist bevestigd wordt. Waarom je geaardheid op die manier tentoonspreiden, hou dat lekker binnen je eigen kringetje. Ik heb het allemaal ook wel eens gezien en meegemaakt en het was dan hartstikke leuk en gezellig, maar mij zul je er niet meer zien. De gedachte erachter, volledig geaccepteerd worden is toch nog steeds een illusie, je wordt door het gross getolereerd en schiet op deze manier volgens mij alleen maar aan je doel voorbij. Je maakt hierdoor vaak alleen maar een bezienswaardigheid en curiositeit van jezelf.

Je kunt ook trots zijn op jezelf zonder jezelf tentoon te stellen en te verheerlijken, je hebt er in feite alleen jezelf maar voor nodig en niet al die poespas.

Als u ze allemaal op een rijtje hebt:

hoedt u voor het domino-effect!

What it is.

Het was gisteren weer een 'alles op een rijtje zetten' dag, ik ben dan voornamelijk zielig en loop over van zelfmedelijden, heb af en toe eens van die melancholische dagen dat ik me daar lekker helemaal in onderdompel en in laat gaan. Gelukkig zie ik het relatieve er ook van in en daarom mag ik dat ook af en toe van mezelf, ik weet toch dat het de volgende dag weer over is, maar heb het blijkbaar zo nu en dan eens nodig om weer iets van me af te gooien.

Meestal komt zo'n dag na een leuke periode of voor iets heel nieuws. In het eerste geval is het volgens mij een kwestie van mezelf weer tot de orde roepen en beseffen dat het niet altijd feest is. In het geval dat er iets nieuws voor de deur staat is het een kwestie van mezelf opladen en heeft het vooral te maken met de onzekerheid voor het nieuwe. Gewoon drempelvrees, plankenkoorts of hoe je het ook wil noemen dus.

Op zulke momenten zakt de moed even in mijn schoenen en is de hele wereld voor mijn gevoel tegen me. Het liefst zou ik dan hebben dat iemand me bij mijn handje neemt en me ontzettend in de watten legt. Volgens mij een volkomen normale reactie die in mijn ogen een overblijfsel is van de tijd dat we kind waren. Het kind in me leeft dus gelukkig nog.

Ik worstelde gisteren dus met mezelf en dat had deze keer met het nieuwe te maken wat in aantocht is. Vooral het dubbele daarin zat me dwars, een stuk van me wil dit heel graag maar het andere deel wil dit niet. Het is dus eigenijk gewoon zo dat mijn verstand en gevoel nog niet helemaal op een lijn zitten. Het enige wat me daarbij helpt is een keer lekker janken en het uitschreeuwen, dan is mijn hoofd weer leeg, een laagje weg en kan ik weer verder. Nou dat heb ik gisteren dus ff uitgebreid in afzondering gedaan en zodoende kan ik er vandaag gewoon weer lekker tegenaan.

Je diepste angsten,

leiden je naar je grootste krachten.

Het zal me toch niet gebeuren he, ik mocht 't afgelopen week nog wel schrijven in een mail aan een goeie vriendin: "Wat de liefde betreft is het aan deze kant erg rustig, ben er ook niet mee bezig en sta er volgens mij zelfs niet voor open nu, stel je voor dat ik HEM net tegenkom voordat ik vertrek. Nee hoor, ik zie daar wel."

Nou het is maar weer eens duidelijk dat je het niet altijd zelf voor het uitzoeken hebt. Ik zal bij het begin beginnen. Onder het appartementencomplex waar ik woon zitten kantoren van een regionale krant en daar werken natuurlijk mensen en dus ook mannen. Ik had hem al wel eerder gezien en hij was me ook al wel opgevallen want hij is leuk, lekker en heeft een goeie uitstraling. Maar meer heb ik er nooit bij gedacht, tot afgelopen week. Dinsdag of zo liep hij van de kantoren naar het fietsenhok en ik vanaf mijn auto naar binnen. We raakten als reactie op een of andere onbenullige voorval, ik weet al niet meer wat dat was, even aan de praat en maakten samen een geintje over dat voorval. Hij keek me voor mijn gevoel toen al erg doordringend aan maar alla dat kan iemand zijn manier van kijken gewoon zijn, dus verder geen aandacht aan besteed en ook niet meer aan gedacht tot gistermiddag.

Ik liep over het Roosendaals Treffen, waar ik al over schreef, en stond bij een paar vrienden te kletsen toen hij voorbij kwam gelopen, alleen, ik zei goeiedag tegen hem en hij zei iets terug en weer keek hij me zo doordringend aan, liep verder, keek om, liep weer verder en keek nog een keer om enz. Erg spannend en leuk natuurlijk. Jeetje het zal me toch gebeuren net een paar weken voor ik weg ga, nondeju dat zou weer net iets voor mij zijn. Eigenlijk kan ik dat er helemaal niet bij gebruiken nu, ik voel me toch al zo onwezenlijk. Maar ja, laat maar gebeuren wat gebeuren moet! Als het zo moet zijn hou je dat toch niet tegen en waarom zou ik?

Vandaag was hier het tweejaarlijkse "Roosendaalse treffen", een soort jaarmarkt maar dan op niet commerciele basis om verenigingen, hobbyclubs, ideele stichtingen etc. de mogelijkheid te geven zich aan een groot publiek te tonen. Het wordt gehouden in de binnenstad, vooral geconcentreerde rondom het stadskantoor en derhalve onder mijn balkon.

T'is altijd een gezellige boel, optredens van DJ's. fanfares, rappers, koren, majorettes tot streetdancers in de kiosk voor mijn deur, leven in de brouwerij. Allerlei soorten muziek door elkaar, techno, hip hop, klassieke oosterse muziek, smartlappen, carnavalsorkesten, van alles wat dus en af en toe meeswingen en meebleren. En natuurlijk ook een perfecte gelegenheid om mensen tegen te komen die je al weer een tijd niet hebt gezien. Het was weer leuk ook dankzij het weer dat prima meewerkte.

Tom heeft vandaag weer eens laten zien dat hij zich echt niet onder laat sneeuwen. Voor radio Halderberge, de locale omroep, heeft hij op 9 oktober een open dag georganiseerd en onderdeel van die dag is dat je onder andere bij de lokale tv een screentest kunt doen. Nou werkt de programmaleider van de tv ook bij de radio en die heeft blijkbaar nogal de neiging om over andermans grenzen te gaan en wilde ook nu weer een groot deel van de invulling en opzet om hun item laten draaien. Nou die vlieger gaat dus mooi niet op, Tom is er vanmiddag, na eerst met het bestuur overlegd te hebben, op afgestapt en heeft duidelijk gemaakt wat de bedoeling is en waar het in eerste instantie om gaat: promoten van de lokale radio en niet van de tv.

Jezelf toestaan gelukkig te zijn,

is een groot talent.

Niemandsland

Het is duidelijk dat de tijd van afscheid nemen en afsluiten nu echt is begonnen. Ik doe steeds meer dingen voor het laatst, afgelopen dinsdag bijvoorbeeld ben ik voor de laatste keer naar de training bij Depiro in Breda geweest, volgende week dinsdag de laatste vergadering van de werkgroep rouwverwerking bij Traverse en volgende week vrijdag al mijn eerste afscheidsetentje met Marion, die 3 oktober voor drie weken naar Marokko vertrekt (nee, niet op de tandem en ook niet in een busje maar gewoon met het vliegtuig) om te ervaren of haar gevoel dat tijdens haar vakantie in mei is ontstaan, echt is.

Voor mijn gevoel gaan we nu in sneltreinvaart richting 21 oktober, de dagen vliegen namelijk om en dat is ook goed, ik ben er voor mijn gevoel klaar voor. De maanden van voorbereidingen en alle bijkomende emoties een plekje geven zijn goed geweest, die waren nodig om iedereen en mezelf te laten wennen aan het idee. De dag zelf zal het waarschijnlijk wel janken worden met de pet op, maar dat mag ook, het zullen goeie tranen zijn.

Alles in die richting klopt ook, dat heb je voor een deel al kunnen volgen maar er zijn nog veel meer van die toevalligheden: mijn moeder bijvoorbeeld moet op 20 oktober voor de laatste nacontrole naar de chirurg. De familiereunie, die eindelijk na vele jaren een feit is, zou eerst op 24 oktober zijn en is om wat voor reden dan ook verzet naar 9 oktober. Het is voor mij in ieder geval duidelijk dat dit gewoon zo moet zijn en dat het goed is.

Wel voel ik me steeds onwezenlijker, ik ben voor een deel al daar en mijn andere stuk is nog hier. Ik hang er ergens tussenin in een soort niemandsland. Het is een vreemde maar waarschijnlijk logische gewaarwording en merk dat ook aan veel ander dingen, heel veel gaat langs me heen en interessert me veel minder of niets meer. Ik ben ook met weinig anders meer bezig en dat is ongetwijfeld een kwestie van me al afsluiten, afstand nemen en de knoppen omzetten.

Ouders leren kinderen spreken;

kinderen leren ouders zwijgen.

Bevoorrecht

Het was gisteren natuurlijk een uitgelezen dag om te mijmeren over het hebben van een zoon en dan met name met het oog op mijn aanstaande vertrek, na een scheiding met een erg lange vervelende nasleep en daarnaast als homo-vader. Het is misschien niet de ideale situatie geweest voor Tom om in op te groeien, daar kun je over stoeien, maar hoe zou die ideale omgeving er dan wel uit zien, bestaat dat uberhaupt en wie zijn wij en wie ben ik om daar over te oordelen? Volgens mij gaat 't er vooral om dat kinderen liefde krijgen en een veilige plek hebben, hoe die er dan uitziet en is samengesteld is volgens mij bijkomstig. Ik praat daarmee natuurlijk wel in mijn eigen straatje, maar ben er van overtuigd dat het ook zo in elkaar zit.

Ik zie en merk aan Tom in ieder geval dat het ook veel positiefs heeft. Hij heeft natuurlijk door alle verwikkelingen al behoorlijk wat onder zijn pet gestoken , maar als ik dan zie hoe hij nu in het leven en in zijn schoenen staat, zie ik vooral de voordelen die het voor hem heeft gehad. Hij is sterk, flexibel, bewust, sociaal en heeft een stevige goed onderbouwde eigen mening op zijn zeventiende. Ik geloof niet dat ik zelf al zo ver was op die leeftijd, maar mijn jeugd is dan ook tot ongeveer mijn negentiende voor mijn gevoel een aaneenschakeling van zorgeloosheid geweest.

Natuurlijk heeft hij door alles ook stukken gemist van zijn kind zijn, maar ik ben er van overtuigd en spreek ook uit ervaring dat je die gemiste stukken op een of andere manier toch later in kunt halen. Bovendien ziet hij dat zelf gelukkig niet zo, hij zegt in ieder geval dat hij gelukkig is, voor hem is dit tenslotte een "normaal" leven omdat hij nooit anders heeft gekend. Daarnaast krijg je volgens mij allemaal datgene voorgeschoteld wat je nodig hebt en zal dit voor Tom en voor mij dus allemaal zijn redenen wel hebben, die ik, voorzover ik dat natuurlijk nu al kan bekijken, ook grotendeels wel zie.

Zoals ik er nu tegenaan kijk heb ik er uiteraard niet altijd tegenover gestaan, ik heb in tijden dat het allemaal nog niet zo helder was als nu, massa's donkere wolken boven hem zien hangen en ben soms overtuigd geweest dat hem de slechtste scenario's stonden te wachten. Dat is gelukkig nu allemaal verleden tijd omdat hij me op alle mogelijke manieren heeft overtuigd van zijn kracht en zijn kunnen. Ik weet zeker dat hij 't gaat rooien, ik heb alle vertrouwen in hem, gewoon omdat 't zo'n kanjer is.

Ik denk ook dat het goed is dat ik nu in ieder geval een tijd weg ben en zodoende meer afstand schep. Tussen Tom en mij is de band namelijk door alle rompslomp zo hecht dat we elkaar daardoor in mijn ogen in onze ontwikkeling belemmeren. Een beslissing die niet makkelijk was om te nemen, erg dubbel en in feite de moeilijkste en pijnlijkste uit mijn leven tot nu toe. Maar ja, dat soort beslissingen horen soms ook bij het vader zijn. De tijd zal uiteindelijk hoe dan ook duidelijk maken of 't een goeie was!

Een speciaal bloemetje vandaag voor Tom, mijn kanjer,

hij wordt vandaag zeventien en is het beste

wat me ooit is overkomen.

Surprise!!

Gisteravond was ik even, een uurtje, op bezoek in Breda. Kom ik terug bij mijn auto zit er een parkeerbon onder mijn ruitenwisser, ik had er namelijk even niet bij stilgestaan dat het in Breda op donderdag koopavond is en niet zoals in de meeste plaatsen op vrijdag. Ergo, er had betaald moeten worden. Kassa dus en hoe, zesenveertig euro twintig maar liefst. Nou beste mijnheer parkeerbeheer of hoe u ook in Breda mag heten, hier ben ik niet blij mee (understatement) en al zal ik er niks mee opschieten, ik ga er u toch even een kort briefje over schrijven. Dit zijn toch geen normale boetes meer, alla ik was fout, toegegeven, maar dit is buiten alle proporties. U hoort van me! Al is het alleen maar om even mijn frustratie af te reageren, bedankt!

Tot overmaat van ramp hebben ze eergisteren op mijn werk ook nog mijn zomerjas gejat. Natuurlijk niet onoverkomelijk, weinig dingen die dat overigens zijn, want hij was al een aantal jaren oud en had met dit herfstweer toch voorlopig weer achter slot en grendel gekund, maar toch wordt je van dit soort dingen niet vrolijker en ook is dit allemaal absoluut niet goed voor mijn vertrouwen in de mensheid. En zo is het (ahum).

Patience comes to those who wait.

Time solves

Nou hij is weer gevallen hoor, het is me nu helemaal duidelijk waarom met name die laatste ontmoeting met een belangrijke persoon uit mijn verleden er is/was. Na hem gisteravond weer te hebben gezien en twee nachten heerlijk slapen is het duidelijk dat het me niet zoals de vorige keer onrustig heeft gemaakt, integendeel er is iets van me afgevallen, er is rust. Destijds ben ik vooral voor zijn uiterlijk gegaan, erg dom van me natuurlijk (afdeling stommiteiten in 't archief), en zat het gevoel al erg diep bij me voordat ik er achter kwam dat we totaal niet bij elkaar pasten. Het heeft me een hele tijd gekost om daar vanaf te komen. Het was me dus al wel langer helemaal duidelijk wat ik er nog mee moest, niets, maar zo voelt het nu ook, het is goed zo! Hebben we dat ook weer gehad en ik beloof hierbij dat ik het er niet meer over zal hebben.

Nature solves

Gistermorgen werd ik uit mijn bed gebeld of ik mijn moeders auto kon komen verzetten want DE boom was omgewaaid. Aan die boom zit namelijk een heel verhaal vast. Het is/was een gigantische treurwilg die op de erfscheiding stond van een villa en het appartementencomplex waar mijn moeder woont. Hij was al jaren erg ziek en vermolmd. Hij zorgde voor erg veel overlast doordat er voortdurend takken afbraken, die ook wel eens op auto's terecht zijn gekomen. Kortom dat is een al jaren slepend geschil, waarin de eigenaresse van de villa, een excentrieke 92 jarige, stug voet bij stuk heeft gehouden. Tot vanmorgen dan, de natuur heeft het probleem zelf opgelost.

Willow weep for me Bent your branches down along the ground and cover me Listen to my plea Hear me willow and weep for me Gone my lovely dreams Lovely summer dreams Gone and left me here To weep my tears along the stream Sad as i can be Hear me willow and weep for me Whisper to the wind and say that love has sinned

Toeval?

Ik mocht het vorige week nog wel aankaarten: mijn ex inderdaad dus tegengekomen en hij werkt nog op de afdeling waar mijn moeder ligt ook, net of ik er een voorgevoel over had en of de duvel ermee speelt. Hij zat bij de receptie koffie te drinken toen we, Tom en ik, gisteravond naar huis gingen. Ik heb een kort algemeen praatje met hem gemaakt, niks bijzonders, maar het is toch een vreemde gewaarwording en het maakt natuurlijk ook weer van alles los. Typisch dat al die dingen net nu via allerlei verwikkelingen moeten gebeuren. Het zal wel zo moeten en zijn bedoelingen hebben, welke zie ik nu nog niet maar dat zal me vanzelf wel duidelijk worden want het zit er natuurlijk dik in dat ik hem de komende weken geregeld tegen het lijf loop. Ben erg benieuwd, maar ga er vanuit dat het me nog een keer allemaal voorgeschoteld wordt om me duidelijk te maken dat het inderdaad het eind van een tijdperk is.

Verder heeft Tom me gevraagd de avond van 17 oktober vrij te houden, hij heeft een verrassing voor me op de laatste zondag voor mijn vertrek. Ik moest toch even wat wegslikken en werd er even stil van. Wat een kanjer!

To whom it may concern.

Voor degenen die benieuwd zijn wie er nou eigenlijk achter de blogs zit en achter de camera op de foto van een paar dagen geleden:

Het is een officieel statieportret, een pasfoto, want ik heb niet erg veel foto's van mezelf. Sta namelijk liever achter de camera dan ervoor, vind zelf meestal dat ik nooit degene zie die ik ben en dat is hier wel het geval.

What if the world could vote in the U.S. presidential election?

Heb een site gevonden waar je "mee kunt doen" aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De tussenstand is in mijn ogen erg veelzeggend over hoe de rest van de wereld aankijkt tegen tricky George double U, alleen die hypocriete en neerbuigende trek om zijn mond al, waar heb ik dat toch meer gezien? Vooral de Belgen hebben massaal gestemd, en hoe. Je kunt je stem uitbrengen op jouw "voorkeurs"-kandidaat, als je die met dit keuzemateriaal al kunt hebben natuurlijk om dan nog maar niet te spreken over het hele circus rondom hun Monopoly verkiezingen.

Wat is het toch een raar volk! Ik ben er geweest en vond er overwegend heel veel plastic en gebakken lucht, alleen het landschap niet, dat is in mijn ogen het enige wat de moeite waard is. Heb het daar dus wel gezien en hoef niet meer zo nodig nog een keer. Heb dan nog wel andere landen op mijn lijstje staan die heel wat meer te bieden hebben ook op het menselijke vlak. Staat zoiets ons nou ook te wachten hier? Het gaat er wel steeds meer op lijken he. Wegwezen dan, en rap!!

Vandaag een bloemetje voor mijn moeder

het is haar verjaardag en ze doet het zo goed

ondanks alle beperkingen en gezeul van dit moment.

Love the truth,

but be tolerant towards errors.

Dromen

Hoe zit dat toch met dromen, moeten we er waarde aan hen hechten, zijn ze voorspellend, veelzeggend, het orakel van je onderbewustzijn, wishfull thinking ? Of is het, zoals je ook veel hoort, gewoon de "kliko" van je bewustzijn? Opruimen van je zolder zodat je de volgende dag weer nieuwe oude zooi op diezelfde zolder kunt zetten en zodoende telkens ruimte maakt voor nieuwe dingen op de begane grond en de eerste verdieping (als je tenminste al twee verdiepingen hebt). Het moderne en veel ge(mis)bruikte loslaten dus.

Ik vraag het me af, want als het laatste het geval is, heb ik op het ogenblik toch af en toe het idee dat mijn zolder nooit opgeruimd raakt. Ik droom in ieder geval de laatste weken niet anders dan over "oude" gedane zaken, vooral over mijn exen en dan met name de ex die me het leven de afgelopen jaren erg moeilijk heeft gemaakt, wat ik natuurlijk ook zelf heb toegelaten, maar wat volgens mij niet anders kon en bla bla bla bla............. Nou is het natuurlijk niet de bedoeling dat je gelijk gaat denken dat ik een veelvraat ben, want zoveel exen zijn er nu ook weer niet, hoewel ik ook meteen besef dat die gradatie afhankelijk is van ieders eigen normen, het zij zo!

Afin, nu weer verder over die nachtmerries want ik merk dat ik allerlei zijstraatjes tegenkom. Het zijn namelijk inderdaad nachtmerries want ze willen me terug in die dromen (vanzelfsprekend natuurlijk). In die van zondag op maandag bijvoorbeeld, had ik een relatie met een vrouw! (Voor de kenners is het duidelijk dat dit bij mij errug onwaarschijnlijk is.) Alle middelen werden uit de kast getrokken, en echt niet alleen de diplomatieke, om het doel verwezenlijkt te krijgen. Uiteindelijk is het er gelukkig niet van gekomen en werd ik gewoon alleen in mijn eigen bed wakker, maar het was dus weer wel een onrustige nacht, de zoveelste van de afgelopen tijd en ik merk ook aan mezelf dat het kwijt zijn van mijn slaapritme me nu aardig op gaat breken. Nou heb ik natuurlijk normaal gesproken niks tegen onrustige nachten maar dan toch liever zonder dat soort dromen en niet alleen in mijn bed, maar met iemand van mijn "soort" en die ik zie zitten. Voorlopig ga ik er maar van uit dat het er vast wel mee te maken zal hebben dat ik echte vette strepen heb gezet en dat nu door mijn vertrek ook in de praktijk ga brengen, dat zal het best wel zijn en ook dit waait weer over. Of zou ik toch het blogvirus hebben?

Eigenlijk wilde ik in eerste instantie alleen maar vertellen dat ik weer een onrustige nacht heb gehad en dat heb ik dus nu via een omweg toch maar weer mooi voor elkaar gekregen, bovendien heb ik gelijk een log gevuld en weer maar eens mijn hart gelucht, lekker therapeutisch dus.

Honeymooners update.

Kia ora, We zitten nu bij de Franz Joseph Glacier op het zuidereiland. Het is hier echt schitterend. Het is nog steeds goed weer al wordt het hier al iets frisser. Die domme Aussies vinden het hier al koud en dragen dikke winterjassen, wanten en mutsen. Ik loop nog steeds zonder jas rond. Volgens mij is het rond de 12 graden. Morgen (dinsdag) gaan we naar Queenstown. Hier blijven we 2 dagen en gaan we een lord of the rings tour maken en varen met een jetboat. Het is een leuke maar oude groep. Sinds gisteren hebben we gezelschap gekregen van drie dames van rond onze leeftijd maar deze hebben zich nog niet aan de groep aangepast en zonderen zich nog erg af. Wij missen jullie eigenlijk nog helemaal niet. Huizen zijn hier niet erg duur dus misschien blijven we wel???? Veel liefs en misschien tot lezens. Raymond en Daisy Sonneveldt P.S. Je kan geen reactie terug sturen naar dit adres want we gaan morgenochtend om 8 uur al weer weg en dan is het bij jullie pas 10 uur 's avonds. Het is hier nu 9 uur 's avonds en bij jullie 11 uur in de morgen.

Elkaar kennen wil niet zeggen dat je alles van elkaar weet,

maar met vertrouwen in elkaar gelooft.

Foto's

Heb gisteren het begin gemaakt van een opslag voor mijn eigen, volgens mezelf geslaagde foto's, het is wel nog in de experimentele fase dus nog niet helemaal wat ik in mijn hoofd heb. Het aantal foto's is ook nog vrij beperkt. Je vindt ze uiteraard onder de kop foto's in het keuzemenu. Heb sinds kort een nieuwe digitale camera en vind dat de foto's hiervan vergroot vertoond kunnen worden, de foto's van mijn vorige camera vond ik vergroot niet echt geweldig.

Misschien ben ik wel erg kritsch wat dat betreft maar dat heeft dan te maken met mijn fotografenverleden. Sinds kort zijn de fotografeerkriebels weer terug, na een erg lange tijd helemaal weg geweest te zijn, en heb zodoende weer zin om van alles en nog wat ook op die manier vast te leggen. Komt ook goed van pas als ik straks verslag uit ga brengen. Op deze manier kan ik het allemaal meer concreet en aanschouwelijk maken en hoef ik sommige dingen niet met woorden uit te leggen. Op de laatste gelaagde foto kun je ook zien waar ik zit die drie maanden op Lanza, heb je gelijk een idee.

Een dwaas doet zijn ervaringen bij zichzelf op,

een wijze bij anderen.

RIP

Het is eindelijk zo ver, mijn logeerbed heeft voorgoed de geest gegeven. Tom ging er op zitten en het brak finaal doormidden. Heb er meteen korte metten mee gemaakt, ook de rest gesloopt en meteen in de vuilcontainer gedumpt. Het zat er al aan te komen want ik heb het recent nog moeten verstevigen met spijkers en schroeven om te voorkomen dat de loge's zich nachts een rolberoerte zouden schrikken als de hele boel in elkaar zou storten. Het is geen groot verlies, het was een krijgertje en heeft toch zes jaar prima diensten bewezen, the end of an era.

Nou heb ik dus een ouderwets kermisbed in de logeerkamer, lattenbodem op de vloer en daar de matras op, pure nostalgie en mijn logeerkamer lijkt gelijk ook veel ruimer. Ben al wel gaan neuzen op de IKEA site voor een vervanger maar die hebben bij de eenpersoonsbedden alleen maar hoogslapers. Ik ga voorlopig voor het kermisbed, hou mijn ogen open en loop dan wel een keer tegen een vervanger aan, overblijvers kunnen tenslotte toch nog terecht.

Heb net ontdekt dat Hanneke Groenteman mijn reactie op haar log over dwaze vaders, heeft geplaatst, erg leuk! Dat stukje sprak me nogal aan omdat ik zelf iets dergelijks aan den lijve heb ondervonden, wie weet haalt het wat uit, als is het maar voor iemand een steuntje in de rug tenslotte.

Serieuze oprisping

Als ik zoals vandaag, weer terugkijk op gisteren naar met name de emoties die onrechtvaardigheden en onwil bij me oproepen, heb ik wel eens zoiets van: "Wat is dit in me?" Is dit nu wat ze midlife noemen of heb ik ondertussen alle afstompingen en oogkleppen van de huidige individualistische maatschappij van me afgegooid en ben ik terug bij de persoon die ik ook was toen ik achttien/twintig jaar was?

Die gedrevenheid en motivatie herken ik wel uit die tijd, ook de energie die ik in me voel is dezelfde als toen. Ik voel me ook of ik de hele wereld aankan terwijl veel anderen van mijn leeftijd gezapig en gelaten met hun dikke pens achter de tv zullen liggen. Het lijkt soms zelfs of ik nu veel feller reageer als in die tijd, dat zal dan wel komen door mijn levenservaring en de wetenschap dat ik nu niet meer nog mijn hele leven voor me heb. Wat me in deze tijd vooral tegen de borst stuit en waar ik me soms mateloos aan erger, vooral als het erg dichtbij komt, is het egocentrische van deze samenleving, gelukkig kan ik er ook zeker even vaak om lachen en het laten voor wat het is. Ik denk ook dat heel veel mensen zich lam zullen schrikken als ooit het middelpunt van het universum ontdekt wordt en zal blijken dat zij dat dus niet zijn.

Vanuit mijn standpunt bezien, ben ik er haast van overtuigd dat het niet anders kan zijn dan dat er een grote ommekeer in het denken van deze tijd moet komen, dat veel mensen door wat dan ook wakker geschud moeten worden. Zo niet, dan stevenen wij volgens mij af op een maatschappij waar fenomenen als "burn-out", eenzaamheid, agressie en aanverwante gevolgen nog meer zullen escaleren als nu. Ik kan me dan ook wel iets voorstellen bij de normen en waarden discussie van dit moment maar sta wel al te kokhalzen als ik zie hoe JP en zijn bende dit benaderen met hun opgestoken vingertjes en betuttelende maatregelen. Die domineeshouding kan volgens mij zeker niet meer in deze tijd van eigen meningen en zelf je weg kiezen. Uiteraard heb ik ook geen kant en klare oplossing voorhanden, het zou volgens mij al wel heel wat schelen als mensen wat bewuster naar zichzelf, elkaar en hun bezigheden keken.

De ziekenhuisweek loopt gelukkig op zijn einde en de verhuizing van maandag is nu ook geregeld, de afspraken zijn gemaakt. Alleen maandag wil ik misschien toch nog even een gesprekje met de intake-verpleegkundige hebben om "onze" kant van het verhaal even op een nette manier te verduidelijken, ik zie wel hoe ik daar maandagochtend over denk. Mijn moeder heeft nu vrede met de nieuwe situatie en daar gaat het tenslotte om.

Vanavond hebben een vriendin van mijn moeder, haar beste, en ik, op aandringen van haar al een deel van de vele boeketten bloemen mee naar huis genomen omdat ze die maandag toch niet allemaaal mee kan en wil nemen naar haar nieuwe tijdelijke stek. Dat kwam me wel erg goed uit, was toe aan verse bloemen en had ze gelukkig vandaag nog niet gekocht, weer een meevaller en ik vind ze nog erg fraai ook. Wel een sterke en vooral zware lucht door de lelie's die er in zitten, ik leg daarbij altijd de associatie met een bordeel. Niet dat een bordeel voor mij gesneden koek is en ik daar kind aan huis ben, wat moet ik er tenslotte, maar zo'n luchtje stel ik me daarbij voor.

Helaas vandaag weer maar eens bevestigd gekregen hoe verziekt Nederland is en in mijn ogen steeds meer raakt. Regeltjes, hokjes, burocratie, weglopen van verantwoording, de schuld in andermans schoenen proberen te schuiven en noem het maar op. Blijkbaar ook in de zorg hoewel je daar toch anders zou verwachten, zoals bijvoorbeeld vooral wat meer inlevingsvermogen. Vandaag ben ik dus achter de tijdelijke en verkeerd gelopen plaatsing aangegaan van mijn moeder in het verpleeghuis in Breda omdat ze er zich, zoals gisteren bleek, toch niet helemaal happy bij voelt, wat onzeker en zo en omdat het natuurlijk allemaal toch al ingrijpend is voor haar, waarom dan nog al die extra klungeligheden.

Nou daar ben je dus mooi klaar mee, het blijkt dus dat dit soort zaken helemaal niet geregeld worden door de secretaresse van de chirurg maar door de intake verpleegkundige zelf, die met het verhaal kwam dat de fout bij diezelde secretaresse lag.(???) Allerlei mensen heb ik ondertussen aan de telefoon gehad op verschillende locaties maar de juiste personen krijg je niet te spreken of zijn pas maandag weer aanwezig. En maandag is het de bedoeling dat ze naar dat huis gaat, terwijl je zelfs daarvan nergens te weten komt hoe laat, hoe enz dat gaat gebeuren. Kortom de klungeligheid ten top en over frustrerend gesproken. Het doet er toch niet toe wie er verantwoordelijk is voor al dat amateurisme, als het nu maar fatsoenlijk geregeld wordt.

Pffffffff, lekker, dat lucht op!! Nou weer maar verder stoeien in de burocratische molen, ik zal blij zijn als ik dat in ieder geval straks voor drie maanden achter me kan laten. Niet dat 't daar allemaal halleluja zal zijn, maar gewoon even afstand en iets anders.

Gistermiddag en avond zoals gepland met Jeanne naar Rotterdam geweest. Het viel me wel op dat het lijkt of er meer buitenlanders rondlopen dan Nederlanders. Je waant je in een ander land. Nou was ik er ook al wel een jaar of zo niet meer geweest en dingen kunnen snel veranderen. Of ik had er misschien nu pas oog voor, en dat oog kwam dan soms echt niets tekort want er liepen fraaie exemplaren bij.

We hebben eerst gegeten bij Engels, een grand cafe in jaren twintig stijl vlak bij het Centraal Station. Daar waan je je ook ergens anders maar dan in de tijd, er hangt een aparte sfeer. Een Casablanca sfeertje, grote kroonluchters, rondom een vide, een pianist, mensen op doorreis, aparte types, extravagante types, vergane glorie, vergeelde en overjaarse inrichting, alles bij elkaar toch stijlvol maar bijna net niet meer.

Hoe dan ook, dat deed er in ieder geval niet erg veel toe, het voelde goed, het eten was prima en de conversatie onderhoudend en amusant. We hebben ons weer best vermaakt. Daarna naar Don Quijote voor de Spaanse avond. Grote opkomst, zeker veertig man, goeie voorlichting op een informele en echt enthousiaste manier gebracht met na afloop Spaanse hapjes en drankjes. Bij mij heeft het allemaal een goeie induk achtergelaten, mij hebben ze om en mocht het er toch nog van komen om voor een aantal weken Spaans in Spanje te gaan leren, dan ga ik dat zeker bij hen doen.

Halderbergse omroep houdt open dag

Zaterdag 9 oktober a.s. bent u van harte welkom in de studio van Radio Halderberge aan het Sint Annaplein 6 in Oudenbosch. U kunt een plaatje aanvragen, zelf afkondigen en zien hoe een radio-uitzending gemaakt wordt. En natuurlijk kunt u ook een praatje maken met de medewerkers. Bij Halderberge TV kunt u een screentest doen. .

U bent van harte welkom tussen 13.00 en 20.00.

En, als u niet komt kunt u natuurlijk ook luisteren. In Oudenbosch op de kabel 102.6 FM, in de andere kernen op 87.5 FM. En natuurlijk overal in de ether op 106.7 FM. Of kijken, iedere tweede donderdag van de maand.

Dus graag tot ziens op zaterdag 9 oktober, tussen 13.00 en 20.00 uur in de studio, Sint Annaplein 6 in Oudenbosch (onderin de Basiliek, ingang aan het Doelpad)

(Bovenstaande aankondiging op verzoek van mijn zoon Tom die deze open dag heeft georganiseerd. Glim, Glim !!)

Counting sheep

Net uit mijn nest, 10 uur, heerlijk geslapen en weer bijgetankt. Vandaag weer een volle dag. Eerst vanmiddag samen met Tom op bezoek in het ziekenhuis, ik haal hem om half twee bij hem thuis op en daarna, als ik hem weer bij zijn moeder heb afgezet, samen met Jeanne B, een contact uit mijn voormalige werk die ondertussen een dikke vriendin is geworden, naar Rotterdam. Eerst samen eten en bijbomen en daarna naar een voorlichtingsavond over Spanje en taalonderwijs in Spanje.

Heb er zin an, het is altijd erg goed als wij samen weg zijn. Zij heeft al verschillende keren zo'n lesweek gedaan in Salamanca en Barcelona, we zouden dat volgend voorjaar samen een week gaan doen, maar dat is voorlopig natuurlijk even van de baan door mijn Lanzarote plannen. Wel ga ik uitkijken of er op Lanza ook zoiets is, zodat we dat alsnog samen kunnen doen. Op Tenerife heb ik al een filiaal van zo'n instelling ontdekt en dat zou natuurlijk ook kunnen, is tenslotte niet erg ver daar vandaan. We zullen zien. Deze morgen eerst aan mijn verplichte wekelijkse sollicitaties iets doen want dat schiet er de laatste weken echt helemaal bij in. Dat heeft natuurlijk nu ook weinig zin maar ja, regeltjes zijn regeltjes en we zijn natuurlijk sowieso bevoorrecht dat er hier zoiets (nog) is, dat is in andere landen soms wel even heel anders.

In de liefde kun je alleen maar teleurgesteld worden door jezelf.

Als je teleurgesteld bent in de ander, is de liefde al dood.