Het is dus de tijd van de afscheidsborrels en etentjes. Gisteravond de eerste afscheidsborrel bij mij thuis, met Johan en Marco. Zij zijn afgelopen zondag teruggekomen van een vakantie op Ibiza. Volop verhalen natuurlijk over het bruisende, veelzijdige en tolerante uitgaansleven daar en de extreme types die je er geheid tegenkomt.
Ben er zelf drie keer geweest en het is inderdaad een belevenis, je moet het een keer gezien en meegemaakt hebben. De laatste keer is voor mij ondertussen al weer ruim tien jaar geleden, ik had het er daarna wel gezien. Zo is dat bij mij ook met de homokroegen en de hele gay-scene gegaan. Ik heb een aantal jaren rondgehangen in kroegen van Amsterdam tot Keulen, heb er een heel leuke tijd gehad en spannende dingen meegemaakt maar had het daarna ook daar gehad. Ik loop er nog wel eens binnen, ook op Lanzarote, maar heb dan telkens weer zoiets van: "Wat doe ik hier?" Er hangt toch altijd een speciaal sfeertje, niet relaxed. Dat zal ook vast wel met mijn leeftijd en mijn karakter te maken hebben en de wetenschap dat ik daar niet vind wat ik zoek, een plezierige ontspannen avond. Als ik dan toch naar een kroeg wil ben ik veel meer op mijn gemak en heb ik het veel meer naar mijn zin in een kroeg waar alle soorten en maten komen.
Ik heb ook niks met gay-pride bijeenkomsten, roze maandagen en dat soort manifestaties. In mijn ogen is dat vaak juist een bevestiging van de uitzonderingspositie van holebi's en loopt het er meestal op uit dat het idee wat "gewone" mensen hebben van ons, extreem en nichterig, juist bevestigd wordt. Waarom je geaardheid op die manier tentoonspreiden, hou dat lekker binnen je eigen kringetje. Ik heb het allemaal ook wel eens gezien en meegemaakt en het was dan hartstikke leuk en gezellig, maar mij zul je er niet meer zien. De gedachte erachter, volledig geaccepteerd worden is toch nog steeds een illusie, je wordt door het gross getolereerd en schiet op deze manier volgens mij alleen maar aan je doel voorbij. Je maakt hierdoor vaak alleen maar een bezienswaardigheid en curiositeit van jezelf.
Je kunt ook trots zijn op jezelf zonder jezelf tentoon te stellen en te verheerlijken, je hebt er in feite alleen jezelf maar voor nodig en niet al die poespas.
