Vrijdagavond voor de eerste keer sinds ik hier ben echt gaan stappen, met Michael. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin meer in, maar zoals Jeanne al schreef valt het dan meestal juist mee. En dat was gelukkig ook zo. We hadden afgesproken op het terras van Waikiki, the place to go in PdC. Na een drankje zijn we naar de oude haven gewandeld. Rond die haven hangt altijd een veel gezelligere en oorspronkelijkere sfeer dan in het toeristengebied, kleine cafeetjes, en restaurantjes, en meer Spanjaarden dan toeristen. We zijn in een Jazzclub terecht gekomen die blijkbaar nieuw is of ik heb hem bij vorige keren over het hoofd gezien. Hele fraaie tent in Art Deco stijl, goeie sfeer, leuk publiek en een goeie liveband.

Daarna zijn we alle homotenten nog langsgegaan, twee in totaal, en daar kreeg ik in eerste instantie weer hetzelfde als in al dat soort tenten over de hele wereld: wat doe ik hier? Het werd er drukker na eenen, een beschrijving van het publiek: een groepje verwijfde aanstellerige kinderachtige jonge gasten, verliefd op zichzelf en voortdurend in de spiegel kijkend en met zichzelf dansend, een stel Engelse bouwvakker-potten met grote potten bier, verschillende aapjeskijkende toeristen en vooral veel Spaanse machos, stoer, verveeld en vooral nergens in geintereseerd, maar ondertussen............. Het was alles bij elkaar toch gezellig, de muziek was goed en er viel dus veel te bekijken, we hebben ons niet verveeld. Zaterdag was het, na vijf min of meer bewolkte dagen, weer een zonnige dag met veel wind en zandoverlast. De avonden worden wel frisser, ik heb afgelopen nacht zelfs van de kou een dekbed uit de kast gehaald. Je bent dus blijkbaar heel snel gewend aan die warmte, voor je het weet loop ik hier ook met een dikke bontjas rond, die Spanjaarden zijn zo gek nog niet. Met Jupp ben ik 's avonds weer gaan eten bij het Braziliaanse restaurant waarvan ik de naam maar niet kan onthouden, wel is blijven hangen dat het eten er weer heerlijk was.