Het was gisteren natuurlijk een uitgelezen dag om te mijmeren over het hebben van een zoon en dan met name met het oog op mijn aanstaande vertrek, na een scheiding met een erg lange vervelende nasleep en daarnaast als homo-vader. Het is misschien niet de ideale situatie geweest voor Tom om in op te groeien, daar kun je over stoeien, maar hoe zou die ideale omgeving er dan wel uit zien, bestaat dat uberhaupt en wie zijn wij en wie ben ik om daar over te oordelen? Volgens mij gaat 't er vooral om dat kinderen liefde krijgen en een veilige plek hebben, hoe die er dan uitziet en is samengesteld is volgens mij bijkomstig. Ik praat daarmee natuurlijk wel in mijn eigen straatje, maar ben er van overtuigd dat het ook zo in elkaar zit.
Ik zie en merk aan Tom in ieder geval dat het ook veel positiefs heeft. Hij heeft natuurlijk door alle verwikkelingen al behoorlijk wat onder zijn pet gestoken , maar als ik dan zie hoe hij nu in het leven en in zijn schoenen staat, zie ik vooral de voordelen die het voor hem heeft gehad. Hij is sterk, flexibel, bewust, sociaal en heeft een stevige goed onderbouwde eigen mening op zijn zeventiende. Ik geloof niet dat ik zelf al zo ver was op die leeftijd, maar mijn jeugd is dan ook tot ongeveer mijn negentiende voor mijn gevoel een aaneenschakeling van zorgeloosheid geweest.
Natuurlijk heeft hij door alles ook stukken gemist van zijn kind zijn, maar ik ben er van overtuigd en spreek ook uit ervaring dat je die gemiste stukken op een of andere manier toch later in kunt halen. Bovendien ziet hij dat zelf gelukkig niet zo, hij zegt in ieder geval dat hij gelukkig is, voor hem is dit tenslotte een "normaal" leven omdat hij nooit anders heeft gekend. Daarnaast krijg je volgens mij allemaal datgene voorgeschoteld wat je nodig hebt en zal dit voor Tom en voor mij dus allemaal zijn redenen wel hebben, die ik, voorzover ik dat natuurlijk nu al kan bekijken, ook grotendeels wel zie.
Zoals ik er nu tegenaan kijk heb ik er uiteraard niet altijd tegenover gestaan, ik heb in tijden dat het allemaal nog niet zo helder was als nu, massa's donkere wolken boven hem zien hangen en ben soms overtuigd geweest dat hem de slechtste scenario's stonden te wachten. Dat is gelukkig nu allemaal verleden tijd omdat hij me op alle mogelijke manieren heeft overtuigd van zijn kracht en zijn kunnen. Ik weet zeker dat hij 't gaat rooien, ik heb alle vertrouwen in hem, gewoon omdat 't zo'n kanjer is.
Ik denk ook dat het goed is dat ik nu in ieder geval een tijd weg ben en zodoende meer afstand schep. Tussen Tom en mij is de band namelijk door alle rompslomp zo hecht dat we elkaar daardoor in mijn ogen in onze ontwikkeling belemmeren. Een beslissing die niet makkelijk was om te nemen, erg dubbel en in feite de moeilijkste en pijnlijkste uit mijn leven tot nu toe. Maar ja, dat soort beslissingen horen soms ook bij het vader zijn. De tijd zal uiteindelijk hoe dan ook duidelijk maken of 't een goeie was!
