Het zal me toch niet gebeuren he, ik mocht 't afgelopen week nog wel schrijven in een mail aan een goeie vriendin: "Wat de liefde betreft is het aan deze kant erg rustig, ben er ook niet mee bezig en sta er volgens mij zelfs niet voor open nu, stel je voor dat ik HEM net tegenkom voordat ik vertrek. Nee hoor, ik zie daar wel."

Nou het is maar weer eens duidelijk dat je het niet altijd zelf voor het uitzoeken hebt. Ik zal bij het begin beginnen. Onder het appartementencomplex waar ik woon zitten kantoren van een regionale krant en daar werken natuurlijk mensen en dus ook mannen. Ik had hem al wel eerder gezien en hij was me ook al wel opgevallen want hij is leuk, lekker en heeft een goeie uitstraling. Maar meer heb ik er nooit bij gedacht, tot afgelopen week. Dinsdag of zo liep hij van de kantoren naar het fietsenhok en ik vanaf mijn auto naar binnen. We raakten als reactie op een of andere onbenullige voorval, ik weet al niet meer wat dat was, even aan de praat en maakten samen een geintje over dat voorval. Hij keek me voor mijn gevoel toen al erg doordringend aan maar alla dat kan iemand zijn manier van kijken gewoon zijn, dus verder geen aandacht aan besteed en ook niet meer aan gedacht tot gistermiddag.

Ik liep over het Roosendaals Treffen, waar ik al over schreef, en stond bij een paar vrienden te kletsen toen hij voorbij kwam gelopen, alleen, ik zei goeiedag tegen hem en hij zei iets terug en weer keek hij me zo doordringend aan, liep verder, keek om, liep weer verder en keek nog een keer om enz. Erg spannend en leuk natuurlijk. Jeetje het zal me toch gebeuren net een paar weken voor ik weg ga, nondeju dat zou weer net iets voor mij zijn. Eigenlijk kan ik dat er helemaal niet bij gebruiken nu, ik voel me toch al zo onwezenlijk. Maar ja, laat maar gebeuren wat gebeuren moet! Als het zo moet zijn hou je dat toch niet tegen en waarom zou ik?