Het is duidelijk dat de tijd van afscheid nemen en afsluiten nu echt is begonnen. Ik doe steeds meer dingen voor het laatst, afgelopen dinsdag bijvoorbeeld ben ik voor de laatste keer naar de training bij Depiro in Breda geweest, volgende week dinsdag de laatste vergadering van de werkgroep rouwverwerking bij Traverse en volgende week vrijdag al mijn eerste afscheidsetentje met Marion, die 3 oktober voor drie weken naar Marokko vertrekt (nee, niet op de tandem en ook niet in een busje maar gewoon met het vliegtuig) om te ervaren of haar gevoel dat tijdens haar vakantie in mei is ontstaan, echt is.
Voor mijn gevoel gaan we nu in sneltreinvaart richting 21 oktober, de dagen vliegen namelijk om en dat is ook goed, ik ben er voor mijn gevoel klaar voor. De maanden van voorbereidingen en alle bijkomende emoties een plekje geven zijn goed geweest, die waren nodig om iedereen en mezelf te laten wennen aan het idee. De dag zelf zal het waarschijnlijk wel janken worden met de pet op, maar dat mag ook, het zullen goeie tranen zijn.
Alles in die richting klopt ook, dat heb je voor een deel al kunnen volgen maar er zijn nog veel meer van die toevalligheden: mijn moeder bijvoorbeeld moet op 20 oktober voor de laatste nacontrole naar de chirurg. De familiereunie, die eindelijk na vele jaren een feit is, zou eerst op 24 oktober zijn en is om wat voor reden dan ook verzet naar 9 oktober. Het is voor mij in ieder geval duidelijk dat dit gewoon zo moet zijn en dat het goed is.
Wel voel ik me steeds onwezenlijker, ik ben voor een deel al daar en mijn andere stuk is nog hier. Ik hang er ergens tussenin in een soort niemandsland. Het is een vreemde maar waarschijnlijk logische gewaarwording en merk dat ook aan veel ander dingen, heel veel gaat langs me heen en interessert me veel minder of niets meer. Ik ben ook met weinig anders meer bezig en dat is ongetwijfeld een kwestie van me al afsluiten, afstand nemen en de knoppen omzetten.
