Een oudjaarsmijmering, dat kan ik natuurlijk niet achterwege laten na een jaar met zoveel ontwikkelingen. Eigenlijk is het uiteraard het ideale moment om een tussenbalans op te maken, maar waar ik moet beginnen en waar ik het over zal gaan hebben is me nog niet duidelijk. Het kan dus goed zijn dat het zomaar een onsamenhangend lulverhaal wordt, het zij zo! Waar ik moet beginnen is natuurlijk niet zo moeilijk, het begin lijkt me wel zo logisch. Maar wat moet ik daar eigenlijk nog over vertellen, het zouden alleen maar oude koeien zijn die uit de sloot gesleurd worden en dat heeft natuurlijk weinig nut. Laat die maar lekker blijven waar ze zijn, da's voltooid verleden. Voor degenen die mijn verhaal volgen zou het bovendien alleen maar een saaie herhaling worden van zaken die soms zowiezo al vaak gezegd zijn. Een terugblik is dus geen strak plan. Wat dan? De huidige stand van zaken? Ook daar valt niet erg veel over te zeggen, ik zie de tijd waar ik nu in zit meer als een soort niemandsland, een brug tussen twee tijdperken. De hectiek van eigenlijk het hele afgelopen jaar laten bezinken en me voorbereiden, voor zover dat kan, op wat komen gaat. Dat zou dus ook geen erg boeiend verhaal worden, waarschijnlijk slaapverwekkend zelfs want het is nu vooral erg rustig en ook dat vind ik eerlijk gezegd prima. Het enige wat er dan nog overblijft is de toekomst, mijn nieuwe leven. Concreet is daar natuurlijk niet veel meer over te zeggen dan wat hier al te lezen is geweest. Er is op veel gebieden een begin gemaakt, volgens mij een goeie basis gelegd, maar dat kan zich ook nog in allerlei richtingen ontwikkelen. Ik zou hier dus wel kunnen gaan zitten dromen en op kunnen gaan sommen hoe ik het allemaal zou willen dat het gaat lopen. Maar zo werken de dingen nou eenmaal niet en bovendien past dat eigenlijk niet in mijn huidige instelling van going with the flow. Ik probeer te leven met zo weinig mogelijk verwachtingen en laat me liever verrassen. Dat scheelt een hoop teleurstellingen en zorgt in ieder geval voor een erg boeiend, rijk en bruisend leven. Kortom, er valt dus best van alles te mijmeren maar ik laat dat liever even achterwege. Ik laat alles maar over me komen en zie wel wat er allemaal op mijn pad gaat komen, ongetwijfeld zal dat toch weer heel erg veel en ook weer heel erg afwisselend zijn, want zo zitten ik en dus mijn leven nou eenmaal in elkaar. Ik ga in ieder geval vooral verder met het waarmaken van mijn dromen en het leven van mijn eigen leven. Ik wil dus graag weer verrast, geboeid en uitgedaagt worden, laat 2005 maar komen, ik ga er in ieder geval voor!

Ik wens iedereen vanuit Lanza, vergezeld van een vette knuf: Veel gezondheid, veel geluk, veel vrede en vooral ontzettend veel liefde!

De werkzaamheden waar ik het gisteren over had zijn nog een dag uitgesteld dus heb ik nog even respijt. Het is hier verder vooral erg rustig de laatste dagen, heerlijk gevoel na alle hectiek van de eerste twee maanden. Het geeft me mooi nog een paar weken om de batterijen weer vol te krijgen voor ik terug naar Nederland ga. Alles hier is zo ver mogelijk geregeld en straks als ik terug ben staat er in Nederland natuurlijk nog wel een en ander op me te wachten. Vooral genieten dus vanaf nu en me maar mee laten voeren door wat er op me afkomt, lekker. En ik werd weer gelijk op mijn wenken bedient. Gisteravond hadden we namelijk weer een barbecue. Allan, de mannelijke helft van het Schotse stel, verzorgde het vlees, hij is blijkbaar gespecialiseerd in curry gerechten, dus werd het een tandoori barbie. Ik was eerst gecharterd voor het voorgerecht maar dat werd geannuleerd omdat er nogal erg veel vlees ingekocht was. Ik had zodoende een makkie en kon zo mijn benen onder tafel schuiven, verwennerij dus. We zijn trouwens al in de middag rond het zwembad begonnen met het aperitief, een paar flessen sangria. Toen we aan de eigenlijke barbie begonnen waren we al aardig in de stemming, het bleek weer maar eens dat sangria toch verraderlijker is dan de smaak van fruitsap doet vemoeden. En gelukkig kon ik de aanvankelijke reserve die ik had naar het Schotse stel snel bijstellen, ze zijn veel ruimdenkender en humoristischer dan we aanvankelijk dachten. Vooral zij is een lekkere flapuit en levensgenieter. Hij is wat serieuzer maar weet er ook wel weg mee.

Eigenlijk is het dus wel een erg leuk klein feestje geworden, iets waar we volgens mij allemaal aan toe waren, lekker jezelf laten gaan en vooral genieten, heerlijk!

Sinds de aanleg, vorige week, van de zwembadverwarming, hebben we hier nogal erge last van stroomfluctuaties. Dat houdt bijvoorbeeld in dat als de verwarming aanslaat de computers uitvallen en dat het ene moment het licht voluit brandt en het andere moment het niet meer is dan een kaarsvlammetje. Hardstikke romantisch natuurlijk, maar niet ideaal als je een appartementencomplex runt. Nu pas wordt duidelijk dat de vorige eigenaar en bouwer, ook nogal erg gesjoemeld heeft bij de aanleg van de elektrische bedradingen en aansluitingen. Bij inspectie vorige week bleek namelijk dat hij al jaren het meeste van de gebruikte elektra rechtstreeks van het net, dus buiten de meter om, illegaal heeft afgetapt. Ze zijn al meer van dat soort "verborgen gebreken" tegengekomen en die kun je hier niet zoals in Nederland claimen, maar je neemt hier bij de koop van een huis alle verantwoordelijkheden over, ook eventuele nog openstaande schulden. Erg vervelend zulke naweeen en bij navraag doet de boosdoener natuurlijk of zijn neus bloedt. Er moet dus een heleboel aangepast worden en dat gaat vanaf morgen beginnen. Het kan dus zijn dat we enkele dagen, zeker overdag, helemaal afgesloten zullen zijn. Dat wil dus ook zeggen dat ik veel beperktere toegang heb tot internet en dat ik wellicht een paar dagen niks of weinig kan melden. Tis dus maar dat je het hoe en waarom weet als er even radiostilte is, ik kan wel naar een internetcafe gaan maar vind het misschien ook wel gewoon even lekker!

Verder werd ik vandaag benaderd door de redaktie van BN/DeStem voor een interview. Op woensdag 5 januari hebben ze een special gepland over mensen voor wie 2005 een speciaal jaar gaat worden en je kunt wel zeggen dat dit bij mij het geval is, dat vonden zij tenminste ook. Het is de bedoeling dat er een kort verslag in de krant komt met achtergronden en beweegredenen. Dat interview heeft ondertussen telefonisch plaatsgevonden en ik ben natuurlijk erg benieuwd. Als een van jullie toevallig die krant heeft, zou je het dan voor me willen scannen en naar me e-mailen? BN/DeStem bezorgen ze hier namelijk niet. Vast bedankt.

De bui van gisteren is gelukkig weer overgewaaid, ik was al vroeg uit de veren en het voelde gelijk anders, weer energie en die donderwolk boven mijn ogen was verdwenen. Lekker, dat is achter de rug! Zeker als je hoort en leest over de verschrikkelijke ramp die zich voltrokken heeft in Azie en waar ze dan nog zo'n mooie, totaal niet bij de werkelijkheid passende naam aan geven ook. Dat helpt je echt relativeren en doet je weer eens beseffen dat wij eigenlijk totaal geen reden tot zeuren hebben. Vandaag dan ook behoorlijk actief en met de toekomst bezig geweest. Ik ben samen met John op autojacht geweest bij zo'n vijf garages. Ook de handel in auto's werkt hier heel anders dan in Nederland. Bij de officiele dealers vind je hier geen tweedehands auto's, daar heb je weer autobedrijven voor die alleen daar in handelen. Als je hier een nieuwe auto koopt en een andere wil inruilen, doe je zaken met twee bedrijven, een voor de nieuwe en een voor de inruil. Beetje vreemd en effe wennen, maar wel erg duidelijk! Bij de laatste garage heb ik gevonden wat ik eigenlijk al jaren wilde, een 4x4. Het is een Hyundai Santa Fe, mosgroen, twee en een half jaar oud en in perfecte staat. Hij is van twee Engelse dames geweest die volgens de verkoper meer waren dan alleen vriendinnen, alsof dat van belang is. Das tegenwoordig normaal en geaccepteerd reageerde ik nog enthousiast, hij bekeek me daarna wel wat anders. Sommige Engelsen hebben blijkbaar door de band genomen nog een aardig conservatieve en bekrompen kijk op homo en lesbo relaties, ik heb dat ook al gemerkt bij het jonge Schotse stel wat hier nu logeert. Natuurlijk vooral jammer voor hen, ze weten niet wat voor leuke contacten ze mislopen door hun opstelling. Soit!

Ik heb me dus vandaag aardig in de watten gelegd, na twee keer te zijn gaan kijken ben ik nog een derde keer terug gegaan voor een proefrit en om het allemaal rond te breien. Als ik in februari terug kom, staat mijn droomauto op me te wachten, een lekker gevoel en dat maakt het gevoel van gisteren helemaal goed. Bovendien liggen de nieuwprijzen van auto's, en dus ook die van gebruikte, hier tussen de 30 en 50 (dertig en vijftig) procent lager door de vrijhandelszone en dat scheelt een halve borrel en niet alleen maar een slok. Dit had ik mezelf beloofd en is misschien in sommige ogen heel materialistisch, maar is in ieder geval weer een stap dichter bij het vervullen van mijn dromen. We gaan in de goeie richting en zoals Alias en ik al afspraken, 2005 wordt gewoon ons jaar, hoe dan ook. PUNT UIT!!

Wat was het gisteren een verschrikkelijke kutdag, het weer was eerstal rondweg kut, heel wisselend, het ene moment volop zon en warmte en het andere moment koud en regen. Het pastte weer helemaal bij mijn stemming. Ik voelde me gewoon heel erg klote, ik mistte vooral Tom en daarnaast ook Antonio, wat misschien ook een hele hoop duidelijk maakt. Het gevoel was heftiger en pijnlijker als de dag ervoor, eerste Kerstdag. Dat zal wel komen omdat het tweede Kerstdag en zondag was, de dag waarop Tom en ik normaal Kerst vierden en de dag waarop ik normaal gesproken Tom en Antonio zag. Het was dus vooral weer veel wandelen en bovendien kreeg ik op de koop toe onderweg ook nog een paar keer een flinke bui op mijn kop. Alles bij elkaar een goeie voedingsbodem voor mijn zelfmedelijden dat zich zodoende gisteren weer heerlijk heeft kunnen uitleven. Zelfmedelijden vooral omdat ik er niemand anders op kan aanspreken, het is tenslotte een gevolg van mijn eigen keuzes. En een van de consequenties die, ook al is het mijn eigen beslissing, toch ook heel erg onleuk en pijnlijk kunnen zijn. Nou dit was er duidelijk zo een, godverdomme wat voelde dat klote!

Ik voelde me weer erg klein en alleen net als bij het afscheid van Tom in oktober. Ik besefte gelukkig ook dat het vandaag waarschijnlijk al weer anders zou zijn en een uitgebreide en positieve mail van Wilma op het juiste moment deed ook erg veel goeds, zoiets had ik net even nodig als steuntje in de rug. Het is nu weer gewoon maandag en de scherpe kantjes zijn er weer af, na een keer goed janken en vroeg het bed in om de dag maar zo snel mogelijk voorbij te laten zijn, gaan we gewoon weer met frisse moed en een positieve blik verder.

Kutdag nummer twee

Eigenlijk erger dan nummer een. Vooral erg veel gewandeld! Pfffffffff, blij dat ze voorbij zijn. Morgen weer lekker gewoon maandag.

Eerste Kerstdag is gelukkig voorbij, het was een vreemd gevoel zo'n eerste keer ver weg van iedereen en ik was gelukkig niet de enige, John en Ailsa hadden hetzelfde, het was voor hen ook de eerste keer. Ik kan niet zeggen dat het een echte dipdag was, maar meer gevoelsmatig een onwezenlijke dag, je voelt het gemis plus de omgeving en het weer kloppen nog niet, het was een soort verdoofde toestand. Kortom het was gewoon heel raar en we hadden alle drie zoiets van: laat deze dag maar snel voorbij zijn. Vooral het opstarten duurde wat langer, daarna hebben we er wel iets van gemaakt, weliswaar in eerste instantie wat minder gemotiveerd en enthousiast maar achteraf is het toch voor zo'n eerste keer een redelijk geslaagde dag geworden. Het geplande kerstontbijt in het zwembad viel letterlijk in het water want 's morgens was het miezerig en zwaar bewolkt plus had het 's nachts ook al flink geregend. Rond koffietijd hebben we, stevig dik ingepakt want het was er nog koud bij ook, een wandeling over de boulevard gemaakt en onderweg een lekkere capuccino gedronken. Onderweg brak de zon door en zat dat dikke pak kleren ons weer in de weg. Het is dus echt afzien hier. Na de heerlijke en stevige kerstlunch, waarvan ik het voorgerecht voor mijn rekening heb genomen: zalmcarpaccio met meloen in seranoham en brie, hebben Ailsa en ik een lange strandwandeling gemaakt door de branding. We wilden allebei perse op eerste Kerstdag naar het strand om te kunnen zeggen dat we in zee geweest waren. Dat we in zee geweest zijn is beslist zo maar verder dan onze enkels zijn we niet geweest, het zeewater is nu hier ook ijskoud.

Ik ben in ieder geval blij dat we dat ook weer gehad hebben en dat het alles bij elkaar ook nog meegevallen is. Zo'n eerste keer is meestal toch de taaiste. Nu nog door oud en nieuw en mijn verjaardag dan zijn we daar ook maar vanaf.

Eerste Kerstdag, heel onwezenlijk voelt het hier, het kerstgevoel heb ik nog steeds niet en dat zal dan nu dus ook wel niet meer komen. Gisteren was het weer prachtig weer, achtentwintig graden, en ben dus 's middags een paar uurtjes naar het strand geweest. Onmogelijk om dan in die stemming te komen, maar dat vind ik ook prima. Het zijn in feite toch maar hele gewone dagen die door de commercie en de hele rataplan eromheen opgeblazen worden tot iets bijzonders. De werkelijk reden waarom we Kerst vieren is toch al lang teruggedrongen door andere belangen, de gekende economische, de kapstok waaraan tegenwoordig toch alles gehangen wordt! Misschien alleen maar goed, niet die economische belangen natuurlijk, maar dat er wat genuanceerder naar het oorspronkelijke verhaal gekeken wordt. Het schijnt tegenwoordig trouwens wel erg populair te zijn om je te verdiepen in Jezus, hoe hij werkelijk was en hoe zijn leven er uit gezien moet hebben. Aan de ene kant hoor je dat hij waarschijnlijk homosexueel geweest is en nou las ik pas in de "Da Vinci Code" van Dan Brown weer heel wat anders, daarin wordt geoppert dat hij getrouwd zou zijn geweest met Maria Magdalena en bij haar zelfs een dochter zou hebben gehad die een nageslacht zou hebben voortgebracht tot zelfs in onze tijd? Je kunt dus blijkbaar vele kanten op met die kerel, een veelzijdig persoon dat wel.

Eerlijk gezegd zal het mij allemaal een biet zijn hoe het nou zit, ik had zowiezo al erg grote twijfels bij het waarheidsgehalte van dat verhaal, eigenlijk bij de hele bijbel. Volgens mij is het gewoon een veredelt sprookjesboek om de mensen monddood te houden. Iets waar men in vroeger tijden toch al erg sterk in was en wat die mijnheer in Rome met aanhang nog steeds probeert te doen. Nou is het voor hem natuurlijk vrij laat, maar ik stel voor dat ze er daar eerst eens achter moeten zien te komen hoe de wereld nou echt in elkaar steekt voordat je daar regeltjes voor verzint. Oh ja, en bedankt voor die moie blume.

Tot nu toe is mijn verhaal waarschijnlijk vooral als een groot hallelujah op Lanzarote overgekomen en dat moet ik volgens mij gauw rechtzetten want dat is natuurlijk niet reeel, het is hier ook niet perfect. Het is denk ik gewoon hoge tijd om ook wat andere kanten van het eiland te laten zien voordat iedereen zijn boeltje in gaat pakken en ook hierheen komt. Het zal je toch gebeuren dat er plotseling een armade Nederlandse vliegtuigen binnenvalt, ik moet er niet aan denken. Daarom vandaag fase een van mijn ontmoedigingsbeleid. Mijn verhaal is ook natuurlijk nog lang niet volledig, daarvoor ben ik nog te kort hier en heb nog lang niet alle kanten van het dagelijkse leven hier gezien en meegemaakt, plus is het natuurlijk mijn interpretatie. Wat me vooral is opgevallen is het feit dat het onfatsoen en de teleurstellingen die ik tot nu toe tegengekomen ben, vooral afkomen van de geimporteerden. Mensen uit de zogenaamd "beschaafde" Europese landen die hier zijn neergestreken en waarvan sommigen zich zelfs heel arrogant opstellen ten opzichte van de autochtonen, zich zelfs meerderwaardig voelen. Dat laatste heb ik vooral gemerkt en gehoord van Duitsers (helaas een bevestiging van veel vooroordelen, maar tis niet anders). Ze spreken hun gevoel van meerwaarde in sommige gevallen ook gewoon bot uit. Rijden hier zelfs, ook als ze hier al meer dan twintig jaar wonen, nog rond met Duitse nummerplaten op hun auto en gaan alles wat ze kopen of op andere gebieden nodig hebben, zoals bv, artsen, tandarts, auto's, computers en toebehoren enz enz, in die Heimat halen. Natuurlijk zijn er overal uitzonderingen op, er zijn zelfs ook leuke Duitsers, alleen moet je ze helaas ook hier ver gaan zoeken.

Zowiezo heb ik het liever met Engelsen te doen, wat me wel aan een deel van de Engelsen hier opvalt is dat ze zich niet aan afspraken houden. De Spanjaarden daarentegen, hoewel ze het niet zo nauw nemen met de tijd, doen overwegend wel hun best voor je en houden zich wel aan afspraken. Het kan wel eens een paar uur of zelfs soms een dag later worden, maar ze doen wat ze je hebben beloofd. Kortom op menselijk gebied kom je ook hier alle geuren en smaken tegen en is het niet veel anders dan in Nederland. Als dat het hoofdmotief zou zijn om deze stap te zetten? Spaar je de moeite!!

Ailsa en John moesten gisteren vingerafdrukken af gaan geven op het bureau van de Policia National voor hun residentia: de definitieve afronding van het ingezetene worden van Spanje. Nou dat is dus niet zonder hindernissen gegaan, ze wilden vertrekken naar het politiebureau maar konden op het laatste moment hun paspoorten nergens vinden, lichte paniek natuurlijk. Afgelopen week hadden ze ze nog nodig gehad bij de notaris en Ailsa kon zich niet herinneren ze daar terug gekregen te hebben. Op hoge poten natuurlijk naar dat kantoor gebeld en daar wat lichte heibel geschopt maar daar waren ze ook niet, dan maar naar de bank gebeld want daar hadden ze ze ook pas nog nodig gehad, ook niks. De man van de bank wist zich nog wel te herinneren waar Ailsa ze had gestopt. In haar handtas die ze nooit gebruikt en daar zaten ze ook. Het was natuurlijk te laat voor de afspraak, 3 januari weer een poging. En nog even een extra telefoontje naar het notariskantoor om excuses te maken. Ailsa denkt dat het de hormomen zijn. Degene die ze bij de notaris aan de lijn had begreep het wel maar denkt dat het gewoon drukte is, zij was pas naar school gereden om de kinderen af te zetten en kwam er bij de school achter dat ze de kinderen thuis vergeten was!!! Vandaag zijn er ook weer nieuwe gasten gearriveerd, een jong stel, ik schat ze in de dertig, uit Schotland. Vanaf nu zijn de appartementen tot mijn vertrek aardig bezet. Ik heb het rijk dus niet meer alleen. Oh ja, we kunnen sinds vandaag weer zwemmen, het zwembad is sinds een dag of twee verwarmd.

Bij Tom was er ook het een en ander mis gegaan. Hij bewaart zijn huiswerk en werkstukken normaal gesproken op een USB-stick. Die wilde hij vanmiddag op school bij gaan werken en er bleek niks meer op de stick te staan. Gelukkig hoeft hij niet alles overnieuw te doen, pa had zijn eindexamenwerkstuk nog bewaard, dus dat scheelt weer. Zoiets maken we allemaal een keer mee voordat we beseffen dat het advies om regelmatig back-ups te maken geen pesterij is. Verder vandaag weer een heerlijke rustige dag, ik ben nog niet helemaal gerecupereerd. Wel kerstinkopen gedaan in overvolle winkels, naar de post geweest en een van de bankrekeningen die ik voor de hypotheek had geopend weer geannuleerd, kostte me toch nog gauw even ruim een tientje. Ook hier weten de banken hoe rijk worden werkt.

Laten we het eens hebben over Antonio Aragon Gotarradona, zijn naam is tenslotte al een paar keer gevallen en het wordt volgens mij tijd om wat meer over hem te vertellen. Antonio is erg bijzonder, althans voor mij. Uiterlijk is het een echte Spanjaard, donker van haar, al wat grijzend en kalend, ietsje langer als ik en beslist slanker als ik, zo'n 20 kilo. Innerlijk is hij, voor zover ik dat nu natuurlijk al kan beoordelen, the icing on the cake, een scheetje. Hij is rustig, wijs, sensitief en kalm, en ik heb voorlopig het idee dat we elkaar goed aanvoelen en aanvullen. Alle ingredienten zijn dus aanwezig, het klikt, er is chemie en er is fysieke aantrekkingskracht van twee kanten. Hij heeft natuurlijk ook een bewogen leven achter de rug met de nodige teleurstellingen, dat is nou eenmaal gewoon zo als je al wat ouder bent. We begrijpen veel van elkaar zonder al te veel woorden. We hebben afgelopen zondag dan ook afgesproken dat we een "pequeno relacion" hebben en dat we "pasito a pasito" willen ontdekken of er tussen ons een lange en hopelijk gelukkige toekomst kan zijn. Pequeno omdat het moment voor ons alle twee nog niet helemaal klopt, ik ben druk met het opbouwen van een nieuw leven en hij is nog druk met het definitief afsluiten van een oud verhaal. Eigenlijk komt dat dus hartstikke goed uit, het weerhoudt er ons alletwee van om te hard van stapel te lopen. Een van de redenen waarop het bij mij de vorige keren stuk is gelopen.

Ik wil niet weer dezelfde fouten maken. Toen was ik er, buiten dat ik te veel nieuws tegelijk toeliet in mijn leven, nog niet aan toe en dat werkt dus niet, althans niet bij mij. Mijn gevoel is overwegend erg goed, af en toe wat twijfels natuurlijk, maar ook daar is weinig mis mee, dat houdt je op de grond. Ik heb goede hoop want de omstandigheden en ikzelf zijn natuurlijk ook totaal anders. Voorlopig kunnen we ook gewoon niet te hard van stapel lopen, hij vertrekt vandaag voor een kleine maand naar zijn familie, daarna zien we elkaar een keer en dan vertrek ik weer naar Nederland voor nog onbekende duur. Ik laat me maar gewoon meevoeren met the flow, time will tell.

Geloof in jezelf Geloof in jezelf in de kracht die je hebt, de kracht die jou door het leven leidt door goede en slechte tijden. Geloof in de verborgen kwaliteiten die iedereen bezit en die je de juiste weg zullen wijzen. Geloof in morgen en in wat die dag je zal brengen en probeer alles van de zonnige kant te bekijken want met een positieve kijk op het leven is er geen grens aan jouw mogelijkheden. "Deze boodschap vinden we wel voor jou gelden. Hij past helemaal bij jou. Annie en Kees van Rijsbergen."

De rust heeft echt toegeslagen, de gevolgen van de afgelopen intensieve tijd komen er duidelijk nu uit. Mijn hele lijf voelt beurs, spierpijn in mijn benen en armen, alsof ik een marathon gelopen heb. Buikpijn en een zwaar hoofd alsof ik goed ben doorgezakt en noem maar op. Ik voel me loom en moe, heb het idee dat ik dagen zou kunnen slapen, maar dat lukt nog niet helemaal, wel al veel beter, dus we gaan de goeie richting in. Ik weet gelukkig waar het van is en dat het met een paar nachten goed slapen weer opgelost is. Er zijn tenslotte veel vervelender zaken waar je ook dit gevoel van kunt hebben. De maandag heb ik eigenlijk in volledige ledigheid doorgebracht, ben erg lamlendig geweest. Ik heb wat gewinkeld hier en daar want ik had papier nodig voor mijn nieuwe printer/scanner/kopier (Epson stylus CX3600) en beschrijfbare CD's. Ik heb ook voor John en Ailsa een aardigheidje gekocht voor de Kerst. Samen met John ben ik naar een paar garagebedrijven in Arrecife geweest om alvast te kijken voor een auto, erg gemotiveerd waren we geen van tweeen, dus hebben we het voorlopig maar uitgesteld. Manana, manana.

Heb de hele dag vooral zomaar wat rondgehangen, praatje gemaakt met deze en gene, op mijn gemak gegeten bij Royal en me daarna thuis lekker warm en vooral makkelijk aangekleed en op de bank genesteld met een goed boek en een lekkere warme kop koffie. Das pas genieten!! Heb nog wel een erg leuke site ontdekt, bekijk hem maar eens: colorstrology.

The flow was tot zaterdag nog steeds een wilde rivier, zoals Rian pas in een reactie alles wat er hier met me gebeurd pakkend omschreef. And I'm still going with it. Ik heb zelf het idee dat hij vanaf gisteren van lieverlee wat aan het kalmeren is, althans dat hoop ik eerlijk gezegd ook. Van mij mag het nu wat kalmer aan, zelf zou ik ook niet weten op welk gebied er nu nog turbulente dingen zouden kunnen gebeuren, maar je weet natuurlijk nooit, ik zie wel. Gisteren was een perfect dag, goeie stemming, goeie berichten vanuit Nederland, goed gezelschap hier, heerlijk rustig en zonnig weer, kortom genieten op alle fronten. Samen met Antonio heb ik volop van de dag genoten, een lange wandeling gemaakt en vooral veel gekletst. Ondanks het taalprobleem kunnen we met een mengeling van Spaans, Frans, en Italiaans op een behoorlijk niveau communiceren en elkaar duidelijk maken hoe we in het leven staan. Alles zit me mee, mijn geluk lijkt hier onuitputtelijk en ik krijg het nog op een presenteerblaadje aangeboden ook. Neem nou weer het appartement wat ik gehuurd heb. Op het eiland wordt ieder huis of appartement wat je koopt of huurt, gemeubileerd aangeboden. Bij het buro via wie ik nu ga huren was het drie jaar geleden dat ze iets ongemeubileerds tegengekomen waren. Ik bedoel maar. Ongeveer eenzelfde toevalligheid overkwam me toen ik ben gaan kijken bij het appartement. Er stond een Engelse verhuiswagen een inboedel te lossen, zij zijn gespecialiseerd in verhuizingen van de UK naar Lanzarote en bij navraag blijkt dat ze hun overslagpunt in Breda hebben. Alle details van hoe het bij hen werkt en wat het kost heb ik nog niet, maar ze garanderen wel dat je spullen binnen zeven dagen op hun plek zijn. Een ander voordeel is dat de mensen die je spullen uit elkaar halen en inpakken, dezelfde zijn die het hier weer in elkaar zetten en uitpakken. Ik heb ze ondertussen ook om een offerte gevraagd, ik ben benieuwd naar de verschillen met de Nederlandse verhuizers.

Alles bij elkaar komen de kansen en meevallers dus bij bosjes op mijn pad, ik zie het maar zo dat het bewijzen zijn dat dit gewoon zo moet zijn. Ik kan die kansen toch niet onbenut laten, wie weet zijn het mijn laatste wel. Dat hoop en verwacht ik eerlijk gezegd niet, maar het is zowiezo in mijn ogen een goede instelling om iedere dag te leven alsof het je laatste is. Alles er uit halen dus!!

De milde stemming die normaal heerst rond deze dagen is er deze keer, althans bij mij, (nog) niet, dat zal wel met de drukte, de omgeving en de omstandigheden te maken hebben, maar wie weet komt dat nog wel. In ieder geval voor iedereen:

Os deseo mucha paz, salud y amor

De afgelopen dagen heb ik de eerste stappen gezet om ook de burocratische en praktische zaken die aan zo'n verhuizing vastzitten geregeld te krijgen. Ik heb bij twee internationale verhuizers offerte opgevraagd en zij gaan aanstaande week in Roosendaal taxeren wat voor maat container er nodig is om al mijn spullen hierheen te krijgen. Voor de papieren rompslomp in Nederland heb ik kontakt gezocht met een administratiekantoor die voor me op een rij gaan zetten wat er allemaal geregeld moet gaan worden en hoe. Hetzelfde heb ik hier gedaan, op die manier weet je zo goed als zeker dat het allemaal goed gebeurt en kun je ergens op terug vallen. Het appartement in Costa Teguise is precies wat ik nodig heb om een goeie start te maken. Het is vergelijkbaar met dat in Roosendaal, qua oppervlakte wel wat kleiner, maar er zitten ook veel extra's bij die ik in Roosendaal niet heb. Een parkeergarage, een gezamenlijk zwembad, een extra badkamer, zeezicht en natuurlijk op Lanzarote. Het zal wel passen en meten worden met al mijn zooi, dat is me al wel duidelijk. Misschien toch maar overwegen om een en ander van de hand te doen. Dat is eigenlijk het enige nadeel, de Spaanse huizen zijn meestal nogal wat kleiner dan die in Nederland. Je leeft hier tenslotte veel meer buiten. De beslissing om het voor een jaar te gaan huren heb ik al genomen, morgen wordt de papieren rompslomp geregeld en dan heb ik per 1 maart weer een eigen plek. Ik zou er al eerder in kunnen trekken maar veel eerder zullen mijn spullen er waarschijnlijk niet zijn. Die zijn namelijk zo'n week of vier / vijf onderweg. Onder deze link en de sleutels vind je wat foto's en informatie, zodat je een idee hebt waar ik terecht ga komen.

Het gevoel erbij is weer erg dubbel, blij van de ene kant dat ik weer een eigen plek zal hebben en dan zeker deze, maar aan de andere kant voel ik me reuzeklote: Nu is het definitief. Dat wordt weer wandelen! Let ook even op de naam van het complex: Los Gurrupitos. Dit moet het toch wel zijn. Oh ja, mijn appartement is het tweede van rechts op de eerste verdieping.

Change of plans: dondermiddag op het strand, dat trouwens voor een heel groot deel verdwenen is met het noodweer, vielen de puzzelstukken bij me op hun plaats. Voorlopig ga ik niet kopen, het is jammer van het huis maar er komt wel een ander op het goeie moment. Ik denk dat het in alle opzichten beter is eerst te gaan huren, het geeft me in ieder geval al veel meer adem bij de opstart. De druk van en mijn eigen toko opstarten en de lasten van een hypotheek opbrengen is er niet. In mijn ogen een veel relaxtere en comfortabelere situatie. Ook het strand krijgen we blijkbaar schoongewassen en al vanzelf terug met de voorjaarsstormen in maart en april, niks aan het handje dus en weer twee zorgen minder. Om nog even over het strand verder te gaan, er zijn stukken waar al het zand verdwenen is, je hebt er nu alleen nog rotsen. Dat is bijvoorbeeld bij de nesten, de Spaanse variant op de Duitse kuilen. Nesten zijn een soort kleine ronde fortjes waar je uit de wind ligt door op elkaar gestapelde brokken lava. De nesten worden ook gebruikt voor andere doeleinden, je ligt er namelijk, als de brokken hoog genoeg opgestapeld zijn, erg prive en dus gebeuren er ook op z'n tijd van allerlei spannende, romantische en soms ook op het randje zaken, die je zelf waarschijnlijk wel in kunt vullen.

De beslissing om nog niet te kopen heeft me nu in ieder geval al veel meer rust gegeven. You're looking laid back zeiden John en Ailsa en zo voel ik me ook, het is dus een goeie keus. Het geeft me veel meer ruimte en tijd om het allemaal op een relaxte en goeie manier op poten te zetten, lekker! Omdat ik niet van stilzitten hou, heb ik wel meteen kontakt gezocht met een buro wat zich in lange termijnverhuur heeft gespecialiseerd, morgen de eerste bezichtiging van een appartement in Costa Teguise. Splinternieuw want ze worden pas eind januari opgeleverd, mooier kan toch niet. Morgen verslag.

Woensdag duidelijk weer zo'n day after. Na twee dagen drukte met het regelen van de financiele kant en de daarbij horende stress en spanning, vooral als de verschillen zo groot zijn, was de woensdag weer zo'n dag van aan de wandel gaan om de brij te laten zakken. Weer zo'n dubbel gevoel, iedere stap dichter bij hier is er een verder van alles wat me lief is in Nederland. Ik voel me bij iedere stap telkens blij en klote tegelijk, maar dat hoort er nou eenmaal bij, iedere stap moet even zijn plek vinden. Het is dan weliswaar mijn eigen keuze, maar niet te vergeten ook onder druk van allerlei omstandigheden! En dat wordt blijkbaar, nu het allemaal anders uitpakt dan mensen uit totaal onverwachte hoek zich aangepraat hadden, allemaal heel snel vergeten. Het maakt het er allemaal niet echt makkelijker op en daar zit ik nu dus echt niet op te wachten, ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. Ik ben daarom weer maar op en neer naar Arrecife gegaan. Op de terugweg kwam de zon, na lange tijd afwezig te zijn geweest, gelukkig ook weer tevoorschijn en dat doet natuurlijk altijd goed. Ook Wilfried kwam ik op de terugweg tegen, ondanks dat hij heel erg behulpzaam is, vind ik hem toch wel een heel vreemd mannetje. Zo'n engerd, in feite een engerdje want hij is bovendien nog klein erbij ook, die iedere vent die hij tegenkomt van boven tot onder taxeert en met zijn ogen uitkleed. Duidelijk geobsedeerd door sex vanuit volgens mij een of andere frustratie. Sex komt in ieder geval bij ieder onderwerp wat je aansnijdt weer terug en natuurlijk ook zijn geweldige belevenissen op dat gebied, allemaal erg onwaarschijnlijk dus neem ik het maar met een groot pak zout. Maar alla, ik zal hem voorlopig moeten nemen zoals hij is, en andersom natuurlijk ook. Ondertussen heb ik ook weer nieuwe kontakten opgedaan bij de makelaar via wie ik het huis heb gekocht. Op het hoofdkantoor in PdC werkt een vrouw, Tanja, waarvan ik eerst dacht dat het een Spaanse was. Ze heeft namelijk een typisch Spaans uiterlijk: klein, donkere huid en haren en spreekt bovendien natuurlijk vloeiend Spaans. Ze blijkt dus Nederlandse te zijn, uit Beverwijk en woont al twaalf jaar op het eiland en is met een Spanjaard getrouwd.

Op het bijkantoor in Costa Teguise heb ik gisteren kennis gemaakt met Thierry, een Parijsenaar met een Vlaamse moeder en een Franse vader. Pas hierheen verhuisd vanuit Londen met vrouw, een Lanzaroteense, en kind. Hij woont hier vlakbij in Playa Honda. Tanja en Thierry waren allebei duidelijk blij weer eens met iemand "uit de buurt" te kunnen kletsen en dat was bij mij duidelijk ook het geval. Weer een paar schakels aan mijn netwerkketting, wat dat betreft gaat het dus ook lekker.

Er zit weer beweging in het verhaal rond het huis, vandaag ben ik bij de bank in Costa Teguise waar de huidige eigenaar zijn financiering had gaan praten en daar werden me al een heel andere en positievere perpectieven geboden. Bij deze bank kijken ze in ieder geval wel verder dan hun neus lang is en beseffen ze terdege dat het risico wat zij lopen minimaal is. De verantwoording en het risico liggen tenslotte bij mij en ik ben degene die bereid is het risico te lopen. Daarna ben ik ook nog bij een bank in Tias gaan praten en ook daar was de benadering al heel anders. Kortom het gaat rond komen. Dat hele gedoe kost je wel een boel energie, de ene dag een teleurstelling die je weer helemaal met beide poten op de grond zet, misschien zelfs even in de grond, en de dag daarna geen vuiltje aan de lucht. Van een dal naar een piek dus, weer zo'n situatie van uitersten die elkaar binnen korte tijd opvolgen. Onbegrijpelijk dat een situatie met dezelfde gegevens zo verschillend kan uitpakken, het zal ook wel met klikken te maken hebben. Gisteren was er duidelijk geen klik, vandaag beide keren wel

Het voornaamste is in ieder geval dat ik weer verder kan gaan denken en de volgende stappen kan gaan zetten: voorbereidingen voor de verhuizing en uit zien te zoeken wat ik verder nog moet regelen zoals bijvoorbeeld wat belastingen en sociale verzekeringen betreft in Nederland. Dat zal misschien nog wel een hele papierwinkel geven, we zullen zien. Het weer is gelukkig van lieverlee aan het kalmeren, het is nog wel bewolkt en er viel nog een enkel miezerbuitje, maar de vooruitzichten zijn goed: vanaf donderdag verwacht men weer zon! Zie je wel dat het weer met mij op en neer gaat. Of was het nou andersom??

Op het bod wat ik op het huis gedaan had zijn de eigenaren maandag ingegaan, dat was in ieder geval al weer een stap in de goeie richting. Het logische gevolg daarvan was natuurlijk er voor te zorgen dat er een financiering komt en heb daarom gistermiddag het eerste gesprek met een bank gehad, Bancaja. Dat liep allemaal nog niet zo erg soepel, men heeft hier blijkbaar toch een heel andere manier van benaderen, de erg voorzichtige manier. Ze (althans deze bank) spelen erg op zeker en baseren hun offerte puur op je huidige inkomen, en dat is voor mij dus op dit moment erg ongunstig omdat ik uiteraard een WW-uitkering heb. Dat het huis een veel hogere waarde heeft dan de koopprijs en zeker als de door mij gevraagde financiering, speelt bij deze bank geen rol ondanks de realiteit dat ze in feite geen enkel risico lopen, als ik het niet betaal hebben ze immers het huis. Maar alla, morgen heb ik nog twee afspraken bij banken en daar hoor ik al weer andere geluiden over, dus geven we het nog niet op. Dat was ik trouwens zowiezo niet van plan, want ik laat deze buitenkans en passende jas niet zo simpel aan mijn neus voorbijgaan. Morgen dus meer.

Met het weer is het vandaag alleen nog maar erger geworden. Als het op Lanzarote eenmaal regent, dan regent het ook echt, veel heftiger zelfs dan in Nederland. Het is zondagavond en nacht echt met bakken naar beneden gekomen. Je kunt zien dat het eiland en alles erop daar helemaal niet op berekend is. Overlopende rioolputten, straten blank, de wegen overspoeld met zand en gravel, in alle winkels en huizen emmers om het doorsijpelende water op te vangen enz enz. Misschien is dit na de sprinkhanen wel de tweede "plague". Wat hadden ze daarna nou ook nog meer in de aanbieding?

Het weer lijkt hier de laatste dagen helemaal van slag, voortdurend zwaar bewolkt, af en toe een regenbui, veel, erg veel wind en vooral 's avonds en 's nachts koud (graad of 18). Normaal ben ik geen koukleum maar ben dat blijkbaar hier wel geworden, ik zal dus al wel geacclimatiseerd zijn. En natuurlijk heb ik geen dikke truien of iets wat er op lijkt bij me, das dus echt afzien, Ailsa heeft me al wel een lekker warm fleecevest geleend. De laatste paar avonden ook lekker vroeg (zaterdagavond bijvoorbeeld al om zeven uur) onder de wol gekropen met een goed boek, je moet wat nietwaar. Naast de kou had ik ook nogal wat slaap in te halen, dat zal ook wel invloed gehad hebben. De laatste weken sliep ik namelijk hooguit drie a vier uur per nacht. Sinds zaterdag is dat veranderd, waarschijnlijk doordat ik nu weer een eigen plek in het vooruitzicht heb is er iets van me afgevallen en kan ik bijna slapen waar ik sta. Die inhaalslag is dus duidelijk begonnen, lekker. Zondag was het weer op zijn wildst, het strand wat in Playa Honda normaal zeker zo'n tweehonderd meter breed is, was helemaal zoek. De branding kwam tot aan de muren van de boulevard, iets wat ik al die keren dat ik hier was nog nooit heb meegemaakt. Het zeewater wat normaal naadjeschoon en transparant is, was echt smerig en troebel, in de branding bedekt met zo'n vieze schuimlaag die je in Nederland ook regelmatig ziet. Kortom het is of echt winter of het weer is ook hier van slag. Niet fijn in ieder geval maar je weet dat het toch niet lang zal gaan duren.

Zondag heb ik ook Antonio (Aragon Gotarredona) weer gezien, mijn Spaans gaat er zodoende aardig op vooruit en hij pikt gelijk wat Nederlands op. Op 22 december vertrekt hij voor de feestdagen naar zijn familie in Cordoba en komt 9 januari weer terug, elf dagen voor ik op 20 januari naar Nederland ga, zijn verjaardag. Het klikt tot nu toe formidabel, zondag aanstaande de volgende afspraak. Que sera, sera!!

Zaterdag was vooral een dag van bezinning, dat klinkt nogal zwaar misschien daarom houd ik het maar op laten bezinken. Dat heeft natuurlijk weer te maken met alles wat er hier de laatste tijd is gebeurd, deze keer gaat het vooral om het huis in Teguise. Het voelt nog steeds erg goed, het huis en de plaats passen me als een jas, daarom heb ik er ook een bod op gedaan, maandag hoor ik de reactie. Ailsa en John en ook ikzelf zie me daar wel, ik hoor daar gewoon.

Teguise, tot 1852 de hoofdstad van Lanzarote, is een van de belangrijkste culturele centra op het eiland geworden. De straten met oude herenhuizen, kloosters en pleinen vertellen duizend en een verhalen over de historie van het eiland. De schermutselingen tussen de Moren en de Christenen kenmerkten de geschiedenis van deze schitterende stad.

klik voor een vergroting

Sinds de jaren '80 is Teguise een beschermd gecombineerd architecturaal historisch en artistiek centrum en benoemd tot een van de oudste en mooiste plaatsen op de Canarische Eilanden, ze wordt door zowel de lokale bevolking als bezoekers beschouwd als een levend museum.

De "diabletes" (duivelsmaskers) van Teguise zijn het mooiste voorbeeld van de plaatselijke volkstraditie. Zij zijn het resultaat van geloof uit de laat 15de eeuw: een mengsel van inheemse en Christelijk elementen verbonden met hekserij die door de eerste Moorse en Afrikaanse slaven hier werd gebracht. Het masker van "diablete" verbeeld een mannelijke geit, het symbool van viriliteit en vruchtbaarheid.

De afdeling huizenjacht is de afgelopen dagen ook weer volop in beweging geweest, op de websites van de verschillende makelaardijen had ik weer het een en ander gezien en daar bezichtiglijstjes van gemaakt. Bij navraag vielen mijn potentiele verlangens allemaal weer in het water, de een was ondertussen verkocht, de ander werd niet meer verkocht vanwege huwelijksporblemen (ik zou juist denken dat het dan acuut wordt, maar ala), weer een andere bleek geen huis te zijn maar onderdeel van een complex enz enz. Later op de avond werd ik gebeld door Gilbert dat hij diezelfde avond een huis had aangeboden gekregen wat ik beslist moest gaan zien, een huis met acht slaapkamers (geen typefout). De huidige eigenaars moeten er op korte termijn vanaf vanwege gezondheidsproblemen, voor een doeltreffendere behandeling is het beter dat ze snel terug gaan naar Engeland, de prijs was daardoor een "bargain" volgens Gilbert. Binnen een uur zouden er foto's op internet staan

Toen de foto's op het net stonden was mijn eerste indruk niet al te best en dat zal iedereen wel hebben die deze foto ziet. Toch een afspraak gemaakt voor een bezichtiging, wat maakt het tenslotte uit en het is bovendien erg leuk om te doen. De indruk dat het wel niks zou zijn bleef ook nog toen we er voor de deur stonden. Eenmaal binnen veranderde dat beeld volkomen. Het is een huis met een heel bijzonder karakter, gangetjes, trappetjes, twee grote open vides, veel licht, veel ruimte en in Teguise, de oude hoofdstad van het eiland en de plaats met nog het meest oorspronkelijk Spaanse karakter.

Het enige minpunt aan het huis is de buitenkant en dat is puur cosmetisch, daar kan met wat simpele dingen al heel veel aan verbeterd worden. Van binnen hoeft er niks, je kunt er zo intrekken, plus is het volledig gemeubileerd en ook nog goed gemeubileerd. Er hoort zelfs een volledig ingericht fitnesskamer bij. Twee nette en volledig ingerichte badkamers en een keuken met alles erop en eraan. Kortom een huis met erg veel en vooral erg goeie vibes. Weer food for thought volop dus.

John en Ailsa noemen me meestal Dutchie, soms Dutchbird om de charter die hier twee keer per week komt en ook wel Double Dutch om de naam die ik heb gekozen om hier onder te werken. Bij alle voorbereidingen voor mijn freelance plannen hoort in mijn ogen ook een website. Ik had die al voor een groot deel klaar, ik moest allen de naam: Doubledutch.com nog reserveren. Nou vergeet het maar, Doubledutch is al gereserveerd onder alle extensies, behalve onder .eu maar die zijn nog niet te gebruiken.

De Europese gemeenschap wordt steeds meer een en wil graag een eigen domeinnaamextensie als tegenhanger van .com. Hiervoor zijn drie grote organisaties benaderd door de Europese Unie om dit te regelen. Deze drie (DNS-BE (Belgie), IIT CNR (Italie) and NIC SE (Zweden) hebben zich verenigd in een organisatie die EURid heet. EURid staat voor European registry of Internet Domainnames. Het is tevens een woordspeling want je spreekt het uit als "your id" (joor aidie). Ze bedoelen dan "Your European Identity." Zij gaan de .eu-domeinnamen toekennen en beschikbaar maken. En daar komt natuurlijk heel wat bij kijken. Heel wat denkwerk voor de procedures, het opzetten van de techniek, het overleggen met de bureaucraten van de Europese Unie en de berichtgeving natuurlijk. Kortom dat zal wel nog even aanlopen voordat dat door alle schijven is. Maar om nou niet te ver af te dwalen van hetgeen waar ik eigenlijk mee begon, ik zat dus met een probleem en hoe los ik dat op zonder al te veel van mijn oorspronkelijk plannen af te wijken. Het lag eigenlijk zoals altijd ook deze keer voor de hand, we hebben een combinatie gemaakt van het een en ander en zijn nu uitgekomen op doubledutchie.com. Weer een stap verder.

"Go with the flow" zeggen de Engelsen om uit te drukken dat je het leven en alles wat er op je pad komt gewoon over je moet laten komen, je mee moet laten voeren door de stroom dus. Das helaas vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Veel mensen, ik in ieder geval wel zei de gek, hebben (hadden) toch de neiging om het heft zelf in handen te willen houden. Volgens mij een volkomen natuurlijke karaktertrek en niks mis mee todat je wijzer wordt en je ogen opengaan. Alleen jammer dat velen van ons daar pas achterkomen als het er al half op zit. Maar ja zo zit het nou eenmaal in elkaar: tegen het eind weet je wat je eigenlijk liever in het begin al had willen weten. Zelf ben ik ook jaren zo geweest en dat heeft me op een haar na opgebroken omdat het alleen maar erg veel energie en tijd kost en op den duur toch averechts werkt. Er zijn maar weinig dingen die je kunt regelen in het leven en het is zoveel leuker en makkelijker om het allemaal maar over je te laten komen, je te laten verrassen door het lot of hoe je het ook wil noemen. Zoals waarschijnlijk velen met mij ben ik door schade en schande achter dat recept moeten komen en daarom voelt het nu deste lekkerder om te zien en beleven dat het ook echt werkt. Dat als je probeert zo weinig mogelijk verwachtingen te hebben, zo weinig mogelijk te sturen en te regelen, onthechten en loslaten noemen ze dat tegenwoordig met een trendy woord, dat dan de juiste en goeie dingen bijna als vanzelf op je pad komen. Zo zie en voel ik tenminste wat er nu bij mij allemaal gebeurt.

Dit hierboven is het resultaat van mijn lange strandwandeling van dinsdag, ik had er weer eens een nodig om de grijze brij een handje te helpen met zakken. Volgens mij liep ik op dat strand rond als een soort Jezus Christus met een krans om me heen van gelukzaligheid, zo voelde ik het tenminste. Het voelt aan alsof ik volkomen high ben en op wolken door een of ander paradijs stap, speciaal voor mij gemaakt. Mijn hele lijf voelt ook beurs aan, ik heb het in mijn buik, mijn benen , mijn armen en barst van de energie. Ik hoop dat deze pijn en toestand nog lang blijft want het voelt toch eigenlijk wel overheerlijk. Volgens mij ben ik gewoon hartstikke verliefd op dit leven, dat lijkt me duidelijk. Soit!

Tuinieren gaat in Spanje toch wel heel anders en volgens onze begrippen een beetje vreemd. Planten die wij in Nederland in de huiskamer in het klein hebben staan en waar we enorm veel werk en aandacht in moeten stoppen om ze aan de praat te houden, worden hier als vanzelf enorme bomen of struiken. Zomergoed zoals geraniums kennen ze hier wel maar niet als zomergoed, dat groeit en bloeit gewoon het hele jaar door. Voor de meeste groenten kennen we in Nederland per jaar een zaai en oogst seizoen, hier doen ze dat gewoon drie keer per jaar. Zo staat er hier in de achtertuin een enorme cactusboom van zon vijf meter hoog en net zo breed, in Nederland koop je die in van die minipotjes en zijn ze als je geluk hebt een centimeter of tien hoog. De zijscheuten van die boom hangen over een muur die pas wit geschilderd is. Het probleem is dat een cactus de eigenschap heeft om voortdurend te bloeden, dat wil zeggen er komt sap uit gesijpeld. Nou is dat sap een soort gummiachtige substantie die erg kleverig en hardnekkig is, en dat viel dus doorlopend op die pas geschilderde muur. Die muur was binnen de kortste keren natuurlijk niet meer om aan te zien, vol vieze bruine, plakkerige strepen.

Conclusie: hij moest gesnoeid worden. Je zou zeggen dan ga je toch simpel met een snoeischaar of zaag aan de slag, nou zo eenvoudig is dat dus niet. Het is ongeveer hetzelfde als met een bot mes in een rubberen schoenzool proberen te snijden, geen doorkomen aan. Er moest dus groffer geweld aan te pas komen, kettingzaag dan: veel te gevaarlijk, dan maar proberen met harken en touwen die zijscheuten af te breken. Nou, dat hebben we geweten, als namelijk zo'n scheut afbreekt komt er gelijk een enorme hoeveelheid van dat kleverige witte vocht vrij. Toen we klaar waren hadden we zo goed als een wetsuit aan en konden we zo de surfplank op, schrobben dus.

Zondag heb ik de eerste ingang gevonden naar de lokale bevolking. Tijdens mijn zondagse strandwandeling liep ik Antonio tegen het lijf, we raakten aan de praat en het klikte. Hij is oorspronkelijk afkomstig van het vasteland, uit Cordoba in Andalusie, maar woont en werkt al jaren op het eiland in Arrecife. Hij spreekt alleen Spaans en zodoende word ik min of meer gedwongen om er echt mee aan de slag te gaan. Volgens mij en andere ervaringsdeskundigen (CasaSpider) is dat nog steeds de beste manier om een taal echt te leren, de praktijk. Aanstaande zondag hebben we een volgende afspraak. Maandag en woensdag zijn er hier weer feestdagen voor een of andere heilige, ze barsten er hier van, en omdat de dinsdag dan zo'n halfwassen dag zou zijn, hebben ze die ook maar aan de vrije dagen toegevoegd. Vanaf donderdag kun je dus pas weer bij banken en dergelijke officiele instanties terecht. Maar ondanks dat zit mijn agenda voor deze week aardig vol, ook dat begint al aardig vorm te krijgen. De eerste dagen vooral met het concreet maken van mijn freelance plannen, donderdag weer een huis gaan bekijken en vrijdag samen met Wilfried Arrecife in om nog wat financiele dingen te regelen.

Vrijdag wil ik ook langs een drukkerij in Arrecife om een deel van mijn portfolio in druk te hebben zodat ik die niet alleen op mijn website heb, dat werkt als binnenkomer natuurlijk veel beter. Ik wil dan ook de flyer laten drukken, zodat we met de marketing echt aan de slag kunnen. Zaterdag tenslotte 's ochtends een afspraak met Didi, ze wil toch wat gewijzigd hebben op de website, ze wil er nu weer wel prijzen bij. Verder een vrij rustige dag waarop wat andere figuurlijke donkere wolken, die aan de horizon dreigden op te doemen, zijn weggewerkt, gelukkig.

Gisteren, 5 december, was het precies zes jaar geleden dat ik verhuisd ben naar het appartement in Roosendaal wat nu verkocht is. Het was toen een erg bewogen tijd, een nieuw huis in een nieuwe omgeving en gelijk met iemand samenwonen. Binnen drie maanden was me duidelijk dat al dat nieuwe tegelijk een beetje teveel van het goede was en woonde ik weer alleen. Dat was toen pijnlijk en weer wennen maar achteraf de aanzet tot dit avontuur. Kort daarvoor, in oktober 1998, was ik voor de eerste keer op Lanzarote en ben toen in feite al verliefd geworden op het eiland. Ik wist meteen na de eerste keer dat ik er iets had achtergelaten van mezelf, maar wist toen nog niet wat en zocht dat ergens anders. Ik zocht dat bij de persoon waar ik die drie maanden mee heb samengewoond, die had ik namelijk tijdens die vakantie hier ontmoet. In de afgelopen jaren is me dat allemaal duidelijk geworden zoals nog zo veel meer andere dingen. Alle puzzelstukjes hebben in de jaren daarna hun plaats gevonden en het is nu ook duidelijk dat al die stukjes nodig waren om mijn verhaal kompleet te krijgen en te komen waar ik nu ben. Zonder verder in details te treden is het me gisteren meer dan ooit duidelijk geworden dat wat hier en nu gebeurd goed en de bedoeling is. Het is oogsttijd voor me en daar laat ik me deze keer door niets en niemand van afhouden.

Ik weet precies wat ik doe, waar ik naar op weg ben en loop daarbij beslist niet in zeven sloten tegelijk. Die lessen heb ik wel geleerd in met name de afgelopen dertien jaar en met in mijn kontzak een klein goudmijntje hoeft niemand zich zorgen om mij te maken. Met Heintje komt het hoe dan ook goed. Soit! Omdat ik gisteravond geen zin had om uit eten te gaan en toch wel zin had in iets stevigs, heb ik eindelijk de erwtensoep gemaakt die Deez en Ray voor me hadden meegebracht. Ik heb er nog van allerlei verse groenten en bacon bijgedaan dus hij was goed vullend. John en Ailsa waren in ieder geval wildenthousiast over onze Hollandse winterpot: You will make whomever a lovely husband !!! The way to a man's heart is through his stomach!!! Love from the landlady xxxxxxxxxxxx

Het was zaterdag weer een dag vol twijfels over van alles en nog wat. Nou is twijfelen natuurlijk niet verkeerd. Het wil in ieder geval zeggen dat je alles goed afweegt, maar ik word dan zo moe van mezelf. Vooral doordat er de laatste tijd natuurlijk meer dan genoeg te overwegen is, slaat dat duiveltje nogal eens toe. Deze keer vooral met betrekking tot de snelle verkoop van mijn huis: heb ik het niet te vroeg te koop gezet? Zeker nu het zo snel verkocht is. Had ik niet beter eerst die drie maanden af kunnen wachten? Wat als het hier niet echt wil lukken? En ga zo nog maar even verder. Het spook van ongeloof, achterdocht en negatief denken heeft zich vandaag weer fantastisch uitgeleefd bij me. Prima, dan hebben we dat hopelijk voorlopig ook weer even gehad.

Achter die twijfels zit vooral weer drempelvrees en de onzekerheid die op het ogenblik hoogtij viert op alle fronten in mijn leven. Ook wordt het veroorzaakt doordat de vele positieve ontwikkelingen in zo'n snel tempo op elkaar volgen, ik ben daar duidelijk nog niet aan gewend, het gaat even te snel naar mijn zin. Daarom lijkt het me ook beter om de handrem even aan te trekken en me vooral te concentreren op mijn freelance plannen, dat is tenslotte de basis waarop alles zal gaan leunen. Bij nader inzien, ik heb er nog eens een nachtje over geslapen en ben er nog een keer gaan kijken, zal het huis in Puerto het ook niet gaan worden. Ik had er al wel een bod op gedaan, een flink stuk onder de vraagprijs omdat het in mijn ogen niet meer waard was, maar dat vond men te laag, gelukkig dus maar! Het goeie zal op het juiste moment wel op mijn pad komen. Nu even niet, de grijze brij moet eerst weer bezinken. Zaterdag heb ik ook de laatste hand gelegd aan het grove werk van de website voor Didi. Mijn plan was namelijk om eerst de website in ruwbouw op te zetten en hem daarna in overleg te verfijnen en af te werken. Gistermiddag ik dus op pad om die ruwbouw aan Didi te laten zien en zij bleek daar al dik tevreden mee te zijn. Er hoeft dus niets bijgeschaafd te worden. Alleen nog aanmelden bij de diverse zoekmachines en kassa. Echt ervan te kijken sta ik niet, ik denk ook dat het meer een kwestie van hebben is dan van wat anders, zo'n type mens is ze wel. Maar what the heck, een lekkere starter en snel verdiend. Bovendien is ze iemand die veel mensen kent en nog van allerlei wilde plannen in haar hoofd heeft, laat maar spuien, ik voed die plannen wel.

Vrijdag ben ik de grote winkelcentra hier in de buurt af geweest, Deiland, Biosfera en Mega Centro, in de eerste plaats om me weer verder te orienteren maar ook om te zien wat ze allemaal te bieden hebben. Vooral Deiland en Biosfera zijn heel mooi en erg compleet, ze doen beslist niet onder voor de winkelcentra in Nederland. In feite zijn ze beter omdat ze meer te bieden hebben en er een veel relaxtere sfeer hangt, niet alleen gejaagde boodschappen doende mensen maar volop terrasjes, bowlingbanen, bioscopen, cafeetjes enz.

Ook was het weer een huizenkijkdag, we hebben er twee bekeken. Een in Nazaret en een in Puerto del Carmen, beide hadden ze wel wat. Ik heb zelfs het idee dat het laatste huis in Puerto del Carmen het wel eens zou kunnen worden. Niet precies de plaats en het huis wat ik in gedachten had, maar het biedt wel mogelijkheden en voordelen om in te starten. Het heeft namelijk op de begane grond een appartement. Als ik dat voor langere tijd kan verhuren, en daar zijn hier volop mogelijkheden voor met veel horeca en winkelpersoneel van buiten het eiland, zou dat in ieder geval al een vast inkomen betekenen. Zeker tijdens de opstart een lekkere ruggesteun en niet verkeerd. Bovendien is het pas helemaal gerenoveerd, ik zou er zo in kunnen trekken zonder er iets aan te hoeven doen. Alleen in het appartement is wat achterstallig onderhoud, de keuken en het meubilair zijn aan vernieuwing toe. Meubilair is al geen probleem want het woongedeelte wordt gemeubileerd verkocht. Dat ziet er bovendien allemaal nog goed uit, dus daarvan zou al een deel naar beneden kunnen. Voor mijn eigen woongedeelte heb ik tenslotte mijn meubels uit Roosendaal. Een keuken met alle vereiste apparatuur heb je hier al vanaf ongeveer zevenhonderdenvijftig euro, dus dat zou ook de doodsteek niet zijn. Weer volop voer om over na te denken dus. De stroomversnelling waar ik in zit gaat gewoon verder.

Donderdag zijn we (Ailsa doet ook mee en is een geweldige kei vanwege haar marketingverleden) vooral bezig geweest met de toekomst, het opzetten van een ondernemingsplan en strategie van aanpak. We zijn onder andere aan de slag gegaan met het bedenken van een naam, het maken van een lay out voor een introductieflyer en het uitzoeken van voorbeelden voor in een brochure, een beperkt portfolio om te kunnen laten zien wat mogelijk is aan serieuze belangstellenden. Wat de naam betreft zijn we uiteindelijk uitgekomen op: Double Dutch. In Engeland wordt als iemand onverstaanbaar snel spreekt, als grap gezegd: "He is speaking double dutch". We vinden het allebei goed klinken vanwege de alliteratie, de komische verwijzing en natuurlijk de terugkoppeling naar Nederland. Omdat de reklame hier overwegend nogal erg ouderwets, druk en onduidelijk is, hebben we voor de flyer bewust gekozen voor een pakkende, simpele en frisse vormgeving. Op het gebied van reklame liggen hier volop kansen, het is wat dat betreft een onontgonnen gebied. Je ziet dat bijvoorbeeld aan veel lichtreklames, veel daarvan zitten vol taalfouten, zelfs in het Spaans, onbegrijpelijk. Advertenties in bladen zijn overvoerd met foto's en informatie, zodat niemand volgens mij de moeite neemt om te kijken waar het nou eigenlijk over gaat. De flyer die je hier kunt zien, willen we in de bekende toeristenplaatsen af gaan geven bij hotels, restaurants, winkels etc. Ailsa neemt voor het grootste deel dat stuk voor haar rekening, zij is daar ervaren en goed in, heeft de goeie uitstraling en een heel vlotte babbel, ideaal dus. Ik houd me vooral bezig met het werk achter de computer, het deel waar ik goed in thuis ben. We zijn alleen nog op zoek naar iemand die de naam op een fraaie en passende grafische manier vorm kan geven, dus als iemand zich geroepen voelt, graag!

Voor de middag zijn we met zijn drieen, John, Ailsa en ik, naar de Chinees geweest om te kijken voor kerstversieringen, niks naar onze zin gevonden, en langs een tuincentrum om te kijken wat ze daar te bieden hadden. John en Ailsa hebben twee granaatappelbomen en twee kerststerren voor in de tuin gekocht, ik ook een kerstster voor in een kuip bij de voordeur. Lijkt het weer een beetje meer kerst.

Zoals te verwachten viel was de nacht van dinsdag op woensdag zo goed als slapeloos, totaal overdonderd als ik was, en met mij nog een paar mensen, door de snelle ontwikkelingen. Het is voor mij allemaal gelukkig wel bij te houden maar ik kan me voorstellen dat het voor degenen die er ook erg bij betrokken zijn, maar alleen maar kunnen afwachten, een heel ander verhaal is. In zo' n situatie kan ik me indenken dat het allemaal nogal snel gaat, maar ter geruststelling het gaat toch zoals het moet gaan, dus maak je er niet al te druk over, dat is zonde van de tijd en de energie. Ik ben dus vooral bezig geweest met de naweeen van de snelle verkoop van mijn huis, in eerste instantie met hetgeen het in mezelf en bij degenen die op de hoogte zijn heeft losgemaakt en daarnaast met verdere plannen maken nu dat kan en ook nodig wordt. Er komt dan opeens toch van alles op je af en op zich is dat natuurlijk ook weer een uitdaging. Het plaatje wordt met de dag reeeler, de stukjes vallen van lieverlee op hun plaats en dat was uiteindelijk ook de bedoeling van alles. Veel verschillende positieve reakties, ieder op zijn eigen manier en juist dat maakt het nog leuker en interessanter. Wat het weer betreft was het ook allemaal wat rustiger, de wind was gaan liggen en de branding was ook gekalmeerd, geen windsurfers en kitesurfers te zien vandaag. Het was zelfs in de zon eigenlijk te warm door het ontbreken van wind. De sprinkhanen zijn er nog steeds maar wel vanlieverlee minder.

Verder hebben we vanavond de eerste kerstversieringen aangebracht, de palmboom tegenover mijn voordeur is nu verlicht, tenminste zijn stam. Morgen gaan we in Arrecife shoppen voor nog meer versieringen. Ik heb daar afgelopen dinsdag een Chinese winkel gevonden met echt veel superkitch voor de Kerst. Ook in en aan de grotere winkels komen nu van lieverlee steeds meer kerstversieringen, vooral veel lichtjes, ik zal de mooiste binnenkort eens afgaan want er zitten erg bijzondere tussen.

Wereld aidsdag

Over dinsdag viel in eerste instantie niet veel bijzonders te melden, de gebruikelijke rust na de storm. Ik ben vooral bezig geweest met praktische dingen. Samen met Wilfried ben ik 's morgen in Arrecife bij INEM en La Caixa (een bank) langsgegaan, om samen hetgeen ik had opgevangen met mijn gebrekkige kennis van het Spaans, nog eens na te lopen en bevestigd te krijgen. De strekking die ik er had uitgehaald bleek aardig te kloppen, maar het heeft me toch wel een geruster gevoel gegeven, alles loopt zoals het lopen moet. In de middag en avond ben ik vooral bezig geweest met verder bouwen aan de website van Didi. Wilfried kent Didi en haar man Jens ook en hij wist te melden dat ze vroeger op het eiland "die Nute und Ihr Pimp" werden genoemd, vandaar natuurlijk dat roze. Verder de hele dag niet echt iets spectaculairs, het wordt zoals al gezegd allemaal wat normaler, het weer was weer wel wild, veel wind, en her en der vliegen er nog kleine zwermen sprinkhanen rond. Blijkbaar hebben we hier maar een erg klein gedeelte van "The Plague" meegekregen. Op de Duitse en Engelse tv is gemeld dat wij hier ongeveer twee miljoen van die beesten hebben overgekregen, maar op Fuerteventura zo'n vijtig miljoen. Daar moet het de eerste dagen met momenten echt zwart gezien hebben van ze.

Vreemde gewaarwording, doet zelfs een beetje bijbels aan, je hoort er ook mensen op die manier over spreken. God's toorn over Sodom en Gomorra? Of is het zoiets als "The day of the locust"? Ik hou het maar gewoon op een bijzonder natuurverschijnsel. Je kunt ook zien dat die beesten volledig gedesorienteerd en uitgeput zijn, ze vliegen overal tegenaan en blijven als verdwaasd zitten. Ik heb ze vandaag vooral op en rond het vliegveld gezien, geen verkeerde plek voor het begin van de terugreis. Zo gek zijn die beesten dus blijkbaar nog niet.

Het echt spectaculaire kwam 's avonds om een uur of negen, de dag kreeg toen nog even een erg verrassende, superpositieve maar ook onrustgevende afsluiting, mijn makelaar belde me namelijk dat mijn huis in Nederland al verkocht is voor de vraagprijs. Totaal overrompeld en flabbergasted was ik en ben ik eigenlijk nog, mag wel ook denk ik met zo'n resultaat binnen een week. Duidelijker kunnen de signalen toch niet zijn volgens mij.