Het was gisteren weer een 'alles op een rijtje zetten' dag, ik ben dan voornamelijk zielig en loop over van zelfmedelijden, heb af en toe eens van die melancholische dagen dat ik me daar lekker helemaal in onderdompel en in laat gaan. Gelukkig zie ik het relatieve er ook van in en daarom mag ik dat ook af en toe van mezelf, ik weet toch dat het de volgende dag weer over is, maar heb het blijkbaar zo nu en dan eens nodig om weer iets van me af te gooien.
Meestal komt zo'n dag na een leuke periode of voor iets heel nieuws. In het eerste geval is het volgens mij een kwestie van mezelf weer tot de orde roepen en beseffen dat het niet altijd feest is. In het geval dat er iets nieuws voor de deur staat is het een kwestie van mezelf opladen en heeft het vooral te maken met de onzekerheid voor het nieuwe. Gewoon drempelvrees, plankenkoorts of hoe je het ook wil noemen dus.
Op zulke momenten zakt de moed even in mijn schoenen en is de hele wereld voor mijn gevoel tegen me. Het liefst zou ik dan hebben dat iemand me bij mijn handje neemt en me ontzettend in de watten legt. Volgens mij een volkomen normale reactie die in mijn ogen een overblijfsel is van de tijd dat we kind waren. Het kind in me leeft dus gelukkig nog.
Ik worstelde gisteren dus met mezelf en dat had deze keer met het nieuwe te maken wat in aantocht is. Vooral het dubbele daarin zat me dwars, een stuk van me wil dit heel graag maar het andere deel wil dit niet. Het is dus eigenijk gewoon zo dat mijn verstand en gevoel nog niet helemaal op een lijn zitten. Het enige wat me daarbij helpt is een keer lekker janken en het uitschreeuwen, dan is mijn hoofd weer leeg, een laagje weg en kan ik weer verder. Nou dat heb ik gisteren dus ff uitgebreid in afzondering gedaan en zodoende kan ik er vandaag gewoon weer lekker tegenaan.
