Omleiding

Deze weblog is verhuisd. Wijzig je links en/of favorieten en klik hier, waar de boel gewoon verder gaat.

Zwanezang

Vandaag, na 483 posts, mijn zwanezang bij Blogger. De afgelopen week heb ik nog de combinatie eigen domein en Blogger geprobeerd, maar alles onder eigen beheer, posts, reacties en noem maar op is toch stukken makkelijker en overzichtelijker. Voor degenen die goed opletten is het misschien opgevallen dat de lay-out voor de goeie orde ook weer maar eens een keer is veranderd. Vanaf vandaag zijn Las Cosas dus helemaal onafhankelijk en verplaatst naar www.henkvangurp.nl/lccs. Wijzig je links en/of favorieten en klik hier, waar de boel gewoon weer verder gaat. Het oude materiaal blijft bereikbaar onder de noemer Eerder in de rubriek Alhier.

Linkse handen

Afgelopen week heb ik het weer flink bruin gebakken. Zoals iedereen hier heb ik ook een droogrek op mijn veranda staan. Normaal staat dat ding opgevouwen in een hoek met de wasknijpers er nog op, zo nu ook. De wasknijpers en de draden zaten deze keer echter in de war en ik had dat even niet in de gaten. Ik probeer dat ding dus open te vouwen en merkte wel dat het niet zo soepel ging als anders maar deze jongen keek natuurlijk niet verder dan zijn neus lang was. In mijn onschuld en ongeduld heb ik het droogrek geforceerd geopend met als gevolg dat een van de aluminium staanders doormidden brak. Kun je nagaan hoe subtiel ik te werk ging. De gevolgen van deze aanpak in eerste instantie: boos op mezelf en een gammel rek. De bui was gelukkig van korte duur en de oplossing van het probleem bleef ook niet lang uit, zaterdag liep ik die weer als vanzelf tegen het lijf. Tijdens een wandeling met Jupp kwamen we namelijk voorbij jonge aanplant en daar stonden nog enkele bamboestokken bij die precies zouden kunnen passen in de holle profielen, zodat ik met wat passen, meten en hang en vliegwerk de gebroken poot misschien weer zou kunnen herstellen. En ja hoor, het is gelukt. Hij staat weer stevig op zijn poten, er moeten alleen nog wat schroeven door het profiel en het bamboe zodat de boel niet bij de eerste keer verzetten weer uit elkaar valt. Toch geen twee linkse handen?

Vacuum

Om te beginnen vandaag eerst een paar praktische mededelingen. Gisteren al kon ik mijn nieuwe zonnebril afhalen, een schot in de roos. Door die bril heb ik blijkbaar een andere, veel zonnigere, kijk op de wereld dan de mensen om me heen. Gisteren was het weer namelijk niet zo geweldig maar met die bril op was het voor mij gewoon een dag als alle andere hier, met vooral veel warme kleuren. Verder is er donderdagavond een stuk van een kies afgebroken en zit ik nu met een half rauwe tong omdat ik het gewoonweg niet kan laten om voortdurend met mijn tong aan die kies te zitten. Aanstaande donderdagmiddag kan ik terecht voor het herstel, dus ik zal nog een paar dagen door moeten sabbelen. Verder gaat het nog steeds prima, hieronder wat meer details daarover in de vorm van een mijmering. De laatste weken lijk ik in een vacuum te leven, alsof alles helemaal stilstaat of in ieder geval veel trager gaat. De wereld om mij heen draait natuurlijk gewoon door, dus moet het wel met mijzelf te maken hebben. Waarschijnlijk vooral met het feit dat ik niet meer hardloop, tegenstribbel en/of me verzet enzovoorts. Ik voeg me naar de dingen die met me en om me heen gebeuren, zonder zelf weinig initiatieven te nemen maar uiteraard wel met het aangeven van mijn grenzen. Ik laat het allemaal maar gewoon gebeuren en over me komen, daardoor zal het in mijn ogen wel op slow motion lijken. Ik vind ook dat ik even pauze mag nemen. Jaren heb ik overal achteraan gelopen en mijn best gedaan, nu ben ik gewoon even niet meer op die manier aan de beurt maar ligt de bal aan de andere kant.

Capitulatie

De dagen vliegen steeds sneller om, voordat ik er erg in heb ben ik weer een week, een maand en meer verder. Ik hou het er maar op dat het een goei teken is, zou de tijd traag voortkruipen dan wil dat volgens mij zeggen dat je je verveelt, het niet naar je zin hebt of wat voor negatiefs dan ook. Van de ene kant dus goed maar aan de andere kant vind ik het ook wel jammer, voordat je het weet ben je echt oud en daar heb ik eigenlijk voorlopig nog geen zin in. De rust die ik in de loop van het afgelopen jaar heb gevonden is er in ieder geval nog steeds, ik stribbel niet meer tegen, kan me nu vol vertrouwen overgeven aan het tempo en de soms grillige weg van the flow en en dat scheelt natuurlijk een hele hoop, zo niet alles. Het gaat dan ook uitstekend met me, het maak me niet meer uit welke kant het op zal gaan, ik vind het allemaal prima. Ik heb het ook eindelijk voor elkaar om mijn grenzen goed te bewaken, geef dat nu blijkbaar op de enige goeie manier aan want het werkt en pakt bovendien positief uit. Ik maak me ook echt om weinig of niks meer druk, vooral niet om wat anderen van me denken. Eerstens maakt het natuurlijk geen donder uit, je druk maken over wat dan ook kost alleen maar een hoop tijd en energie. Daarnaast gaat het toch zoals het gaat en dat is veelal heel anders dan gedacht. Ik besef terdege dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan, ik heb er zelf immers ook vele jaren over gedaan om zo ver te komen en die knoppen geinstalleerd te krijgen. Die laatsten werken natuurlijk ook niet altijd even soepeltjes, ze willen nog steeds weleens haperen en dat vind ik ook prima als het maar met mate is en binnen grenzen. Helemaal afleren is natuurlijk gewoon een illusie, het is immers onderdeel van de aard van dit beestje plus levert het vulling op voor mijn dagboek. Bovendien hou ik er op een bepaalde manier en vooral liefst in deze mate ook wel van. Ik ben al dik tevreden dat ik ben waar ik nu ben, plus scheelt het me een hoop nachtrust, ik ben wat dat betreft volgens mij nog steeds bezig met een inhaalrace.

Verwend

Donderdag heb ik een schitterend kado van Jupp gekregen waar een paar verhalen aan vooraf gaan. Zoals ik hier al eerder schreef had ik in eerste instantie een afspraak met Peter, een Duitse fysiotherapeut, niks mis mee een aardige vent maar ik had in mijn ogen geen andere keus dan de afspraak af te zeggen omdat Barbara er zich weer mee ging bemoeien. Zij had namelijk ook een afspraak met hem lopen en had het bij Peter zo geregeld dat die behandelingen dan mooi samen konden gebeuren bij haar thuis, hij werkt namelijk ook op verzoek aan huis. Mooi niet dus, ik laat mijn leven door niemand bepalen tenzij ik daar zelf voor kies. Ik heb de afspraak dus geannuleerd met de bedoeling later een nieuwe te maken. Volgende episode: Jupp logeert als hij op Lanza is al sinds lange tijd in appartementen Playa Club in Puerto del Carmen, een erg fraai, schoon en centraal gelegen complex waar je per week dat je er logeert punten verzamelt die je te gelde kunt maken in de diverse faciliteiten die het complex herbergt. Daaronder is ook een Thermal Spa, aquarsis, waar je alles wat in zoiets thuishoort vindt. Omdat Jupp er al jaren komt en telkens voor vier a vijf weken heeft hij een stevige voorraad punten verzamelt die hij tot nu toe nooit verzilverd heeft maar dat deze keer wel van plan was. Omdat hij van mijn nek en schouderproblemen wist, heeft hij me aangeboden met zijn verzamelde punten ook (kosteloos) gebruik te maken van de daar aanwezige fysiotherapeut. Dat heb ik natuurlijk met beide handen aangenomen en ben er gisteren voor de eerste behandeling geweest. Het ging er stevig aan toe, eerst een massage om de boel wat los te krijgen, daarna een elektrotherapie voor de laatste restjes en als afsluiting een paar giropraktische ingrepen om mijn kop, nek en wervelkolom zowat van elkaar te scheiden. Een weldaad, ik liep als op wolken toen ik er buiten stapte. Maandag gaat Jupp zelf voor zijn eerste behandeling, dinsdagochtend ben ik weer aan de beurt. De niet dagelijkse lezers vinden onder deze link de feiten waar ze voortaan compleet te zien zijn. Het onderdeel "Hoezo" is er nu in drie talen, de vierde, Duits, is in de maak.

Vioque

Woensdagochtend ben ik met Antonio in Arrecife op stap geweest, eerst om een nieuwe zonnebril op sterkte want mijn ouwe is onlangs gesneuveld. Ik was er op het strand bovenop gaan zitten en dat was niet de eerste keer, deze keer heeft hij definitief de geest gegeven maar dat is geen schande na zes jaar, hij was doormidden. De nieuwe is een fraaie geworden vind ik zelf en de prijs viel ook nog mee, ik had gedacht duurder uit te zijn dan in Nederland maar dat was dus duidelijk niet zo. Volgende week dinsdag is hij klaar. We zijn daarna nog voor een logeerbed gaan kijken, een opvouwbaar, om helemaal voorbereid te zijn voor januari als mijn moeder weer komt, deze keer bij me in huis. In de middag zijn we nog naar een expositie geweest van zes internationale fotografen in het cultureel centrum van San Bartolome. "Tierra de suenos" heet de expositie en is georganiseerd in het kader van "Arte Lanzarote Terzero Encuentro Bienal". Er was onder andere werk te zien van Luis Vioque, een Madrileense fotograaf, werk dat me heel erg aansprak door zijn eenvoud, kleur, onderwerpen en presentatie. Inspirerend mag je wel zeggen. Onder photoclick vindt je een paar voorbeelden en op zijn website nog veel meer. De niet dagelijkse lezers vinden onder deze link de feiten waar ze voortaan compleet te zien zijn. "Hoezo" is nu ook in drie talen.

Voldaan

De verbouwing van mijn weblog en website is nu voor mijn gevoel afgerond en goed, dit is waar ik heen wilde. Voorlopig ben ik hier tevreden mee, maar zoals Rian al opperde in haar reactie, wat is er nou definitief, zeker bij mij. Als hij het een jaar uithoudt zoals mijn Daily Zen lay out vind ik het al prima, we zullen zien. Gisteren zijn ook de nieuwe visitekaartjes binnengekomen, kort, zakelijk en to the point. In mijn ogen is dat het beste, ook hier geldt dat onnodige informatie afleidt. Oordeel zelf onder Photoclick. Mijn toestand is nog dezelfde zoals ik die een paar dagen gelden omschreef: vooral tevreden, voldaan en gelukkig met de situatie zoals hij op alle fronten nu is. Het kan alle kanten op wat mij betreft en welke dat uiteindelijk zal zijn wordt me vanzelf duidelijk, als het de kant maar is die bij mij past en die ik kies uit vrije wil. Dat wil zeggen dat ik voor mezelf kies zonder onnodig (te veel) rekening te houden met wat voor andere belangen dan ook, zonder mezelf dus weg te cijferen. De tijd met Jupp gaat onverminderd op dezelfde heerlijke manier verder, dit is zo goed als perfect. Het is verdomd jammer dat het derde ingredient er niet is en/of dat er een (te) groot leeftijdsverschil is. Gisteren hebben we het er, onder het genot van heerlijke flensjes met ijs, over gehad dat we dit allebei graag willen koesteren omdat het zo kostbaar is. Ik heb hem ook uitgelegd waarom ik tot nu toe nog niet op zijn uitnodigingen om een keer naar Duitsland te komen ben ingegaan. Ik wil het beeld wat ik nu heb vasthouden en ben bang dat, als we elkaar ergens anders zien, dit beeld verstoord wordt. Het is er waarschijnlijk gewoon nog te vroeg voor.

Las cosas como son

Mijn weblog heeft vanaf vandaag een definitieve naam, Las cosas como son, de dingen/feiten zoals ze zijn. Het uiterlijk is zo op het eerste zicht niet veel gewijzigd, het doorklikken gaat voornamelijk anders in zijn werk. Het adres van mijn weblog is ook gewijzigd, vanaf nu lekker helemaal zelfstandig onder mijn eigen NL-domein met ondersteuning van Blogger. Voor diegenen die me gelinkt hebben is het dus zaak de boel aan te passen anders ziet het er bij het volgende bezoek maar kaaltjes uit. Oh ja, het beste kun je alles bekijken in Mozilla Firefox, mijn favoriete browser met veel meer mogelijkheden en zonder sommige irritante zaken van Internet Explorer. Hier vindt je in ieder geval "de feiten zoals ze zijn", oordeel zelf.

<

Stoeien

Gisteren is mijn log een erg lang verhaal geworden dat ik eerst over twee dagen uit wilde smeren, maar het moest er gewoon uit. Vandaag dus effe wat minder. Zondag heb ik me de hele dag heerlijk gevoeld, onwerkelijk rustig en ontspannen. Het gevoel wat je hebt na een keer stevig sporten, lekker loom en voldaan. In de middag hebben Antonio en ik nog een wandeling door Arrecife gemaakt onder andere naar de vervallen zeezwembaden in de haven. Voor de rest ben ik vooral bezig geweest achter mijn computers. Ik ben bezig geweest met het proberen mijn weblog in een frame te zetten, dat is wel gelukt maar vindt het er (nog) niet echt goed uitzien. Mijn bedoeling is de foto vast te zetten zodat de tekst achter of naast de foto verdwijnt. Ik ben er nog niet helemaal aan uit wat me nou het beste bevalt. De grootste bottleneck is het verschil tussen Internet Explorer en Mozilla Firefox (mijn favoriet), ze reageren allebei anders op een layout. Om het er op allebei hetzelfde uit te laten zien vraagt soms kunst en vliegwerk, maar vind dat eigenlijk gewoon leuk, vooral als het eindresultaat dan weer is wat ik voor ogen had. We stoeien verder.

Re-laxed

De afgelopen dagen is er iets bijzonders met me aan de hand. ik weet niet waar het vandaan komt of waarom en dat doet er ook niet zoveel toe, het is in ieder geval een feit dat het er is. Nadat ik een week of vier geleden, toen ik terug uit Nederland kwam, hier zo stellig heb beweerd dat al mijn twijfels over mijn keuzes weg waren, is nu juist het tegenovergestelde aan de hand. Ik heb op het ogenblik gewoon geen flauw idee waar het heen zal gaan. Het zijn ook geen twijfels, dat is het goeie woord in feite niet, ik weet het gewoon niet en vind dat heerlijk (en zo werkt het uiteindelijk ook natuurlijk). Het zal er wel mee te maken hebben dat ik het afgelopen jaar veel achter me heb gelaten, heel anders tegen veel dingen aankijk, nergens meer verbaasd van sta en zelf erg veranderd ben. Ik ben op het ogenblik niet meer zeker over van alles en nog wat, dat ik bijvoorbeeld hier over een jaar nog zal zijn, ben ook niet meer zeker hoe en of ik nog wel met Antonio verder wil enz enz. Mijn gevoel voor Lanza en hem is niet veranderd, dat is nog steeds heel erg goed, maar het is in feite niet meer zo belangrijk, het maakt me niet uit welke kant het opgaat. Kortom de toekomst is gewoon een onzekere ondoorzichtige brij en ik voel me der nog prima bij ook. Het verstoord namelijk mijn rust, tevredenheid en geluk niet, integendeel het geeft me zelfs meer van dat alles. Alle mogelijkheden liggen open, het kan alle kanten op en dat is gewoon een heerlijk gevoel. Dit is waar ik heen wilde en moest, weinig of niks brengt me nog van slag en ik probeer niks meer te sturen of forceren. Gewoon mezelf helemaal overgeven en maar zien wat er komt. Daarom onderneem ik nu ook niks, neem geen belangrijke beslissingen op welk gebied dan ook (bv huis en auto). Dat zou nu immers niet goed zijn omdat je op zulke momenten simpelweg geen belangrijke beslissingen moet nemen. Bovendien zou ik dan tegen mezelf ingaan en zou zodoende alleen maar weer onrust op mijn nek halen. Ik laat het dubbeltje maar rollen in de richting die het zelf kiest, ik zie wel waar ik dan terecht ga komen. De antwoorden zullen zoals altijd vanzelf wel komen, op dat moment is het nog tijd zat om in aktie te komen en keuzes te maken. Ik wacht geduldig en relaxed af wat voor antwoorden het zullen zijn en ben zelfs niet erg nieuwsgierig. Ze zullen immers hoe dan ook goed zijn! Zoals ik al eerder schreef is er het afgelopen jaar ontzettend veel gebeurd, ik voel me een ander mens omdat ik een heleboel oud zeer achter me heb kunnen laten en een stapel oude boeken in die tijd definitief heb kunnen sluiten, ook wat mezelf betreft. Dat scheelt me een hoop ballast zeg en ik heb mezelf en mijn innerlijke rust weer teruggevonden. Zo voel ik bijvoorbeeld geen boosheid meer naar de moeder van Tom. Zij was onder andere een van de redenen om weg te gaan uit Nederland, ik kon niet meer omgaan met het idee haar ergens een keer tegen te zullen komen. Ik was verbitterd en ontzettend boos en stond niet voor mezelf in als dat onverhoopt een keer zou gebeuren. Ze heeft gevoelens in me naar boven gehaald die ik niet van mezelf ken, die helemaal niet bij mij passen maar duidelijk dus ook in me zitten, agressie en haat. Ik liep zodoende voortdurend op mijn tenen en voelde me onrustig en opgejaagd. Door de afstand ben ik daar anders tegenaan gaan kijken en doordat gebleken is dat de band tussen Tom en mij ook dit weer overleefd heeft en me zelfs duidelijk heeft gemaakt dat hij nu zijn eigen weg gaat en zijn eigen keuzes maakt, maakt het ook allemaal niet meer uit wat er in het verleden allemaal gebeurt is en hoe ze misschien nu nog in elkaar steekt. Het is niet meer belangrijk, het doet er niet meer toe, zij, en ik ook, kunnen nu alleen nog maar afwachten of we misschien ooit een rekening gepresenteerd krijgen of niet. Dat alles is ook een van de redenen waarom ik nu even in het duister tast wat betreft mijn toekomst. Nu er een heleboel van dat soort obstakels zijn weggevallen is er zelfs misschien weer een toekomst voor me mogelijk in Nederland, wie weet? Daarom zal het goed zijn om met Kerst weer even in Nederland te zijn en aan den lijve te ondervinden of nu die druk weg is of in ieder geval een stuk minder is. Het zou een radicale omslag betekenen en weer een hoop heisa maar dat zien we dan weer wel, ook dat zou uiteraard weer op zijn pootjes terecht komen. Voortbordurend op mijn verhaal van de afgelopen dagen is het duidelijk dat het afgelopen jaar Lanza me in ieder geval ontzettend veel goeds heeft gebracht. Mijn knoop was eigenlijk voordat ik vertrok al uit de war, alleen de gevoelens, angsten en oud vastgeroest gedrag die daarmee samenhingen moesten nog uit mijn systeem en de ervaringen een rustig plekje krijgen op mijn harde schijf. Ik merk aan alles dat die nu goed is gedefragmenteerd en gereorganiseerd, ik ben weer mezelf en rustig, kan weer tegen een stootje. Mij krijgen ze niet meer gek omdat ik nu definitief weet dat ik weer van mezelf opaan kan en van weinig mensen echt iets nodig heb. Omdat ik dus op het ogenblik totaal geen idee heb waar de toekomst me zal brengen, houd ik het hier allemaal op een laag pitje. Het zou oneerlijk zijn verwachtingen bij mezelf en anderen te wekken die ik misschien helemaal niet waar kan maken. Hetzelfde geldt natuurlijk voor Nederland, ik weet nog helemaal niet of mijn toekomst weer daar of toch hier op Lanza ligt, dat zullen de komende maanden me duidelijk moeten maken. Op het ogenblik weet ik gewoon helemaal niks en heb ook geen enkel vermoeden of voorkeur. Het is een woeste zee van mogelijkheden waarin het zand eerst zal moeten bezinken om de bodem weer duidelijk in zicht te krijgen. Ik wil een nieuwe blanco start met openheid en eerlijkheid want ook bij mezelf heeft het daar in het verleden aan gemankeerd, vooral naar mezelf.

Sin estres

Hier gaat alles ondertussen weer zijn normale gangetje, de mist is opgetrokken sinds ik afstand heb genomen van Barbara en sinds ik de beslissing heb genomen om Kerst in Nederland te vieren. De zon schijnt en ik voel me weer zoals voorheen: rustig, tevreden en gelukkig. Het hele Barbara verhaal heeft me weer een hoop duidelijk gemaakt en nu ik afstand heb, weet ik ook dat onze "vriendschap" geen toekomst heeft als het zo doorgaat zoals het nu gaat. We zijn te verschillend, leven in verschillende werelden. We hebben een heel andere kijk op mensen en het leven. Met Jupp heb ik ondertussen weer een heerlijke tijd, we gaan ieder onze eigen gang en als we elkaar tegenkomen, wat nogal eens is, is het weer als vanouds onder ons motto: sin estres. Soms zware gesprekken, soms luchtige niemendalletjes, dolle fantasien, lekkere toetjes en volop lachen. We begrijpen elkaar, het is heerlijk makkelijk zonder verplichtingen, verwachtingen en bedoelingen. Ongeveer hetzelfde verhaal als met Antonio. Dat gaat, sinds ik ook hem los heb gelaten, nog steeds per dag beter. We gaan hoe dan ook de goeie kant op, of dat ook de goeie richting uit is voor iets gezamenlijks durf ik niet te zeggen. Er zijn bij mij, en volgens mij bij hem ook, nog twijfels of we echt wel bij elkaar passen, maaaaaaaarrrrrr er is rust en dat is me nog het meeste waard. Hij brengt me in ieder geval al niet meer van slag. Zijn verschillende persoonlijkheden zijn zo ver ik daar zicht op heb namelijk van lieverlee inderdaad aan het verdwijnen. Weer een typische kip en het ei kwestie, want of het nou door mijn loslaten komt of andersom? Geen idee! Doet er ook niet echt veel toe, ik krijg ze hoe dan ook nauwelijks meer te horen of te zien en als er even eentje dreigt op te duiken dien ik hem van repliek en zet hem op zijn nummer. Ze zijn dus van korte duur en verder doet hij op zijn manier echt zijn best. Ik stel me veel onverschilliger ten opzichte van hem heb op en das heerlijk en voelt lekker. Het maakt me allemaal niet meer zoveel uit wat voor kuren hij uit zijn doosje tovert en welke kant het op zal gaan. Hij doet zijn best maar, ik hou heel veel van hem maar nog veel meer van mezelf. Casa heeft de Frappr Webloggers in het leven geroepen, een community voor Nederlandstalige webloggers en -niet te vergeten- hun lezers. Ga er eens kijken en hier ook, is leuk!

Optocht

Vandaag een anekdote die Jupp me gisteren vertelde, het is hem een paar weken gelden overkomen. In de stad waar hij woont, Oldenburg, wordt jaarlijks eind oktober een optocht van praalwagens gehouden, een soort carnavalsoptocht maar dan anders. Jupp is dan ook altijd van de partij, hij heeft meestal een vast plekkie op een plein waar grote stenen liggen die waarschijnlijk bedoeld zijn om erop te kunnen zitten maar daarvoor worden ze nooit gebruikt. Jupp, en met hem anderen, gebruiken ze bij deze gelegenheid om op te gaan staan zodat hij over de menigte heen kan kijken, hij is namelijk niet zo groot. Ook deze keer dus weer. Hij was nauwelijks geinstalleerd of hij voelde dat er iets aan zat te komen, het hing in de lucht. Het gevaar bleek van links te komen. Het gevaar was grijs in de vorm van een oudere vrouw met smalle lippen, degelijke regenjas, ijzersterke permanent en een echtgenoot met overduidelijk geen ruggegraat. Ze wilden van dezelfde steen gebruik maken als Jupp maar wilden erop zitten. Geen probleem zei hij dan ook, want er was nog plek zat. Het zat haar alleen overduidelijk niet lekker dat Jupp daar stond: "Doet u dat thuis ook?" vroeg ze. "Ja" zei Jupp, "als er bij ons een optocht in huis is, staan we met z'n allen op de bank." Die was in de roos, de lippen werden smaller en de echtgenoot werd vervolgens meegesleurd naar de volgende steen voor nog een poging.

CW

Naar aanleiding van de vraag van Daisy, over de ondertekening met CW van de ingezonden brief in het NRC, een kleine anekdote. Na de geboorte van Tom nu ruim achttien jaar geleden, om vier minuten voor twaalf 's nachts en waarna we door de opwinding natuurlijk ook geen oog meer dichtgedaan hadden, was het uiteraard de bedoeling dat ik hem de volgende dag aan zou gaan geven bij de burgerlijke stand. In mijn dufheid, roes en euforie, plus het feit dat er in het gemeentehuis bij mijn komst ook nog lichte consternatie uitbrak, ben ik bij de aangifte in de fout gegaan. Wat was het geval namelijk? In die tijd werd de 8000ste inwoner verwacht van de toenmalige gemeente Hoeven, nu Halderberge. Tom bleek dus die gelukkige te zijn waardoor er, toen ik het gemeentehuis binnenstapte, ineens iets speciaals op poten gezet moest worden waarvoor weer allerlei mensen opgetrommeld moesten worden. In die hectiek en omdat ik helemaal niet van zulke poespas houd, ben ik totaal vergeten Tom zijn roepnaam ook aan te geven en is het bij Cristiaan (naar mijn vader) Willem (naar de vader van zijn moeder) gebleven. Volgens de officiele registers heet Tom dus helemaal geen Tom maar CW en gaat hij door het leven met een illegale roepnaam.

Trots

El Golfo

Na de woelige en onrustige dagen van vorige week, komt de ondertussen voor mij overbekende reactie. Altijd als zoiets achter de rug is kan ik voor mijn gevoel hele dagen slapen en voel ik me heerlijk roezig en voldaan. Zo nu ook weer, het weer paste daar gisteren ook helemaal bij, wisselend bewolkt met een fris windje en een enkele kleine regenbui. Mijn huis was daardoor heerlijk fris en dat slaapt toch altijd nog het lekkerst. Gisteren ben ik ook weer gestart met de privelessen Spaans, ik heb het idee dat ik in dit ene uur al meer opgestoken heb als in de twee maanden van Catalina. Celina brengt het op een leuke speelse maar adequate manier, er zit een opbouwende lijn in. Plus haalt ze er wetenswaardigheden bij over Spanje en de Spaanse cultuur. Dit voelt en past veel beter bij me dan de lessen op de escuela, ik ga donderdag nog kijken maar denk er zwaar over om het alleen op de privelessen te houden. Later die middag hadden Antonio en ik afgesproken om, vanwege de oorspronkelijke sfeer en de zonsondergang die van daaruit schitterend is, te gaan eten in El Golfo. Het was ruim een week geleden dat we elkaar hadden gezien en in die week was er, in ieder geval bij mij, weer van alles gebeurd. In de tussentijd hadden we wel contact gehad en dat klonk in ieder geval al heel erg bemoedigend, maar ik was toch benieuwd en gespannen of ook hier de opgaande lijn door zou zetten. Nou die zette inderdaad door, er was al rust tussen ons maar die wordt alleen nog maar bestendiger. Hij komt ook van lieverlee meer uit zijn schulp, praat steeds meer en laat steeds meer van zichzelf zien. Door al dat praten hebben we wel mooi de zonsondergang gemist, we waren een minuut of tien te laat. De foto is dus niet van gisteren maar van een vorige keer. Ook goed, hebben we tenslotte een reden temeer om nog een keer terug te gaan. De zon gaat tenslotte iedere dag onder en het eten en de sfeer waren desondanks prima. Alles op zijn tijd, het zal de bedoeling nog wel niet geweest zijn.