Wat was het gisteren een verschrikkelijke kutdag, het weer was eerstal rondweg kut, heel wisselend, het ene moment volop zon en warmte en het andere moment koud en regen. Het pastte weer helemaal bij mijn stemming. Ik voelde me gewoon heel erg klote, ik mistte vooral Tom en daarnaast ook Antonio, wat misschien ook een hele hoop duidelijk maakt. Het gevoel was heftiger en pijnlijker als de dag ervoor, eerste Kerstdag. Dat zal wel komen omdat het tweede Kerstdag en zondag was, de dag waarop Tom en ik normaal Kerst vierden en de dag waarop ik normaal gesproken Tom en Antonio zag. Het was dus vooral weer veel wandelen en bovendien kreeg ik op de koop toe onderweg ook nog een paar keer een flinke bui op mijn kop. Alles bij elkaar een goeie voedingsbodem voor mijn zelfmedelijden dat zich zodoende gisteren weer heerlijk heeft kunnen uitleven. Zelfmedelijden vooral omdat ik er niemand anders op kan aanspreken, het is tenslotte een gevolg van mijn eigen keuzes. En een van de consequenties die, ook al is het mijn eigen beslissing, toch ook heel erg onleuk en pijnlijk kunnen zijn. Nou dit was er duidelijk zo een, godverdomme wat voelde dat klote!

Ik voelde me weer erg klein en alleen net als bij het afscheid van Tom in oktober. Ik besefte gelukkig ook dat het vandaag waarschijnlijk al weer anders zou zijn en een uitgebreide en positieve mail van Wilma op het juiste moment deed ook erg veel goeds, zoiets had ik net even nodig als steuntje in de rug. Het is nu weer gewoon maandag en de scherpe kantjes zijn er weer af, na een keer goed janken en vroeg het bed in om de dag maar zo snel mogelijk voorbij te laten zijn, gaan we gewoon weer met frisse moed en een positieve blik verder.