Het wordt in meerdere opzichten hier allemaal wat normaler, maandagmorgen kwam ik uit mijn bed en de lucht was zwaar bewolkt, het had al flink geregend en dat deed het nog steeds, regen met zand. Over alles wat licht van kleur is lag een gele waas, ook over mijn wasgoed dat ik de avond ervoor buiten te drogen had gehangen. Toch even onwenning dat je niet op je terras kunt ontbijten. Wel een mooie gelegenheid om weer aktie te ondernemen. Ik heb mijn financiele plan en mijn plan van aanpak op papier gezet en met Colourworks, de drukkerij annex grafisch ontwerpburo, een afspraak gemaakt. Het wordt nu tijd om verdere stappen te gaan zetten, mijn keuze had ik gevoelsmatig al eerder gemaakt en het is me nu ook duidelijk dat het geen bevlieging was vanuit het euforische gevoel van de eerste maand, maar dat het een blijvend gevoel is. Ondanks de eerste barstjes is het me duidelijk dat mijn toekomst meer hier ligt dan in Nederland. Ook hier loop je natuurlijk tegen teleurstellingen aan, maar het lijkt of je er veel makkelijker overheen stapt. Bovendien zijn er meer kansen en mogelijkheden en het leven is veel leefbaarder.

Het leven is hier ook natuurlijk een slingerweg met soms hobbels en moeilijke bochten, waar niet, maar veel meer relaxter en nog veel socialer dan in Nederland, je leeft veel meer buitenshuis en onder de mensen. Het (b)lijkt ook dat je als vanzelf veel makkelijker gaat denken, op de Spaanse manier: komt het vandaag niet dan morgen wel, en: graag of niet. Kortom mijn beslissing wordt definitiever, als dat al kon, ook op het praktische vlak. Het enige wat me eigenlijk nog doet aarzelen is het besef dat ik Tom erg veel minder zal gaan zien door deze stap. Maar ook dat is relatief, hij is op een leeftijd dat hij zijn vleugels uitslaat en dit zou ook gebeurd zijn als ik in Nederland zou wonen en het is al gebleken dat onze band alleen maar nog hechter is geworden. Dit alles hebben Tom en ik ondertussen weer samen doorgenomen en dan blijkt maar weer eens wat een kanjer van een zoon ik heb, zijn reactie was: "Als jij dat wil doen moet je je hart volgen". Ik bedoel maar!! Alles bij elkaar dus weer een paar erg bewogen dagen, ter afronding en om mijn eerste Spaanse inkomsten te vieren heb ik John en Ailsa 's avonds uitgenodigd om samen te gaan eten in Tias bij "Las Vinias" tussen de Spanjaarden. Oh ja, van Dee heb ik ondertussen weer zo goed als een volgende opdracht binnen, het vernieuwen en restylen van de menukaart voor Royal, not bad. Ik wilde voorstellen om hem lekker opvallend te maken, pink of zo, maar dat zal wel niet hoeven, dat zal waarschijnlijk vanzelfsprekend zijn. Tot zover november, see you in december!

Zondag heb ik Dee, ik noem haar ondertussen "The pink panther", een offerte/pro forma faktuur voor het bouwen van haar website gegeven, met het verzoek de helft ervan nu meteen te betalen omdat ik kosten moet gaan maken voor het registreren van haar domeinnaam, webspace etc. In eerste instantie was ze ietwat overdondert en wilde ze het hele spul al afblazen. Mijn reaktie was erg cool: "Prima, dan zorg ik dat de spullen die ik nog van je heb morgen bij je terug zijn". Een reaktie die ze blijkbaar niet had verwacht want even later was het allemaal koek en ei: morgen mijn eerste Spaanse inkomsten, YES!!

Het weer was net als gisteren nog wild, de zee ook, maar het was wel volop zonnig en omdat het zondag was vooral druk met Spanjaarden op de stranden. Gevoelsmatig was het wild net als het weer, zo'n kwakkeldag met twijfels over van alles en nog wat. Het was duidelijk weer tijd voor mijn wandelschoenen met de bedoeling alles weer eens een keer na te lopen en op een rijtje te zetten. Even weer duidelijk voor ogen krijgen waarom ik tot deze stap ben gekomen en wat ik terugvind als ik blijvend terug naar Nederland zou gaan na deze drie maanden. De uitkomst was voorspelbaar: er is gewoon geen weg terug, terug gaan zou verkapte zelfmoord zijn, misschien ietwat te dramatisch uitgedrukt maar het gaat om de strekking, ik zou er doodongelukkig zijn. Nu is het eigenlijk wel de bedoeling dat de komende dagen wat rustiger zullen zijn wat het lopen betreft, want van erg lange wandelingen zal het voorlopig niet kunnen komen, ik heb namelijk door het vele van me aflopen van de afgelopen dagen een paar flinke blaren onder mijn voeten. Het is dus tijd voor rust op dat gebied en dat zal ook wel zo uitpakken want alles komt tenslotte op het juiste moment, dus waarom deze keer dan niet?

Om alle mogelijkheden en kansen te benutten om aan de slag te komen en hier een inkomen op te bouwen, heb ik gisteren BN/De Stem, het AD, de Telegraaf en het produktiebedrijf van het tv-programma waar ik eerder dit jaar in zat benadert met de vraag of ze wellicht geinteresseerd zijn in mijn verhaal. Dit naar aanleiding van het bericht dat op dit ogenblik meer mensen nadenken over een dergelijke stap en een reactie van Mieke die mijn dagelijkse logs op de voet volgt. Zij vind mijn schrijfstijl bijzonder en wel iets weg hebben van een dagelijkse soap, een reallife-soap dan wel te verstaan. Misschien kan het mensen aanspreken en kan er iemand iets aan hebben, je weet tenslotte maar nooit en niet geschoten is altijd mis. Bedankt voor de tip! De zaterdag was verder rustig op het weer na, ook hier is het weekend en dan zijn de meeste bedrijven en instellingen dicht. Ik ben 's morgens weer aan de slag geweest met de kauwgomballen website die ondertussen al aardig vorm begint te krijgen. Ik zou hier weer wel een link kunnen plaatsen zodat je kunt zien hoe het er nu uitziet, maar doe dat bewust niet meer, het zou namelijk weleens voor oogletsel kunnen zorgen en dan heb ik straks nog schadeclaims aan mijn broek ook. Daar zit ik nu niet echt op te wachten.

Het weer was zoals gezegd allesbehalve rustig: wisselend bewolkt en zonnig, veel wind en hoge golven, ze sloegen metershoog over de ballustrades van de boulevard en delen van de stranden waren rood van de dooie sprinkhanen. Tijd om weer eens een lange wandeling te maken zodat de kilo's die eraf waren ook eraf blijven. Onderweg kwam ik "la medio naranja" (letterlijk: de halve sinaasappel: Spaanse cynische benaming voor een homostel) uit Purmerend weer tegen die ik deze week al eerder had gesproken. Weer zo'n relatie met bijgestelde afspraken waarmee de ene helft duidelijk zichtbaar niet gelukkig was. Ik werd ook uitgenodigd, nee dank je not my piece of cake. Ze moeten vooral doen wat ze niet laten kunnen maar ik meng me daar niet in. Ik ga voor lang geluk, niet voor kort genot.

Ailsa en ik hebben de afspraak gemaakt dat we samen aan ons Spaans gaan werken, het is tenslotte eigenlijk niet meer dan fatsoenlijk dat we in ieder geval laten zien dat we van goede wil zijn ten opzichte van de plaatselijke bevolking. Wij hebben er tenslotte voor gekozen dat we hier willen wonen en dan is het ook onze verantwoording om ons in ieder geval wat de taal betreft aan te passen. Ik geloof trouwens niet dat Ailsa echt gemotiveerd is, het zal er dus wel op neer komen dat ik in mijn eentje aan de slag ga. Soit! Vandaag ben ik bij Dee langs gegaan in haar knibbelknabbelhuisje, een kruising tussen Dynasty en het huisje van Hans en Grietje, erg camp, zoet en protserig. Ik heb haar mijn eerste opzet van de website laten zien en net wat ik dacht: ze vindt de kleuren te zacht, het moet feller en heftiger. Dus gaan we nu toch naar iets tussen paars en roze. Verder heeft ze het me vrij makkelijk gemaakt, dus het zij zo! De klant is tenslotte koning, als ze maar betaald. Ze kwam ook al met plannen voor een website voor het restaurant, Royal, dus voorlopig nog meer goeie vooruitzichten.

Het strand was vandaag bezaaid met dode sprinkhanen, met het vreemde sinistere weer van gisteren is er blijkbaar een zwerm vanuit Afrika overgekomen. Het zijn nogal flinke jongens, zo'n acht centimeter, oranjerood en zitten letterlijk overal. Ik had ze natuurlijk weer helemaal over het hoofd gezien, liep blijkbaar met mijn hoofd in de wolken, tot John me er op wees, vooral de druivenplanten zijn favoriet. Ook wemelt het de laatste weken van de koolwitjes, kleine witte vlinders die in Nederland ook de meest voorkomende vlinders zijn. Kortom het is hier op het ogenblik niet de beste tijd voor de mensen met een moestuin of grotere groentenaanplant.

Steeds meer krijg ik het gevoel dat ik door de Gazet aan het lijntje wordt gehouden, teruggebeld wordt er niet en ik krijg als ik zelf bel niet degene aan de lijn die ik moet hebben. In feite dus gewoon onfatsoenlijk en zielig en natuurlijk ook veelzeggend over de daar heersende cultuur. Het zal dus waarschijnlijk niet zo moeten zijn en dat is dan maar goed ook, in zo'n cultuur zou ik me niet thuis voelen. Soit! Ondertussen zijn er wel weer ander mogelijkheden op mijn pad gekomen. Voor Ailsa en John heb ik foto's gemaakt voor hun kerstkaart en de layout daarvan ook ontworpen. Het bedrijf waar de kaarten gedrukt zijn heb ik vandaag benadert of we misschien op een of andere manier zouden kunnen gaan samenwerken in de toekomst. De start daar was al heel anders dan een paar weken terug bij de Gazette, de sfeer die er hing, de spontane ontvangst en de openheid voelden al heel anders en positiever aan. Ik heb mijn cv en portfolio achtergelaten want de eigenaar zit nu in Engeland. Maandag is hij er weer. Wie weet!!

Gistermiddag ben ik bij Wilfried op bezoek geweest, hij woont al dertig jaar op Lanzarote en kent er dus de weg. Hij gaat volgende week met me naar Arrecife langs een paar officiele instanties, hij kent de taal erg goed dus dat maakt het allemaal wat makkelijker. Verder was het een rustige en bewolkte dag, duidelijk minder toeristen op het eiland, daardoor leger op de terrassen. Bij Royal is er weer eens wisseling van de wacht geweest, dat is sinds ik hier ben geloof ik al de derde keer, Dee heeft deze keer haar zoon Chris op staande voet ontslagen, er loopt nu in zijn plaats een nieuwe Griekse ober rond uit Athene, niet verkeerd.

Rian schreef het al in haar reactie op mijn log van gisteren, rituelen helpen om orde op zaken te stellen, zo ook bij mij. Mijn meest werkzame ritueel is lange wandelingen maken, het helpt hoe dan ook altijd. Na afloop heb ik vaak het antwoord op een dilemma waar ik mee zat of zijn de scherpe kantjes af van pijnlijke voorvallen of zaken die me dwars zaten. In ieder geval ben ik altijd de negatieve energie kwijt die me vantevoren dwars zat en dat geeft sowieso al lucht. De dip van de afgelopen dagen heb ik gisteren gelukkig ook weer weg kunnen wandelen. Ik heb alles wat er verder op het programma stond afgebeld om eerst van dat gevoel af te komen, anders werkt iets anders toch niet. Het was trouwens een voorspelbare dip, je hoort van iedereen hier die deze stap gezet heeft dat hij na ongeveer een maand toeslaat, ik behoor dus blijkbaar hierin tot de gemene deler. Het is eigenlijk ook natuurlijk een normale reactie, het bijzondere gaat er nu een beetje af, je zet stappen en ook hier begint het nu allemaal wat gewoner te worden. Het heeft er volgens mij ook mee te maken dat alles wat er in de afgelopen maand op me af is gekomen in mijn bovenkamer een grijze brij heeft gevormd die eerst wat moest bezinken en rijpen. Het is net als met wijn, voor een goeie kwaliteit moet eerst de droesem naar de bodem, dan wordt de rest vanzelf helder en goed. Kortom het was weer allemaal ergens goed voor. De barbecue van 's avonds had ik trouwens niet afgezegd, maar goed ook want mijn ritueel had toen al zijn vruchten afgeworpen.

Die barbecue was er om afscheid te nemen van Becky en Roger, we laten hier dus beslist geen gelegenheid onbenut om alles overal uit te halen. Ieder van ons droeg zijn steentje bij en ik heb het maken van de fruit-salad voor mijn rekening genomen. Allerlei soorten heerlijk vers fruit van hier gemarineerd in een stevige scheut malt whisky en cream sherry, jammie. We begonnen rond vijven met een appetizer en waren rond half twaalf gedraaid, in alle opzichten zeer voldaan. Wat een hondenleven!!

Dinsdag was in eerste instantie onwennig, ik mis mijn dagelijkse ontmoetingen en gesprekken met Jupp. Hij was een vast punt op de dag, we zagen elkaar telkens maar even voor een praatje en/of een kop koffie en gingen dan weer verder ieder onze eigen gang, maar eigenlijk mis ik hem toch meer dan ik in eerste instantie verwachtte. Een teken dat het dus goed was en daarom nu even door de zure appel bijten, gaat gelukkig ook weer over, zoals alles. Dit zullen waarschijnlijk de onvermijdelijk dagen zijn dat het allemaal weer wat normaler wordt, het eerste euforische gevoel ebt weg. Ook zal wel meespelen dat ik gisteren het contract met de makelaar voor de verkoop van mijn huis in Roosendaal heb getekend, weer een stap dichter bij permanent en verder van Nederland. Toen ik 's middags thuis kwam zaten Ailsa, John, Becky en Roger (de nieuwe gasten) al rond het zwembad aan de wijn. gezellie. Ik heb me daar natuurlijk ook ingestort en we hebben met z'n allen een paar flessen rose soldaat gemaakt. Ik ben een stuk wijzer geworden over paardrijden en alles wat daarmee te maken heeft. John is vroeger namelijk professioneel springruiter geweest en Becky en Ailsa zijn ook aardig in dat wereldje thuis. In Engeland trouwens vrij normaal en in heel veel gevallen gewoon een deel van je opvoeding.

Gisteravond een heel erg leuk avond gehad met Dimphy en Kees, herinneringen opgehaald en bijgepraat over wat er in de afgelopen jaren met ons alle drie is gebeurd. Zij hebben namelijk allebei de laatste jaren ook flink wat onder hun pet gestoken, een heleboel raakpunten dus en ook goed om het er allemaal weer eens uit te kunnen gooien, weer een laagje weg van mijn appel, lekker!

Maandagavond had ik allemaal even een beetje gehad, het was zo'n dag die je weer snel moet vergeten. Het begon 's morgens al: Ik betaal de huur van mijn appartement met een cheque, in Engeland is dat de normale betaalwijze terwijl dat bij ons al lang achterhaald is, maar alla. Voordat ik weg ging heb ik bij mijn bank (AbnAmro) dus cheques aangevraagd en ook uitgelegd waar ik ze voor nodig had. Niks aan het handje zou je zeggen.

Tot Ailsa gistermorgen aan mijn voordeur komt met de schuchtere mededeling dat ze mijn cheque terug hebben gekregen van de bank met de info dat hij ongedekt is. Da's dan toch effe schrikken ondanks dat je goed weet dat dit nooit zo kan zijn. Afin, na veel heen en weer gepraat met mijn bank in Roosendaal, ik hield kantoor op het strand, blijkt dus dat ze me totaal verkeerde inlichtingen hebben gegeven. De cheques die ze me hebben geleverd a la raison van 40 euro zijn dus alleen bruikbaar binnen Nederland. Ook nu weer eind goed al goed natuurlijk, excuses, kosten terug en een oplossing, maar ik hou niet van dat soort geneuzel. Daarna afscheid genomen van Jupp, die vliegt vanmorgen terug naar Bremen. Voorlopig heb ik deze week weer genoeg afscheid genomen vind ik, niet mijn favoriete bezigheid, dat knaagt altijd nog even na bij me. Wel ben ik Kees en Dymphy weer tegengekomen en we hebben voor morgenavond afgeproken, leuk. In de morgen ben ik weer met Gilbert, John en Ailsa op huizenjacht geweest, maar deze keer niks waar ik echt van achteroversloeg. Hoeft ook niet want ik heb nog tijd zat, als het zo moet zijn komt ook dat op het goeie moment. Soit!

Zondag was ik precies een maand hier, een mooi moment om te kijken hoe het is met de, door het vooruit eten van Nederlandse winterkost, aangekweekte reserve-kilo's. Ik wilde dat eigenlijk nog een paar dagen uitstellen vanwege de verschillende afscheidsetentje van afgelopen weekend, maar Ailsa was onverbiddelijk en stond gisteravond met de weegschaal voor mijn deur, er was geen ontkomen aan. Het resultaat was reuze bemoedigend, vijf kilo er af, da's lekker meegenomen. De afgelopen dagen heb ik ook een begin gemaakt met de website voor Dee. Zij wilde alles knalroze hebben (slik). Das niet echt mijn smaak en de klant is natuurlijk altijd koning, maar ik heb het voorlopig toch maar op een andere kleur gehouden. Ook wel zoet, om toch maar een beetje in die buurt te blijven, maar dit kan er voor mezelf toch beter mee door, veranderen kan altijd tenslotte nog en wie weet ziet zij ook wel in dat zuurstokroze erg overheersend is, pijnlijk is voor je ogen en bij sommigen bepaalde associaties op kan roepen. We zien wel.

Zondag was het weer een wolkenloze zonnige dag en daarom ook drukker op de stranden. In deze tijd voornamelijk met Spanjaarden en op de populaire drukke stranden zijn het dan hele families. Wat de toeristen betreft is het zo'n slappere tusseninperiode, die komen over een paar weken weer, tegen de feestdagen, de tweede jaarlijkse vakantiepiek. Sinds een paar dagen hebben ze de straatlantaarns versiert met kerstklokken, kerstmannen en dat soort zaken. Het voelt een beetje onlogisch aan en echt oordelen kan ik nog niet want de lampjes hebben tot nog toe nog niet gebrand. Op het strand ben ik al een paar in het zand getekende kerstbomen tegengekomen en in de supermarkten staat veel meer snoep uitgestald, vooral nougat, verder merk je hier (nog) erg weinig van kerststemming, maar tis tenslotte ook nog vroeg. Zondagavond samen met Jupp lekker gegeten in "Casa Roja" bij de oude haven in PdC, eigenlijk een afscheidsetentje, hij vetrekt dinsdag.

Het was gisteren de zoveelste bijzondere dag, Jupp heeft me voorgesteld aan een kennis van hem die hier al dertig jaar woont en werkt, Wilfried. Hij heeft hier een eigen restaurant gehad en in het onderwijs gezeten, weet dus erg goed hoe het hier allemaal reilt en zeilt. Ik heb met hem afgesproken dat ik volgende week een keer bij hem langs ga. Toen wij met zo z'n drieen op een terrasje zaten te leuteren, stond er plotseling een stel voor onze tafel die me in het Nederlands aanspraken, oude bekenden uit Nederland (voor de kenners: Kees Embregts en Dimphy de Leeuw). Hartstikke geinig en in eerste instantie erg overrompelend, je verwacht zoiets niet. We hebben min of meer afgesproken om. als we elkaar weer tegenkomen, wat te gaan drinken, leuk!

's Avonds zijn we met vijven, John, Ailsa, Deez, Ray en ik, bij El Buey Bueno (de goeie stier), het braziliaanse restaurant, gaan eten. Eten weer uit de kunst, sfeer goed, kortom het was weer af. Na bij John en Ailsa nog een afzakker te hebben genomen moest ik weer afscheid nemen van Deez en Ray, zij vliegen vandaag terug naar huis en verplichtingen. Het was heel leuk ze hier te hebben, ik zal ze missen. Maar ze hebben beloofd snel terug te komen. Ze hebben ook bewust lang niet alles bekeken wat er hier te zien is om een extra reden te hebben om terug te komen. Weer iets om naar uit te kijken.

Zaterdagmorgen had ik de afspraak met Dee over de te bouwen website. Dee is een exacte kopie van Fran Drescher (The Nanny). Volgens mij zijn ze gewoon een tweeling die als baby's van elkaar zijn gescheiden. In alle opzichten lijkt ze er sprekend op, uiterlijk, uitbundigheid, kleding en vooral de nasale harde stem. We zijn van elf tot ruim in de middag bezig geweest om te bepalen wat ze wil. De afspraak is nu dat ik een eerste opzet ga maken en dat we van daar uit weer verder gaan borduren. Ik heb er zin an en het is een begin. Lekker om weer iets om handen te hebben.

De rest van de dag was rustig, het was weer de eerste echte zonnige dag na ruim een week kwakkelen. Ik heb me dus voornamelijk bezig gehouden met een lange wandeling door de branding. Wandelen is voor mij de ideale manier om alles nog eens de revue te laten passeren en op waarde te schatten. Dat was ook wel nodig na de afgelopen intensieve week, want ik wil hoe dan ook met mijn pootjes op de grond en in balans blijven. Buiten het huizengedoe is er ook verder nog genoeg gedachtenvoer, de mogelijkheden en uitdagingen lijken hier vooralsnog voor het grijpen te liggen. Door de omgeving en de inspirerende mensen om me heen, komen er zowat dagelijks nieuwe ideeen in me op en kansen op mijn pad. Om maar een voorbeeld te noemen: als je hier een computer wil dan zijn daarvoor wel winkels maar je koopt het meeste vanaf een plaatje en dat moet dan eerst besteld worden op een van de grotere buureilanden of op het vasteland. Een winkel als bijvoorbeeld Dynabyte, waar je kunt zien wat je kiest en gelijk daarna kunt meenemen, kennen ze hier niet. Een gat in de markt dus en voer tot nadenken. Waar ligt mijn sterkste punt en wat wil ik? Wil ik weer wel zakelijk bezig zijn met alle hectiek, onpersoonlijkheid, hardheid en klatergoud die daar onvermijdelijk bij horen. Wil ik niet vooral mezelf kunnen zijn en dat naar buiten kunnen brengen op een creatieve en menselijke manier. Dat was toch ook een van de redenen van mijn omslag!!

Back to the future, CasaSpider schreef het al eerder in een van zijn reakties. das inderdaad de film waar ik in zit. Alles verandert per dag en ik laat me door alles rustig meevoeren, de ontwikkelingen stapelen zich op. Na mijn "gesprek" bij de Gazette, dat vanwege drukte en deadlines nog een paar dagen naar voren is geschoven, werd ik op het strand door Ailsa gebeld dat Gilbert, de eigenaar van The Property Warehouse, een van de grootste, zo niet de grootste makelaar op het eiland, DE perfect plek voor me had gevonden. Ik lag amper vijf minuten dus je ziet wel dat het leven hier ook niet echt over rozen gaat, de plicht roept ook hier en de dreiging van burnout loert ook hier overal.

Als een speer heb ik meteen mijn hele zooitje weer ingepakt en ben terug naar huis gereden. Totaal bezweet kwam ik daar aan, want ik moest eerst nog een flinke wandeling maken om bij mijn auto te komen. Daarna eerst samen een "cupper" (bak koffie) en op pad naar Guime, een plaatsje tussen Playa Honda en San Bartolome. Het bleek inderdaad erg de moeite waard te zijn wat hij had ontdekt, zeker vijf keer zo groot als het huis met de lampjes en ook nog goedkoper. Het is een oud typisch Canarisch huis tegen een heuvel, met over de hele voorzijde een grote brede veranda, die uitkijkt over Playa Honda, het vliegveld en de oceaan. Het is wel oud en stoffig, maar ik zou er na een flinke poetsbeurt zo met mijn koffers binnen kunnen stappen en wonen. Ontzettend ruim en met erg veel mogelijkheden en ruimte om het later eventueel uit te breiden met studio's, appartementen of wat dan ook. Weer meer food for thougts dus en ik kan het allemaal nog bijhouden ook, wat een feest! Ik ben benieuwd hoe mijn leven er over een maand of drie uit zal zien.

Geweldige ruggesteun van Rian, bedankt!!

Woensdagmorgen ben ik rond koffietijd naar Teguise gereden om de jongelui op te halen en ze het noorden van het eiland te laten zien. Bij aankomst werd ik eerst getrakteerd op een rondje verse ananas, heerlijk! Ons doel was Bosque Nueve waar ik in een van mijn logs al eerder over heb verteld, een uitkijk- en picnicpunt boven op een klif, waar je spectaculaire vergezichten hebt. Op iedereen die daar komt maken die uitzichten een enorme indruk, zo ook bij Deez en Ray. Na afloop waren we blijkbaar zo onder de indruk, ik incluis, dat ik het rotsblok dat plotseling de parkeerplaats overstak, niet zag en er dus bij het achteruit rijden mooi tegenaanknalde. Geen zwaargewonden gelukkig en ook de auto niet total-loss, alleen een paar schrammen op de achterbumper. De verdere middag hebben we dan ook voornamelijk in shock doorgebracht op de diverse terrasjes en stranden van Matagorda, waar we uiteindelijk, door de goede verzorging, dan ook weer wel uitgekomen zijn. Om half zes zijn we samen nog het huis met de lampjes gaan bekijken en hebben daarna weer heerlijk gegeten bij Royal.

In Roosendaal heb ik gisteren de radertjes wat mijn huis betreft in werking gezet, ook hier gaat het in een hogere versnelling blijkbaar. Ik kreeg vanmorgen tenminste van mijn buurvrouw al een mailtje dat de makelaar gisteren al om de sleutel was geweest, alles had opgemeten en foto's had gemaakt. Vandaag zitten de borden er al op. Hij had ook aangegegeven dat het volgens hem niet lang zal gaan duren omdat er veel vraag is naar appartementen in het centrum van de stad. We zullen zien.

En dan natuurlijk vandaag het gesprek bij de Gazette, alles en iedereen die er hier en thuis van weten lopen vandaag met gekruiste vingers. Ik hoop dat het allemaal zal helpen en dat ik snel iets positiefs kan melden.

Na de in alle opzichten heftige zondag, gelukkig een rustigere maandag en dinsdag. Ik moest me maandagmorgen eerst weer melden bij 't INEM en dat was gelukkig zo gepiept, ze hebben mijn neus weer gezien. Ook hier wordt je dus van het kastje naar de muur gestuurd, ik moet me nu weer gaan melden bij een andere verwante instantie in de stad. Wat baal ik daar toch van, ik hoop in alle opzichten dat dit hele circus eind van de week voor eens en altijd zijn tenten op kan breken. Daarna ben ik in Tias samen met John en Ailsa weer naar een huis gaan kijken en we waren meteen alle drie helemaal verkocht. Het past als een jas bij me, precies in mijn straatje, niet te groot, niet te klein, ongeveer dezelfde oppervlakte als mijn appartement nu, geen doorsnee recht toe recht aan huis, heel licht en ruimtelijk enz enz. Kortom ik kom superlatieven tekort.

Het lijkt er steeds meer op dat dit weleens de week van de waarheid zou kunnen worden. Om afgeleid te zijn, alles een beetje van me af te zetten en vooral om met mijn poten op de grond te blijven, ben ik 's middags een lange wandeling gaan maken. Onderweg kwam ik Jupp ook nog tegen wat het helemaal gezellig maakte. Ik laat het allemaal maar over me komen, denk er niet te veel over na maar geniet vooral van al het positieve. Deez en Ray heb ik maandag niet gezien, wel gesproken. Ik heb met ze afgesproken dat zij maar aan moeten geven als ze iets willen, het is tenslotte hun vakantie. Ze hebben een nogal erg intensieve tijd achter de rug en ook weer voor de boeg. Laat ze eerst maar eens even bijtanken en tot rust komen, waar kan dat tenslotte beter dan hier.

Dinsdagmorgen belden Deez en Ray of ze op de koffie konden komen, altijd gezellie natuurlijk en daarna zijn we ook de hele verdere dag samen op stap geweest. Ik heb ze in Tias en Macher de huizen laten zien die in mijn topdrie staan, we hebben tussen de middag bij Royal samen een kleine snack gegeten en hebben vevolgens samen een lange wandeling over de boulevard en het strand naar Playa Honda gemaakt. Onderweg kwamen we Jupp ook weer tegen, een mooie gelegenheid om iedereen aan elkaar voor te stellen. 's Avonds hebben we samen gegeten in een goed visrestaurant bij de oude haven en daarna in mijn appartement hun trouwfilm bekeken. Kortom weer zo'n heerlijke zorgeloze dag.

Zondag is het een erg intensieve dag geworden, eerst op het vliegveld natuurlijk de ontvangst van Deez en Ray, geweldig om weer eigen volk te zien en ook heerlijk om weer even Nederlands te kunnen praten. Zoals te verwachten werden we bij thuiskomst hartelijk ontvangen door John en Ailsa, coffee and cookies, en kregen ze ook een rondleiding door het complex. Daarna heb ik ze naar hun appartement in Teguise gebracht, heerlijk dat ze hier zijn, zeker nu. Ze hebben allerlei officiele dokumenten en wat zaken die ik vergeten was voor me meegebracht, zodat ik hier nu echt aan de slag kan met mijn plannen. Ze hadden ook hun trouwalbum en film bij, die we deze week samen op ons gemak gaan bekijken, lekker chillen. En.................... een heerlijke oer-Hollandse verrassing: erwtensoep met rookworst. Weer terug thuis overviel de koude realiteit me dat mijn conclusies van de nacht ervoor ook een stevige impact zouden hebben voor met name Tom. Omdat ik niet wil dat hij dat soort belangrijke stappen via mijn weblog te weten komt, stond ik voor een dilemma. Onder vier ogen praten is in onze situatie nu natuurlijk niet zo simpel, per telefoon werkt in ons geval ook niet ideaal, hij is namelijk geremd als hij niet alleen is, dus de enige nog overgebleven manier was in dit geval per email. Onpersoonlijk en onvriendelijk natuurlijk maar het was gewoon de enig optie die me restte. Nou is het me gelukkig wel toevertrouwd om dat soort dingen goed op papier te zetten, maar het versturen is natuurlijk weer een heel ander verhaal, zeker nu ik er niet direct voor hem kan zijn en niet kan zien welke impact het op hem heeft. Geloof me, een harde dobber en een stevige innerlijke strijd.

Als afsluiter van die intensieve dag heb ik gisteravond ook nog mijn eerste opdracht binnen gehaald voor het bouwen van een website voor de eigenaresse van Royal. Ze verkoopt ook sieraden via Ebay en wil daarvoor nu haar eigen plaats op het net. Weer een erg volle intensieve dag dus, soms heb ik nog steeds het idee ik in een of andere fantasy-film zit in de hoogste versnelling die plotseling zal breken.

Zondagmorgen zes uur, afgelopen nacht heb ik maar een paar uur geslapen, ik was om drie uur klaar wakker, ben nog wel tot vijven blijven liggen maar had het toen wel gezien. Waarschijnlijk de opwinding om Deez en Ray te zien en ook en vooral omdat ik al veel bezig ben met het afwegen en bepalen van mijn definitieve keuzes. Gevoelsmatig heb ik de keuze namelijk al gemaakt, als ik nu terug kijk had ik dat waarschijnlijk al gedaan voordat ik hierheen vertrok. Zoals het er nu voor staat geloof ik niet dat ik nog terug wil, permanent dan natuurlijk. Ik voel me hier zo goed en thuis dat ik het volgens mij zelfs niet meer zou kunnen. Na de meivakantie is het me nog met moeite gelukt om met het vooruitzicht op deze drie maanden weer terug te schakelen, nu lijkt terugschakelen zelfs niet meer mogelijk. Ik zou toch weer in hetzelfde oude verhaal terugkeren en dat wil en kan ik niet meer, voor mij is er geen weg meer terug.

Alles is natuurlijk nog vooral afhankelijk van het vinden van werk, dus concrete zetten kan ik nog niet doen. Wel loop ik er over te denken om al contact op te nemen met een makelaar om mijn appartement te koop te zetten, nee zeggen kan ik tenslotte altijd. Ook omdat verkopen in Nederland op het ogenblik toch wat langer duurt dan voorheen, kan het alvast maar lopen. Voor de verhuizing van mijn spullen heb ik voordat ik wegging al contact gehad met een bedrijf dat in dit soort verhuizingen is gespecialiseerd, dus dat zou alleen een kwestie zijn van een telefoontje. Psychologisch gezien is het misschien ook beter om die dingen al in gang te zetten, ik zet mezelf op die manier voor het blok en creeer extra stimulans en motivatie om het vooral toch maar te laten slagen. Aan die dingen ontbreekt het me trouwens hier toch niet, alles en iedereen lijken me hier extra energie te geven, maar zo�n extra peppil is volgens mij zo gek nog niet en nooit weg. Nou ja, misschien wordt alles aanstaande donderdag al veel duidelijker, we zullen zien. Het manana denken heb ik al aardig onder de knie zie je wel. Ik ga me nu eerst maar eens opkalefateren om naar het vliegveld te gaan. Ze landen volgens schema om half tien, ik kijk er naar uit!!

Vrijdagavond voor de eerste keer sinds ik hier ben echt gaan stappen, met Michael. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin meer in, maar zoals Jeanne al schreef valt het dan meestal juist mee. En dat was gelukkig ook zo. We hadden afgesproken op het terras van Waikiki, the place to go in PdC. Na een drankje zijn we naar de oude haven gewandeld. Rond die haven hangt altijd een veel gezelligere en oorspronkelijkere sfeer dan in het toeristengebied, kleine cafeetjes, en restaurantjes, en meer Spanjaarden dan toeristen. We zijn in een Jazzclub terecht gekomen die blijkbaar nieuw is of ik heb hem bij vorige keren over het hoofd gezien. Hele fraaie tent in Art Deco stijl, goeie sfeer, leuk publiek en een goeie liveband.

Daarna zijn we alle homotenten nog langsgegaan, twee in totaal, en daar kreeg ik in eerste instantie weer hetzelfde als in al dat soort tenten over de hele wereld: wat doe ik hier? Het werd er drukker na eenen, een beschrijving van het publiek: een groepje verwijfde aanstellerige kinderachtige jonge gasten, verliefd op zichzelf en voortdurend in de spiegel kijkend en met zichzelf dansend, een stel Engelse bouwvakker-potten met grote potten bier, verschillende aapjeskijkende toeristen en vooral veel Spaanse machos, stoer, verveeld en vooral nergens in geintereseerd, maar ondertussen............. Het was alles bij elkaar toch gezellig, de muziek was goed en er viel dus veel te bekijken, we hebben ons niet verveeld. Zaterdag was het, na vijf min of meer bewolkte dagen, weer een zonnige dag met veel wind en zandoverlast. De avonden worden wel frisser, ik heb afgelopen nacht zelfs van de kou een dekbed uit de kast gehaald. Je bent dus blijkbaar heel snel gewend aan die warmte, voor je het weet loop ik hier ook met een dikke bontjas rond, die Spanjaarden zijn zo gek nog niet. Met Jupp ben ik 's avonds weer gaan eten bij het Braziliaanse restaurant waarvan ik de naam maar niet kan onthouden, wel is blijven hangen dat het eten er weer heerlijk was.

In Nederland schijnt er ondertussen na de aanslag op Theo van Gogh nogal wat aan de hand te zijn, brandstichtingen, bezettingen, opruiers etc etc. Ik krijg daar hier niet heel veel van mee, ik heb al weken geen tv gekeken en koop bewust geen kranten want het is toch overwegend negatiefs wat je ziet en leest. Wel lees ik er af en toe wat van op de verschillende weblogs en in de reacties op mijn eigen log. Blijkbaar is bij steeds meer mensen de gedachte gaan leven dat de enige overgebleven oplossing is om definitief te vertrekken uit Nederland. Ik hoorde van John en Ailsa dat er ook in Engeland al van lieverlee van een kleine uittocht sprake is. Voor een (klein) deel had mijn beslissing al wel met de situatie in Nederland te maken, in mijn ogen werdt het er steeds minder leefbaar door het egocentrische, de regeltjes, en het alles ondergeschikt maken aan de afgod economie. Blijkbaar zijn veel mensen die het nu voor het zeggen hebben en ook velen daarbuiten, vergeten waar het in feite in dit leven om gaat en wat echt belangrijk is. Om er weer maar een draai voor mezelf aan te geven, zie ik het dan ook maar als de zoveelste bevestiging dat mijn keuze goed is, maar hoop wel dat nu niet iedereen plotseling deze kant op komt. Dan nog even de dagelijkse update: vrijdag was weer een bewolkte dag, ik ben daarom vooral te voet op stap geweest, mijn kilometers maken om de in Nederland geinvesteerde overbodige kilos kwijt te raken. Ik ben naar de hoofdstad Arrecife gewandeld en terug, een paar terrasjes aangedaan voor een aqua sin gaz!!!, en onderweg Michael, een Ier uit Galway, weer tegengekomen.

Michael had ik gisteren op het strand ontmoet, aardige kerel maar erg Iers, dwz redelijk bot, gesloten en geheimzinnig. Vandaag bleek ook dat hij stevig paranoia is wat betreft zijn geaardheid. We kwamen namelijk mensen uit zijn woonplaats tegen en hij wist zich geen houding te geven, paniek. In Ierland is homosexualiteit blijkbaar nog steeds een flink taboe en omgeven met veel stiekeme geheimzinnigheid, niks voor mij. Zal ook wel met het feit te maken hebben dat men daar nog erg fanatiek Katholiek is. Vreemde gewaarwording, dan is het in Nederland en hier gelukkig toch wel anders.

Gisteren, donderdag, was ik al weer drie weken hier, tijd om weer eens een tussenbalans op te maken. Wat mis ik nou in feite hier wat ik in Nederland wel had? Hagelslag, pindakaas? Nee niet echt, met een pot pindakaas bijvoorbeeld deed ik een jaar, hagelslag had ik alleen in huis voor Tom. Mijn familie, vrienden, kennissen? Integendeel die zijn nu voor mijn gevoel net zo dichtbij als in Roosendaal. Het contact is in sommige gevallen nu zelfs intensiever en frequenter. Mijn huis dan? Ook niet echt, ik heb hier alle ruimte en voel me er ook echt thuis. Alleen mijn vertrouwde spullen die mijn huis mijn huis maken heb ik hier niet, maar heb er hier met wat kleinigheidjes ook al deels mijn nest van gemaakt. Het enige wat ik echt mis is de aanwezigheid van Tom, gewoon het regelmatig bij elkaar zijn, het weten dat hij in mijn buurt is, het zo nu en dan wat naar elkaar roepen, gekheid maken, af en toe stoeien en knuffelen, hem gewoon maar even kunnen aanraken. Dat gemis ga ik steeds meer voelen. Maar ik kan hem bellen, sms-en en emailen en dat doen we dan ook regelmatig, we mailen zo goed als dagelijks en spreken elkaar zo�n drie soms vier keer per week. Ons contact is alleen maar intensiever en meer geworden, voor mijn gevoel wel soms nog wat terughoudend, d.w.z. we laten met vlagen het achterste van onze tong niet zien, maar dat heeft volgens mij met het in bescherming nemen van elkaar te maken en het nog niet goed weten wat hierna komt.

Mijn keuze heeft dus al heel veel meer duidelijkheid en openheid gebracht op heel veel fronten. Het was dus een goeie en het kan eigenlijk alleen maar beter worden. De aai over Tom zijn bol en die arm om zijn schouder komen heus wel weer. Wel snel hoop ik, ik kijk er erg naar uit.

Een log naar aanleiding van een vraag van CasaSpider. Het was gisteren een bewolkte voormiddag, dus had ik tijd om achter een en ander aan te gaan. Hij wilde graag meer weten over de politieke, sociale en bestuurlijk situatie van de Canarische eilanden en of er ook van verwikkelingen a la Pinnacle zoals op Curacao sprake is. Om al inzicht in de politiek en eventuele verwikkelingen te hebben ben ik nog te kort hier maar over hoe het bestuurlijk hier in elkaar steekt kan ik al wel iets melden:

Cabildo de Lanzarote

In het jaar 1821 werden de Canarische Eilanden een provincie van Spanje met als hoofdstad Santa Cruz de Tenerife. Sinds 1927 is de archipel verdeeld in twee provincies: Santa Cruz de Tenerife met de vier westelijke eilanden Tenerife, La Palma, La Gomera en El Hierro, ook wel genoemd �Canarias Occidentales�. De provincie Las Palmas de Gran Canaria bestaat uit de drie oostelijke eilanden Gran Canaria, Fuerteventura en Lanzarote, ook wel genoemd �Canarias Orientales�. Sinds 1983 zijn de twee provincies verenigd in de Autonome Regio van de Canarische Eilanden of �Comunidad Autonoma de Canarias�. De Canarische Eilanden kregen toen een beperkte autonome status en een regionale grondwet.

Het burgerlijk bestuur is in de hoofdstad Las Palmas de Gran Canaria gevestigd. Daarnaast heeft Lanzarote, net als alle andere eilanden, een eilandraad, de zestig zetels tellende �Cabildo Insular�. De Canarische Eilanden zijn in het Spaanse parlement vertegenwoordigd met 14 van de 350 zetels en in de Senaat met 11 van de 255 zetels. Elk eiland is verdeeld in gemeenten (�municipios�) met aan het hoofd een burgemeester (�alcalde�). In totaal zijn er 77 gemeenten; Tenerife heeft met 31 gemeenten de meeste, El Hierro met 2 de minste. Verder heb ik gisteren nog twee huizen bekeken maar geen van tweeen waren ze iets voor mij, bij het eerste kreeg ik weer de kriebels, bedomd en smerig, en het tweede sprak me niet aan. Ook ben ik langs Royal geweest om te zeggen dat ik niet op hun aanbod inga. Op naar de volgende uitdaging(en).

Het was gisteren de tweede bewolkte dag sinds ik hier ben met af en toe een spatje regen. De toeristen waren weer massaal aan de wandel en de bushaltes puilden uit, autoverhuurders, winkels en restaurants doen op zulke dagen de beste zaken. Men moet toch wat.

Ik kreeg ook de officiele bevestiging dat ik ingeschreven sta bij het ministerio de empleo. Ik zal trouwens blij zijn ook van dat soort instanties af te zijn. Op een of andere manier voel ik me bij dat soort instellingen nog steeds niet lekker en merk dat ook als ik me weer eens ergens moet melden of wat dan ook. Ik voel me dan nog altijd klein, ongemakkelijk en min of meer beschaamd, hoewel ik weet dat het niet terecht is. Het heeft er ook mee te maken dat ik dingen dan niet zelf in de hand heb. Aard van het beestje en in wezen veelzeggend, goed dat die regelingen er zijn natuurlijk maar ik zorg toch het liefst voor mezelf en voor mijn gevoel zijn de tijd en de omstandigheden er hier en nu gelukkig weer rijp voor. Dan natuurlijk het gesprek bij Royal, het was kort maar positief: ik kan meteen beginnen als ik wil, ze willen me dolgraag. MAAR......... het is een baan voor zes dagen van een uur ?s middag tot 10 uur ?s avonds, in totaal komt dat neer op vierenvijftig uur per week. Nou maken die uren me niks uit maar dit valt natuurlijk niet te combineren met de eventele baan bij de Gazette. PLUS........ betalen ze elfhonderd euro per maand exclusief tips. De tips schommelen tussen de vijtien en twintig euro per dag, alles bij elkaar zou dat dus neerkomen op zo'n vijtienhonderd euro per maand. Dit is voor mijn gevoel niet in balans, mijn besluit is dus al genomen, ik zie het maar als een groot compliment en meer niet. Het wordt dus geen cocktails shaken zoals Tom Cruise, ik ga nog steeds voor de Gazette.

Gisteren een andere dag als de voorgaande, dat had waarschijnlijk met mijn voornemen van de dag ervoor te maken en mijn instelling. Het lijkt wel of, als ik me zoiets voorneem, er automatisch zonder dat ik er zelf iets in onderneem al wat gebeurt in de geplande richting. Wat is het geval: Ik ga, als ik op Lanzarote ben, vaak eten bij Royal. Een restaurant halverwege de boulevard in Puerto del Carmen, waar het eten goed is en waar ik me thuis voel. Ondertussen ken ik alle personeelsleden uiteraard en heb met sommige van hen ook een min of meer vriendschappelijke band opgebouwd.

Gisteren kwam een van de obers, Angelo een Zuidafrikaan, naar me toe en vroeg of ik misschien interesse had in een baan bij hen achter de bar. Drank, sorbets en de rekeningen voor de klanten opmaken. Interesse natuurlijk altijd, je moet toch ergens beginnen en als het onverhoopt wat bij de Gazette gaat worden heb ik nog zo ontslag genomen, zo simpel werkt dat blijkbaar hier. Vandaag om vijf heb ik dus mijn eerste officiele sollicatiegesprek en omdat ik gevraagd ben geeft me dat een extra goed en sterk gevoel. Wordt dus vervolgd. Verder heb ik voor deze week drie afspraken gemaakt met makelaars, waaronder ook degene waar ik in Nederland al contact mee had. Ik kreeg gisteren eindelijk een reactie op mijn mail van tien dagen terug. Het Nederlandse meisje, waar ik contact mee had, werkt er niet meer en omdat de mail uiteraard in het Nederlands was, had het even geduurd. Woensdag en donderdagochtend dus weer op huizenjacht.

Ik merk aan mezelf dat er wat meer aktie in de tent mag komen, mijn batterijen zijn duidelijk bijgeladen want ik barst van de energie en raak er van lieverlee toch enigzins op uitgekeken om iedere middag naar het strand te gaan. Niet dat het van mij helemaal afgeschaft moet worden, echt niet, maar iets meer afwisseling en om handen zou welkom zijn en zou me gelijk ook meer het idee geven dat ik ook nog wat nuttigs doe. Niet dat ik al die dagen stil heb gezeten, je hebt in vorige logs kunnen lezen dat ik aardig druk geweest ben met voorbereidingen, maar dat tempo en die taak heb ik nu grotendeels achter de rug, dus vandaar. Ook wil ik er aan gaan werken om meer contact te krijgen met de inheemse bevolking (wat klinkt dat derde wereldachtig he). Contact met toeristen is natuurlijk leuk, maar je bouwt er niks mee op, het is allemaal erg vluchtig. Volgens mij krijg ik daar ook nog een zware kluif aan want ik heb het idee dat men hier niet erg openstaat voor buitenlanders. Ze zijn erg aardig tegen je maar wel op afstand. De omgekeerde wereld als in Nederland, want nu ben ik de allochtoon en ervaar ik persoonlijk dat je inburgeren niet zo maar even doet, ook al doe je zelf je best. Ook de andere kant, in dit geval de Lanzarotenen, moeten er wel voor openstaan.

Ik ben daar de afgelopen weken niet echt mee bezig geweest en heb er waarschijnlijk dus ook niet voor opengestaan. Het contact met Jupp heeft me dat eigenlijk doen inzien. Hij vertrekt over twee weken weer en of er daarna nog contact zal blijven moeten we natuurlijk eerst nog maar afwachten en bovendien schiet ik daar hier en nu uiteraard ook niks mee op. Daarom mijn conclusie: als ik iets bestendigs op wil bouwen zal ik het met mensen moeten doen die hier wonen. Of dat nu allochtonen of autochtonen zijn is voor mij niet echt belangrijk, maar ik vrees dat het in de praktijk makkelijker zal zijn met allochtonen. En dan kom je toch weer uit bij het samenklitten, de Engelse en/of Hollandse clubs, waar ik eigenlijk een grote schurfthekel aan heb. Ik heb me dus bij deze voorgenomen om ook aan de moeilijkere kant mijn best te gaan doen. Om ergens te beginnen ga ik eerst proberen meer Spaans te spreken, toch nog steeds de beste manier om ergens binnen te komen. Ik ga mijn best doen om het niet aan mij te laten liggen. Het vakantiedeel is wat mezelf betreft dus voorbij.

Gisteravond had ik mijn eerste date, een diner-date wel te verstaan, met Jupp uit Oldenburg in Noord Duitsland in de buurt van Groningen. Jupp en ik zien elkaar bijna dagelijks op het strand en maken dan een paar keer per dag een praatje. Het was me daardoor wel duidelijk geworden dat we elkaar liggen, vriendschappelijk gezien dan. We zitten op dezelfde golflengte en lijken qua karakter erg veel op elkaar, een feest van herkenning dus. Afgelopen week vond ik dan ook dat de tijd rijp was om een stap verder te gaan en heb hem gevraagd of hij zin had om een keer samen te gaan eten. Hij liep zelf ook al met die gedachte rond dus de afgespraak stond. Wel heb ik hem gelijk duidelijk gemaakt dat er wat mezelf betreft niet meer inzit dan vriendschap en dat er van verdere poespas dus geen sprake kan zijn. Hij begreep en accepteerde mijn standpunt, hoewel ik wel het idee had met enige teleurstelling, maar dat kan ook wishful thinking zijn.

Ik heb hem meegenomen naar mijn favoriete Braziliaanse restaurant in Guime waar voornamelijk alleen maar Spanjaarden komen. Het ligt ver buitenaf in de totale duisternis met uitzicht op Arrecife en omgeving, veel lichtjes dus en door de duisternis heel veel sterren, heel apart. Er is ook geen keuzemenu, je eet wat je voorgeschoteld krijgt en dat is niet mis. Voornamelijk veel vlees, allerlei soorten en erg goed bereid, gegrilld, kruidig, pittig en ontzettend mals. Om het kwartier komen ze met een spies aan je tafel en dan kun je zeggen of je meedoet. Ik heb tot nu toe uiteraard nog geen enkele keer overgeslagen. Het is dan ook een geslaagde avond geworden, op alle fronten. Omgeving, sfeer, gezelschap, conversatie en eten waren uit de kunst.

Gisteren was het voor plaatselijk begrippen dus koud. De lokale bevolking liep met dikke jassen en vesten, terwijl het toch nog boven de twintig graden was. Het was wel zwaar bewolkt, soms wat kil door de wind en af een toe viel er wat motregen, maar het is toch vreemd om te zien dat de toeristen, inclusief ikzelf, nog in t-shirt en korte broek lopen, terwijl ik Spanjaarden heb gezien met een dikke gewatteerde jas met bontkraag. Vreemde gewaarwording. Voor dit weer had ik me al die poespas tenslotte niet op mijn nek hoeven halen, een zekerder garantie hiervoor kun je nergens beter vinden als in Nederland. Ik merkte ook aan mezelf dat dit weer niet echt bevorderlijk was voor mijn stemming, twee dingen die bij mij vaak met elkaar lijken te zijn verbonden, zeker hier. Soms speel ik ook wel eens met de gedachte dat het weer zich aan mijn stemming aanpast en niet andersom. Zo'n kip en het ei mijmering, natuurlijk lekker arrogant maar ook gelijk een oppepper voor je ego. Of het nu aan het weer lag of dat het gewoon weer tijd was voor een iets mindere dag, is me niet duidelijk. Soit. Vandaag schijnt de zon in ieder geval weer, letterlijk en figuurlijk.

Het is in ieder geval voor mij erg duidelijk dat ik veel beter functioneer en in mijn vel zit bij goed weer. Eigenlijk heel ondankbaar van me natuurlijk om gelijk bij de eerste mindere dag te gaan zitten zeuren, want zoals altijd was het toch weer alles op de juiste tijd en plaats. Ondanks of dankzij die grijze wolken van gisteren namelijk, ben ik toch erg actief geweest en heb mijn portfolio zo goed als af kunnen maken. Een heel kluif die ik misschien anders op de langere baan had geschoven en die nu hapklaar is. Misschien nog wat vertimmeren en toevoegen, maar ik heb wel het idee dat ik hier mee voor de dag kan komen. Voor de geinteresseerden die er ook een blik op willen werpen: voila! If so, graag wel een kritische en eerlijke blik. Dank u!

De afgelopen dagen heb ik gemerkt dat ik wat het solliciteren betreft beter een versnelling terug kan schakelen. Door de geweldige uitdaging die wellicht bij de Gazette op me ligt te wachten, merk ik dat ik in een andere richting totaal niet meer gemotiveerd ben. Dat straal je natuurlijk ook uit dus heeft het in mijn ogen voorlopig weinig zin om al te veel energie in verder zoeken te steken. Als die baan bij de Gazette niks wordt, maar daar ga ik dus niet van uit, kijk ik weer wel verder. Wat de voorbereiding op het volgende gesprek betreft ben ik al wel druk bezig geweest, ik wil daar goed beslagen ten ijs komen en proberen het gesprek naar mijn hand te zetten. Zelf het initiatief nemen en daarom heb ik ondertussen met de hulp van Ailsa een perfect Engels CV gemaakt en ben ik druk bezig om een portfolio te maken van mijn foto's, zodat ik kan laten zien wat ik te bieden heb.

Ik ben dus volledig gefocused op die baan en wil dat ook zo houden, volgens mij de beste benadering met de meeste kans op succes. Het zou nu al een flinke tegenvaller worden als dat op niets uit zou lopen, maar veel mensen hier in mijn omgeving zeggen dat het wel goed zit. Mocht ze niks in me hebben gezien dan had ze niet meer van haar en mijn tijd in een volgende afspraak gestoken. Erg bemoedigend dus, we zullen zien.

Gisteren hebben we twee van de vijf huizen op mijn verlanglijstje bekeken, het eerste zou misschien iets kunnen zijn, het tweede viel meteen al af, vreemde buurt, bij alle buren minstens twee luidruchtige honden, stinkend huis hoewel nog maar twee jaar oud, vieze keuken en noem maar op. Nee dat was het beslist niet, op naar de volgende ronde.

Even een tussenbalans want ik sta soms toch wel verbaasd over mezelf en alles wat er hier en in Nederland gebeurt: hoe staat het er nu eigenlijk gevoelsmatig met me voor en hoe zit het met die grijze randen, zijn die er nog of niet. Welk gevoel overheerst nu? Nou dat is eigenlijk heel simpel, ik voel me overwegend, tevreden, gelukkig en vooral dankbaar en loop dat allemaal blijkbaar ook voortdurend uit te stralen. �T is dat ik niet op de traditionele manier in God geloof,wel dat er iets meer is tussen hemel en aarde, anders zou ik bijna spontaan zo�n lange jurk aantrekken. Ik roep die- of datgene dan ook dagelijks tientallen keren toe dat ik deze keer toch wel erg ver voor in de rij sta bij het uitdelen van de bonuspunten en daar vooral heel erg dankbaar voor ben.

Ik schreef het al eerder, alles hier en thuis werkt, klopt enz enz. Eigenlijk nog geen enkele teleurstelling op mijn weg tegengekomen en dat is een enorme verademing na jaren van zowat niet anders dan teleurstellingen. Soms zijn er momenten dat ik het niet kan bevatten, dan geloof ik het allemaal niet en steekt het achterdochtduiveltje toch zijn kop op. Hij mag er soms ook even van me bij zijn, want dat betekent dat ik het allemaal niet vanzelfsprekend vind. Lang laat ik hem echter nooit toe, ik ben me er ook van bewust dat ik hem, als hij zijn boodschap heeft achtergelaten, weer snel de baan op moet sturen. Mijn geloof in een goeie afloop van dit avontuur wordt voortdurend alleen maar versterkt en bevestigd, het gevoel dat ik dicht bij een ontknoping van de voor mij opgestelde plannen zit neemt per dag alleen maar toe. Ik voel me als een klein kind in afwachting van zijn verdiende Sinterklaaskadootjes. Vandaag op huizenjacht, vijf stuks, lekker neuzen en voorgenieten!

Afgelopen weekend en maandag is er van stappen richting werk ondernemen niks gekomen, maandag was hier een officiele feestdag dus alles was gesloten. Gisteren ben ik weer op pad geweest, eerst weer even naar 't INEM, ik had zaterdag namelijk een exprestelegram gekregen of ik me zo spoedig mogelijk bij hen wilde melden. Het enige wat ze nodig bleken te hebben was een handtekening en een telefoonnummer waar ik bereikbaar ben.

Via email heb ik heb ook een aantal bedrijven benadert en ga vandaag naar de eersten toe. Het zijn vooral makelaarskantoren en autoverhuurbedrijven waar ik mijn talenkennis als grote troef kan gebruiken. Mochten jullie ook nog ideeen hebben in een of andere richting, aarzel dan beslist niet. Ik hoop eigenlijk stiekum heel erg dat het bij de Lanzarote Gazette iets wordt, maar moet ook op andere paarden wedden, je weet tenslotte maar nooit. De dagen vliegen nog steeds voorbij, ik voel me erg goed en heb ondertussen ook weer meer mensen leren kennen. Er zit van alles bij, Duitsers, Engelsen en ook Nederlanders. Blijkbaar ben ik in een of andere positieve stroom terecht gekomen want alles lukt, gaat, werkt of zit allemaal mee. Dat heeft natuurlijk ook met mijn eigen instelling en benadering te maken, maar vooral met het feit dat ik die dikke vette streep heb gezet. Het had me in Nederland al zoveel goeds gebracht en blijkbaar gaat dat hier gewoon zo verder, heerlijk!

Hoe klein is de wereld, hoe snel gaat nieuws, ook nu weer. Ik hoorde (las) vanmorgen om half negen plaatselijke tijd (half tien in Nederland) al over de vermeende moord op Theo van Gogh, en had eerst zoiets van dit kan niet waar zijn.

Helaas dus wel, weer zo'n "waar was je" moment, het worden er teveel. En dan ook nog op deze manier, een brief met een mes in zijn lijf gestoken, de wereld lijkt steeds verder door te draaien. Een eigen mening hebben is tegenwoordig eng, als je je kop boven het maaiveld uitsteekt heb je letterlijk een pantser nodig. Ik was het niet altijd met Theo eens maar had wel respect voor zijn houding en kon vaak om hem lachen. Weer een markant figuur "ausgeloest". Zucht!

Fumar puede matar!!

Of de duvel er @#$%&*(#@ mee speelt, vanmorgen lees ik op de log van Rian een stukje over een belachelijke maatregel dat sigarenbandjes, kistjes en dergelijke voortaan niet meer tentoongesteld mogen worden op ruilbeurzen, omdat dat een vorm van reclame zou zijn. Vlak daarna bel ik Annie, degene die mijn huis nu bijhoud en voor de planten zorgt, om haar te feliciteren met haar verjaardag en ze verteld me dat er vlekken op haar longen zijn geconstateerd. Foto's, bloed prikken, ECG en je kent die hele medische molen wel. Nou gun ik niemand ziektes of wat dan ook, maar zij is toch wel de laatste die zoiets verdiend heeft. Een mens van goud die heel erg veel ellende achter de rug heeft en altijd voor iedereen klaar staat. Zo zie je maar dat het altijd de goeien zijn die het meeste op hun pad vinden, tjuu.

Het zet mij natuurlijk weer aan 't denken, is het voor mij ook niet gewoon de tijd en dit een extra signaal om te kappen met die zooi? Ondanks of juist vanwege het feit dat roken hier zowat niks kost (Gauloises per pakje 1,45, Fortuna 0,85)????