Eerste Kerstdag is gelukkig voorbij, het was een vreemd gevoel zo'n eerste keer ver weg van iedereen en ik was gelukkig niet de enige, John en Ailsa hadden hetzelfde, het was voor hen ook de eerste keer. Ik kan niet zeggen dat het een echte dipdag was, maar meer gevoelsmatig een onwezenlijke dag, je voelt het gemis plus de omgeving en het weer kloppen nog niet, het was een soort verdoofde toestand. Kortom het was gewoon heel raar en we hadden alle drie zoiets van: laat deze dag maar snel voorbij zijn. Vooral het opstarten duurde wat langer, daarna hebben we er wel iets van gemaakt, weliswaar in eerste instantie wat minder gemotiveerd en enthousiast maar achteraf is het toch voor zo'n eerste keer een redelijk geslaagde dag geworden. Het geplande kerstontbijt in het zwembad viel letterlijk in het water want 's morgens was het miezerig en zwaar bewolkt plus had het 's nachts ook al flink geregend. Rond koffietijd hebben we, stevig dik ingepakt want het was er nog koud bij ook, een wandeling over de boulevard gemaakt en onderweg een lekkere capuccino gedronken. Onderweg brak de zon door en zat dat dikke pak kleren ons weer in de weg. Het is dus echt afzien hier. Na de heerlijke en stevige kerstlunch, waarvan ik het voorgerecht voor mijn rekening heb genomen: zalmcarpaccio met meloen in seranoham en brie, hebben Ailsa en ik een lange strandwandeling gemaakt door de branding. We wilden allebei perse op eerste Kerstdag naar het strand om te kunnen zeggen dat we in zee geweest waren. Dat we in zee geweest zijn is beslist zo maar verder dan onze enkels zijn we niet geweest, het zeewater is nu hier ook ijskoud.

Ik ben in ieder geval blij dat we dat ook weer gehad hebben en dat het alles bij elkaar ook nog meegevallen is. Zo'n eerste keer is meestal toch de taaiste. Nu nog door oud en nieuw en mijn verjaardag dan zijn we daar ook maar vanaf.