Dinsdag was in eerste instantie onwennig, ik mis mijn dagelijkse ontmoetingen en gesprekken met Jupp. Hij was een vast punt op de dag, we zagen elkaar telkens maar even voor een praatje en/of een kop koffie en gingen dan weer verder ieder onze eigen gang, maar eigenlijk mis ik hem toch meer dan ik in eerste instantie verwachtte. Een teken dat het dus goed was en daarom nu even door de zure appel bijten, gaat gelukkig ook weer over, zoals alles. Dit zullen waarschijnlijk de onvermijdelijk dagen zijn dat het allemaal weer wat normaler wordt, het eerste euforische gevoel ebt weg. Ook zal wel meespelen dat ik gisteren het contract met de makelaar voor de verkoop van mijn huis in Roosendaal heb getekend, weer een stap dichter bij permanent en verder van Nederland. Toen ik 's middags thuis kwam zaten Ailsa, John, Becky en Roger (de nieuwe gasten) al rond het zwembad aan de wijn. gezellie. Ik heb me daar natuurlijk ook ingestort en we hebben met z'n allen een paar flessen rose soldaat gemaakt. Ik ben een stuk wijzer geworden over paardrijden en alles wat daarmee te maken heeft. John is vroeger namelijk professioneel springruiter geweest en Becky en Ailsa zijn ook aardig in dat wereldje thuis. In Engeland trouwens vrij normaal en in heel veel gevallen gewoon een deel van je opvoeding.

Gisteravond een heel erg leuk avond gehad met Dimphy en Kees, herinneringen opgehaald en bijgepraat over wat er in de afgelopen jaren met ons alle drie is gebeurd. Zij hebben namelijk allebei de laatste jaren ook flink wat onder hun pet gestoken, een heleboel raakpunten dus en ook goed om het er allemaal weer eens uit te kunnen gooien, weer een laagje weg van mijn appel, lekker!